Ο πρόεδρος της Τουρκίας εκμεταλλεύεται την κρίση της Ευρώπης για να εδραιώσει την ανεξάρτητη δύναμη της χώρας του.
Steven A. Cook, Foreign Policy,30-3-22
[Σταθερή και αμετακίνητη θέση της Τουρκίας, παρά τις καιροσκοπικές παρασπονδίες και αταξίες της, παραμένει στην αξιολόγηση των εγκεφάλων της αμερικανικής στρατηγικής, ότι αποτελεί δύναμη με αποστολή «περιφερειακού υπεύθυνου ειρηνευτή»,(Turkey’s role as a regional trouble shooter).
Η συντριπτική των υπνωτιστικών παραμυθιών και των παγιδευτικών ψευδαισθήσεων κατωτέρω εγκυρότατη μαρτυρία εκπηδά από υπερκομματικό θεσμικό συλλογικό όργανο μελέτης και χάραξης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations), μέλος και εκφραστής του οποίου είναι ο συντάκτης του κατωτέρω άρθρου στην «Εξωτερική Πολιτική». Η παιδαγωγική προσφορά του στην χώρα μας δεν χρήζει υπογράμμισης]
Mετάφραση/ εισαγωγή: Μ. Στυλιανού
Ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί ευκαιρία για την Τουρκία. Δεν είναι – όπως θα πίστευαν οι υποστηρικτές και οι προπαγανδιστές της Άγκυρας στην Ουάσιγκτον – επειδή η Τουρκία είναι ή θέλει να είναι ένα προπύργιο κατά της Ρωσίας όπως ήταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αυτή είναι μια αφήγηση που κατασκευάστηκε προς όφελος των πολυάσχολων μελών του Κογκρέσου και των υπαλλήλων τους. Η Τουρκία απλά δεν θέλει να της ανατεθεί ο ρόλος, για άλλη μια φορά, του φρουρού στη νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ.
Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία
Αντίθετα, η ευκαιρία για την Τουρκία στην παρούσα κρίση είναι προϊόν μιας πιο χαοτικής πραγματικότητας που συνδέεται με την αντίληψη του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του κυβερνώντος κόμματός του για την Τουρκία ως αυτοδύναμη κρατική οντότητα, την απειλή του κουρδικού αυτονομισμού στο εσωτερικό και στη Συρία, και απογοητεύσεις που έχουν συσσωρεύσει μνησικακίες εναντίον εκείνων που υποτίθεται ότι είναι οι σημαντικότεροι σύμμαχοι της Τουρκίας – των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.
Ο συνδυασμός αυτών των φιλοδοξιών και τραυμάτων ανάγκασε τον Ερντογάν να αναζητήσει τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντιμίρ Πούτιν, σχετικά νωρίς στην κρίση. Ο προκύπτων διάλογος και η επέκταση των διμερών σχέσεων –παρά τις διαφορές μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και προφανώς στην Ουκρανία– έσπειραν περισσότερη δυσπιστία μεταξύ της Άγκυρας και των δυτικών εταίρων της. Η αγορά του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-400 από την Τουρκία ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες να εφαρμόσουν κυρώσεις στον τουρκικό αμυντικό τομέα.
Οι προτάσεις για αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ – κάτι που δεν επιτρέπουν τα ιδρυτικά έγγραφα της συμμαχίας – επανήλθαν, μαζί με πιο σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τον προσανατολισμό της Άγκυρας στην εξωτερική πολιτική. Ήταν ακόμα μέρος της Δύσης; Κινείτο ανατολικά; Η Τουρκία έκανε άνοιγμα για ηγεσία στη Μέση Ανατολή; Στην Ανατολική Μεσόγειο; Στον μουσουλμανικό κόσμο; Η απάντηση σε όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι ναι.
Ο Ερντογάν ήταν πάντα τόσο τυχερός όσο και πονηρός. Έχει ευλογηθεί με μια ανίκανη αντιπολίτευση και έναν Αμερικανό σύμμαχο που ήταν πρόθυμος να κοιτάξει πέρα από τις εγχώριες υπερβολές του για σαθρούς γεω-στρατηγικούς λόγους (τρεις δεκαετίες μετά τον Ψυχρό Πόλεμο) και συναισθηματισμούς για την εποχή που Αμερικανοί και Τούρκοι στάθηκαν δίπλα-δίπλα ενάντια στους Σοβιετικούς. Η ουκρανική δίνη μπορεί να είναι άλλη μια από τις τύχες του Ερντογάν, δίνοντάς του την ευκαιρία να αναστείλει το ρόλο της Τουρκίας ως περιφερειακού υπεύθυνου ειρηνευτή και, στην πορεία, να προωθήσει την ιδέα ότι η Τουρκία είναι παγκόσμιος ηγέτης, κατατάσσοντας την σε παίκτες όπως η Γερμανία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Μόλις πριν από λίγους μήνες, η Τουρκία απομονώθηκε διεθνώς. Οι σχέσεις της Άγκυρας με την Ευρώπη ήταν τεταμένες αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των δύο ετών απειλώντας την Κύπρο και την Ελλάδα, απειλώντας να εξαπολύσει πρόσφυγες εναντίον Ευρωπαίων και συγκρούστηκε με τους Γάλλους για τη Λιβύη. Στη Μέση Ανατολή, η Άγκυρα είχε δύσκολες – ακόμη και εχθρικές – σχέσεις με όλες τις μεγάλες χώρα της περιοχής. Οι δεσμοί της Τουρκίας με τους Σαουδάραβες, τους Εμιράτους, τους Αιγύπτιους και τους Ισραηλινούς είχαν επιδεινωθεί τόσο πολύ που οι χώρες αυτές συνδέονταν για να εναντιωθούν στην Άγκυρα γύρω από την περιοχή και πέρα από αυτήν.
Η κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν αγνόησε κυρίως την Τουρκία και τον Ερντογάν, εκτός από τις περιστασιακές επικρίσεις από το βήμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Μέχρι τα τέλη του 2021, με την Τουρκία απομονωμένη και να βιώνει οξεία νομισματική κρίση, η Άγκυρα προσπάθησε να αποκαταστήσει τη ζημιά που είχε προκαλέσει στον εαυτό της. Ωστόσο, υπήρχε ένας αέρας απόγνωσης σε όλα αυτά.
Μετά η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Σχεδόν αμέσως, αναπτύχθηκαν δύο αντίθετες μαρτυρίες για την απάντηση της Τουρκίας στον πόλεμο. Οι μεν ισχυρίστηκαν ότι η υποστήριξη του Ερντογάν για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, η προθυμία της Άγκυρας να προμηθεύσει θανατηφόρα μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Κίεβο και το κλείσιμο του Στενού του Βοσπόρου ήταν απόδειξη του επιχειρήματος που είχαν από την αρχή: η Τουρκία ήταν και παραμένει κρίσιμο συστατικό της δυτικής ασφάλειας. Οι άλλοι υποστήριξαν ότι υπήρχε λιγότερη εύνοια της Τουρκίας υπέρ της Ουκρανίας από ό,τι ισχυρίζονταν οι ακόλουθοι της Άγκυρας. Οι επικριτές τόνισαν το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν είχε επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, ότι ο εναέριος χώρος της Τουρκίας παρέμεινε ανοιχτός στα ρωσικά αεροπλάνα και ότι τα υπερπολυτελή γιωτ των Ρώσων ολιγαρχών εμφανίζονταν στην Αλικαρνασσό και τη Μαρμαρίδα με την προφανή έγκριση της τουρκικής κυβέρνησης. Ωστόσο, αυτό μπορεί να έχει μικρότερη σχέση με μια φιλορωσική πολιτική στην Άγκυρα από τους δεσμούς μεταξύ Ρώσων και Τούρκων ολιγαρχών, και τη φημολογούμενη σχέση των τελευταίων με τον Ερντογάν.
Παραμερίζοντας τον πόλεμο πληροφοριών μεταξύ ομάδων υπέρ και κατά του Ερντογάν, το ίδιο το γεγονός ότι η Τουρκία δεν μπορεί ούτε να είναι εξ ολοκλήρου υπέρ της Ουκρανίας ούτε εξ ολοκλήρου κατά του Πούτιν παρέχει την ευκαιρία στον Ερντογάν να επαναλάβει έναν ρόλο που διαδραμάτισε στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ενισχύοντας παράλληλα την ιδέα της τουρκικής εξουσίας και ανεξαρτησίας με τρόπο που δεν περιπαίζει απλώς τη Δύση. Λίγοι το θυμούνται, δεδομένης της άσκοπα επιθετικής φύσης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια, αλλά μεταξύ περίπου του 2005 και του 2011, η τουρκική κυβέρνηση προσπάθησε να διαδραματίσει εποικοδομητικό ρόλο στη Μέση Ανατολή: Επιβλέποντας έμμεσες διαπραγματεύσεις μεταξύ Σύρων και Ισραηλινών, αναπτύσσοντας ειρηνευτικές δυνάμεις στο Λίβανο, επιδιώκοντας να ξεπεράσει το Ιράν στη Συρία και αξιοποιώντας το οικονομικό της βάρος για να οδηγήσει σε καλές σχέσεις μεταξύ της Άγκυρας και διαφόρων χωρών της περιοχής.
Φαίνεται ότι υπάρχει μια ευκαιρία στην Ουκρανία να ανακτήσει αυτόν τον ρόλο. Επικριτές έχουν χαρακτηρίσει την τουρκική διαμεσολάβηση ως απλώς μια προσπάθεια να προσομοιωθούν ή να αναμετρηθούν με άλλους επίδοξους μεσολαβητές (ειδικά τους Ισραηλινούς) ή ως κάλυψη για τη φιλορωσική θέση της Άγκυρας. Υπάρχει μια επιτακτική λογική και στις δύο κριτικές. Ο Ερντογάν δεν θέλει να επισκιάζεται, ειδικά από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, και η Τουρκία χρειάζεται ρωσική ανεκτικότητα ώστε να μπορεί να διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία. Ωστόσο, οι επικριτές παραβλέπουν αυτό που φέρνει ο Ερντογάν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων –κυρίως, τη σχέση του με τον Πούτιν. Λίγοι ηγέτες, με εξαίρεση ίσως τον πρώην ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, έχουν περάσει περισσότερο χρόνο με τον Ρώσο ηγέτη από τον Ερντογάν.
Φυσικά, ο Πούτιν δεν είναι γνωστό ότι αποδέχεται τη συμβουλή των άλλων, αλλά ο Ερντογάν είναι σε καλύτερη θέση από άλλους για να παίξει αυτόν τον ρόλο. Είναι χαρισματικός, ένας συνάδελφος ισχυρός, και κάποιος με τον οποίο η συνεργασία – ακόμη και ενόψει των βαθιών διαφορών πολιτικής – φαίνεται πιθανή. Οι δύο άνδρες έχουν κάνει δουλειές στο παρελθόν. Και ο Ερντογάν είναι ο ηγέτης μιας σημαντικής χώρας του ΝΑΤΟ και συνεπώς ένας αγωγός προς την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες.
Ο πόλεμος του Ερντογάν με τις αραβικές μοναρχίες τελείωσε
Με την οικονομία της σε αδιέξοδο, η Τουρκία επιδιορθώνει τους δεσμούς με πρώην εχθρούς στην περιοχή.
ΑΝΆΛΥΣΗ |
Αυτό θα έβαζε τέλος στον ρωσικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας; Ο Πούτιν είναι πολύ βαθιά για να διακηρύξει τη νίκη και να επιστρέψει στην πατρίδα του, αλλά ο Ερντογάν μπορεί να είναι χρήσιμος στις προσπάθειες για τη δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων και την παροχή ουσιαστικής ανακούφισης στους Ουκρανούς που έχουν ανάγκη. Αυτά είναι, φυσικά, πράγματα που είναι πιο εύκολο να ειπωθούν παρά να γίνουν, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει μια χώρα σε καλύτερη θέση από την Τουρκία για να το προσπαθήσει. Ο γύρος συνομιλιών που ολοκληρώθηκε στην Ιστανμπούλ την Τρίτη διατηρεί την ελπίδα για κατάπαυση του πυρός, παρέχοντας την απαραίτητη ανακούφιση στους Ουκρανούς που βρίσκονται υπό πολιορκία.
Είτε υλοποιηθεί αυτή η κατάπαυση του πυρός είτε όχι, τα καλά νέα για τον Ερντογάν είναι ότι δεν χρειάζεται να καταφέρει να ανακτήσει και να ενισχύσει την ιδέα ότι η Τουρκία μπορεί να είναι ένας εποικοδομητικός παράγοντας στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Θα προωθήσει επίσης το αφήγημα της Άγκυρας ότι είναι ηγέτης σε αυτές τις περιοχές. Όσο περίεργο κι αν είναι, αλλά μπορεί κάλλιστα η απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει τους S-400 και αυτό που σημαίνει αυτό για τις σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας θα μπορούσε –αν ο Ερντογάν το παίξει σωστά– να αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα για την επιστροφή της δύναμης και του κύρους της Τουρκίας. Μερικές φορές είναι καλύτερα να είσαι τυχερός παρά έξυπνος.
Ο Steven A. Cook είναι αρθρογράφος στην Εξωτερική Πολιτική και ο ανώτερος συνεργάτης του Eni Enrico Mattei για τις σπουδές στη Μέση Ανατολή και την Αφρική στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων. Το τελευταίο του βιβλίο είναι False Dawn: Διαμαρτυρία, Δημοκρατία και Βία στη Νέα Μέση Ανατολή. Twitter: @stevenacook
