Αφού οι λαϊκοί ξεσηκωμοί έχουν γίνει απλά ένας νεκρός τίτλος σε εγχαρμόλιες ιστορικές μονογραφίες, ας μιλήσουμε ξερά: το σύστημα είναι σάπιο.
Όταν οι επαναστάσεις καταλήγουν σε πανεπιστημιακές αναφορές και πολιτικά σλόγκαν αντί σε πραγματικές αλλαγές, τότε έχουν νοθευτεί από το σύστημα.
Σάπιο μέχρι το κόκκαλο, σάπιο μέχρι το σημείο που η μόνη υγιής αντίδραση είναι να γελάσεις με τις ευχές κάποιων για “εφαρμογή” των αποκαλυπτικών τους κειμένων.
Τι να εφαρμοστεί, βρε αδερφέ;
Η ιδέα ότι υπάρχει κάτι να “διορθωθεί” είναι ήδη ένα αστείο χειρότερο από τον προϋπολογισμό του κράτους.
Και ας μην κοροϊδευόμαστε: όταν ο πολιτικός αστέρας της ΝΔ φωτογραφίζεται με 7.000 ευρώ στη τσέπη, ενώ ο μέσος πολίτης ψάχνει τα ψίχουλα του για να πληρώσει το ρεύμα, δεν είναι απλά μια ατυχής εικόνα.
Είναι το ντοκουμέντο μιας κοινής γεωμετρίας μεταξύ κράτους και μαφίας.
Και οι δύο λειτουργούν με την ίδια βασική αρχή: η βία (νομική ή όχι) είναι το νόμισμα της εξουσίας.
Το κράτος σου τυπώνει νόμους, η μαφία σου τυπώνει φόβους.
Το κράτος σου ζητάει φόρους, η μαφία σου ζητάει “προστασία”.
Το κράτος σου δίνει δικαστήρια, η μαφία σου δίνει μια γρήγορη λύση. Ποιος είναι πιο ειλικρινής;
Ο μαφιόζος τουλάχιστον δεν κρύβεται πίσω από τη λέξη “δημοκρατία”.
Και μην ακούσω το κλασικό “αMa tHe EkLOgÉs!!”.
Ναι, μπράβο, οι εκλογές είναι η νόμιμη διαδικασία με την οποία μια συμμορία κερδίζει το μονοπώλιο της βίας.
Αλλά η νομιμότητα δεν είναι ηθική.
Αν μια ομάδα ληστών ψηφίσει ποιος θα σε κλέψει πιο “δίκαια”, δεν γίνεται λιγότερο ληστεία.
Απλώς τη λες τώρα “φόρο”.
Ο Μητσοτακισμός δεν είναι τυχερό ατύχημα.
Είναι το φυσικό αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει με το κεφάλι χωμένο στην άμμο.
Ποιος ρωτάει αν το κόμμα που ψηφίζει είναι απλώς μια νόμιμη μαφία; Ποιος τολμά να πει ότι οι πολιτικοί δεν είναι “εκπρόσωποι του λαού”, αλλά επιχειρηματίες της εξουσίας;
Στην Ελλάδα, ο πολίτης έχει καταλάβει όλα τα μαθήματα της υποταγής:
- Μην αμφισβητείς.
- Μην κοιτάς τις ομοιότητες μεταξύ κράτους και συμμορίας.
- Να δέχεσαι ότι η βία είναι νόμιμη όταν φοράει γραβάτα.
- Και, φυσικά, να χειροκροτείς όταν σου λένε ότι “δεν υπάρχουν λεφτά”, ενώ οι φίλοι του συστήματος τρώνε από το ίδιο δίσκο με χρυσά κουτάλια.
Τέμπη, Μάτι, Novartis, παρακολουθήσεις, εγκληματικές οργανώσεις με κρατική ανοχή…
Όλα αυτά δεν είναι “αστοχίες”.
Είναι το σύστημα.
Και το σύστημα δεν αλλάζει με ευχές.
Ούτε με άρθρα.
Αλλά, όπως λένε και στη μαφία: “It’s just business.”
