Επί του πιεστηρίου: Το παρόν άρθρο γράφτηκε – όπως και το πρώτο μέρος – το τελευταίο σαββατόβραδο (17/09). Μεσολάβησαν οι συνομιλίες της Σαμαρκάνδης (όπου κανείς δεν ξέρει τι ειπώθηκε πίσω από τις κουΐντες), ο βάρβαρος βομβαρδισμός του Ντονιέτσκ με μεγάλες απώλειες αμάχων και οι αποφάσεις των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών και των Περιφερειών της Χερσώνας και του Ζαπορόζιγιε να διεξάγουν στο εγγύτατο μέλλον δημοψηφίσματα για την ένταξή τους στη Ρωσσική Ομοσπονδία. Εντωμεταξύ στη Δούμα συζητιέται διακομματική πρόταση για την σκλήρυνση των ποινών για σειρά αδικημάτων όπως η λιποταξία, η λεηλασία κ.α. εν καιρώ εθνικής κινητοποίησης, στρατιωτικού νόμου ή πολέμου. Την ώρα αυτή γίνεται μεγάλος ντόρος για πιθανό διάγγελμα Πούτιν που θα σηματοδοτήσει μεταβολές της πολιτικο-στρατιωτικής προσέγγισης από πλευράς Ρωσσίας. Παραδίδω ωστόσο το κείμενο στους αναγνώστες χωρίς αλλαγές – ο καιρός θα δείξει κατά πόσο η στήλη θα πάει τελικά «κουβά η ταμείο». Ένας πολεμιστής του Ου-Μπονάμπι δεν θα κρυφτεί πίσω από μια μικρή τεχνική καθυστέρηση – και τίποτε δεν είναι πιο ωφέλιμο για τα εργαλεία πρόβλεψης από την έκθεση στο ακόνι της κριτικής. Γράφαμε λοιπόν πως…
…το «Ουκρανικό Μέτωπο» είναι ένα μόνο από τα πολλά θέατρα επιχειρήσεων της όλο και λιγότερο συγκεκαλυμμένης αντιπαράθεσης της Δύσης με τον αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο της Κίνας, της Ρωσσίας και του Παγκόσμιου Νότου. Το ένα στρατόπεδο αποτελείται από συμμάχους, με αμοιβαία αλλά όχι απαραίτητα ταυτόσημα συμφέροντα, που αποτυπώνονται σε μια πολύμορφη και εξελισσόμενη στρατηγική και σε ένα εν πολλοίς μεταβαλλόμενο modus operandi. Το άλλο σφραγίζεται από την ηγεμονία των ΗΠΑ, οι οποίες προσπαθούν να διαχειριστούν προς όφελός τους την διαδικασία της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής κατάρρευσης του δυτικού κόσμου, χρησιμοποιώντας τους «εταίρους» της ως αναλώσιμα πιόνια. Μη γελιέστε, σε αυτήν την παρτίδα ούτε η Γερμανία, ούτε η Γαλλία ούτε καμία άλλη χώρα δεν προορίζεται να φτάσει στην τελευταία γραμμή και να γίνει Βασίλισσα. Για την Ουκρανία, την Ελλάδα και τα άλλα λιμά, ούτε λόγος να γίνεται…
Είναι απλά πρόβλημα στρατηγικής… Για τον πολυπολικό κόσμο, που ο χρόνος δουλεύει υπέρ του μαζί με εκατομμύρια ταλαντούχους και παθιασμένους ανθρώπους, το ζήτημα είναι η ελεγχόμενη κατεδάφιση της δυτικής ηγεμονίας, με τρόπο που να μην οδηγήσει σε παγκόσμια καταστροφή. Οι τακτικές επιτυχίες και αποτυχίες έχουν φυσικά τη σημασία τους, στο βαθμό που εξυπηρετούν ή παρεμποδίζουν τους απώτερους στρατηγικούς σκοπούς, ωστόσο το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουν τα πράγματα οι λαοί του Παγκόσμιου Νότου είναι πολύ πιο ώριμο πολιτικά και φιλοσοφικά από αυτό των επικοινωνιακών «νικών» και του κουτσαβάκικου κομπασμού.
Δεν είναι μόνο οι Ουκρανοί που – ασχέτως απωλειών – κυριολεκτικά τρέφονται από τις πραγματικές ή εικονικές τους νίκες, καθώς δείχνοντας πως είναι σε θέση να επιφέρουν πλήγματα στους αντιπάλους τους, εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη ροή της στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας. Από την εποχή της κατάρριψης της πτήσης των μαλαισιανών αερογραμμών, η στρατηγική του Κίεβου ήταν και είναι η διεθνοποίηση της σύγκρουσης, ακόμη και με κίνδυνο πυροδότησης ενός παγκόσμιου πολέμου. Το θέμα είναι πως η «συλλογική δύση», αρνούμενη να αποδεχθεί τις αναπόδραστες παγκόσμιες τεκτονικές μετατοπίσεις, δεν έχει άλλη στρατηγική από την διασπορά χάους και την κλιμάκωση. Ποιο πραγματικό όφελος θα είχε όμως η Ρωσσία σε περίπτωση που την ακολουθούσε σε αυτό το γλιστερό μονοπάτι;
Είναι εντάξει να υποτιμάς τους αντιπάλους σου και να διατυμπανίζεις στο εσωτερικό την δήθεν οικονομική, τεχνολογική και στρατιωτική σου υπεροχή. Το πρόβλημα της Δύσης είναι ότι πιστεύει τα ίδια της τα ψέματα. Η αλαζονεία και η αμάθεια των ελίτ της, οδηγεί στην επαναπρόσληψη της παραμορφωμένης πραγματικότητας (νεύρωση), στην αποδοχή της ως αληθινή (ψύχωση) και στην λήψη αποφάσεων βάσει αυτής (εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την απόλυτη παράνοια). Μετά την αποτυχία των κυρώσεων και την χρεοκοπία της «φιλειρηνικής», «λογικής» και «δημοκρατικής» πέμπτης φάλαγγας των φιλελευθέρων ευρωατλαντιστών που αποδείχθηκαν πουθενάδες, η Δύση τώρα ποντάρει τα ρέστα της στην …έκτη φάλαγγα των «υπερπατριωτών». Πείτε μου, πόσο λογικό είναι να θες να αντικαταστήσεις τον Πούτιν με τον κάθε παλαβό που κυκλοφορεί με τη στολή του τσάρου, ή με τον Μέντβεντεφ που τον έχει δαγκώσει (ή που παριστάνει πως τον έχει δαγκώσει…) λυσσασμένη αλεπού;
Παρά τις όποιες δυσχέρειες, η στρατιωτική υπεροχή της Ρωσσίας δεν πρόκειται να αναιρεθεί, όσο η σύγκρουση που διεξάγεται στο κατώφλι της εξακολουθεί να παραμένει πόλεμος δια αντιπροσώπων. Παρά την εν μέρει δικαιολογημένη γκρίνια για τις ήττες ή τις «ήττες» και φυσικά για τις απώλειες (που μέχρι στιγμής πάντως διαφαίνονται μικρές) δεν πρόκειται ούτε να μεταβληθεί η στρατιωτική δυσαναλογία των αντιπάλων ούτε να αλλάξουν τα περισσότερα από τα τετελεσμένα στον χάρτη. Όσο εντυπωσιακά κι αν είναι τα τοπικά κέρδη τους, κάποια στιγμή η ορμή των δυνάμεων του Ζελένσκι θα ξεθυμάνει – ήδη υπάρχουν ενδείξεις περί αυτού. Είναι θέμα όγκου πυρός, εφεδρειών, logistics, πολλαπλασιαστών ισχύος, ευκινησίας και εγγύτητας με τα ρωσσικά σύνορα.
Ποιος ο λόγος να δυσκολέψει η πίστα, δίνοντας αφορμή στο ΝΑΤΟ να εμπλακεί και επίσημα; Από τη στιγμή που σε κάθε κάλεσμα δεν λείπουν οι συνειδητοποιημένοι εθελοντές, προς τι μια επιστράτευση που μάλλον θα περιέπλεκε παρά θα έλυνε το πρόβλήμα του έγκαιρου εξοπλισμού και εκπαίδευσής τους; Η Ρωσσία έχει διατηρήσει και αναπτύξει τους στρατηγικούς κλάδους της βιομηχανίας της και είναι πολύ πιο εύκολη η μετατροπή της οικονομίας της σε πολεμική σε σχέση με τη Δύση. Γιατί να αφυπνίσει τον αντίπαλο, όταν μπορεί να προμηθευτεί τα απαραίτητα όπλα (ντρόουνς, ενδεχομένως και βλήματα) από το Ιράν, που παρεμπιπτόντως βασίζει την επιβίωσή του σε αυτά και πολύ θα ήθελε να τα δοκιμάσει στη μάχη; Όσον αφορά την υποτιθέμενη τεχνολογική υστέρηση, ακόμη και τα σοβιετικά ηλεκτρονικά είναι υπερ-αρκετά για να στείλεις ένα βλήμα ακριβώς στο κεφάλι οποιουδήποτε στον πλανήτη. Εξάλλου τα τσιπάκια είναι πολύ μικρά για να αποκλειστεί η ύπαρξη μη κατονομαζομένων πηγών, δε συμφωνείτε;
Τούτων λεχθέντων, μετά από την πρόσφατη (δεύτερη) τακτική ήττα πέριξ του Χαρκόβου δεν είναι απίθανη μια κάποια κρίση εμπιστοσύνης στο εσωτερικό της Ρωσσίας. Αμέσως μετά τη βύθιση του καταδρομικού “Moskva” γράφαμε: «οι στραβοτιμονιές της ρωσσικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, είτε πραγματικές είτε διογκωμένες από την προπαγανδιστική μηχανή της Δύσης, επιφέρουν μεν έντονη κριτική αλλά στην κατεύθυνση της σκλήρυνσης της στάσης και εγκατάλειψης του ιδιότυπου fair play των ενόπλων δυνάμεων. «В войне, как в войне…» – λένε οι Ρώσσοι, στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο…» Δεν αποκλείεται η αντίδραση του Κρεμλίνου, πέρα από καρατομήσεις αξιωματούχων, να οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές όχι μόνο στην τακτική και επιχειρησιακή προσέγγιση αλλά και στους στρατηγικούς στόχους της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης – αναμφίβολα δε, προς την κατεύθυνση της κλιμάκωσης.
Ωστόσο μην περιμένετε επιστρατεύσεις, τακτικά πυρηνικά ή αεροπορικές επιδρομές τύπου «Σοκ και Δέους». Η Ρωσσία θα σκληρύνει τη στάση της όπου και όποτε χρειάζεται, όπως δείχνουν και τα πρόσφατα χτυπήματα στο Krivoy Rog, όμως είναι φανερό πως η αυτοκτονική και φανατισμένη αντίσταση των ουκροναζί δεν θα σταματήσει παρά μόνον όταν καμφθεί η θέληση των κυβερνήσεων της Δύσης να ενισχύουν στρατιωτικά και οικονομικά το καθεστώς Ζελένσκι. Όσον αφορά αυτή την πλευρά της αντιπαράθεσης, τα μεγάλα όπλα των Ρώσσων βρίσκονται ήδη εν πτήσει… Ο χειμώνας έρχεται – που λένε και οι Σταρκ, με την Ε.Ε. να κινδυνεύει ήδη να μετατραπεί σε μεταβιομηχανική δυστοπία. Αντίθετα, όσο η ευρασιατική ολοκλήρωση διευρύνεται, τόσο η Ρωσσία θα θωρακίζεται οικονομικά, παραγωγικά και πολιτικά. Χωρίς φανφάρες και υπερβολές – και με τη βοήθεια των συμμάχων της – διατηρεί πρόσβαση στους πόρους, τις τεχνολογίες, τα όπλα και τους στρατιώτες που απαιτούνται για να νικήσει.
Υπάρχει ωστόσο κάποια αναστάτωση… Μια μερίδα (συχνά καλοπροαίρετων) ανθρώπων ερμηνεύει την προσπάθεια αποφυγής της κλιμάκωσης είτε ως αδυναμία από την πλευρά της Ρωσσίας είτε ακόμη χειρότερα ως ένδειξη ύπαρξης θυλάκων προδοσίας διαφόρων σχημάτων και βάθους εντός της στρατιωτικής, γραφειοκρατικής και πολιτικής της ηγεσίας. Κατά τη γνώμη μας οι απόψεις αυτές εδράζονται στην ρηχότητα και ανεπάρκεια των κυρίαρχων – αριστερών και δεξιών – αναγνώσεων των αιτίων της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ. Ένα κακό εργαλείο όμως είναι ένα επικίνδυνο εργαλείο – στην περίπτωσή μας υποτιμά την εσωτερική αντοχή και τα επίπεδα δημοκρατίας και αυτοστοχασμού της ρωσσικής κοινωνίας. Σε επόμενο κείμενο ευελπιστούμε να παρουσιάσουμε περισσότερα για το θέμα…
Στην προηγούμενη πάλη τους ενάντια στον φασισμό οι Ρώσσοι είχαν τριάντα εκατομμύρια νεκρούς. Μην έχετε αμφιβολία πως θα αντέξουν τις απαιτούμενες θυσίες στην καθημερινότητα τους – εξ ου και η αποτυχία των κυρώσεων – όσο και τυχόν στρατιωτικές αποτυχίες και πλήγματα. Μπορούν ακόμη και να καταπιούν την περηφάνια τους, καθώς γνωρίζοντας τι θα πει ολοκληρωτικός πόλεμος θα προσπαθήσουν να τον αποφύγουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Κανείς δεν θα τους παρασύρει πικάροντάς τους στο twitter ή με προβοκάτσιες αλά «δίδυμων πύργων» και Περλ Χάρμπορ. “Vincit qui patitur“, έλεγε ο Πέρσιος – νικά όποιος υπομένει – κι οι Ρώσσοι στο άθλημα της καρτερίας είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές. Εξάλλου σημασία έχει να ηττηθεί ο φασισμός δίχως να χρειαστεί να γίνει ο πλανήτης όμοιος με την Αφροδίτη – ακόμη κι αν το ΝΑΤΟ αποχωρώντας δηλώσει για μια ακόμη φορά νικητής.
Αν παρόλα αυτά γίνει καμμιά στραβή και τα πράγματα ξεφύγουν, μην τυχόν και κλάψει κανείς – οι λαοί του κόσμου θα βρουν τρόπο να επιβιώσουν. Όσο για τη Δύση, δεν θα έχει πάθει τίποτε περισσότερο από εκείνο που της άξιζε…
ΥΓ: Είναι τόσο δύσκολη η αντιστοίχιση λόγων και πράξεων… Ανάμεσα στους «υπερπατριώτες» που ασκούν κριτική στη ρωσσική διοίκηση, βρίσκεται και κάποιος που το 2014 διέταξε τις δυνάμεις που διοικούσε να υποχωρήσουν από το Slavyansk που στη συνέχεια υπέστη ναζιστικό πογκρόμ. Το γεγονός έπληξε ανεπανόρθωτα τη δημοφιλία του στη Ρωσσία και το Ντονμπάς, τελευταία όμως συγκεντρώνει τα φώτα των δυτικών ΜΜΕ, ως πολέμιος του Πούτιν και θιασώτης της «σκληρής» γραμμής. Τώρα που ο Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, υπάρχει μεγάλο στριμωξίδι για την pole-position στην κούρσα για τη διαδοχή του – ωστόσο ακόμη και η χηρεύουσα θέση του βασιλικού γελωτοποιού απαιτεί προσόντα που δεν τα διαθέτει ο πας εις…
