ΟΙ ΑΔΙΕΞΟΔΕΣ «ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ» ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΧΡΕΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΟΥ «ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ»
Νίκος Σίμος
«Η εθνική μας περιπέτεια και το άγος του δόλιου χρέους αποτελεί την ευκαιρία για αριβίστες να κάνουν «καριέρα»…
Αυτού του τύπου οι «ευκαιρίες» πιστοποιούν και βεβαιώνουν την ανικανότητά μας ως κοινωνία να υπάρξουμε οργανωμένοι, χειραφετημένοι, και κυρίως αδελφωμένοι κάτω από το πρόταγμα της σωτηρίας της Πατρίδας και της συνέχειας των Ελλήνων.
Ίσως αυτός είναι κι’ ο λόγος που αποτελούμε ιστορικά την καλύτερη βάση πειραματισμού και υλοποίησης των κάθε είδους και μορφής ιμπεριαλισμών!
Αυτός δυστυχώς θα είναι και ο λόγος του προοδευτικού αφανισμού μας».
Με τις σκέψεις μου αυτές να στροβιλίζουν, χρόνια τώρα, στο μυαλό μου παρακολουθώ τελευταία την «πασαρέλα» αρκετών περίεργων τύπων περί την πολιτική, κυρίως γύρω από το «αντιμνημονιακό» και το «εσχάτως αφυπνισθέντων» – ελέω covid19 – μέτωπο.
Από ένα ανάλογο και δη «αριστερίζον» «πολιτικό στρατόπεδο», έχουμε εδώ και αρκετό καιρό και την κατάθεση μιας πρότασης, η οποία κατά την άποψή μου, είναι απολύτως επικίνδυνη από την ώρα κατά την οποία:
1. δεν εξετάζετε το πρόβλημα του χρεοστασίου της χώρας κάτω από τη νέα γεωπολιτική και γεωοικονομική κατάσταση που διαμορφώθηκε και που άλλαξε τον συσχετισμό των παγκόσμιων δυνάμεων σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο στον αιώνα που διανύουμε και
2. δεν απαντάτε στο ερώτημα περί του ποια μορφή και ρόλο θα έχει η ελληνική οικονομία – όταν αυτή απελευθερωθεί από τα δεσμά του χρέους – στον νέο παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό, δηλαδή δεν απαντάτε στο πρόβλημα της σύγχρονης γεωοικονομίας.
Αναπτύσσεται, λοιπόν, με εξαιρετικά αυθαίρετο και πολλές φορές αυθάδη τρόπο – από τυπικά «ειδικούς» – η λογική, που συνοπτικά απευθύνεται στη μέση πλειοψηφική νεοελληνική συνείδηση και η οποία συνοψίζεται «παραβολικά» σε δύο λέξεις: «τα θέλω όλα» ή αλλιώς , όπως λέει και η θυμόσοφος παροιμία μας, «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη».
Προτείνεται δηλαδή η ύπαρξη ενός εναλλακτικού νομίσματος που, πέραν του ευρώ, θα προορίζεται για τις εσωτερικές συναλλαγές του κράτους των νεοελλήνων, ενός κράτους που σε όλα τα διεθνή οικονομικά φόρα χαρακτηρίζεται υπερχρεωμένο και υπό καθεστώς επιτροπείας.
Μάλιστα όταν το δημόσιο χρέος ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο χρόνο με τον χρόνο και μέσα στο καθεστώς της προοδευτικής αποπαραγωγικοποίησης – ιδιωτικοποίησης, που στην ουσία επέβαλαν τα μνημόνια εν αρχή και η ευρωπαϊκά υιοθετηθείσα δυστοπία στην συνέχεια, δεν φαντάζει υπερβολή να εκτιμηθεί ότι, έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα ή με παρεμβάσεις ανάλογες με αυτές του αλήστου μνήμης Σόιμπλε και των «θεσμών» της ΕΕ – σε μερικά, όχι πολλά, χρόνια το χρέος της χώρας θα έχει αγγίξει ή και υπερβεί το 200% του ΑΕΠ (!!!)
Οι ίδιοι «ειδικοί» λοιπόν, μας προτείνουν να αρνηθούμε το δημόσιο χρέος μονομερώς και να σταματήσουμε την αποπληρωμή του, ξεχνούν όμως ότι το βασικό Μνημόνιο του 2010 και όλες οι μετέπειτα μνημονιακές συμβάσεις έχουν διαμορφωθεί στη βάση του Βρετανικού Δικαίου.
Και είναι γνωστό και στον άσχετο πλέον σε αυτή τη χώρα, τι ακριβώς μπορεί να συμβεί από μια πιθανή απείθεια του δανειζόμενου έναντι του δανειστή, στα πλαίσια αυτού ακριβώς του Δικαίου…
Μιλούν οι «ειδικοί» επίσης αόριστα και γενικόλογα λέγοντας ότι, «βεβαίως στην αρχή τα πράγματα θα είναι λίγο δύσκολα» και βεβαίως αυτό το «λίγο δύσκολα» δεν εξηγούν αν θα διαρκέσει μερικά χρόνια ή μερικές δεκαετίες!
Αποφεύγουν να απαντήσουν στο αν αυτή τη «δυσκολία» θα την περάσει και θα την υποστεί ολόκληρη η κοινωνία ή το ένα τρίτο της (1/3), αφού τα δύο τρίτα (2/3) αυτής της κοινωνίας θα έχουν αποδημήσει «εις την κοινωνία των ουρανών», μέσα σε πλαίσια απόλυτης ένδειας, ακόμη και για τα πλέον βασικά, τα αναγκαία γι΄ αυτή καθαυτή τη ζωή ενός μέσου ανθρώπου.
Παρόλα αυτά, είναι γνωστό και στους «ειδικούς» ότι οι Παγκοσμιοποιημένες αγορές δεν αστειεύονται, είναι ακόμη γνωστό και σε αυτούς ότι η Παγκοσμιοποίηση διαμορφώνει την οικονομία και τις αντίστοιχες σταθμίσεις της σε φαινόμενη και όχι πραγματική βάση.
Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία έχει αναγορεύσει την έννοια της κερδοσκοπίας ως ουσιαστικότερη έννοια από αυτή του κέρδους και την έννοια του Χρηματιστηρίου ως κυρίαρχη, έναντι της έννοιας της παραγωγής και της παραγωγικής οικονομίας.
Έτσι κατέρρευσε η πολιτικοοικονομική ηγεμονία του άλλοτε Δυτικού κόσμου στον αιώνα που διανύουμε και έτσι επινοήθηκε η λογική της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», της νέας φεουδαρχίας με άλλα λόγια, εξ’ αιτίας της οποίας επέδραμε ο «ανάποδος κόσμος» σε κοινωνικοπολιτειακό επίπεδο, σχεδόν σε ολόκληρη την άλλοτε Δύση.
Είναι ακόμα γνωστό στους «ειδικούς» που επιχειρούν ανάλογου τύπου «προτάσεις», το αντιδημοκρατικό, δυσμορφικό και ολιγαρχικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η Ε.Ε του Μάαστριχτ ή άλλως και ακριβέστερα, η άλλοτε Γερμανική Ευρώπη και σήμερα υπό διαμόρφωση νεοαγγλοσαξονική – νεοφεουδαρχική κολεκτίβα.
Ένα πλαίσιο αυταρχικό, εχθρικό έναντι των κοινωνιών – και μάλιστα θα έλεγε κανείς ότι κατά περίπτωση και επιλεκτικά εχθρικό εναντίον κάποιων κοινωνιών, όπως για παράδειγμα την περίοδο των μνημονίων χρηματοπιστωτικής δουλείας έδειξε, με τις κοινωνίες του ευρωπαϊκού Νότου.
Όπως – επιπλέον – είναι γνωστό σε αυτούς τους… «ειδικούς» ότι, μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο ακόμη δυσμενέστερη είναι η συμπεριφορά της «δημοκρατικής» Ε.Ε απέναντι στην Ελλάδα του χρεοστασίου.
Δε χρειάζεται να θυμηθούμε τις, σχετικές για το Ελληνικό πρόβλημα χρέους, δηλώσεις του αποδημήσαντος Σόιμπλε, του αλήστου μνήμης κ. Ντάισεμπλουμ, του κ. Ντομπρόφσκις, του κ. Ρέγκλινγκ και ουκ έστιν πολλών άλλων ο αριθμός στο παρελθόν, αλλά και στο πολύ πρόσφατο παρόν.
Είναι απορίας άξιο λοιπόν:
1. Σε μια χώρα με ένα εργατικό δυναμικό αφυδατωμένο κατά τουλάχιστον 500.000 νέους ανθρώπους, οι οποίοι επέλεξαν να φύγουν από τη χώρα από το να μείνουν και να παλέψουν, σαν ενεργός πρωτοπορία της, για την διαφορετική πορεία της χώρας.
2. Με ένα παραγωγικό δυναμικό του οποίου ο μέσος ηλικιακός όρος κινείται γύρω από τα 45 χρόνια και σε μια κοινωνία κουρασμένη από την παρατεταμένη οικονομική δουλεία σχεδόν 15ετιας, απολύτως απογοητευμένη από την ακατάσχετη υποσχεσιολογία χωρίς αντίκρισμα των πολιτικών της μεταπρατών και γηράσκουσα με γεωμετρική πρόοδο, πώς θα μπορέσει αυτή η χώρα – μέσα στα πλαίσια αυτής της δυστοπικής Ε.Ε – διαμορφώνοντας «πολιτική οδύσσειας κουτοπονηριάς», να ανταπεξέλθει σαν κράτος στις πιέσεις που θα ασκούνται από τους δανειστές της, χωρίς μια πολιτική συμπεριφορά που θα θυμίζει αποικία ή παροικία κάποιας ευρωπαϊκής ή υπερατλαντικής οικονομικής δύναμης.
Επίσης είναι απορίας άξιο η σπουδή κάποιων να υιοθετήσουν ως πολιτική την μονομερή άρνηση αποπληρωμής του χρέους πριν επανεξεταστούν:
1. Ο τρόπος αποτίμησης του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης του 2009 με όλο το παρασκήνιο που το ακολούθησε
2. Οι συμφωνίες, αν υπάρχουν και δεν είναι γνωστοποιημένες, με βάση τις οποίες, για παράδειγμα, η Γερμανία αρνείται την αποπληρωμή των κατοχικών αποζημιώσεων, λέγοντας, θρασύτατα, ότι το θέμα αυτό – που άπτεται του Διεθνούς Δικαίου – έχει κλείσει νομικά!
Είναι επομένως εμφανές ότι, οι οποιεσδήποτε προτάσεις που δεν παίρνουν υπόψη τους:
1. Τον τρόπο με τον οποίο η χώρα μπήκε στον «στενό κύκλο» της χρηματοπιστωτικής ευρωζώνης
2. Τον λόγο και τα κριτήρια με τα οποία ισοτιμήθηκε το εθνικό νόμισμα, έναντι του ευρώ και τις ανάλογες εκθέσεις που δικαιολογούν την είσοδο χώρας, της οποίας το εθνικό νόμισμα αποτιμήθηκε με 0,0029 του αντίστοιχου κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος(!) και τα οικονομικά συμπεράσματα που εξάγονται από την ισοτιμία αυτή.
3. Την αποκάλυψη της σκοπιμότητας ή και της δολιότητας με την οποία η χώρα σπρώχτηκε στο αέναο χρέος, σε μια χρηματοπιστωτική κρίση που αφορούσε κυρίως τις ισχυρές οικονομίες της «ευρωζώνης» και όχι τις πλέον αδύναμες.
4. Τους μηχανισμούς απονομής δικαίου, κατά το Ελληνικό Σύνταγμα, των πιθανών ενόχων που διαχειρίστηκαν την χρεοκοπία της χώρας και διεθνοποίησης της απαράδεκτης «ευρωπαϊκής πολιτικής», που θυσίαζε οικονομίες και κοινωνίες στον βωμό οικονομικοπολιτικών σκοπιμοτήτων , καθώς και την ανάδειξη που αφορά την αποτίμηση του πραγματικού της χρέους, πέρα και έξω από τις «πρωτοβουλίες» των προθύμων εντολοδόχων της κυβερνητικής περιόδου εισόδου της χώρας στον «κύκλο» της περιθωριοποίησής της για σχεδόν ένα αιώνα.
5. Την άμεση απομάκρυνση από οποιαδήποτε γεωστρατηγική, γεωπολιτική και γεωοικονομική λογική επικρατούσε παραδοσιακά στη χώρα και την καθιστούσε παραδοσιακό αγγλοσαξονικό προτεκτοράτο και την αναζήτηση γεωστρατηγικών και γεωοικονομικών συμμαχιών που έχουν μέτωπο τη νέα παγκόσμια γεωπολιτική και γεωοικονομική κατάσταση και τις νέες δυνάμεις που αναδείχτηκαν από αυτήν στον «δεύτερο αυτό κύκλο του παγκόσμιου καπιταλισμού».
6. Την πολιτική πίεση – κάτω από άλλο διεθνές συμμαχικό πλαίσιο για την χώρα – και τις νομικές ενέργειες που θα επανάφεραν ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ το θέμα των αποζημιώσεων του ναζιστικοφασιστικού άξονα του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, στις χώρες όπου προξένησε καταστροφές και παραμένουν ακόμα ανεξόφλητες.
Οποιεσδήποτε προτάσεις που δεν αγγίζουν την ουσία της υπόθεσης εισόδου της χώρας στον «στενό πυρήνα» μιας αμιγώς χρηματοπιστωτικής και αντιαναπτυξιακής κολεκτίβας, όπως αυτή της ΕΕ, αλλά και του τρόπου που επιλέχτηκε η θυσία ενός ολόκληρου έθνους στον βωμό της κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου στην Ευρώπη, αποτελούν προτάσεις – πυροτέχνημα, που έχουν σαν στόχο μικροπολιτικές σκοπιμότητες ανάδειξης ενός νέου «πολιτικού προσωπικού» που θα αποτελέσει τους υπηρέτες του νεοφεουδαρχικού κόσμου.
Πολιτικού προσωπικού που δεν προέρχεται από μια αναπτυσσόμενη κοινωνική δυναμική, που επιζητεί την εμπέδωση της εθνικής αξιοπρέπειας και η οποία αναπτύσσεται εξαιτίας της κατάστασης του χρεοστασίου στο οποίο βρίσκεται η χώρα, αλλά προέρχεται μέσα από την παρακμιακή λογική του ίδιου του συστήματος που «σάπισε», γεμίζοντας με «εκτεταμένη γάγγραινα» το σώμα μιας χώρας που ουδέποτε απελευθερώθηκε και που η κοινωνία της δυο αιώνες τώρα, μετά την «εγγυημένη» – από τις τότε μεγάλες Δυνάμεις απελευθέρωσή της – παραμένει αμετακίνητα υπόδουλη και προτεκτοράτο διαμετακόμισης των γεωπολιτικών συμφερόντων του νεοαγγλοσαξονισμού.
Το στοίχημα με την Ιστορία και το μέλλον των Ελλήνων δεν μπορεί να γραφεί ούτε από τους δημιουργούς των πολιτικών δουλείας, που βίωσε η χώρα από την περίοδο ανακήρυξής της σαν ανεξάρτητο κράτος, ούτε βέβαια από τους ερασιτεχνισμούς και τους πολιτικαντισμούς, δίκην πυροτεχνημάτων, των «άρτι αφυπνισθέντων ανησυχούντων», που αναζητούν «πολιτικές» παρουσίες, χωρίς σχέδιο και με αίολες ή και επιπόλαιες ρητορείες περί πατρίδας και κοινωνίας, «ψαρεύοντας» μόνιμα στα «θολά» κοινωνικά «νερά» της απελπισίας των πλειοψηφούντων νεοελλήνων .
Η πολιτική χωρίς σταθερές αρχές, ιδέες, σχέδιο και ήθος είναι ο μεταπρατισμός της έννοιας και της ουσίας της πολιτικής και με αυτόν καμία χώρα στον κόσμο δεν διαμόρφωσε ένα περήφανο και αξιοπρεπές μέλλον στην διαρκή εξέλιξη της Ιστορίας.
… ευπειθέστατος
