Το πραγματικό στοίχημα είναι εάν θα υπάρξουν πολιτικοί σχηματισμοί που θα μιλήσουν όντως με την κοινωνία
Εάν κοιτάξει κανείς τη σφαίρα της επικαιρότητας αυτό που θα δει είναι μια ατέρμονη ακολουθία από ζητήματα που αναδεικνύονται και γύρω από τα οποία διαμορφώνονται αντιπαραθέσεις, τοποθετούνται τα κόμματα, σχολιάζουν διαμορφωτές κοινής γνώμης, πραγματικοί και αυτόκλητοι, συζητάνε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέχρις ότου έρθει το επόμενο θέμα.
Κάποια από αυτά τα θέματα είναι σημαντικά, όπως η ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη ή το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, κάποια απλώς αποτυπώνουν προσπάθειες να «σταλεί μήνυμα» όπως όλη η ιστορία γύρω από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, και κάποια είναι ο ορισμός του μη θέματος (π.χ. το ποιος πήγε ή δεν πήγε σε μια κηδεία).
Όμως ανεξάρτητα από τη σημασία τους, το πιο σημαντικό είναι ο τρόπος που γίνεται η διαχείρισή τους στη δημόσια σφαίρα. Είναι όλο αυτό το ιδιότυπο πολιτικό θέαμα, όπου όλοι τοποθετούνται, αλληλοκατηγορούνται, διαιρούνται.
Μα αυτό δεν είναι η ουσία του πολιτικού διαλόγου και της αναπόφευκτης αντιπαράθεσης σε μια δημοκρατία; Το ερώτημα είναι εύλογο, όμως αυτό που παραβλέπει είναι ο τρόπος που τελικά όλα αυτά δεν ξεπερνούν τα όρια του πολιτικού θεάματος, εστιάζοντας στην εικόνα, στο επιφανειακό και όχι στην ουσία της όποιας αντιπαράθεσης.
Και αυτό απλώς συντελεί στη διάχυτη δυσπιστία της κοινωνίας απέναντι στην πολιτική, αυτή τη διπλή δυσαρέσκεια απέναντι και στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, αλλά και ενισχύει τη διάχυτη αίσθηση ότι οι πολίτες αναζητούν μια εναλλακτική που δεν τη βρίσκουν.
Όμως, την ίδια στιγμή εάν κανείς κοιτάξει προσεκτικά τις δημοσκοπήσεις και δεν μείνει απλώς στις ερωτήσεις για τα ζητήματα επικαιρότητας, μπορεί να διακρίνει και αυτά που όντως απασχολούν και αναζητά η κοινωνία.
Και δεν αναφέρομαι στα προβλήματα που τη βασανίζουν, πρώτα και κύρια η ακρίβεια, πιο σωστά μια βαθύτερη οικονομική ανασφάλεια και αγωνία.
Αναφέρομαι και σε αυτά που θα ήθελαν να δουν οι πολίτες σαν επιλογές πολιτικής. Σε μια δεύτερη ανάγνωση των ερευνών κοινής γνώμης θα συνειδητοποιήσει κάποιος πόσο βαθιά είναι η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που τους προσφέρεται ως πολιτική και αυτό που θα ήθελαν.
Θα δει, για παράδειγμα, ότι παραμένει πλειοψηφική η απαίτηση να υπάρχουν δημόσια αγαθά και να τα διαχειρίζεται το κράτος, κάτι που αφορά την υγεία, το ασφαλιστικό και την παιδεία, αλλά αφορά και τις βασικές υποδομές. Κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με τις πολιτικές που εδώ και χρόνια παρουσιάζονται ως αυτονόητες και ως μονόδρομος.
Θα δει, παράλληλα, όχι απλώς ένα αίτημα αναδιανομής εισοδήματος, αλλά και μια έντονη υποστήριξη στον ενισχυμένο ρόλο του κράτους στην οικονομία.
Όμως, όλα αυτά προς το παρόν δεν μεταφράζονται σε μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Ως αιτήματα ακούγονται, αλλά όχι ως ολοκληρωμένη πειστική πρόταση για μια αναγκαία αλλαγή πορείας της χώρας.
Ακόμη χειρότερα, κανένας σχηματισμός δεν κάνει τον κόπο να κατέβει στην κοινωνία και να συζητήσει αυτά τα ζητήματα με τους ανθρώπους, να κατανοήσει τι ακριβώς θέλουν, να ακούσει τις προτάσεις και τις ιδέες τους, να εξηγήσει με ποιο τρόπο μπορούν να γίνουν εφικτές. Ούτε καταβάλει σοβαρή προσπάθεια να μαζέψει τους ανθρώπους που έχουν τη γνώση, από τα πανεπιστήμια, την κοινωνία των πολιτών, την επιχειρηματικότητα ώστε οι ιδέες και τα αιτήματα να μετατραπούν σε εφαρμόσιμες πολιτικές.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων βλέπουμε σχηματισμούς, που απλώς προσπαθούν να «καβαλήσουν το κύμα», με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, με βάση την επικαιρότητα και το κλίμα που διαμορφώνεται, αλλά όχι να κάνουν πραγματικά πολιτική.
Και αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα αυτή τη στιγμή στην ελληνική πολιτική ζωή. Όχι απλώς να υπάρξει ακόμη μία πολιτική πρόταση, ένα ακόμη πολιτικό κόμμα, ένας ακόμη υποψήφιος πρωθυπουργός.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια άλλη πολιτική μεθοδολογία, μια άλλη αντίληψη για το τι σημαίνει κάνω πολιτική.
Μια πολιτική που να ξεκινά από την κοινωνία και να καταλήγει σε αυτή. Μια πολιτική σε συνεχή διάλογο με τους ανθρώπους που ζουν, εργάζονται, αγωνιούν, αγωνίζονται σε αυτό τον τόπο. Μια πολιτική που να μετασχηματίζει σε κυβερνητικό πρόγραμμα υπαρκτά κοινωνικά αιτήματα και όχι απλώς επικοινωνιακά τρικ.
Μια τέτοια αλλαγή δεν θα είναι εύκολη. Πρωτίστως γιατί απαιτεί ένα πολύ μεγάλο ξεβόλεμα σε σχέση με αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε πολιτική.
Όμως, είναι η μόνη εφικτή που δύναται να φέρει ξανά στο προσκήνιο και να κάνει πρωταγωνιστή της πολιτικής, την ίδια την κοινωνία. Κοντολογίς να αποκαταστήσει τη δημοκρατία στη χώρα.
ΠΗΓΗ in.gr
