Αυτό το συναίσθημα αποτύπωσε ο Francis Fukuyama στο διάσημο δοκίμιό του για το «Τέλος της Ιστορίας», όπου περιέγραφε ουσιαστικά το τέλος της αντιφατικής και ηρωικής προσπάθειας του σύγχρονου ανθρώπου να γίνει ο δημιουργός της δικής του Ιστορίας, σύμφωνα με το εγελιανό σύστημα σκέψης.
Όλα μετά έπρεπε να ρυθμίζονται από την απρόσωπη λειτουργία των «αγορών» οι οποίες θα αναδιένειμαν τους πόρους με βάση τους κανόνες της προσφοράς και ζήτησης.
Στην πραγματικότητα, αυτοί που είναι σε θέση να ελέγχουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία.
Αυτό αποτέλεσε ένα ολοκληρωτικό σχέδιο για τον έλεγχο όλων των ανθρώπων, των κοινωνιών, των εθνών και των κρατών.
Επιχειρήθηκε να ελεγχθεί όλη τη
ADVERTISEMENT
ν κοινωνική και διεθνή εξέλιξη, εμφανιζόμενη φυσικά κάτω από τη σημαία της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και του υποτιθέμενου αυτορυθμιστικού ρόλου των «αγορών».
Μετά την κατάρρευση του «κομμουνισμού», το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το οποίο συγκεντρώθηκε σε πρωτοφανή ιστορικά επίπεδα, γνώρισε μια άνευ προηγουμένου άνοδο της οικονομικής και πολιτικής του ισχύος, αναλαμβάνοντας άμεσα λειτουργίες που κανονικά ανήκουν στα κράτη.
Η χρησιμότητα των εθνών κρατών για το μεγάλο κεφάλαιο έχει μειωθεί μετά την εξαφάνιση του «εξωτερικού εχθρού» και των εσωτερικών κινημάτων αμφισβήτησης.
Η αυτοκρατορία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και η οργή κατά της παγκοσμιοποίησης
Έχει προκύψει μια «Αυτοκρατορία της Οικονομίας» ή των χρηματοπιστωτικών αγορών που γίνεται το πραγματικό Κράτος της εποχής μας, στο οποίο υποτάσσονται σε μεγάλο βαθμό τα μεμονωμένα κράτη.
Αυτή η Αυτοκρατορία δημιούργησε μια οικονομική «Νέα Παγκόσμια Τάξη» μετά το υποτιθέμενο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με βάση τη Συναίνεση της Ουάσιγκτον, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μία σειρά διεθνών οργανισμών όπως ο ΠΟΥ, το ΔΝΤ κ.λπ.
Επιβάλλει την απελευθέρωση από κάθε έλεγχο από το κράτος ως δημιουργό πολιτικής και όλους τους περιορισμούς τη διεθνή ροή κεφαλαίων στη δραστηριότητά του, παρατείνοντας έτσι την κρίση που συνεχίζεται από το 2008.
Η δυτική επιθετικότητα κατά της Ρωσίας μπορεί να εξηγηθεί καλά από την επιθυμία των ΗΠΑ και της δυτικής οικονομικής ελίτ να ασκήσουν απόλυτο έλεγχο στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.
Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε ότι η οικονομική κρίση του 2008 έπαιξε ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις: όπως έχει συμβεί συχνά κατά το παρελθόν, οι οικονομικές κρίσεις να προκαλούν πολέμους και το αντίστροφο – είναι ένα θέμα που αξίζει ξεχωριστής μελέτης.
Με την κρίση του 2008, η «ανέφελη παγκοσμιοποίηση» (la mondialisation heureuse) υποχωρεί απέναντι στην «παγκοσμιοποίηση της οργής», όπως φαίνεται και από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στη Γηραιά Ήπειρο.
Η Ευρώπη οδεύει προς την ταχεία κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, τη μεγαλύτερη κατάκτηση των ευρωπαϊκών λαών από τη νίκη επί του ναζισμού, με αποκορύφωμα την καταστροφή, με οικονομικά και πολιτικά μέσα, της Ελλάδας. Εφόσον οι τράπεζες είναι «πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν», οι κοινωνίες, τα κράτη και τα έθνη (δηλαδή οι λαοί τους…) είναι εκείνα που θα χρεοκοπήσουν.
Και πάλι, βλέπουμε μια ενδιαφέρουσα συσχέτιση μεταξύ οικονομίας και
γεωπολιτικής.
Η σφοδρότητα του οικονομικού «πολέμου» κατά της Ελλάδας δεν έχει τίποτα κοινό με τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα που επιβλήθηκαν σε άλλες περιφερειακές χώρες της ΕΕ.
Αυτό πιθανότατα συνέβη και λόγω της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας και της Κύπρου.
Όπως διδάσκει η Ιστορία, όλες οι εκστρατείες των δυτικών δυνάμεων κατά της ρωσικής ή ισλαμικής Ανατολής έχουν προηγηθεί από επιθέσεις για τον έλεγχο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Το εγχείρημα του Fukuyama βασίζεται στην υπόθεση ότι η αφομοιωτική δύναμη του δυτικού οικονομικού, πολιτικού και πολιτιστικού μοντέλου είναι ικανή να υποστηρίξει την παγκόσμια κυριαρχία του δυτικού καπιταλισμού και της ελίτ που τον ελέγχει.
Οι πολιτισμικές διαφορές
Αυτή δεν είναι η γνώμη του Samuel Huntington, ο οποίος πιστεύει ότι μια τέτοια κυριαρχία μπορεί να εδραιωθεί μόνο με τη δύναμη των όπλων και τον πόλεμο.
Και επειδή δεν μπορεί να το πει, προβάλλει τη ρατσιστική και ατεκμηρίωτη θεωρία ότι οι πολιτισμικές διαφορές αναπόφευκτα προκαλούν σύγκρουση.
Θέτει έτσι τα θεμέλια για έναν αγώνα της «ανώτερης» συλλογικής Δύσης εναντίον των υπολοίπων, αλλά και για διχασμούς μεταξύ των «υπόλοιπων», διότι καμία παγκόσμια κυριαρχία δεν μπορεί να επιβληθεί χωρίς τη χρήση της αρχής «διαίρει και βασίλευε».
Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις με τον ιμπεριαλιστικό τους παρελθόν δεν πήγαν στην Αφρική για… να εκπολιτίσουν τους Αφρικανούς, πήγαν εκεί για να αρπάξουν τις πρώτες ύλες τους.
Όλοι γνωρίζουμε επίσης ότι οι ΗΠΑ δεν επενέβησαν σε δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο για να εγκαθιδρύσουν δημοκρατία, διαφορετικά δεν θα είχαν επιβάλει αιματηρές δικτατορίες σε όλο τον κόσμο, από τη Χιλή μέχρι την Ινδονησία.
Και αντίστροφα.
Αν άνθρωποι και λαοί που βρίσκονται σε ακραία υλική μειονεκτική θέση στραφούν στη θρησκεία (ή ακόμα και στη μερικώς κοσμική «θρησκεία» του κομμουνισμού τον 20ό αιώνα), το κάνουν για να μπορέσουν να αντισταθούν και να υπάρξουν.
Το κεφάλαιο οργανώνεται παγκοσμίως, αλλά οι εργαζόμενοι όχι.
Καθώς οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κλιμακώνουν τη σύγκρουση στην Ουκρανία σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, αυτή η ανισορροπία διευρύνεται.
Το κόμμα του πολέμου…
Οι θεωρίες του Huntington είναι στην πραγματικότητα κάτι περισσότερο από ένα είδος «φιλοσοφικής δικαιολόγησης» για το «Κόμμα Πολέμου» αν όχι το «κρυφό Κόμμα του Φασισμού» που έχει κυριαρχήσει για έναν αιώνα στα κέντρα εξουσίας της συλλογικής Δύσης, ανταγωνιζόμενο τους υποστηρικτές ενός «δημοκρατικού ιμπεριαλισμού».
Αυτό το κόμμα δεν περίμενε καν την επίσημη διάλυση της ΕΣΣΔ πριν ξεκινήσει η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου.
Ακόμη και πριν εμφανιστούν οι θεωρίες του Huntington, αυτό το κόμμα είναι που εκπόνησε τα προγράμματα για μια άνευ προηγουμένου ιμπεριαλιστική επέκταση, όπως φαίνεται να προωθείται στις εκθέσεις των Wolfowitz και Jeremiah.
Ακολούθησαν νεοσυντηρητικές θεωρητικές επεξεργασίες όπως το A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm που προέγραφε τους πολέμους στη Μέση Ανατολή που συνέβησαν στη συνέχεια, όπως και οι επεξεργασίες του think tank Project for the New American Century.
Η σταθερή επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και η σταδιακή αλλά συστηματική διάλυση ολόκληρης της δομής ελέγχου των πυρηνικών όπλων παρέμεινε (μέχρι οι ΗΠΑ να επιτεθούν στη Συρία το 2017 και το 2018) παρά την ύπαρξη ρωσικών στρατευμάτων εκεί, παραβιάζοντας έτσι τους άρρητους κανόνες για την αποφυγή άμεσης εμπλοκή μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Ο πρώην πρόεδρος Donald Trump χρησιμοποίησε την κρίση στη Βόρεια Κορέα για να εξοικειώσει την παγκόσμια κοινή γνώμη με τη δυνατότητα χρήσης πυρηνικών όπλων.
Η Γαλλία, το τελευταίο προπύργιο της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας, έπεσε στον άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (και επίσης μεγάλη επιρροή από το Ισραήλ) όταν τον Jacques Chirac διαδέχθηκε ο Nikolas Sarkozy το 2007, ο οποίος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταστροφή της Λιβύη;, όχι τόσο για τυος γαλλικούς νεοαποικιακούς στόχους, αλλά για λογαριασμό της στρατηγικής των παγκόσμιων νεοσυντηρητικών.
Φυσικά, δεν πάνε όλα καλά για τη Δύση.
Οι τεράστιες επενδύσεις στην Κίνα, που πρόσφεραν επίσης διέξοδο στο δυτικό κεφάλαιο το οποίο αναζητούσε χαμηλού μισθούς και υψηλή κερδοφορία, δεν οδήγησαν σε ανατροπή της σχεδιαζόμενης οικονομίας, με άλλα λόγια σε μια κινεζική περεστρόικα που υποχωρούσε στην «καταστρόικα» (με την αγορά να γίνει εργαλείο οικονομικού σχεδιασμού).
Η Κίνα χρησιμοποίησε καπιταλιστικές επενδύσεις. δεν χρησιμοποιήθηκε από αυτές.
Αν πλήρωσε το τίμημα για την ανάπτυξή της, βλέποντας μια δραματική αύξηση της ανισότητας, η οποία θα μπορούσε να ήταν επικίνδυνη μακροπρόθεσμα για τη σταθερότητά της, μπόρεσε να ανεβάσει δραστικά κατά την τελευταία δεκαετία, το βιοτικό επίπεδο των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού της και να αποφύγει να υποκύψει στη δύναμη της «οικονομικής παγκοσμιοποίησης».
Γενικότερα, οι δυτικές επενδύσεις σε ολόκληρο τον Τρίτο Κόσμο είχαν αντιφατικά αποτελέσματα.
Βλέπουμε τώρα την εμφάνιση στον παγκόσμιο Νότο μεγάλων οικονομικών και δημογραφικών μεγεθών που υπονομεύουν αντικειμενικά την παγκόσμια κυριαρχία της συλλογικής Δύσης.
Η δράση φέρνει αντίδραση.
Ο κόσμος άρχισε να αντιστέκεται.
Το έχουμε δει σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής: στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τον Λίβανο, τη Συρία και το Ιράν, με αποκορύφωμα τη έκρηξη της παλαιστινιακής αντίστασης σήμερα στη Γάζα.
Η Ρωσία, με τη σειρά της, έχει επίσης αντιδράσει όλο και πιο μεγαλεπήβολα σχέδια επέκτασης του ΝΑΤΟ εντός της πρώην ΕΣΣΔ.
Παρόμοια φαινόμενα μπορούν να παρατηρηθούν στη Λατινική Αμερική και σε άλλες περιοχές του κόσμου.
Η μεγάλη ελπίδα
Σήμερα, η εμφάνιση ενός πολυπολικού κόσμου γύρω από τον Οργανισμό πολυμερούς συνεργασίας της Σαγκάης και τους BRICS αντιπροσωπεύει μια μεγάλη ελπίδα για την ανθρωπότητα να ακυρώσει επιτέλους το ολοκληρωτικό και μονοπολικό σχέδιο της Δύσης.
Είναι ένα πρώτο και πολύ σημαντικό βήμα.
Ελπίζει κανείς, βέβαια, ότι σύντομα θα συμπληρωθεί με άλλα βήματα, όπως η αποδολαριοποίηση, η δημιουργία μιας λειτουργικής επενδυτικής τράπεζας, που θα λειτουργεί με αρχές αντίθετες με αυτές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, η σταδιακή δημιουργία των θεσμών. μιας νέας οικονομικής παγκόσμιας τάξης βασισμένη στη συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό και στην επιδίωξη της κυριαρχίας, της ισότητας και της ελευθερίας.
Η αντίσταση μιας σειράς ισχυρών κρατών στη Δύση είναι σίγουρα η πρώτη, απολύτως αναγκαία, αλλά όχι από μόνη της ικανή συνθήκη για τον ριζικό μετασχηματισμό του κόσμου μας, ο οποίος, για πρώτη φορά στην ιστορία του, έχει αναπτύξει παραγωγικές δυνάμεις και τεχνολογίες ικανές της ικανοποίησης των νόμιμων αναγκών όλης της ανθρωπότητας, αλλά τις βλέπει να χρησιμοποιούνται προς το παρόν για τη βαρβαρότητα και τον ολοκληρωτισμό, αν όχι αν όχι για την επιδίωξη της πυρηνικής ή οικολογικής καταστροφής του ανθρώπινου είδους.
Αυτός ο εναλλακτικός προς τη Δύση πόλος που τείνει να αναδυθεί σήμερα υπόσχεται να μιλήσει για τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, να γίνει η φωνή της, να παρέμβει στις μεγάλες κρίσεις όπως αυτή που βλέπουμε σήμερα στη Μέση Ανατολή, να μιλήσει για το περιβάλλον και την ανάγκη για κοινωνικό και διεθνή έλεγχο των νέων τεχνολογιών, για δράση κατά των ανισοτήτων εντός και μεταξύ των κρατών, για την προβολή του οράματος μιας οικονομίας που συνδυάζει την αγορά με τον οικονομικό σχεδιασμό, χωρίς τον οποίο είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί οποιοδήποτε πρόβλημα σε εθνικό, σε περιφερειακό ή παγκόσμιο επίπεδο.
Εάν τα καταφέρει, θα διευρύνει πολύ την υποστήριξή του σε όλους τους λαούς, ακόμη και στους λαούς της Δύσης, που συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο το αδιέξοδο και τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του συστήματος στο οποίο ζουν, αλλά δεν ξέρουν πώς να το αλλάξουν.
Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, είπε ο Clausewitz.
Η σταδιακή ανάδυση ενός οράματος που συγκινεί όλη την ανθρωπότητα μπορεί ακόμη και να αλλάξει το παιχνίδι για τις συνεχιζόμενες ένοπλες συγκρούσεις.
Η νέα εποχή της πολυπολικότητας
Ο κόσμος μας χρειάζεται επειγόντως μια καταπολέμηση της ανισότητας, τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών.
Οι νέες τεχνολογίες, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η βιοτεχνολογία και η επιστήμη της πληροφορίας, απαιτούν εθνικό, κοινωνικό και διεθνή έλεγχο εάν δεν θέλουμε να ανατινάξουμε τον πλανήτη ή να καταστρέψουμε την ανθρώπινη φυλή.
Η αγορά θα είναι μαζί μας για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά κανένα από τα κοινωνικά, οικονομικά ή οικολογικά προβλήματα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς ένα σύστημα συνεργατικού οικονομικού σχεδιασμού σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι απαραίτητο το διανοητικό, ψυχολογικό και πολιτιστικό επίπεδο της ανθρωπότητας, δηλαδή του κάθε ατόμου και του κάθε λαού ξεχωριστά, να ανυψωθεί στο επίπεδο των τρομερών παραγωγικών, επιστημονικών και τεχνολογικών δυνάμεων που διατίθενται, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.
Ο τρόπος για να συμβεί αυτό, εκτός από τη συνεχή εκπαίδευση και κατάρτιση, είναι η συνηγορία για την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή και συνεργασία ανθρώπων και λαών, σε κάθε επίπεδο, στις αποφάσεις που τους αφορούν.
Η διατύπωση, από τις δυνάμεις που αντιτίθενται στη «συλλογική Δύση», ενός νέου οράματος για την ανθρωπότητα, ενός νέου οράματος οικονομικού και πολιτισμικού που να ανταποκρίνεται στις βαθύτερες ανάγκες των ανθρώπων και στις ανάγκες της ίδιας της ζωής και της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Η ιστορία έχει αναθέσει στους λαούς και τα κράτη της Ανατολής και του Νότου το καθήκον να αντιμετωπίσουν τις ηγεμονικές ορέξεις της Δύσης με ένα νέο, πιο ισότιμο και συνεργατικό μοντέλο, με μία προσπάθεια να συμπεριλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερο τους ίδιους τους δυτικούς λαούς.
O ανταγωνισμός τους θα πρέπει να στρέφεται μόνο εναντίον της δυτικής άρχουσας ελίτ, όχι του απλού λαού.
Άλλωστε, η ίδια η παράδοση της Δύσης είναι βαθιά αντιφατική και, ιστορικά, τα επιτεύγματά της είναι εξίσου σημαντικά με τις ολοκληρωτικές και καταστροφικές τάσεις της.
Δεν χρειάζεται να «πετάξουμε το μωρό μαζί με τα νερά…», όπως λέει η παροιμία.
Η Ex Oriente Lux (εξ Ανατολών το Φως) είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας!
