Τελείωσε , το συλλαλητήριο, και εγώ δεν έχω πολλά να προσθέσω, καθώς πολλά από όσα είχα να πω, τα εξέθεσαν πολύ στρωτά και κατανοητά ο σ. Χρήστος Παπαδέας, στο άρθρο του « Τελικά τι μας πείραξε περισσότερο» ( iskra.gr 5/2/2018) , ενώ τη διεθνή, γεωπολιτική και ιστορική παράμετρο στο ζήτημα δίνει μια σειρά άρθρων του σ. Ανδρέα Ζαφείρη στην iskra.gr .
Ας μου επιτραπεί να θέσω και μερικές ακόμη παραμέτρους . Τη στιγμή που διεξάγονται οι συνεννοήσεις – διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης Τσίπρα με την ηγεσία της FYROM, οι οποίες πρέπει να εκτιμηθούν με την ταυτόχρονη προσπάθεια ένταξης και των έξη κρατών των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε. σήμερα και στο ΝΑΤΟ αύριο, παράλληλα διεξάγονται και ελληνοαλβανικές συζητήσεις για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων και της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας , σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων , και εκεί υπάρχουν υδρογονάνθρακες σε πιο έτοιμη προς εκμετάλλευση κατάσταση, όπου ο πρωθυπουργός της Αλβανίας θέτει θέμα Τσαμουριάς και Τσάμηδων , όχι ως εδαφικό ζήτημα και ζήτημα αποζημιώσεων, αλλά ως «ηθικό ζήτημα δικαιωμάτων», χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να του θυμίσει τι ήταν η φασίστες συνεργάτες των ναζί της Ξίλια και το ρόλο τους , τουλάχιστο στη δολοφονία από τους Γερμανούς των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς την 29/9/1943. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ουσιαστικό αφελληνισμό της περιοχής , δηλαδή την υποχώρηση της κρατικής ελληνικής ύπαρξης, μέσω της ιδιωτικοποίησης των λιγνιτωρυχείων, της «ιδιωτικοποιήσεις» του αεροδρομίου και του λιμένα της Θεσσαλονίκης. Ταυτόχρονα, αυτή τα η στιγμή τη Μακεδονία την οργώνει η «Ελληνογερμανική Συνέλευση» και ο κ. Φούχτελ.
Η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα υποχωρεί. Η παγκόσμια σοσιαλιστική λογοτεχνία σε λίγα χρόνια θα αποκτήσει ένα νέο μνημειώδες πόνημα για επαναστατική έμπνευση με τίτλο «Πως ο ΣΥΡΙΖΑ έδενε το ατσάλι προς όφελος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ» το οποίο δεν θα το συγγράψει ο Οστρόφσκι, αλλά μάλλον ο Καρανίκας . Στα γραφεία του ΝΑΤΟ, της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας , οσονούπω θα αναρτηθούν φαραωνικού μεγέθους φωτογραφίες του Τσίπρα, με την επιγραφή «ουδεν πρόβλημα άλυτο για τον Αλέξιο Τσίπρα» .
Όσο για τον καβγά που γίνεται για το όνομα θα θυμηθώ τον παππού Βλαντιμίρ Ίλιτς Ολιάνοφ, και το πρόσφατο παρελθόν με τη διένεξη με την Τουρκία.
Ο μακαριστός Βλαντιμίρ Ίλιτς, προέκρινε ως τακτική την σε πρώτη φάση καταστροφή του αντικειμενικού σκοπού του αντιπάλου, και κατόπιν την επικράτηση του δικού του σκοπού. Αυτό σημαίνει ότι στις διαφορές μας με τη FYROM πρέπει να επιμείνουμε σε αυτά που κρίνουμε ως αξιόλογα, και να ασκούμε την πίεση για την επικράτηση των επιδιώξεών μας , όπου ο αντίπαλος ενδίδει. Με απλά λόγια στην ονομασία, την οποία πρέπει να μη αποδεχτούμε , προς όφελος των σχεδιασμών της Ε.Ε, και του ΝΑΤΟ πριν την αλλαγή του συντάγματος της FYROM , ιδίως του άρθρου 49, την καντονοποίηση της γειτονικής χώρας, ώστε να επιλυθεί και το εξ ίσου σημαντικό ζήτημα αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού και της αλβανικής κοινότητας της FYROM, και την παύση της έκφρασης αλυτρωτισμού ως κυρίαρχης εθνικής πολιτικής και ιδεολογίας . Μετά μπορούμε να συζητήσουμε και το όνομα.
Και πάντα με γνώμονα ότι , από τη νότια πλευρά της γραμμής, ένας μεγάλος πληθυσμός ξεριζωμένων ποντίων και μικρασιατών , αλλά και ντόπιων , βλάχων σαρακατσάνων κ.λπ. αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες, τουλάχιστο επί έναν αιώνα, και αυτών η γνώμη μετράει
Μας μη την πάθουμε ξανά ως κορόιδα, όπως τον Δεκέμβρη του 1999 στο Ελσίνκι , οπότε επί κυβερνήσεων Σημίτης και Υπουργίας επί των Εξωτερικών του «λατρευτού» μας Γιώργου Παπανδρέου, συγκατανεύσαμε να πάρει ένα σκασμό λεφτά η Τουρκία να ανακηρυχθεί επίσημα «υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε. χώρα» με το 4ο χρηματοδοτικό πρωτόκολλο και να μη ασκήσουμε βέτο , ενώ η Τουρκία στη σύνοδο του Ελσίνκι το Δεκέμβρη του 1999 δεσμεύτηκε να δεχτεί την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε., και να επιλύσει σε τακτό χρονικό διάστημα, με λήξη το 2004, το Κυπριακό , να αποχωρήσουν από την Κύπρο τα τουρκικά στρατεύματα, να προσφύγει στη Χάγη για την οριοθέτηση της υπφαλοκρηπίδας με την Ελλάδα και άλλα. Και όσο αυτά τα έκαμε η Τουρκία , άλλο τόσο ο Αλέξης Τσίπρας έσκισε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο.
Περαιτέρω, ας μη προσχωρούμε στη λαθεμένη και μη τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη ότι η εθνογένεση ταυτίζεται ιστορικά με την ανάπτυξη του σύγχρονου καπιταλισμού και ας θυμόμαστε ότι η αρχή του υλισμού και της διαλεκτικής είναι ότι οι θεωρίες της πάλης των τάξεων, της υπεραξίας και του διαλεκτικού υλισμού , εφαρμόζονται κατά περίπτωση και ανάλογα με τα πορίσματα του ιστορικού υλισμού , και δεν τεντώνεται ο ιστορικός υλισμός για να εξυπηρετήσει το φαντασιακό πρόταγμα της βουλησιαρχίας μας. Αυτή η ερμηνεία της ιστορίας είναι μη υλιστική , αλλά εντελώς ιδεαλιστική , δηλαδή, στη βάση της απολύτως δεξιόστροφη και αστικόστροφη. Δεν ήταν ίδια η φεουδαρχία στην ανατολική και τη δυτική Ευρώπη , αλλά και στα Βαλκάνια. Άλλο πράμα ήταν η χανσεατική ένωση και άλλο η συντροφίες του Πηλίου. Και ας μη τα κάνουμε όλα ανάκατα. Τστην άποψη που εκτιμά ως ελάχιστο τον κίνδυνο από τη FYROM , χωρίς να υπολογίζουν το διεθνή παράγοντα , ας θυμίσουμε κάτι από την ιστορία, δηλαδή, ότι τον Οκτώβρη του 1912, ουδείς στην τότε Τουρκία υπολόγιζε ως αξιόλογο κίνδυνο την Ελλάδα, μία χώρα μικρή, με ελάχιστο στρατό με απαρχαιωμένο οπλισμό, και με μία οικονομία κλάσμα της τουρκικής, η οποία βρισκόταν σε άθλια κατάσταση , λόγω και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Και όμως , από την ημέρα που ο ελληνικός στρατός διάβηκε το Σαραντάπορο , στις 9/10/1912, χρειάστηκε μόνο δέκα οκτώ (18) ημέρες για να εισέλθει στ Θεσσαλονίκη.
Ας κρατήσουμε λοιπόν την εμπειρία του ιστορικού παρελθόντος και τη διορατικότητα της τακτικής του Ουλιάνωφ, και ας μη παρασυρόμαστε .
Από εκεί και πέρα τεράστια ερωτήματα εγείρονται από τη συγκυρία της αποκάλυψης του σκάνδαλου της novartis , το οποίο, έτσι όπως παρουσιάζεται , κόστισε στη Χώρα 23 δις , όσο δηλαδή το πρώτο πακέτο χρηματοδότησης συν τα φετεινά μέτρα φοροληστείας. Όμως οφείλω να δηλώσω ότι με τις κατηγορίες διαφθοράς και φοροδιαφυγής είμαι καχύποπτος , το ίδιο και με τις κατηγορίες για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα , όταν αφορά σε ζητήματα που έχουν παραγραφεί , όπως εδώ βάσει του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
Θα θυμίσω ότι ο θεσμός του προστατευόμενου μάρτυρα που εισήχθη για πρώτη φορά με το ν. 2928/2001 , και τροποποιήθηκε για να περιλαμβάνει και αδικήματα διαφθοράς , με το ν. 4254/2014, επί Σαμαρά, είχε δεχτεί σφοδρή κριτική από νομικούς, της αριστεράς κυρίως, για τις λεόντιες συνέπειες που έχει σε βάρος των υπερασπιστικών δικαιωμάτων του κατηγορουμένου. Θέλω τέλος να θυμίσω και ότι κατά τη διάταξη του άρθρου 9 παρ. 4 ν. 2928/2001 μόνη η μαρτυρία του μάρτυρα του οποίου τα στοιχεία της ταυτότητας δεν έχουν αποκαλυφθεί δεν αρκούν για την καταδίκη του κατηγορουμένου.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που προξενεί εντύπωση είναι το γιατί επιλέχτηκε να σταλεί στη Βουλή η δικογραφία αμέσως μετά το συλλαλητήριο, του οποίου η κάλυψη από την κρατική τηλεόραση άφηνε και ερωτηματικά. Π.χ. στις 4/2/2018, στο περιθώριο του συλλαλητηρίου, ήταν η πρώτη φορά που καλύφθηκαν εκτενώς δηλώσεις του Μιχαλολιάκου, μετά την έξοδό του από τον ανακριτή που τον έκρινε προφυλακιστέο , τον Οκτώβρη του 2013, ενώ και για πρώτη φορά , πάλι μετά τον Οκτώβρη του ’13 είχαμε εκτενέστατη κάλυψη των δηλώσεων ου κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Χ.Α. Κασιδιάρη. Η κρατική τηλεόραση, μάλιστα, δεν παρέλειψε να μεταδώσει και εκτενείς δηλώσεις του κ. Λεβέντη για το ζήτημα. Εμένα μου φαίνεται ως προσπάθεια ταυτίσεως του Μίκη και του λαού που κατέκλυσε το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους με το Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη και το Λεβέντη.
Ταυτόχρονα είχαμε μια επανεμφάνιση , αρχηγικού τύπου, του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν η αποκάλυψη του σκανδάλου είχε γίνει το Σάββατο ή την Παρασκευή, θα μπορούσε ο κ. Σαμαράς να εμφανιστεί τοιουτοτρόπως στο συλλαλητήριο ; Ποιος καθορίζει αυτή την ατζέντα και για ποιο λόγο την επιβάλει στην πολιτική συγκυρία.
Πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιλέξει συνειδητά το δρόμο του καιροσκοπισμού. Βγαίνει στις 6/2/2018 από την Πάτρα να κάνει μαθήματα αριστερού πατριωτισμού , όταν έχει εξευτελίσει τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, όταν έχει ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία , και έχει διαλύσει τον κόσμο της εργασίας. Με τον τρόπο αυτό δημαγωγεί , επιδιώκοντας να διαμορφώσει σε μία μερίδα των ψηφοφόρων του μια συγκυριακή έκφραση κινούμενη από την ανάγκη αντιπαράθεσης με τους πολιτικούς αντιπάλους , σε βάση όχι πολιτική ή ιδεολογική , αλλά μικροπολιτική. Την άποψη αυτή θα προσπαθήσει να ταυτίσει με την άποψη της λαϊκής πλειοψηφίας , την οποία τελείως λαϊκιστικά στη γραμμή «vox populi suprema lex» θα ταυτίσει με την ηθική και το δίκαιο.
Η γραμμή αυτή αποσκοπεί στην ανάπτυξη ενός διχαστικού κλίματος. Προς τα αριστερά του, αφού θα τροφοδοτεί την αντιπαράθεση δυνάμεις της αριστεράς που εστιάζουν στο πατριωτικό ζήτημα και σε δυνάμεις που εστιάζουν στο διεθνισμό. Ταυτόχρονα θα διχάζει τη δεξιά. Και όπως ένας αριστερός κόσμος πήγε στην αποστρατεία όταν είδε ότι οι πορείες , τα συλλαλητήρια και το δημοψήφισμα πήγαν στο βρόντο , έτσι και ένας δεξιός κόσμος θα αποσυρθεί , γιατί η πλειοψηφία από αυτούς που πήγαν στο Σύνταγμα, δεν θέλει να ποδηγετείται ούτε από το Μιχαλολιάκο, ούτε από διεφθαρμένους
Ο Τσίπρας ετοιμάζεται για εκλογές . Θα λύσει όλα τα ζητήματα σε βάρος της Χώρας και του Λαού και υπέρ της Ε.Ε, του Νάτο και της ΕΚΤ. Ταυτόχρονα επισείει τον κίνδυνο της διαφθοράς και της ακροδεξιάς και θα προσπαθήσει να βγει λάδι. « Το πολιτικό και το ποινικό του μητρώο είναι πάλλευκο» , όπως δήλωσε χθες 6/2/2018 στην Πάτρα. Ο Τσίπρας σκάβει λάκκους για να ρίξει μέσα τους αντιπαλους του, αριστερούς και δεξιούς .
Είναι καιρός να συνέλθουμε και να επαγρυπνούμε. Στην Αριστερά έχουμε πολλές θεωρητικές διαφορές. Ας είμαστε όμως προσεκτικοί στην αδελφομαχία και στις αλληλοκατηγορίες, τόσο μεταξύ μας όσο και κατά του αντιμνημονιακού κόσμου που αποδέχεται δημοκρατικές αρχές. Ας μη αιφνιδιαστούμε και πάλι από μια καιροσκοπική κυβέρνηση και τους τακτικισμούς της. Η χειρότερη εκδοχή είναι ο μνημονιακός δικομματισμός , η χειρότερη εκδοχή του μέλλοντος είναι μία επανεκλογή του κ. Τσίπρα και ένας μεγάλος συνασπισμός. Η πλέον χειρότερη εκδοχή είναι Κυβέρνηση Μητσοτάκη , με αξιωματική αντιπολίτευση τον κ. Τσίπρα και την Αριστερά απ΄όξω από τη Βουλή.
Δε λέω ότι σε όλα πρέπει να μονιάσουμε και να αγαπηθούμε. Ούτε να γίνουμε ένα με όλους. Αλλά, και εμείς κάτι προς ένα άξονα χαλαρής ενότητας πρέπει να κάνουμε, χωρίς ηγεμονισμούς , αλλά και χωρίς ανούσιες για τη συγκυρία εμμονές πρέπει να κάνουμε. Ο στόχος εμείς είμαστε , και εμάς πρώτα απ΄ όλα μας θέλει στο λάκκο ο Τσίπρας. Την Αριστερά δεν θέλει στη Βουλή για να μη τον αποκαλύπτει . Οι άλλοι τι θα του πούνε « Είσαι πιο μνημονιακός από εμάς» ; Αυτά είναι αστειότητες.
Για να πέσει ο ίδιος ο Τσίπρας στο λάκκο που ανοίγει πρέπει και εμείς να προσπαθήσουμε και ο καιρός δεν είναι με το μέρος μας.
* Ο Σαράντος Θεοδωρόπουλος είναι δικηγόρος Αθηνών.
πόσο μπερδεμένη σκέψη που μοιάζει ανίκητη!