Ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ δεν διεσπάσθη αλλά διαλύθηκε. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε οι καρεκλοθήρες της πολιτικά υποταγμένης παρέας του, με τους Φάμελο, Γεροβασίλη, Παπά, Φλαμπουράρη κλπ μπορούν να επιβιώσουν αυτόνομα. Η “ξεφτίλα” των τελευταίων χρόνων στον ΣΥΡΙΖΑ η οποία ξεκίνησε με την προδοσία Τσίπρα (και των εναπομεινάντων “ηγετικών” στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς, μαζί με τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις Βαρουφάκη) τον Ιούλιο-Αύγουστο του 2015, με το πραξικόπημα κατά του “ΟΧΙ” και στη συνέχεια την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, έφτασε την κορύφωσή της στο στημένο σημερινό ψευτο-Συνέδριο.
Στο σημερινό ομοίωμα Συνεδρίου, σαν το οποίο δεν έχει υπάρξει ποτέ στην πολιτική ζωή από οποιαδήποτε πλευρά, επικράτησαν το χάος, η ανοργανωσιά, οι προπηλακισμοί, οι ύβρεις, η κλωτσοπατινάδα, και οι διατεταγμένοι μαζικοί αποκλεισμοί.
Ο Σ. Κασελάκης, ένας υπερφιλόδοξος νεοφιλελεύθερος, άσχετος με την Ελλάδα, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε, όπως και η υπόλοιπη πλέον ηγεσία του “αντίπαλου” ΣΥΡΙΖΑ, να ήταν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και της ΝΔ, αποχώρησε τελικά από το Συνέδριο και ανακοίνωσε την ίδρυση κόμματος, όπως κόμμα πιθανόν να ιδρύσει και ο “πολιτικός νταής”, Παύλος Πωλάκης.
Ο μόνος δικαιωμένος, μαζί με αρκετά από τα ηρωϊκά στελέχη του Αριστερού Ρεύματος, από την πρωτοφανώς εξευτελιστική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο Παν. Λαφαζάνης που αποχώρησε από το ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2015. Και αποχώρησε όχι μόνον καταγγέλλοντας την ενσωμάτωση του “ΣΥΡΙΖΑ” στην νεοαποικιακή μνημονιακή αποικιοποίηση της χώρας αλλά έχοντας προτείνει ριζοσπαστικές αλλά ρεαλιστικές θέσεις για το εθνικό νόμισμα, την Ε.Ε., τη στρατηγική συνεργασία με Ρωσία και τη διέλευση νέου αγωγού, του Southstream με ρωσικό αέριο κλπ και στην ουσία για μια νέα εθνική, πολιτική κοινωνική πορεία και θέση της χώρας.
Αυτές οι απόψεις, επίκαιρες και σήμερα που η Δύση δύει ταχέως, αν είχαν υιοθετηθεί τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκτούσε τεράστιο κύρος, φερεγγυότητα, πρωτοφανή επιρροή και κυρίως η Ελλάδα θα ήταν σήμερα μια ισχυρή και ανεξάρτητη, παραγωγική και κοινωνικά ευημερούσα χώρα.
Ποτέ δεν είναι, όμως αργά. Το “Δημοκρατικό Κίνημα Κοινωνικής Απελευθέρωσης” (ΔΗ.Κ.Ε.Α.) με επικεφαλής τον Παν. Λαφαζάνη είναι εδώ και εργάζεται για ένα πλατύ, πατριωτικό, πολιτικό και κοινωνικό, δημοκρατικό μέτωπο εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης ως το μόνο δρόμο διεξόδου και εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.