Είναι γνωστή η αγωνία του προέδρου-κλόουν των ΗΠΑ να δώσει την εντύπωση ότι η διεθνής κοινότητα τον παίρνει στα σοβαρά. Μετά την πρόσφατη “χυλόπιτα” που του απένειμε η Νορβηγική επιτροπή Νόμπελ αντί βραβείου ειρήνης και την πιο πρόσφατη αποχυλωμένη από τον Πούτιν με τον οποίο είχε προαναγγείλει συνάντηση στη Βουδαπέστη, ο γνωστός διασκεδαστής/περσόνα των σόσιαλ μίντια σπρώχνει τώρα τα ρέστα του σε συνάντηση με τον Κινέζο πρόεδρο Σι.
Το κακό για τον Αμερικανό ινφλουένσερ είναι ότι ο Σι είναι πολυάσχολος και έχει κατ’ επανάληψη αφήσει να εννοηθεί ότι δε μπορεί να ασχολείται με άτομα που στερούνται σοβαρότητας. Η κατάσταση επιδεινώνεται από την ευαισθησία σε θέματα ασέβειας προς το μέρος τους των Κινέζων, οι οποίοι δεν έχουν ξεχάσει ότι υπέφεραν τα πάνδεινα από τους δυτικούς αποικιοκράτες στο παρελθόν – και ο σεβασμός προς τους άλλους δεν είναι το δυνατότερο χαρακτηριστικό του Τραμπ.
Βέβαιος πάντως για τον εαυτό του, ο Τραμπ αναχωρεί για τη σύνοδο του APEC και προαναγγέλλει ότι θα έχει εκεί συνάντηση κορυφής με τον Κινέζο πρόεδρο. Οι προαναγγελίες του Τραμπ όμως έχουν πάνω-κάτω την ίδια αξιοπιστία με τις προβλέψεις της ΕΜΥ τη δεκαετία του 70. Από τη μεριά της Κίνας όμως, ενώ έχει αναγγελθεί ότι ο πρόεδρος Σι θα έχει συνομιλίες με ξένους ηγέτες, δεν φαίνεται να έχει ανακοινωθεί τίποτα για συνάντηση με τον Τραμπ.
Βέβαια αν το κακό τριτώσει με το να “αμελήσει” (και) ο Σι να συναντηθεί με τον Τραμπ, θα είναι απόλυτος ο εξευτελισμός για τον τελευταίο. Στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι “τον παίζουν τα μεγάλα παιδιά”, θα έχει αποδείξει το αντίθετο: Ότι μόνον ανθρωπάρια σαν τη Ντερ Λάγιεν και τους Μακροσταρμερομέρτς ασχολούνται μαζί του και παριστάνουν ότι τον παίρνουν στα σοβαρά.
Τα τελευταία καραγκιοζιλίκια του Τραμπ με το ασανσέρ δασμών προς την Κίνα (αύξηση, μείωση, ξανά αύξηση και ξανά μείωση) αποτελούν προφανέστατα προσπάθεια να κάνει αισθητή την παρουσία του και να αποσπάσει την επιθυμητή συνάντηση. Πιθανά όμως να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς αποδεικνύουν στην κινέζικη πλευρά ότι ο επίδοξος διαπραγματευτής μόνο σοβαρός συνομιλητής δεν είναι. Είναι βέβαιο ότι στο μυαλό των Κινέζων θα πλανάται το ερώτημα “Μήπως αντί για συνάντηση με τον Πρόεδρο, να κλείσουμε στον Τραμπ ραντεβού με ψυχίατρο;”
Από αυτή την άποψη, χαρακτηριστική ήταν η αποστροφή του Κινέζου πρεσβευτή στις ΗΠΑ, που προέτρεψε τις τελευταίες “να έρθουν στα συγκαλά τους”…
Χαρακτηριστική επίσης της εμπιστοσύνης που έχουν οι Κινέζοι στο ότι θα επικρατήσει η λογική στις ΗΠΑ, είναι το γεγονός ότι προχωράνε στις διαδικαστικές λεπτομέρειες της εφαρμογής πρόσθετων λιμενικών τελών σε πλοία που σχετίζονται με την άλλοτε “μόνη υπερδύναμη”
Το ζήτημα βέβαια δεν έχει να κάνει μόνον με τη μωροφιλοδοξία του Τραμπ. Αντιμέτωπος με μία άνευ προηγουμένου κρίση στο εσωτερικό της χρεοκοπημένης χώρας του, θεωρεί σωστά ότι αν παρουσιάσει μια επιτυχία στο εξωτερικό ίσως αυτό του δώσει μία πίστωση χρόνου και ανοχής και στο εσωτερικό.
Τελευταία ελπίδα για τον δυστυχή αμερικανό είναι να υπερισχύσει η ευγένεια του Σι και να τον οδηγήσει να του παραχωρήσει ακρόαση, έστω και για λίγα λεπτά. Διαφορετικά ενδέχεται να τον δούμε να τεντώνεται για να προσπαθήσει να μπει στο κάδρο των φωτογραφιών του προέδρου Σι – κάτι σαν κούλης ένα πράγμα…
Στην περίπτωση πάντως που του παραχωρηθεί η ακρόαση, καλά θα κάνει να προσέξει τους τρόπους του, για να μην καταλήξει να εκδιωχθεί με τις κλωτσιές, όπως είχε πάθει η Αναλένα Μπέρμποκ, η οποία επίσης θεωρούσε ότι αποτελεί πολύ σημαντικό πρόσωπο και μάλλον απόρησε όταν οι Κινέζοι έδειξαν έμπρακτα δε συμμεριζόντουσαν την άποψή της.
Είδομεν…
