Στις κοινωνίες που αντιμετωπίζουν οικονομικά – κοινωνικά προβλήματα και το κράτος πρόνοιας σταδιακά υποχωρεί, και όταν όλα ιδιωτικοποιούνται, θα εμφανισθεί και κάποια προσφορά για την καλύψει της κρατικής απουσίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι στη χώρας μας τα τελευταία χρόνια της οικονομικής – κοινωνικής κρίσης έχουν εμφανιστεί διάφορες οργανώσεις (10.000) του εσωτερικού και εξωτερικού για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, π.χ για τους άπορους, τους άνεργους, τους άστεγους, τους ασθενείς, όσους ζουν κάτω από όριο τις φτώχιας, τους μετανάστες και πάει λέγοντας.
Ο τίτλος Μη (Κρατικές)Κυβερνητικές Οργανώσεις, εντυπωσιάζει, ως εθελοντική παρεμβατική δραστηριότητα απέναντι στο κράτος. Χωρίς να προσδιορίζει τι ακριβώς κάνουν και ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός τους.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργούν σύγχυση στους πολίτες, και ο κάθε πολίτης αναρωτιέται, διεκπεραιώνουν κρατικές δουλειές, με εθελοντική προσφορά; Είναι ακτιβιστές; Βοηθούν το κράτος να απαλλαγεί από τις κοινωνικές υποχρεώσεις, που έχει απέναντι στον φορολογούμενο πολίτης;
Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ιδρύθηκαν από τον Ο.Η.Ε το 1948 και περιήλθε στο άρθρο 71 του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που αφορούσε, επιλεγμένες διεθνείς οργανώσεις με δυο φάσεις (1948 – 1990) δραστηριοποιούνταν σε διάφορους επαγγελματικούς χώρους έχοντας τυπικό συμβουλευτικό ρόλο στο πλαίσιο του οικονομικού Κοινωνικού Συμβουλίου του ΟΗΕ. Το 1990 ο Ο.Η.Ε προαναγγέλλει τη δεύτερη γενιά σχέσεων με τις Μ.Κ.Ο δίνοντας τους το ρόλο του παρατηρητή για μια σειρά θεμάτων όπως: το δημογραφικό, τα ανθρώπινα Δικαιώματα, την κοινωνική ανάπτυξη και τον έλεγχο των τροφίμων, κυρίως στις τριτοκοσμικές χώρες.
Παγκόσμιοι οργανισμοί ανέπτυξαν συνεργασία με της Μ.Κ.Ο όπως: ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (OECD), η Παγκόσμια Τράπεζα (Worlb Bank) τα χρηματοδοτούμενα προγράμματα των Μ.Κ.Ο το 2003 έφθασαν στο 72%, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας.
Τη δεκαετία του 1970 εμφανίστηκαν και στην Ευρώπη ως κίνημα αμφισβήτησης που πολιτικού – κοινωνικού σκηνικού της περιόδους αυτής. Με την ήττα του κινήματος αυτού, διεκδίκησαν την διακριτική συμμετοχή στον κρατικό μηχανισμό σε διάφορα επίπεδα, παρεμβαίνοντας ως υποστηρικτές των δικαιωμάτων των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, των χωρών –μελών, αλλά και τρίτων χωρών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρέχει 7δις. ευρώ το χρόνο για την εξωτερική βοήθεια σε 150 χώρες μέσω Μ.Κ.Ο με σκοπό την υλοποίηση των φιλοδοξιών της κοινοτικής συνεργασίας, για την ανάπτυξη, το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.α, η βοήθεια αυτή δίνεται μέσω της Επιτροπής Υπηρεσίας Ανθρωπιστικής βοήθειας.
Από το 2000 Η Ευρωπαϊκή Ένωσης υποχρέωσε τις χώρες – μέλη να δαπανούν το 0,21% του ΑΕΠ τους, για την αναπτυξιακή και ανθρωπιστική βοήθεια σε τρίτες χώρες, εκτιμώντας ότι είναι το καλύτερο εργαλείο άσκησης επιρροών και ανεπίσημης διπλωματίας μέσω των Μ.Κ.Ο.
Τα πρώτα χρόνια της οικονομικής – κοινωνικής κρίσης στη χώρας μας ανέλαβαν να καλύψουν τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, στην υγεία δημιουργώντας κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, την κάλυψη των αστέγων, τη σίτιση των απόρων, μοιράζοντας τρόφιμα σε φτωχτοποιημένους, δημιουργώντας ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα για τους ανέργους, την προστασία των μεταναστών – προσφύγων, και φυσικά να απορροφούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Με τον τρόπο αυτό υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους φορολογούμενους πολίτες, ανατίθεται σε αυτόκλητους «ειδικούς» ιδιώτες. Με αυτό τον τρόπο μετατοπίζεται έμμεσα από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες που οφείλει το κράτους ανακοινώνονται από διάφορες οργανώσεις αγνώστου ταυτότητας. Κάτι που το ζήσαμε και με το μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα, όπου η Ε.Ε τα χρήματα θα τα έδινε στις Μ.Κ.Ο και όχι στο κράτος ή την Τοπική Αυτοδιοίκηση που στην πραγματικότητα σήκωσαν το βάρος του μεταναστευτικού.
Σήμερα που συνεχίζεται η αποψίλωση του κράτους πρόνοιας, των περικοπών των δαπανών στην παιδεία – έρευνα, την μικρό-ιδιοκτησία ως βαρίδι, την απαξίωση του Δημοσίου, και όλων των δημόσιων οργανισμών, συμβάλει αποφασιστικά στην υποβάθμιση του κράτους και αυξάνει τη διεύρυνση του ρόλου των Μ.Κ.Ο ίσως είναι ένα συγκυριακό ιδεολόγημα της κρίσης και της εποχής μας, από τη μια, από την άλλη εθίζει στην ιδέα ότι το κράτος μπορεί να μεταφέρει σε ιδιώτες όλες του της υποχρεώσεις για να σταματήσει η γραφειοκρατία και η διαφθορά.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε για αυτή τη θεωρητική μετάλλαξη της οικονομίας. Είναι τόσο αδιάφθορες και ανιδιοτελείς αυτές οι οργανώσεις; Η απάντηση ήρθε από το αρμόδιο υπουργείο που τις χρηματοδοτεί : Το υπουργείου Εξωτερικών και η Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) το 2010 για πρώτη φορά διακόπτεται τη χρηματοδότηση απίθανων Μ.Κ.Ο, το θέμα ελέγχου το επανέφερε πριν από αρκετό καιρό, ο σημερινός υπουργός εξωτερικών Νίκο Κοτζιάς. Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά πάνω από 47 υποθέσεις Μ.Κ.Ο έφθασαν στην Εισαγγελία Εγκληματών διαφθοράς.
Βέβαια υπάρχουν Μ.Κ.Ο σε εθελοντική βάση και με προσωπικά χρήματα που εξυπηρετούν διευρυμένους κοινωνικούς και ανθρωπιστικούς σκοπούς προσφέροντας σημαντικό έργο, χωρίς να θέλουν να υποκαταστήσουν το κράτος.
Για να υπηρετήσουν σωστά τους σκοπούς τους θα πρέπει να υπάρξει διαφάνεια και δημοσιοποίηση των πεπραγμένων και των οικονομικών δαπανών τους για να μην «καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξηρά».
