par Manlio Dinucci./Reseau International/ 16-3-21
Mετάφραση Μ.Στυλιανού
Πριν από δέκα χρόνια, στις 19 Μαρτίου 2011, οι δυνάμεις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ξεκίνησαν τον ναυτικό βομβαρδισμό της Λιβύης. Ο πόλεμος ηγήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πρώτα μέσω της Διοίκησης Αφρικής και στη συνέχεια από το ΝΑΤΟ υπό αμερικανική διοίκηση.
Σε επτά μήνες, η πολεμική αεροπορία ΗΠΑ/ΝΑΤΟ πραγματοποίησε 30 χιλιάδες αποστολές, συμπεριλαμβανομένων 10 χιλιάδων επιθέσεων, με περισσότερες από 40.000 βόμβες και πυραύλους. Η Ιταλία – με την πολυκομματική συναίνεση του κοινοβουλίου (Partito democratico στην πρώτη σειρά) – συμμετέχει στον πόλεμο με 7 αεροπορικές βάσεις (Trapani, Gioia deL Colle, Sigonella, Decimomannu, Aviano, Amendola και Pantelleria)· με μαχητικά βομβαρδιστικά Tornado, Eurofighter και άλλα, με το αεροπλανοφόρο Garibaldi και άλλα πολεμικά πλοία.
Πριν ακόμη και από την αεροπορική-ναυτική επίθεση, είχαν χρηματοδοτηθεί και οπλιστεί στη Λιβύη τμήματα φυλών και αντικυβερνητικές ισλαμικές ομάδες, λαθραία εισαγόμενες από ειδικές δυνάμεις του Κατάρ, για να εξαπλώσουν ένοπλες συγκρούσεις εντός της χώρας.
Έτσι κατεδαφίστηκε αυτό το αφρικανικό κράτος, το οποίο, όπως τεκμηρίωσε η Παγκόσμια Τράπεζα το 2010, διατηρούσε «υψηλά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης», με ετήσια αύξηση του ΑΕΠ κατά 7,5%, και κατέγραφε «υψηλούς δείκτες ανθρώπινης ανάπτυξης», συμπεριλαμβανομένης της καθολικής πρόσβασης στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και σε περισσότερο από 40% στα πανεπιστήμια.
Παρά τις ανισότητες, το μέσο βιοτικό επίπεδο στη Λιβύη ήταν υψηλότερο από ό,τι σε άλλες αφρικανικές χώρες. Περίπου δύο εκατομμύρια μετανάστες, κυρίως Αφρικανοί, βρήκαν δουλειά εκεί. Το λιβυκό κράτος, το οποίο είχε τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου της Αφρικής συν άλλα αποθέματα φυσικού αερίου, άφηνε περιορισμένα περιθώρια κέρδους για ξένες εταιρείες. Χάρη στις εξαγωγές ενέργειας, το εμπορικό ισοζύγιο της Λιβύης είχε ετήσιο πλεόνασμα 27 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Με τέτοιους πόρους το λιβυκό κράτος είχε επενδύσει περίπου 150 δισεκατομμύρια δολάρια στο εξωτερικό.
Οι επενδύσεις της Λιβύης στην Αφρική ήταν ζωτικής σημασίας για το σχέδιο της Αφρικανικής Ένωσης, για τη δημιουργία τριών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων: του Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου, με έδρα τη Γιαουντέ του Καμερούν, την Αφρικανική Κεντρική Τράπεζα, με έδρα την Αμπούτζα της Νιγηρίας· και την Αφρικανική Τράπεζα Επενδύσεων, με έδρα την Τρίπολη. Τα όργανα αυτά θα είχαν χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία μιας κοινής αγοράς και ενός ενιαίου νομίσματος της Αφρικής.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πόλεμος του ΝΑΤΟ για την κατεδάφιση του λιβυκού κράτους αρχίζει λιγότερο από δύο μήνες μετά τη σύνοδο κορυφής της Αφρικανικής Ένωσης στις 31 Ιανουαρίου 2011, η οποία έδωσε το πράσινο φως για τη δημιουργία του Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου κατά το έτος αυτό. Τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Ομπάμα, Χίλαρι Κλίντον, που αποκαλύφθηκαν αργότερα από το WikiLeaks τεκμηριώνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία ήθελαν να εξαλείψουν τον Καντάφι πριν χρησιμοποιήσει τα αποθέματα χρυσού της Λιβύης για να δημιουργήσει μια παναφρικανική νομισματική εναλλακτική λύση στο δολάριο και το φράγκο CFA (το νόμισμα που επέβαλε η Γαλλία σε 14 από τις πρώην αποικίες της).
Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, πριν αναλάβουν δράση τα βομβαρδιστικά το 2011, οι τράπεζες είναι αυτές που αναλαμβάνουν δράση: απομονώνουν τα 150 δισεκατομμύρια δολάρια που επενδύονται στο εξωτερικό από το λιβυκό κράτος, τα περισσότερα από τα οποία εξαφανίζονται. Στη μεγάλη ληστεία ξεχωρίζει η Goldman Sachs, η πιο ισχυρή επενδυτική τράπεζα των ΗΠΑ, της οποίας ο Mario Draghi ήταν αντιπρόεδρος.
Σήμερα στη Λιβύη, οι εξαγωγές ενέργειας αναλαμβάνονται από ομάδες εξουσίας και πολυεθνικές, σε μια χαοτική κατάσταση ένοπλων συγκρούσεων. Το μέσο βιοτικό επίπεδο της πλειονότητας του πληθυσμού έχει καταρρεύσει. Αφρικανοί μετανάστες, οι οποίοι κατηγορούνται ότι είναι «μισθοφόροι του Καντάφι», φυλακίστηκαν ακόμη και σε κλουβιά ζωολογικών κήπων, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν.
Η Λιβύη έχει καταστεί η κύρια οδός διέλευσης, στα χέρια των διακινητών ανθρώπων, μιας χαοτικής μεταναστευτικής ροής προς την Ευρώπη, η οποία έχει προκαλέσει πολύ περισσότερες απώλειες από τον πόλεμο του 2011. Στην Ταβέργκα, οι ισλαμιστικές πολιτοφυλακές μισράτα που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ αυτοί που δολοφόνησαν τον Καντάφι τον Οκτώβριο του 2011) πραγματοποίησαν πραγματική εθνοκάθαρση, αναγκάζοντας σχεδόν 50.000 Λίβυους πολίτες να διαφύγουν χωρίς να μπορέσουν να επιστρέψουν. Για όλα αυτά είναι επίσης υπεύθυνο το ιταλικό κοινοβούλιο, το οποίο στις 18 Μαρτίου 2011 κάλεσε την κυβέρνηση να «εγκρίνει κάθε πρωτοβουλία (δηλαδή την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο κατά της Λιβύης) για τη διασφάλιση της προστασίας του λαού της περιοχής».
