Η iskra αναδημοσιεύει αυτό το κείμενο από την Hellas Journal χωρίς να συμφωνεί με όλα τα σημεία του. Αντίθετα έχει ισχυρές διαφωνίες ειδικά με τις τελευταίες παραγράφους του. Θεωρεί, όμως, ότι το κείμενο παραθέτει ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες και αναδεικνύει τη σύγχυση και τα αδιέξοδα του Δυτικού μπλοκ, που υποστηρίζει.
Κ.Μ
Σύγχυση, αναποφασιστικότητα και διαμάχες χαρακτηρίζουν την τρέχουσα δυτική πολιτική απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας και την απειλή για την Ευρώπη από τη Ρωσία. Η σύνοδος κορυφής της περασμένης εβδομάδας που συγκλήθηκε βιαστικά στο Παρίσι είχε σκοπό να δώσει νέα κατεύθυνση και ώθηση στις συμμαχικές προσπάθειες.
Ωστόσο, ο οικοδεσπότης, ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, πλειοδότησε προωθώντας την αμφιλεγόμενη προοπτική αποστολής στρατευμάτων του ΝΑΤΟ για να συμμετάσχουν στον αγώνα της Ουκρανίας. Εν τω μεταξύ, ένα ζωτικής σημασίας πακέτο βοήθειας των ΗΠΑ για το Κίεβο παραμένει παγωμένο εν μέσω κομματικών εσωτερικών μαχών στο Κογκρέσο.
Ο Μακρόν προκάλεσε εσκεμμένα καυγά; Πιθανώς. Έχει ιστορικό να ρίχνει λεκτικές χειροβομβίδες και μετά να βάζει τα δάχτυλά του στα αυτιά του. Ο ισχυρισμός του το 2019 ότι το ΝΑΤΟ «βίωνε εγκεφαλικό θάνατο» ήταν εκρηκτικός.
Αλλά η προειδοποίησή του – ότι η Ευρώπη πρέπει να πάρει τον έλεγχο της μοίρας της, επειδή δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στους Αμερικανούς – είναι πιο επίκαιρη από ποτέ υπό το φως των δηλώσεων του Ντόναλντ Τραμπ ότι, εάν γίνει ξανά πρόεδρος, θα «ενθάρρυνε» μια ρωσική επίθεση σε χώρες της Ευρώπης στο ΝΑΤΟ που τον δυσαρεστούν.
Η αντίδραση του Κρεμλίνου στις σκέψεις του Μακρόν για την ανάπτυξη στρατευμάτων ήταν αναμενόμενα πολεμική. Ένας εκπρόσωπος είπε ότι θα καταστήσουν αναπόφευκτο έναν πόλεμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν απείλησε εμμέσως με πυρηνική επίθεση στη Δύση. Το πυρηνικό κροτάλισμα της Μόσχας είναι μια γνωστή τακτική μετά από δύο χρόνια πολέμου. Έχει σκοπό να εκφοβίσει τους Ευρωπαίους, και σε κάποιο βαθμό λειτουργεί – παρόλο που ο Πούτιν μπλοφάρει. Γνωρίζει ότι οποιαδήποτε τέτοια επίθεση θα είχε ως αποτέλεσμα τον βέβαιο αφανισμό του.
Η αντίδραση από τους συμμάχους του Μακρόν ήταν σχεδόν καθολικά αρνητική. Οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Πολωνία και άλλοι παρατάχθηκαν για να πουν ότι η ανάπτυξη στρατευμάτων θα αποτελούσε μια αδικαιολόγητη κλιμάκωση.
Η νέα επιθετική στάση του Μακρόν -η Ρωσία είναι ένας «εχθρός» που πρέπει να ηττηθεί πάση θυσία- αντιμετώπισε επίσης σκληρή κριτική στο εσωτερικό. Οι αντίπαλοι υποψιάζονται ότι προσπαθεί να ενισχύσει το κόμμα του, ενώ χαρακτηρίζει τα ακροδεξιά και αριστερά κόμματα ως μαλακά απέναντι στη Ρωσία ενόψει των κοινοβουλευτικών εκλογών της ΕΕ αυτό το καλοκαίρι.
Ωστόσο, εάν η παρέμβαση του Μακρόν έχει επικεντρώσει την προσοχή στις άκαρπες προσπάθειες για να αποτραπεί μια καταστροφική νίκη για τη ρωσική επιθετικότητα που δημιουργεί προηγούμενο, θα έχει δικαιωθεί.
Λίγοι θα το πουν δυνατά, αλλά η Ουκρανία δεν κερδίζει αυτόν τον πόλεμο. Η αντεπίθεσή της έχει σταματήσει. Χάνει έδαφος. Οι υποσχεθείσες παραδόσεις όπλων και πυρομαχικών δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής και οι πολίτες είναι εξαντλημένοι. Ένα σημείο καμπής μπορεί να πλησιάζει.
Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και η γραφειοκρατία της ΕΕ πλημμυρίζουν από σχέδια για την αναζωογόνηση της πολεμικής προσπάθειας. Περιλαμβάνουν ένα ταμείο αμυντικής βιομηχανίας 100 δισ. ευρώ (86 δισ. £), ευρωπαϊκά αμυντικά ομόλογα, απαλλοτριώσεις κερδών από παγωμένα ρωσικά κρατικά περιουσιακά στοιχεία, μεγάλες αγορές πυρομαχικών από το εξωτερικό και έναν μίνι συνασπισμό για την προμήθεια πυραύλων μεγαλύτερου βεληνεκούς παρά τους γερμανικούς ενδοιασμούς. Το ευρύτερο πλαίσιο είναι η συνεχιζόμενη, θα έλεγαν ορισμένοι ατελείωτη συζήτηση για την επίτευξη ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας.
Αυτή η κρίση δεν αφορά πλέον, στην πραγματικότητα ποτέ, την Ουκρανία. Η περασμένη εβδομάδα έφερε τους ανησυχητικούς απόηχους του Ντονμπάς περίπου το 2014 στην αμφισβητούμενη περιοχή της Υπερδνειστερίας της Μολδαβίας, στα σύνορα της Ουκρανίας.
Η έκκληση των Ρώσων εκεί για την «προστασία» της Μόσχας έμοιαζε δυσοίωνα σαν προηγούμενες προφάσεις για ένοπλη επέμβαση. Στη συνέχεια, υπάρχουν οι τρεις ευάλωτες δημοκρατίες της Βαλτικής, όλες μέλη του ΝΑΤΟ και δικαίως φοβούνται τις προθέσεις του Πούτιν. Ο διάδρομος Λευκορωσίας-Πολωνίας-Καλίνινγκραντ είναι ένα άλλο πιθανό σημείο ανάφλεξης.
Πυροδοτώντας τη συζήτηση, ο Μακρόν εξέπεμψε μια έγκαιρη προειδοποίηση για τη μελλοντική ασφάλεια της Ευρώπης στο σύνολό της. Η επείγουσα ανάγκη είναι λιγότερα σχέδια και συναντήσεις και πιο συγκεκριμένη δράση για να βοηθηθεί το Κίεβο να κερδίσει – ή τουλάχιστον να αποτρέψει την ήττα.
Το μεγαλύτερο ερώτημα αφορά τον αυξανόμενο κίνδυνο της Ευρώπης. Στα ανατολικά, η Ρωσία προχωρά και ο Πούτιν, λίγο μετά από τη δολοφονία του Αλεξέι Ναβάλνι και προετοιμασμένος για έναν ψευδή επανεκλογικό θρίαμβο, έχει την ουρά του ψηλά. Στη Δύση, ο θορυβώδης Τραμπ, περισσότερο εχθρός παρά σύμμαχος, σκύβει με αγένεια και πάλι στη θέα του. Ο χρόνος λιγοστεύει για την Ευρώπη για την ανθεκτικότητά της έναντι της Ρωσίας
Με πληροφορίες από theguardian.com
