Μιλώντας με “ακτιβιστές ενάντια στον πόλεμο”, ο πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου του κατοχικού στρατού, Νταν Χαλούτζ, είπε ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον πόλεμο ενάντια στη Χαμάς. “Για μένα, η μόνη εικόνα νίκης θα είναι όταν ο Νετανιάχου παραιτηθεί”
“Η επιχείρηση Σιδερένια Σπαθιά δε θα φέρει εικόνα νίκης αλλά μόνον εικόνα ήττας” είπε ο Χαλούτζ.
Προειδοποίησε δε ότι θα μπορούσε να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος και να υπάρξει αιματοχυσία εξ αιτίας των “ταξιαρχιών” του Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ και τόνισε την ανάγκη προετοιμασίας για μία δύσκολη μάχη ενάντια σε πολιτικούς αντίπαλους. “Οι ταξιαρχίες του Μπεν Γκβιρ είναι οπλισμένες και ενδέχεται να ανοίξουν πυρ ενάντια σε διαδηλωτές και αντίπαλους” είπε.
Ο Μπεν Γκβιρ είναι σιωνιστής ακροδεξιός πολιτικός, υπουργός “εθνικής ασφαλείας” στην “κυβέρνηση” Νετανιάχου.
Θα μπορούσε κανείς από τα παραπάνω να υποθέσει, ειδικά αν δεν είναι εξοικειωμένος με την Ιστορία της κατεχόμενης Παλαιστίνης, ότι ο Χαλούτζ είναι κάποιος αριστερός φιλειρηνιστής.
Τίποτα δε θα απείχε περισσότερο από την αλήθεια.
Ο Νταν Χαλούτζ είναι – όπως όλοι όσοι έχουν υπηρετήσει σε κορυφαίες θέσεις του κατοχικού στρατού – καραμπινάτος εγκληματίας πολέμου. Αν κάτι τον διακρίνει από προκατόχους του είναι ότι είναι ακόμη χειρότερος εγκληματίας.
Ένα από τα πολεμικά κατορθώματα του Χαλούτζ είναι ότι καθιέρωσε την τακτική των “στοχευμένων δολοφονιών”, κλασικής μορφής κρατικής τρομοκρατίας. Για παράδειγμα, τη νύχτα της 23ης Ιουλίου του 2002 και ενώ ο Χαλούτζ ήταν αρχηγός της κατοχικής αεροπορίας, ένα αεροπλάνο έριξε μία βόμβα ενός τόνου σε μία πολυκατοικία σε πυκνοκατοικημένη συνοικία της Γάζας, όπου κοιμόταν με την οικογένειά του ο Σαλάχ Σεχάντα, υψηλόβαθμο στέλεχος της Παλαιστινιακής αντίστασης. Εκτός από το Σεχάντα, τη γυναίκα και την κόρη του σκοτώθηκαν καμιά ντουζίνα άμαχοι, κυρίως παιδιά. Ο Χαλούτζ υπερασπίστηκε την επιχείρηση και δήλωσε ότι οι φιλειρηνιστές που την κατέκριναν ήταν προδότες που έπρεπε να δικαστούν.
Το 2006, στη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη Χαζμπολάχ, είχε δώσει διαταγή στην αεροπορία “να γκρεμίζει 10 πολυόροφα κτίρια σε προάστιο της Βηρυτού για κάθε ρουκέτα της Χεζμπολάχ ενάντια στη Χάϊφα”
***
Τι είναι αυτό που κάνει έναν στυγνό εγκληματία πολέμου σαν το Χαλούτζ να τα βάζει με έναν άλλο στυγνό εγκληματία πολέμου, όπως το Νετανιάχου;
Για να το κατανοήσουμε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η “ισραηλινή” κοινωνία δεν είναι μία “κανονική” κοινωνία που έχει δεξιούς και αριστερούς, φιλοπόλεμους και φιλειρηνιστές, καλούς και κακούς ανθρώπους. Το ψευδοκράτος είναι ένα μόρφωμα που δημιουργήθηκε με ωμή βία πάνω σε κλεμμένη γη από εποίκους (το 1830, οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη ήταν γύρω στις 20.000. 100 χρόνια μετά, παρά τις εντατικές προσπάθειες της Βρετανικής κατοχικής διοίκησης που ενθάρρυνε με κάθε τρόπο τον εποικισμό, είχαν μετά βίας φτάσει τις 80.000. Με εξαίρεση τους απογόνους αυτών, όλοι οι σημερινοί “Ισραηλινοί” Εβραίοι είναι έποικοι και παιδιά εποίκων που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με την Παλαιστίνη. Ακόμη και την εποχή της κατάρρευσης της Σοβ. Ένωσης, όποιος ρωσοεβραίος δεν είχε ηθικές αναστολές μπορούσε να αφήσει πίσω του τη μιζέρια και να μετακομίσει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη για να ζήσει σχετικά άνετα σε ένα κλεμμένο σπίτι που του έδινε το ψευδοκράτος). Μια τέτοια κοινωνία τείνει να δικαιολογεί τις πράξεις της φτιάχνοντας θεωρίες που καθαγιάζουν την κλοπή, την κατοχή, τη βία και τις δολοφονίες ντόπιων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σήμερα, που μάλλον το κατοχικό κράτος έχει ξεπεράσει τον εαυτό του, ελάχιστες είναι οι φωνές μέσα στο ψευδοκράτος που αντιτίθενται στα εγκλήματα. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών υποστηρίζει την επίθεση και οι διαφωνίες είναι σε επουσιώδη ζητήματα και σίγουρα δεν έχουν να κάνουν με καταδίκη των εγκλημάτων. Όλοι πρακτικά οι “ισραηλινοί” συμφωνούν στην περιφρόνησή τους για τη ζωή των untermensch Αράβων. Εκεί που διαφωνούν είναι στην αναποτελεσματικότητα των επιχειρήσεων. Αν ο Νετανιάχου μπορούσε, κουνώντας ένα μαγικό ραβδάκι, να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους των αντιστασιακών οργανώσεων, κανείς σχεδόν δε θα γκρίνιαζε.
Για να αποδώσουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι, όπως σε κάθε κανόνα έτσι κι εδώ υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Άνθρωποι όπως τα μέλη της Naturei Karta, υπερορθόδοξοι Εβραίοι που είναι πραγματικοί αντισιωνιστές και επί δεκαετίες τρώνε καθημερινά ξύλο για τα πιστεύω τους, ή όπως η γηραιά αιχμάλωτος που κατά την απελευθέρωσή της φίλησε το χέρι του μέλους της Χαμάς που τη συνόδευε και έκανε δηλώσεις σχετικά με την εξαιρετική φροντίδα που είχε ως αιχμάλωτος της Χαμάς. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν, ακόμη και σε μία άκρως ρατσιστική κοινωνία όπως η σιωνιστική, και αν μη τι άλλο επιβεβαιώνουν ότι το ανθρώπινο είδος μπορεί να βγάλει όχι μόνον τα χειρότερα αλλά και τα καλύτερα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το βάρος τους στην κοινωνία του κατοχικού ψευδοκράτους είναι αμελητέο – πιθανόν ένας στους 10.000.
Η πραγματική διαίρεση στην “ισραηλινή” κοινωνία δεν έχει να κάνει με πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις. Δεν έχει καν να κάνει με ταξικούς διαχωρισμούς, αφού, όπως έλεγε ο Μαρξ για την αρχαία Ρώμη, το “ισραηλινό” προλεταριάτο ζει – και αυτό – σε βάρος της κοινωνίας. Η ουσιαστική διαίρεση, αυτή που θα ορίσει τις διαχωριστικές γραμμές στον εμφύλιο που φοβάται ο Χαλούτζ, είναι αυτή ανάμεσα στους παλιούς και τους νεώτερους εποίκους. Οι παλιοί έποικοι, που έχουν την ιδιοκτησία τους στα εδάφη των οποίων την κλοπή από τους Άραβες έχει αναγνωρίσει σα “νόμιμη” η “διεθνής κοινότητα”, τείνουν να θέλουν κάποιας μορφής ειρήνη που θα διασφαλίσει τα δικά τους κλοπιμαία. Έχοντας πειστεί από την πείρα τους ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει με το σημερινό επί του εδάφους καθεστώς, θα ήθελαν να δώσουν σαν αντάλλαγμα για την πολυπόθητη ειρήνη τα εδάφη που εκλάπησαν από το 1967 και μετά – αυτά που διεθνώς αναγνωρίζονται σαν κατεχόμενα, δηλαδή τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Το όνειρό τους θα ήταν να πετάξουν στα σκυλιά τους νέους εποίκους και να εξαγοράσουν έτσι την ησυχία τους. Από την άλλη μεριά οι νεώτεροι έποικοι, όπως ο Μπεν Γκβιρ που ζει με την οικογένειά του σε εποικισμό στη Δυτική Όχθη, θα ήθελαν αν ήταν δυνατόν να σκοτώσουν ή να διώξουν όλους τους γηγενείς Παλαιστίνιους για να ζήσουν εν ειρήνη στα “δικά τους” κλεμμένα.
Το πρόβλημα, τόσο για τους μεν όσο και για τους δε είναι ότι δεν είναι δυνατόν να γίνουν πραγματικότητα οι επιθυμίες ούτε της μίας ούτε της άλλης πλευράς. Όσο υπάρχει κατοχή, είτε ολόκληρης της Παλαιστίνης είτε τμήματός της, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ειρήνη. Η μόνη ειρήνη που μπορεί να υπάρξει θα έρθει μετά την ολική απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Ο Νετανιάχου και οι περί αυτόν, εγκληματίες και ηλίθιοι ταυτόχρονα, χρησιμοποιούν τυφλή βία πιστεύοντας ότι με κάποιον μαγικό τρόπο θα λύσει τα προβλήματά τους. Στους λογαριασμούς που κάνουν παραλείπουν το σημαντικότερο παράγοντα, που είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του μέχρι τώρα εγγυητή τους: των ΗΠΑ.
Ο Χαλούτζ και οι περί αυτόν βλέπουν ότι η πολιτική του Νετανιάχου οδηγεί στην καταστροφή, δεν έχουν όμως κάτι άλλο να βάλουν στη θέση της. Γι αυτό και δεν προτείνουν τίποτα συγκεκριμένο, πέρα από την παραίτησή του.
Το νέο μετά την έναρξη της “πλημμύρας του αλ Άκσα” είναι ότι γίνεται πασιφανής η γύμνια του σιωνιστικού ψευδοκράτους. Τα πρωτοφανή εγκλήματα των δυόμισι τελευταίων μηνών, όχι μόνον δεν έχουν οδηγήσει στην “εξάλειψη της Χαμάς”, αλλά έχουν μάλλον προκαλέσει περισσότερους θανάτους και τραυματισμούς “ισραηλινών” απ’ ότι η εναρκτήρια επιχείρηση της Πλημμύρας του αλ Άκσα στις 7 Οχτώβρη (οι οποίοι άλλωστε, όπως όλα δείχνουν, στην πλειοψηφία τους σκοτώθηκαν από τον παραζαλισμένο κατοχικό στρατό και όχι από τη Χαμάς και τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις που αποζητούσαν απλά να πιάσουν αιχμαλώτους για να τους ανταλλάξουν με τους αιχμαλώτους του κατοχικού στρατού). Και δεν είναι ορατή στον ορίζοντα κάποια πιθανότητα εξέλιξης που θα οδηγούσε σε νίκη των κατοχικών δυνάμεων. Αυτό οδηγεί σε μία κρίση που ολοένα θα αυξάνεται μέσα στην “ισραηλινή” κοινωνία. Οι πιο έξυπνοι την κάνουν ήδη με ελαφρά πηδηματάκια προς την Ευρώπη. Οι υπόλοιποι μοιραία σε κάποια στιγμή θα χυμήξουν ο ένας στο λαιμό του άλλου. Δεν αποκλείεται ο εμφύλιος που φοβάται ο Χαλούτζ να γίνει πραγματικότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κατοχικό, αποικιακό, ρατσιστικό ψευδοκράτος του Ισραήλ που γεννήθηκε μέσα σε εγκλήματα και συνέχισε την ύπαρξή του με νέα εγκλήματα, θα βουλιάξει κάτω από το βάρος αυτών των εγκλημάτων. Και απ’ ότι φαίνεται, έχουμε μπει στην τελική ευθεία.
Όπως είχε πει ο τότε πρόεδρος του Ιράν, Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ, “θα εξαφανιστεί αυτή η επονείδιστη κηλίδα από τη μέση του ισλαμικού κόσμου”*
*Σημείωση: Το άρθρο εκφράζει τις απόψεις του συγγραφέα του
