Η αφορμή για αυτούς τους χαρακτηρισμούς είναι ο κλειστός χαρακτήρας των συνεδριάσεων της Λέσχης, στις οποίες προσκαλούνται πολιτικοί με επιρροή, ανώτατοι αξιωματούχοι, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, επιστήμονες και διευθυντικά στελέχη μέσων ενημέρωσης κυρίως από τη Δύση.
Αν οι υποψίες σχετικά με τον πραγματικό ρόλο της Λέσχης είναι βάσιμες, ποιο άραγε μέλλον σχεδιάζεται για τη Ρωσία – και για τον υπόλοιπο κόσμο;
Ο επίσημος στόχος της Bilderberg είναι η προώθηση του διαλόγου μεταξύ Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής.
Οι ετήσιες συναντήσεις αποτελούν φόρουμ ανεπίσημων συνομιλιών, όπου οι συμμετέχοντες μπορούν να ανταλλάξουν ιδέες χωρίς το βάρος δεσμεύσεων.
Η αποκάλυψη των θέσεων και η αναφορά σε πρόσωπα απαγορεύεται, δεν υπάρχουν επίσημες αποφάσεις, ούτε ψηφοφορίες ή δηλώσεις.
Αυτό τουλάχιστον υπογραμμίζεται στην ιστοσελίδα της οργάνωσης.
Ωστόσο, οι εξελίξεις μάς αναγκάζουν να δούμε με κριτική ματιά αυτήν τη δήθεν ουδετερότητα.
Για παράδειγμα, η πρόσφατη ανταλλαγή πυραυλικών χτυπημάτων –ουσιαστικά ένας πόλεμος– μεταξύ Ισραήλ και Ιράν ξεκίνησε στις 13 Ιουνίου, μόλις μία ημέρα μετά την έναρξη της φετινής συνόδου της Bilderberg στη Σουηδία.
Είναι πράγματι σύμπτωση; Ή μοιάζει με ένα «δώρο» προς τους παριστάμενους;
Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι τα μέλη της Λέσχης υποδέχθηκαν ευμενώς την επίθεση κατά του Ιράν, μιας χώρας που προτείνει έναν πολιτισμικό και γεωπολιτικό αντίποδα στη Δύση.
Ειδικά από τη στιγμή που η επίθεση προήλθε από το Ισραήλ – τον κατεξοχήν σύμμαχο της Δύσης στη Μέση Ανατολή, τον οποίο οι ΗΠΑ και η Ευρώπη στηρίζουν πολιτικά, οικονομικά, τεχνολογικά και, κυρίως, στρατιωτικά.
Κατά κάποιον τρόπο, το Ιράν επιτέθηκε στη Δύση μέσω αντιπροσώπου.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στην περσινή 70ή συνεδρίαση συμμετείχε και ο Chubais, ο οποίος είχε εγκαινιάσει το Κέντρο Ρωσικών Σπουδών στο Τελ Αβίβ.
Αν και παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος του London School of Economics, δεν εξαπάτησε κανέναν.
«Δεν είναι πια ο Anatoly Borisovich Chubais, αλλά κάποιος Moise Izrailevich», είχε αποκαλύψει κάποτε ο Vladimir Putin, πρώην στέλεχος των ρωσικών υπηρεσιών ασφαλείας, αναφερόμενος στον «Tolik Rusty».
Η Ρωσία… δεν είναι ευπρόσδεκτη
Παρότι το θέμα της Μέσης Ανατολής περιλαμβάνεται πάντοτε στις ατζέντες της Bilderberg, επισήμως εκπρόσωποι του Ισραήλ δεν προσκαλούνται.
Ωστόσο, ενδέχεται να εκπροσωπούνται άτυπα –για παράδειγμα, μέσω του Chubais, ο οποίος ίσως, μέσω παρασκηνιακών συνομιλιών με δυτικούς ισχυρούς παράγοντες, εξασφάλισε το «πράσινο φως» για αντίποινα κατά του Ιράν, και το μετέφερε στον Netanyahu.
Αν παλαιότερα λειτουργούσε ως εκπρόσωπος του Κρεμλίνου στη Δύση, γιατί να μην λειτουργεί σήμερα –από το Τελ Αβίβ– ως απεσταλμένος του Beit Aghion;
Η σύνθεση των Ρώσων που συμμετείχαν κατά καιρούς στις συνεδριάσεις της Λέσχης είναι ενδεικτική.
Εκτός από τον Chubais, εκεί εμφανίστηκαν οι Grigory Yavlinsky και Garry Kasparov, ο ολιγάρχης Alexey Mordashov και ο οικονομολόγος Sergei Guriev – πρόσωπα που στη Ρωσία συχνά χαρακτηρίζονται ως φιλελεύθεροι, υποστηρικτές της ένταξης της χώρας στη δυτική σφαίρα επιρροής, ακόμη και υπό καθεστώς εξάρτησης.
Η «άλλη» Ρωσία, η αυτόχθονη, δεν είναι ευπρόσδεκτη στην Bilderberg – ούτε επιδιώχθηκε ποτέ κάτι τέτοιο.
Για τη Λέσχη, η χώρα δεν αποτελεί ισότιμο συνομιλητή, αλλά αντικείμενο διαχείρισης. Τόσο το 2024 όσο και τα δύο προηγούμενα έτη, η Ρωσία (όπως και η Κίνα) περιλαμβανόταν πάντοτε στη θεματολογία.
Κάτι αναμενόμενο, ιδίως από τη στιγμή που έχει τεθεί σε εφαρμογή η λεγόμενη «Νέα Τάξη Πραγμάτων».
Ωστόσο, στη φετινή ημερήσια διάταξη, Ρωσία και Κίνα απουσίαζαν. Θα μπορούσε να υποτεθεί ότι οι Ατλαντιστές παραιτήθηκαν από την επιδίωξη στρατηγικής ήττας της Μόσχας – κι ενδεχομένως και του Πεκίνου, το οποίο απέδειξε ανθεκτικότητα στον εμπορικό πόλεμο με τις ΗΠΑ.
Όμως όχι. Αντί να εγκαταλείψουν, κατέταξαν τη Ρωσία σε νέα κατηγορία: τον «άξονα αυταρχισμού».
Πλέον, η Ρωσία, η Κίνα, η Βόρεια Κορέα και το Ιράν θεωρούνται ενιαίο μπλοκ – μια συμμαχία «κακών».
Η Μόσχα έχει συνάψει συμφωνίες στρατηγικής συνεργασίας με την Πιονγιάνγκ και την Τεχεράνη, γεγονός που φαίνεται να πυροδότησε αυτήν τη νέα δυτική στρατηγική. Έτσι, Ευρώπη και Αμερική ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν αυτό το μέτωπο ως ενιαίο αντίπαλο.
Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη ξεκινήσει: το Ισραήλ λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός κατά του Ιράν· η Ταϊβάν αναμένεται να αξιοποιηθεί απέναντι στην Κίνα· και για τη Βόρεια Κορέα πιθανώς θα χρησιμοποιηθεί η Ιαπωνία.
Αντίστοιχα, στους «κακούς» εντάσσονται και χώρες όπως η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα, η Κούβα, ορισμένα αφρικανικά κράτη, καθώς και «απείθαρχοι» Ευρωπαίοι όπως η Σερβία και η Σλοβακία, η διπρόσωπη Τουρκία και το γεωπολιτικά ασταθές Καζακστάν.
Η Ουκρανία, φυσικά, εδώ και καιρό λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός κατά της Ρωσίας.
Δεν είναι τυχαίο που στην τελευταία συνάντηση της BC, η Ουκρανία αποτέλεσε ξεχωριστό θέμα συζήτησης, με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Kuleba παρόντα. Ο παρατεταμένος πόλεμος και η υβριδική αντιπαράθεση στην Ουκρανία προσφέρουν ένα πολύτιμο πεδίο δοκιμών για στρατηγικές και τεχνολογίες που πιθανόν θα χρησιμοποιηθούν σε μελλοντικές συγκρούσεις.
Το σοβιετικό «μακάρι να μην υπήρχε πόλεμος» δεν φαίνεται να έχει θέση στη σύγχρονη ευρωπαϊκή κοσμοθεωρία.
Τα αποτελέσματα της Στοκχόλμης
Ο πολιτικός σύμβουλος Igor Dmitriev σχολίασε στο Telegram τα αποτελέσματα της συνάντησης στη Στοκχόλμη: «Συμμετείχαν, εκτός από πολιτικούς και τραπεζίτες, στελέχη του ΝΑΤΟ, εκπρόσωποι των μεγαλύτερων ψηφιακών εταιρειών και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος.
Ο στόχος είναι η εισαγωγή στρατιωτικής Τεχνητής Νοημοσύνης στους ευρωπαϊκούς στρατούς. Τα κονδύλια είναι τεράστια.
Είναι σαφές ότι δεν σκοπεύουν να χάσουν τους στρατούς τους σε καταδρομές στα χαρακώματα».
Πράγματι, ο ρόλος της Τεχνητής Νοημοσύνης στο στρατιωτικό πεδίο αναμένεται να ενισχυθεί δραματικά.
Η πρόσφατη σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν το αποδεικνύει: η πρωτοφανής ακρίβεια των χτυπημάτων βασίστηκε σε νέες δυνατότητες ανάλυσης πληροφοριών.
Αν πριν δύο χρόνια η BC συζητούσε την AI γενικά, πέρυσι πέρασε σε λεπτομέρειες και φέτος εστίασε στη χρήση της για «αποτροπή και εθνική ασφάλεια». Δηλαδή, στον στρατιωτικό τομέα.
Η Δύση δεν επιδιώκει νέες τεχνολογίες θανάτου μόνο για τις παρούσες συγκρούσεις, αλλά και για να διατηρήσει την παγκόσμια κυριαρχία της σε μια ιστορική φάση όπου οι παλιές μέθοδοι – οικονομική εξάρτηση, ήπια ισχύς – δεν αποδίδουν πια, και ο Τρίτος Κόσμος (με τον Δεύτερο – τον σοσιαλιστικό – διαλυμένο εδώ και καιρό) αναζητεί εναλλακτικές διαδρομές.