Συζητά με το κομματικό ή κυβερνητικό στέλεχος («Β») ο αγνός και άδολος ΣΥΡΙΖΑίος («Α»). Μπορείτε, αν θέλετε, να φανταστείτε ότι η ακόλουθη στιχομυθία γίνεται στο «εσωτερικό» του ίδιου ανθρώπου, μεταξύ του ανήσυχου κράματος συνείδησης – λογικής και του «κομματικού πατριωτισμού»…
Α: Συγγνώμη, για να καταλάβω: Μέχρι χθες κατηγορούσαμε τη Νου Δυο επειδή θεωρούσε πως ελληνικό χρέος μπορούσε να εξυπηρετηθεί. Ότι είναι, αυτό που λένε «βιώσιμο». Τώρα που το ΔΝΤ λέει πως δεν είναι, εμείς λέμε πως είναι; Μήπως τα μπλέξαμε λίγο;
Β: Εσύ τα έμπλεξες. Παιχνίδι με τους Ευρωπαίους κάνουμε, διότι το ΔΝΤ επιμένει σε πλεονάσματα 3,5%.
Α: Για τα οποία η κυβέρνησή μας έχει συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους- μην το ξεχνάμε…
Β: Εσύ να μην ξεχνάς πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες και πόσο αναγκαίοι οι ελιγμοί.
Α: Ωχ… Ελιγμούς ακούω… Να κλάψω για συντάξεις, για αφορολόγητο, ή και για τα δυο;
Β: Άσε τους φθηνούς συνδικαλισμούς και τα άλλα αντ’ άλλων. Αν δεν κατάλαβες ακόμη τι σημαίνει το κέρδος χρόνου στην πολιτική, μην με ρωτάς που βγάζουν οι ελιγμοί. Θέλεις απάντηση; Στα σημερινά σημάδια βελτίωσης στην οικονομία και την κοινωνία βγάζουν. Να πού βγάζουν, που μου’ βγαλες το λάδι, εσένα που σου βγαίνει από μέσα σου ο Ούγκο Τσάβες, σε εποχές Τραμπ…
Α: Ποια βελτίωση, μωρέ; Θα μας τρελάνετε;
Β: Διάβασες ή όχι ότι η ανεργία έπεσε στο 23%;
Α: Καλά, θέλεις να συζητήσουμε σοβαρά για τα ερωτηματολόγια που σε καταγράφουν ως εργαζόμενο ακόμη και με μεροκάματο μιας ώρας; Ή μήπως δεν ξέρεις ότι οι περισσότεροι άνεργοι τρέχουν να γραφτούν στον ΟΑΕΔ όταν προκηρύσσονται προγράμματα, οπότε…
Β (απότομα): Μήπως σου χρειάζεται εσένα ένα πρόγραμμα, όχι απασχόλησης, αλλά απεξάρτησης από την προπαγάνδα της διαπλοκής; Τι θέλεις τελικά; Τον Κούλη στην κυβέρνηση;
Α: Κάθε άλλο. Τις ελπίδες μου πίσω θέλω. Μπορείς να με βοηθήσεις να τις βρω;
Β: Σκέψου… Ακόμη κι αν δεν είναι αρκετή η τόνωση της απασχόλησης θα…
Α: Α, σόρι για τη διακοπή, αλλά να είσαι ακριβής: Δεν τονώνεται οπωσδήποτε η απασχόληση, εάν πέφτει το ποσοστό της ανεργίας. Το ποσοστό πέφτει κι όταν μειώνεται το εργατικό δυναμικό, δηλαδή όταν μεταναστεύει κόσμος.
Β (ειρωνικά): Α, τώρα ησύχασα. Φοβήθηκα προς στιγμή ότι σε επηρέαζε ο Κούλης, αλλά τώρα βλέπω ότι παριστάνεις το Ρομπόλη. Τι σου έλεγα; Α, ναι… Ότι η οικονομία σιγά – σιγά αναθερμαίνεται. Δεν είναι σχήμα λόγου…
Α: Όντως, δεν είναι σχήμα λόγου, είναι η κορύφωση του παραλόγου. Πριν απ’ όλα, αν η οικονομία ανέκαμπτε στα αλήθεια, με μνημόνια, λιτότητα, πετσοκομμένους μισθούς, χωρίς σοβαρές δημόσιες επενδύσεις, χωρίς ζήτηση, θα είχαν δίκιο οι «φιλελέδες». Και μετά έρχεσαι και με ρωτάς, εμένα, μήπως γίνομαι Κούλης;
Β: Α, τώρα το παρακάνεις. Γιατί υποτιμάς το ειδικό βάρος των δικών μας παρεμβάσεων σε αυτήν την ιστορία; Ναι, δεν συμφωνούσαμε, ούτε συμφωνούμε με τη συγκεκριμένη ρότα. Αλλά τελικά το καράβι κινείται και κάποια στιγμή θα πιάσει λιμάνι, διότι τουλάχιστον κρατήσαμε καλά το τιμόνι.
Α: Πώς μπορούν να καμαρώνουν οι καπεταναίοι, όταν πέφτουν στη θάλασσα τόσοι άνθρωποι;
Β: Όταν έχει πολλά μποφόρ και κύματα είκοσι μέτρων γίνεται και αυτό. Να έχεις απώλειες και να λες «πάλι καλά». Σημασία έχει να μην βυθίζεται το πλοίο. Κάποιοι άνθρωποι που αναγκαστικά δουλεύουν στο κατάστρωμα, αναπόφευκτα θα χαθούν.
Α: Και, για να έχουμε καλό ερώτημα, ποια πυξίδα σε πείθει ότι το πλοίο πάει καλά;
Β: Δεν διάβασες ότι στο τρίτο τρίμηνο του 2016 το ΑΕΠ ήταν αυξημένο κατά 1,6% σε σύγκριση με το
αντίστοιχο του 2016; Δεν έμαθες ότι η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών αυξήθηκε πάνω από 5%; Δεν είναι αυτά καλά σημάδια;
Α: Καλά… ρημάδια είναι! Για άσχετο με περνάς; Λες να μην πήρα χαμπάρι ότι η εικονική βελτίωση του ΑΕΠ προέκυψε, επειδή η ΕΛΣΤΑΤ αναθεώρησε την ύφεση του τρίτου τριμήνου του 2015, με το οποίο έγινε η σύγκριση; Μου θυμίζεις κάποιες παρατάξεις που, για να εμφανίσουν αυξητική τάση στις φοιτητικές εκλογές, παρουσιάζουν εκ των υστέρων μειωμένο το προηγούμενο ποσοστό τους…
Β: Και για την αύξηση της κατανάλωσης, τι έχεις να πεις, εξυπνάκια;
Α: Ότι δεν καταναλώνω κουτόχορτο. Ότι, λόγω της εκτεταμένης ή και υποχρεωτικής χρήσης καρτών, άρχισε να φαίνεται ένα τμήμα της κατανάλωσης, άρα και του ΑΕΠ, που έως τώρα χανόταν στο φάσμα της παραοικονομίας; Δεν είναι κάτι επιπλέον. Είναι κάτι που ήδη υπήρχε. Διαφορετικά, εξήγησέ μου, πού ακριβώς βρίσκεται η ακμάζουσα εγχώρια παραγωγή που καλύπτει τη δήθεν αυξημένη κατανάλωση;
Β: Ορίστε; Σε έχασα λίγο…
Α: Οι εισαγωγές μειώθηκαν αρκετά- κοίτα τα κιτάπια σου. Εάν όντως καταναλώναμε περισσότερο σε καιρούς μείωσης των εισαγωγών, αυτό θα σήμαινε ότι έχουμε μια θαυματουργή άνθιση της εγχώριας προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών. Δείχνει η περίφημη πυξίδα σου κάτι τέτοιο, ή δεν έφθασε ως εκεί το παραπλανητικό success story;
Β: Ρε κοίτα που από Ρομπόλης μου έγινες και Ρουμπινί!… Δεν μου λες, λίγο το θεωρείς να φαίνεται αυτό που είπες, ένα τμήμα του ΑΕΠ που – άντε, ας το δεχτώ- δεν είναι νέο; Τίποτα δεν αναγνωρίζεις; Δεν είναι, στην τελική, καλό για τη διαπραγματευτική θέση της χώρας να φαίνεται μια αύξηση του ΑΕΠ; Δεν θα μπορείς να αντικρούσεις ευκολότερα, πχ, τον κάθε Τόμσεν που σου λέει «κόψτε κι άλλο συντάξεις, διότι το ασφαλιστικό σας εξακολουθεί να είναι δαπανηρό ως ποσοστό επί του ΑΕΠ»;
Α: Θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι, εάν αυτά που αξιώνουν οι δανειστές και τα οποία- δυστυχώς- τα καταπίνουμε αμάσητα, είχαν άμεση και λογική σχέση, αν όχι με τον πραγματικό κόσμο, τουλάχιστον με τον κόσμο των αριθμών. Εδώ βγήκε από τα ρούχα της και η ιταλική Repubblica… Είδες τι έγραψε; Η Ελλάδα μάτωσε για να εξασφαλίσει πρωτογενές πλεόνασμα 2,3% του ΑΕΠ κι αντί να της πουν «μπράβο» ζητούν 3,5% για το 2018 και ουδείς γνωρίζει για πόσα ακόμη χρόνια…
Β: Ναι, αλλά το 2017 δεν είναι 2015 και…
Α: Μα τώρα, το 2017 μας το ζητούν… Κι άσε, να χαρείς, αυτήν την ανακύκλωση του «η Ευρώπη αλλάζει»…. Και το 2015 μού έλεγες πως οι δανειστές θα αντιλαμβάνονταν ότι τους συνέφερε ένας έντιμος συμβιβασμός με την Αθήνα… Ότι θα προτιμούσαν να μιλούν με τον Τσίπρα, παρά με τη Λεπέν. Ότι, ότι, ότι… Είδες που φθάσαμε;
Συμφώνησαν να συζητήσουν άλλη μέρα τα περί Ευρώπης και Τραμπ. Προτού φύγει, ο «Α» είδε τον «Β» να δείχνει – με νόημα- μια φωτογραφία του Κούλη στον υπολογιστή. «Αν ψάξεις πολύ, σύντροφε, ίσως βρεις κι άλλους που τους έχει κάνει ανθρώπους η πολιτική μας» είπε ο «Α» φεύγοντας. Αρκούντως θυμωμένος…
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “Πριν”, Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017
Α: Συγγνώμη, για να καταλάβω: Μέχρι χθες κατηγορούσαμε τη Νου Δυο επειδή θεωρούσε πως ελληνικό χρέος μπορούσε να εξυπηρετηθεί. Ότι είναι, αυτό που λένε «βιώσιμο». Τώρα που το ΔΝΤ λέει πως δεν είναι, εμείς λέμε πως είναι; Μήπως τα μπλέξαμε λίγο;
Β: Εσύ τα έμπλεξες. Παιχνίδι με τους Ευρωπαίους κάνουμε, διότι το ΔΝΤ επιμένει σε πλεονάσματα 3,5%.
Α: Για τα οποία η κυβέρνησή μας έχει συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους- μην το ξεχνάμε…
Β: Εσύ να μην ξεχνάς πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες και πόσο αναγκαίοι οι ελιγμοί.
Α: Ωχ… Ελιγμούς ακούω… Να κλάψω για συντάξεις, για αφορολόγητο, ή και για τα δυο;
Β: Άσε τους φθηνούς συνδικαλισμούς και τα άλλα αντ’ άλλων. Αν δεν κατάλαβες ακόμη τι σημαίνει το κέρδος χρόνου στην πολιτική, μην με ρωτάς που βγάζουν οι ελιγμοί. Θέλεις απάντηση; Στα σημερινά σημάδια βελτίωσης στην οικονομία και την κοινωνία βγάζουν. Να πού βγάζουν, που μου’ βγαλες το λάδι, εσένα που σου βγαίνει από μέσα σου ο Ούγκο Τσάβες, σε εποχές Τραμπ…
Α: Ποια βελτίωση, μωρέ; Θα μας τρελάνετε;
Β: Διάβασες ή όχι ότι η ανεργία έπεσε στο 23%;
Α: Καλά, θέλεις να συζητήσουμε σοβαρά για τα ερωτηματολόγια που σε καταγράφουν ως εργαζόμενο ακόμη και με μεροκάματο μιας ώρας; Ή μήπως δεν ξέρεις ότι οι περισσότεροι άνεργοι τρέχουν να γραφτούν στον ΟΑΕΔ όταν προκηρύσσονται προγράμματα, οπότε…
Β (απότομα): Μήπως σου χρειάζεται εσένα ένα πρόγραμμα, όχι απασχόλησης, αλλά απεξάρτησης από την προπαγάνδα της διαπλοκής; Τι θέλεις τελικά; Τον Κούλη στην κυβέρνηση;
Α: Κάθε άλλο. Τις ελπίδες μου πίσω θέλω. Μπορείς να με βοηθήσεις να τις βρω;
Β: Σκέψου… Ακόμη κι αν δεν είναι αρκετή η τόνωση της απασχόλησης θα…
Α: Α, σόρι για τη διακοπή, αλλά να είσαι ακριβής: Δεν τονώνεται οπωσδήποτε η απασχόληση, εάν πέφτει το ποσοστό της ανεργίας. Το ποσοστό πέφτει κι όταν μειώνεται το εργατικό δυναμικό, δηλαδή όταν μεταναστεύει κόσμος.
Β (ειρωνικά): Α, τώρα ησύχασα. Φοβήθηκα προς στιγμή ότι σε επηρέαζε ο Κούλης, αλλά τώρα βλέπω ότι παριστάνεις το Ρομπόλη. Τι σου έλεγα; Α, ναι… Ότι η οικονομία σιγά – σιγά αναθερμαίνεται. Δεν είναι σχήμα λόγου…
Α: Όντως, δεν είναι σχήμα λόγου, είναι η κορύφωση του παραλόγου. Πριν απ’ όλα, αν η οικονομία ανέκαμπτε στα αλήθεια, με μνημόνια, λιτότητα, πετσοκομμένους μισθούς, χωρίς σοβαρές δημόσιες επενδύσεις, χωρίς ζήτηση, θα είχαν δίκιο οι «φιλελέδες». Και μετά έρχεσαι και με ρωτάς, εμένα, μήπως γίνομαι Κούλης;
Β: Α, τώρα το παρακάνεις. Γιατί υποτιμάς το ειδικό βάρος των δικών μας παρεμβάσεων σε αυτήν την ιστορία; Ναι, δεν συμφωνούσαμε, ούτε συμφωνούμε με τη συγκεκριμένη ρότα. Αλλά τελικά το καράβι κινείται και κάποια στιγμή θα πιάσει λιμάνι, διότι τουλάχιστον κρατήσαμε καλά το τιμόνι.
Α: Πώς μπορούν να καμαρώνουν οι καπεταναίοι, όταν πέφτουν στη θάλασσα τόσοι άνθρωποι;
Β: Όταν έχει πολλά μποφόρ και κύματα είκοσι μέτρων γίνεται και αυτό. Να έχεις απώλειες και να λες «πάλι καλά». Σημασία έχει να μην βυθίζεται το πλοίο. Κάποιοι άνθρωποι που αναγκαστικά δουλεύουν στο κατάστρωμα, αναπόφευκτα θα χαθούν.
Α: Και, για να έχουμε καλό ερώτημα, ποια πυξίδα σε πείθει ότι το πλοίο πάει καλά;
Β: Δεν διάβασες ότι στο τρίτο τρίμηνο του 2016 το ΑΕΠ ήταν αυξημένο κατά 1,6% σε σύγκριση με το
αντίστοιχο του 2016; Δεν έμαθες ότι η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών αυξήθηκε πάνω από 5%; Δεν είναι αυτά καλά σημάδια;
Α: Καλά… ρημάδια είναι! Για άσχετο με περνάς; Λες να μην πήρα χαμπάρι ότι η εικονική βελτίωση του ΑΕΠ προέκυψε, επειδή η ΕΛΣΤΑΤ αναθεώρησε την ύφεση του τρίτου τριμήνου του 2015, με το οποίο έγινε η σύγκριση; Μου θυμίζεις κάποιες παρατάξεις που, για να εμφανίσουν αυξητική τάση στις φοιτητικές εκλογές, παρουσιάζουν εκ των υστέρων μειωμένο το προηγούμενο ποσοστό τους…
Β: Και για την αύξηση της κατανάλωσης, τι έχεις να πεις, εξυπνάκια;
Α: Ότι δεν καταναλώνω κουτόχορτο. Ότι, λόγω της εκτεταμένης ή και υποχρεωτικής χρήσης καρτών, άρχισε να φαίνεται ένα τμήμα της κατανάλωσης, άρα και του ΑΕΠ, που έως τώρα χανόταν στο φάσμα της παραοικονομίας; Δεν είναι κάτι επιπλέον. Είναι κάτι που ήδη υπήρχε. Διαφορετικά, εξήγησέ μου, πού ακριβώς βρίσκεται η ακμάζουσα εγχώρια παραγωγή που καλύπτει τη δήθεν αυξημένη κατανάλωση;
Β: Ορίστε; Σε έχασα λίγο…
Α: Οι εισαγωγές μειώθηκαν αρκετά- κοίτα τα κιτάπια σου. Εάν όντως καταναλώναμε περισσότερο σε καιρούς μείωσης των εισαγωγών, αυτό θα σήμαινε ότι έχουμε μια θαυματουργή άνθιση της εγχώριας προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών. Δείχνει η περίφημη πυξίδα σου κάτι τέτοιο, ή δεν έφθασε ως εκεί το παραπλανητικό success story;
Β: Ρε κοίτα που από Ρομπόλης μου έγινες και Ρουμπινί!… Δεν μου λες, λίγο το θεωρείς να φαίνεται αυτό που είπες, ένα τμήμα του ΑΕΠ που – άντε, ας το δεχτώ- δεν είναι νέο; Τίποτα δεν αναγνωρίζεις; Δεν είναι, στην τελική, καλό για τη διαπραγματευτική θέση της χώρας να φαίνεται μια αύξηση του ΑΕΠ; Δεν θα μπορείς να αντικρούσεις ευκολότερα, πχ, τον κάθε Τόμσεν που σου λέει «κόψτε κι άλλο συντάξεις, διότι το ασφαλιστικό σας εξακολουθεί να είναι δαπανηρό ως ποσοστό επί του ΑΕΠ»;
Α: Θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι, εάν αυτά που αξιώνουν οι δανειστές και τα οποία- δυστυχώς- τα καταπίνουμε αμάσητα, είχαν άμεση και λογική σχέση, αν όχι με τον πραγματικό κόσμο, τουλάχιστον με τον κόσμο των αριθμών. Εδώ βγήκε από τα ρούχα της και η ιταλική Repubblica… Είδες τι έγραψε; Η Ελλάδα μάτωσε για να εξασφαλίσει πρωτογενές πλεόνασμα 2,3% του ΑΕΠ κι αντί να της πουν «μπράβο» ζητούν 3,5% για το 2018 και ουδείς γνωρίζει για πόσα ακόμη χρόνια…
Β: Ναι, αλλά το 2017 δεν είναι 2015 και…
Α: Μα τώρα, το 2017 μας το ζητούν… Κι άσε, να χαρείς, αυτήν την ανακύκλωση του «η Ευρώπη αλλάζει»…. Και το 2015 μού έλεγες πως οι δανειστές θα αντιλαμβάνονταν ότι τους συνέφερε ένας έντιμος συμβιβασμός με την Αθήνα… Ότι θα προτιμούσαν να μιλούν με τον Τσίπρα, παρά με τη Λεπέν. Ότι, ότι, ότι… Είδες που φθάσαμε;
Συμφώνησαν να συζητήσουν άλλη μέρα τα περί Ευρώπης και Τραμπ. Προτού φύγει, ο «Α» είδε τον «Β» να δείχνει – με νόημα- μια φωτογραφία του Κούλη στον υπολογιστή. «Αν ψάξεις πολύ, σύντροφε, ίσως βρεις κι άλλους που τους έχει κάνει ανθρώπους η πολιτική μας» είπε ο «Α» φεύγοντας. Αρκούντως θυμωμένος…
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “Πριν”, Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017
