Το κυρίαρχο πρόβλημα Ελλάδας, αλλά και Κύπρου, που είναι επίσης Ελλάδα, ήταν και παραμένει η υποτέλεια σε ακραίο βαθμό. ‘Οτι σημαντικό αφορά την πατρίδα μας έχει προαποφασιστεί από τους έξωθεν φίλους-συμμάχους-εχθρούς, ερήμην του λαού. Σε αυτόν, περνάει μονίμως ένα σχήμα “παραμυθοειδές’, ότι δήθεν “ουδέποτε θα αποδεχτούμε την α ή τη β εθνικά δυσμενή λύση”, ότι “η Τουρκία είναι απομονωμένη και έχει επισύρει την οργή των συμμάχων ενώ, εμάς μας αγαπούν και μας υπολογίζουν”, ότι “η οικονομία μας ευημερεί και τα μνημόνια έχουν τελειώσει”, ότι «το μοναδικό μας πρόβλημα είναι η απόκτηση της επενδυτικής βαθμίδας», και άλλα τινά παρόμοιας ευτράπελης και παραπειστικής υφής!
Κάτω από αυτές τις συνθήκες εξυπακούεται ότι ο λαός δεν πρέπει να “γνωρίζει” τίποτα από ότι αποτελεί τη βάση της ύπαρξής του και το μέλλον των απογόνων του, δεδομένου ότι δεν είναι αυτός ο κυρίαρχος της χώρας του. Γι’ αυτό και πρέπει να αποκλείονται οι τυχόν ευκαιρίες αντίδρασης του στις προειλημμένες αποφάσεις για λογαριασμό του.
Και να έρθω στη συζήτηση περί της “ανάγκης` αφύπνισης”, που τόσο συχνή αναφορά γίνεται σε αυτήν και που όλοι όσοι αγαπάμε την Ελλάδα, ευχόμαστε κάποτε να υλοποιηθεί.
“Αφύπνιση” ναι, αλλά πως όμως; Δεδομένου, ότι ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας είναι προσκολλημένο στα συστημικά πολιτικά κόμματα, που αντλούν την όποια ισχύ τους έξωθεν, που ακόμη εκμεταλλεύονται την ανύπαρκτη ουσιαστικά διάκριση αριστεράς και δεξιάς (με μόνη εξαίρεση το ΚΚΕ) και που προβάλλονται από τα συστημικά ΜΜΕ χωρίς όρια, με τη βοήθεια συστηματικής απόκρυψης ή αλλοίωσης γεγονότων, αλλά και παροχής ψεύτικων ειδήσεων.
Η αφύπνιση αυτή του ελληνικού λαού είναι, πράγματι, το διαχρονικά ζητούμενο στην ταλαίπωρη και προς το παρόν χωρίς ελπίδα Ελλάδα. Η αναζήτησή της παίρνει “φωτιά” σε παραμονές εκλογών, όπως τώρα, αλλά θα πρέπει να γίνει συνειδητό ότι αυτή δεν κατεβαίνει αυθόρμητα, από τους ουρανούς, αν δεν έχει προηγηθεί σκληρή προσπάθεια για τη δημιουργία της.
Έτσι, φτάνουμε στις προσεχείς εκλογές μας, που παρότι ουδέν το ουσιαστικό περιέχουν, αποτελούν ωστόσο το κυρίαρχο θέμα προβληματισμού και ατέρμονων συζητήσεων, οι οποίες διανθίζονται και από συχνές εξαγγελίες νέων πολιτικών σχημάτων, που φέρουν “ελπίδες”, χωρίς την ελάχιστη δυστυχώς προοπτική, μεταβολής της χρόνια παγιωμένης ελληνικής κατάστασης.
Γιατί αυτό που θα έρθει με τις προσεχείς εκλογές, σε μία ή δύο φάσεις (λίγο ενδιαφέρει ο τελικός αριθμός τους) θα έπρεπε να είναι ήδη, παγκοίνως, γνωστό και να μην αφήνει περιθώρια ελπίδων, ονείρων, αναμονής μεταβολών.
Και τι είναι αυτό; Μα, το πως θα περάσει, όσο γίνεται πιο ανώδυνα στους Έλληνες (όπως όλα δείχνουν) η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Δεν είναι, φυσικά, νοητή η ανάληψη ενός τέτοιου θέματος, όπως η παραίτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, από ένα και μόνο συστημικό κόμμα. Γι’ αυτό, και οι συζητήσεις περί αυτοδυναμίας, κυβέρνησης ηττημένων και άλλων τινών, επιβάλλεται να αντιμετωπιστούν μέσα σε αυτό το γενικότερο κλίμα.
Συνειδητοποιώ ότι το συμπέρασμα αυτού του μηνύματος κινδυνεύει να είναι η ανυπαρξία ελπίδας για “αφύπνιση” της Ελλάδας μας. Γι’ αυτό και σπεύδω να δηλώσω την πεποίθησή μου για το απολύτως αντίθετο. Σίγουρα, κάποτε, σε χρόνο αδιευκρίνιστο προς το παρόν από σήμερα, θα υπάρξει “αφύπνιση” η οποία και επιπλέον απειλεί να έχει βίαιη μορφή. Προς το παρόν, ωστόσο, δεν διαγράφεται το χρονικό στίγμα της. Η δυσκολία και αργοπορία της εμφάνισής της σίγουρα οφείλονται, πρώτον στο γεγονός ότι η κατοχή στην Ελλάδα είναι συγκαλυμμένη, και δεύτερον ότι συνεχίζεται με τη σύμφωνη γνώμη, αλλά και συνδρομή των εκάστοτε κρατούντων.
