Ο καγκελάριος Μερτς της Γερμανίας ομολόγησε χωρίς περιστροφές κάτι που ο κόσμος έχει τούμπανο: Ότι η ΕΕ (η Ευρώπη είπε) βρίσκεται σε θέση “αδυναμίας” και “εξάρτησης” έναντι των ΗΠΑ, ενώ χωρίς τις τελευταίες δεν μπορεί να πιέσει τη Ρωσία!
Πιο ηχηρή και πιο επίσημη ομολογία αποτυχίας του κατασκευάσματος της ΕΕ, που έχει πίσω της, μαζί με τα χρόνια της ΕΟΚ, πολλές δεκαετίες ύπαρξης με συνεχή καθοδική πορεία, την οποία οι ιθύνοντες, ιδιαίτερα στην υποτελή χώρα μας, εξωράϊζαν και απέκρυπταν και όσοι/ες την απεκάλυπταν στηλιτεύοντο ως “αντιευρωπαϊστές” και με μια σειρά άλλους κοσμητικούς χαρακτηρισμούς.
Αυτό όμως που δεν ομολογούν ο Μερτς και οι άλλες μετριότητες στην “ηγεσία” της ΕΕ, είναι ότι η τελευταία δεν απέτυχε μόνο παταγωδώς αλλά και ότι βιώνει μία πρωτοφανή κρίση και κατωφερή οικονομικοκοινωνική πορεία, ενώ ταυτόχρονα σπαράσσεται από οξύτατες αντιθέσεις.
Οι μόνοι διάτρητοι δεσμοί που συγκρατούν ακόμα όπως-όπως την ύπαρξη της ΕΕ είναι η ρωσοϋστερία και η πολεμοκαπηλία.
Αυτά τα δύο όμως συνιστούν μία τέλεια συνταγή ανείπωτων κινδύνων και παρακμιακής διάλυσης της ΕΕ, που για όσους ήταν διεισδυτικοί ήταν προφανή από τις μέρες της μεγάλης δόξας των Βρυξελλών.
Όσο για την Ελλάδα, το πολιτικό σκηνικό της, όλων, δυστυχώς, των αποχρώσεων, είναι αξεδιάλυτα σφηνωμένο σε έναν αρρωστημένο ευρωπαϊσμό, ενώ ο ελληνικός λαός γαλουχημένος με τις λογικές της “ξενοκρατίας” και της “μικρής και αδύναμης (το “έντιμης” τώρα έχει αρχίσει να αμφισβητείται) Ελλάδας” δυσκολεύεται ακόμα να ενστερνιστεί αυτό που διαισθάνεται όλο και περισσότερο”ότι μόνο με μια αυτόνομη και ανεξάρτητη Ελλάδα μπορεί να έχει μέλλον ο τόπος μας.
Εδώ που έχουμε φτάσει δεν υπάρχουν εύκολες συνταγές για μια νέα ανοδική και αναγεννητική πορεία του τόπου.
Απείρως όμως πιο δύσκολος δρόμος και με απίστευτα δεινά είναι να συνεχίσουμε τη σημερινή ταπεινωτική πορεία προς το γκρεμό και τον εξευτελιστικό αφανισμό.
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Πρόεδρος ΔΗΚΕΑ
Nαι αλλά πού να πάμε; Ο πορωμενος αντιρωσισμός με μια νικήτρια Ρωσία είναι ζημιογόνος αλλά αν τα βρει και εξυπηρετήται απο την επεκτατική Τουρκία, εμείς τί κάνουμε;
Αν μια καλή σχέση με το Ισραήλ μας βοηθήσει, έστω και χωρίς να μας σώζει, να την εγκαταλείψουμε λόγω Παλαιστίνης, Ρωσίας ή αντισιωνισμού;
Τί το σημαντικό έχουμε να προσφέρουμε στη Ρωσία ώστε να κερδίσουμε κι εμείς κάτι; Μήπως της το δίνει η Τουρκία; Αν είμασταν εθνικά πιο δυναμικοί μήπως θα μπορούσαμε να έχουμε το ίδιο ή και παραπάνω κέρδος(ενεργό όχι λόγια) από τους τωρινούς “συμμάχους”; Η ΕΕ ευτελίζεται αλλά πχ η Μελόνι γράφει κέρδη για τη χώρα της στο σύστημα Τραμπ-ΕΕ. Μήπως μπορούμε να αναβαθμιστουμε με θετικές προοπτικές, εγκαταλείποντας τον ρόλο του δεδομένου, στα πλαίσια όμως της Δύσης; Ο πολυπολισμός καλός αλλά αν ευνοηθεί η Τουρκία και εμείς χάσουμε; Όχι να γίνει πιο δίκαιος ο κόσμος και να την φάμε εμείς.
Νικάει η Ρωσία αλλά αργά και με ιδρώτα, ισως της πάρει χρόνια να αναρρώσει και να μην έχει όρεξη για περιπέτειες, όπως έγινε με Αρμενία, Συρία. Αν τα βρει με ΗΠΑ;
Που πάμε και τι κάνουμε;