Μερικές σκέψεις για τις εκλογές της 25ης Ιουνίου

Ακούω διαρκώς το επιχείρημα: «Πρέπει να ψηφίσουμε τα κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή, για να μπουν και να πάρουν 10-20 έδρες, ώστε να ανακόψουμε τη δυναμική του Μητσοτάκη/ Κούλη· να μην κατακτήσει 180 έδρες, ώστε να μην προχωρήσει στην συνταγματική αναθεώρηση και, μεταξύ άλλων άρθρων, αναθεωρήσει και το άρθρο 16».

Ακούω ακόμη από φίλους που δεν στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ:«Αναγκαστικά θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, για να ενισχυθεί με περισσότερες έδρες, ώστε να έχει ο Μητσοτάκης/ Κούλης έστω μία στοιχειώδη αντιπολίτευση».

Ακόμη: «Μα οι περικοπές που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ μικρότερες σε ποσοστό από εκείνες που έκανε η ΝΔ ».

• Ξεκινώ από το «Ο Μητσοτάκης» ή «Κούλης»: Το πρόβλημα είναι στο πρόσωπο που εφαρμόζει την πολιτική ή στο γεγονός ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου, του εγχώριου και του Δυτικού-Νατοϊκού-χρηματοπιστωτικού,  καθορίζουν την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας;
• Το πρόβλημα είναι στην εξάρτηση ή στο πρόσωπο του… Κούλη; Είναι το πρόβλημα στο γεγονός ότι τα μνημόνια εφαρμόζονται κανονικά (να μία κανονικότητα!) και ότι η χώρα σύρθηκε εκβιαστικά στην αγορά νέων πολεμικών συστημάτων που κοστίζουν πολλά δισεκατομμύρια ευρώ;
• Μία χώρα καταχρεωμένη, η οποία εξαναγκάζεται στην πλήρη φτωχοποίηση και εξαθλίωση, προκειμένου να προσφέρει στους… εταίρους της ακόμη περισσότερα εκατομμύρια ευρώ και δολάρια. Τι είδους εταίροι είναι αυτοί, οι οποίοι ανάλγητα και ανενδοίαστα καταδικάζουν ένα λαό να ζήσει σε συνθήκες Γουατεμάλας ή προεπαναστατικής Κούβας;
• Εν τω μεταξύ, για την ενίσχυση της ναζιστικής κυβέρνησης της Ουκρανίας από την κυβέρνηση δεν μιλάει κανένα από τα κόμματα εξουσίας και το ΠΑΣΟΚ. Μα ούτε το ΜΕΡΑ 25 το έβαλε στην ατζέντα του ούτε η Πλεύση Ελευθερίας. Ομονοούν, απλώς, ότι «ο Πούτιν είναι εγκληματίας» και ότι «είναι ρωσική εισβολή».
• Δεν έχουμε ξεχάσει την παρουσία (μέσω skype) στην ελληνική Βουλή του Ζελένσκι και τιυ ναζιστή στρατιώτη του τάγματος Αζόφ. Τι έκανε τότε η αντιπολίτευση; Εκτός του ΚΚΕ που δεν παραβρέθηκε σε εκείνη την Ύβρη, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμειναν στις θέσεις τους και δεν διαμαρτυρήθηκαν. Υποδέχτηκαν μαζί με την κυβέρνηση τους δύο ναζί.  
• Αλήθεια, πιστεύουμε ότι δεν θα βρει η ΝΔ τις 180 ψήφους για την αναθεώρηση του άρθρου 16; Ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν και δεν είναι κατά της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης; Ή μήπως είναι κατά το κόμμα του Βελόπουλου; Ή μήπως θα φεισθούν τα δύο αυτά κόμματα να υποστηρίξουν αναθεωρήσεις άρθρων σχετικών με τα ανθρώπινα δικαιώματα;
• Όσο για τα περί ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης αναρωτιέμαι την ποιότητα της αντιπολίτευσης εκ μέρους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τόσο προεκλογικά όσο και στην τετραετία που προηγήθηκε. Άλλωστε, τι είδους αντιπολίτευση να κάνει ένα κόμμα του οποίου η πολιτική (εσωτερική και εξωτερική) δεν διαφέρει ουσιαστικά από το κυβερνών κόμμα;
• Για τον πολιτισμό ουδείς μιλά. Κάτι λίγα είπε μόνο το ΚΚΕ. Για την άλωση του εθνικού πολιτισμού και της εθνικής μας ταυτότητας ούτε λέξη από κανέναν.

Κατανοώ ότι η εμπειρία της ανατροπής του δημοψηφίσματος και της υπογραφής του 3ου μνημονίου ήταν πραγματικά τραυματική. Επομένως, τι; Συνθηκολογούμε; Σκύβουμε το κεφάλι και «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω»; Επιλέγουμε τον λιγότερο κακό μονάρχη; Τον λιγότερο υποτακτικό στους ξένους δυνάστες μας; Έχουμε εκχωρήσει τη δύναμή μας σε εκείνους που κατέχουν το κράτος και την κοινωνία, και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων και της εγχώριας ελίτ– αυτού του εσμού των κομπραδόρων, που ξεπουλούν την πατρίδα επί 200 χρόνια, και σε ένα σάπιο και εξαρτημένο πολιτικό σύστημα.

Αναζητούμε εκείνον που θα μας δώσει τα περισσότερα ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι όπου γίνεται το μεγάλο φαγοπότι με οικοδεσπότες τις ΗΠΑ και την ΕΕ και συνδαιτημόνες το εγχώριο πολιτικό σύστημα, την εγχώρια και τη δυτική ελίτ. Αυτό το αμόρφωτο αληταριό (εγχώρια και δυτική ελίτ) που παίζει στα ζάρια (χρηματιστήρια) τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας και το μέλλον της πατρίδας μας. Εκεί καταντήσαμε;

Η Ελλάδα ιστορικά είναι ο πολιτισμός της και το μαζικό λαϊκό κίνημα. Κατεδαφίζονται αυτά, κατεδαφίζεται και η Ελλάδα.

Ολοκληρώνω με το ποίημα ενός από τους αγαπημένους μου ποιητές, του Μανώλη Αναγνωστάκη με τίτλο «Κι ήθελε ακόμη»