Οι Financial Times (F.T), που φιλοξενούν το παραπάνω κείμενο υπό τον τίτλο: ”Ο Trump και το τέλος της αμερικανικής παγκόσμιας τάξης”, είναι το κατ’ εξοχήν ιστορικό μιντιακό εργαλείο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Ο Martin Wolf, ο αρθρογράφος του κειμένου, συνιστά τον πιο αυθεντικό, ίσως, δημοσιογράφο εκπρόσωπο του παγκοσμιοποιητικού νεοφιλελευθερισμού με έμφαση στο πρώτο συνθετικό.
Αν ο ο Wolf έφτασε να μιλά για το τέλος της αμερικάνικης αυτοκρατορίας, τα πράγματα μάλλον είναι κάτι παραπάνω από σοβαρά και ίσως αμετάστρεπτα για τις ΗΠΑ και τη Δύση.
Το ερώτημα είναι:
Λέγονται αυτά τα τραγικά, ως ένα είδος προπαγάνδας, για να υποβοηθηθεί μια σχεδιαζόμενη πτώση του Trump δια του εξαναγκασμού του σε παραίτηση ή με κάποιον άλλον τρόπο;
Δεν είναι εντελώς απίθανο.
Ίσως, όμως, η στρατηγική Trump αντιπαράθεσης με την Γερμανική Ευρώπη να είναι αναπόφευκτη και μπορεί μοιραία.
Πιθανόν, η πολυδιάσπαση της Δύσης να είναι προ των πυλών και μαζί της μια μη αντιστρεπτή δυτική παρακμή.
Ο μεταδυτικός κόσμος, ίσως, να έχει προβάλλει ήδη και μπορεί να γίνει πραγματικότητα σε όχι και τόσο μακρινό ορίζοντα.
Ο τοκετός θα είναι πολύ επώδυνος και ένα μικρό δείγμα των περιπετειών που οδεύουμε, τo ζούμε ήδη.
Η Ελλάδα, όμως, δεν έχει ούτε όραση, ούτε όραμα, ούτε σχέδιο, ούτε πολιτική ηγεσία για να αντιμετωπίσει τις ριζικές ανατροπές, παρά μόνο παραδομένες πολιτικές σκιές, άπληστες για μικροεξουσιές, που διαλύουν και καταστρέφουν τη χώρα.
Ο μεταδυτικός κόσμος, αν δεν ‘‘προκάνουμε”, θα βρει την Ελλάδα βαθιά γερασμένη, λεηλατημένο τοπίο, σε προχωρημένη σήψη και σε προχωρημένο αφανισμό.
Μια Ελλάδα σε αδυναμία να συνέλθει και έτοιμη να ανακουφισθεί χωρίς επιστροφή με μια ευλογημένη χαριστική βολή.
Δεν είμαστε καν στο και πέντε.
Το έχουμε προ πολλού ξεπεράσει και κατά πολύ!
Ν.Ζ
Ολόκληρο το άρθρο των Financial Times έχει ως εξής:
Ο Τραμπ και το τέλος της αμερικανικής ”αυτοκρατορίας”
Του Martin Wolf
Ίσως να μην ήταν σωστό να το πει αυτό, αλλά έχει σίγουρα δίκιο. Ο κ. Τραμπ φαίνεται να προτιμά τους αυταρχικούς ηγέτες από τους σημερινούς Δυτικοευρωπαίους. Είναι φιλικός απέναντι στον Ταγίπ Ερντογάν της Τουρκίας και στον Ροντρίγκο Ντουτέρτε των Φιλιππινών, για να μην αναφέρω τον Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας.
Δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται καθόλου για τη δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ούτε φαίνεται προσηλωμένος στις αρχές συλλογικής αυτοάμυνας του ΝΑΤΟ. Οι υποστηρικτές του κ. Τραμπ από την «εναλλακτική δεξιά» δεν βλέπουν κάποια διαφορά ανάμεσα στη δημοκρατία και στο δεσποτισμό. Αναγνωρίζουν μια διαφορά μόνο ανάμεσα στους κοινωνικά προοδευτικούς που είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης, τους οποίους απεχθάνονται, και στους κοινωνικά συντηρητικούς και εθνικιστές, τους οποίους υποστηρίζουν. Για αυτούς οι Δυτικοευρωπαίοι βρίσκονται στην λάθος πλευρά: είναι εχθροί, όχι φίλοι. Βαθιά μέσα του ο κ. Τραμπ μπορεί να συμφωνεί.
Περιστοιχίζεται από ορθόδοξους συμβούλους, όπως ο υπουργός Άμυνας, Τζέιμς Μάτις. Αλλά η καρδιά του προέδρου δεν φαίνεται να βρίσκεται εκεί. Η Δύση μπορεί να μην είναι νεκρή. Αλλά ως μια ομάδα χωρών με κοινά συμφέροντα και αξίες, είναι ετοιμοθάνατη.
Αναλογιστείτε τώρα τη Δύση και πάνω από όλα τη θέση των ΗΠΑ στον κόσμο. Η άνοδος της Κίνας έχει μειώσει το ειδικό οικονομικό και πολιτικό της βάρος. Οι πρόσφατοι αποτυχημένοι πόλεμοι και οι οικονομικές κρίσεις έχουν πλήξει την αξιοπιστία των ηγετών της. Η επιλογή του κ. Τραμπ, ενός ανθρώπου που τόσο πρόδηλα στερείται των αρετών, των ικανοτήτων, των γνώσεων και της εμπειρίας που αναμένεται από έναν πρόεδρο, έχει βλάψει ακόμα περισσότερο την εικόνα του δημοκρατικού συστήματος.
Τώρα η Δύση φαίνεται βαθιά διχασμένη και εσωτερικά. Σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι αμφισβητούν τον μελλοντικό ρόλο των ΗΠΑ. Δεν θα ήταν πιο συνετό, αναρωτιούνται, να μετακινηθούν πιο κοντά στην Κίνα;
Ο κ. Τραμπ δεν φαίνεται ότι θα τον πείραζε αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ο ίδιος έβγαλε τις ΗΠΑ από την εμπορική συμφωνία TPP, που είχε σαν στόχο να αποτελέσει μια εναλλακτική στην κινεζική ηγεσία. Υπό τον κ. Τραμπ, οι ΗΠΑ φαίνεται να έχουν εγκαταλείψει την ιδέα της ήπιας ισχύος.
Πράγματι, ο προτεινόμενος προϋπολογισμός μας λέει ότι η κυβέρνηση βλέπει την όλη ιδέα ως ανούσια: τα όπλα μετράνε, η διπλωματία όχι. Η ήπια ισχύς της δημοκρατίας δεν είναι αυτή που ήταν. Έχει δημιουργήσει τον κ. Τραμπ ως τον ηγέτη της πιο σημαντικής χώρας στον κόσμο. Δεν είναι μια διαφήμιση.
Ωστόσο είναι πολλά αυτά που διακυβεύονται στον κόσμο.
Τρεις είναι οι μεγάλες προκλήσεις: η ευημερία, η ειρήνη και η προστασία των κοινών πόρων. Στο πρώτο, η κυβέρνηση του κ. Τραμπ φαίνεται να δελεάζεται ακόμα από την ιδέα του περιορισμού των εισαγωγών ή τουλάχιστον από τις διμερείς εμπορικές σχέσεις. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι περισσότερο γαβγίζει παρά δαγκώνει. Σε κάθε περίπτωση, η παγκοσμιοποίηση έχει παγώσει. Χωρίς την στήριξη των ΗΠΑ μπορεί να παραμείνει έτσι.
Όσον αφορά την ειρήνη, παραμένει το ερώτημα κατά πόσον μπορεί να συγκρατηθεί το συγκρουσιακό ένστικτο του κ. Τραμπ. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η σχέση με την Κίνα. Ο κ. Τραμπ φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να έχει συνεργασία με τον Σι Τζινπίνγκ, τον πρόεδρο της Κίνας. Ίσως του αρέσουν τα αυταρχικά καθεστώτα.
Ενδεχομένως η πιο θλιβερή επίπτωση από την ανάδυση του κ. Τραμπ στην εξουσία να σημειώθηκε στην συνάντηση της G7 στην Ταορμίνα στη Σικελία αυτό το Σαββατοκύριακο. Η συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή μπορεί να μην ήταν η απάντηση στην πρόκληση, αλλά ήταν τουλάχιστον μια αναγνώριση ότι η κλιματική αλλαγή είναι πραγματική και αποτελεί έναν πιεστικό κίνδυνο (σ.σ. ήδη ανακοινώθηκε η απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία).
Τώρα ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να γλυτώσουμε από τα χειρότερα. Συμφωνώντας με πολλούς Ρεπουμπλικάνους, ο κ. Τραμπ αρνείται να αναγνωρίσει την απειλή. Το βρίσκει αδύνατο να παραδεχθεί ότι μπορεί να χρειάζεται ισχυρή και συντονισμένη κυβερνητική παρέμβαση. Οπότε αρνείται την ίδια την ιδέα των περιβαλλοντικών ορίων.
Αν οι ΗΠΑ είχαν αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία θα ανταποκρίνονταν στην πρόκληση της υπέρβασης αυτών των ορίων. Αλλά ο κ. Τραμπ δεν εκπροσωπεί αυτές τις ΗΠΑ. Αν οι ΗΠΑ αποχωρήσουν από τη συμφωνία του Παρισιού, ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να εξετάσει κυρώσεις.
Μπορεί να δει κανείς τους τέσσερις πρώτους μήνες της προεδρίας ως μια ιστορία επιτυχημένης συγκράτησης του κ. Τραμπ. Είναι επίσης δυνατό να δει κανείς τον κ. Τραμπ ως έναν συνηθισμένο Ρεπουμπλικάνο. Δυστυχώς, οι συνηθισμένοι Ρεπουμπλικάνοι έχουν βλαβερές ιδέες και ο κ. Τραμπ μπορεί να είναι αδύνατο να συγκρατηθεί.
Αυτό συνεχίζει να φαίνεται σαν το τέλος της παγκόσμιας τάξης που δημιούργησαν οι ΗΠΑ.
