Στην παρέμβασή του στο δικαστήριο της Χάγης, ο εκπρόσωπος της Κίνας αναγνώρισε το δικαίωμα των Παλαιστινίων στον ένοπλο αγώνα και διευκρίνισε ότι οι ενέργειες της Χαμάς δε συνιστούν τρομοκρατία αλλά είναι σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο:
“…
Διεκδικώντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αυτοί οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν σε αγώνες, να αναζητούν και να λαμβάνουν υποστήριξη. Με βάση αυτό το δικαίωμα, ο Παλαιστινιακός λαός διακήρυξε την ίδρυση του κράτους της Παλαιστίνης το 1998, το οποίο αναγνωρίστηκε από περισσότερες από 130 χώρες.
Για την επιδίωξη του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, η χρήση βίας από τον Παλαιστινιακό λαό για να αντισταθεί στην ξένη καταπίεση και να ολοκληρωθεί η ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους είναι αναφαίρετο δικαίωμα, θεμελιωμένο στο διεθνές δίκαιο. Διάφοροι λαοί απελευθερώθηκαν από την αποικιακή κυριαρχία και την ξένη καταπίεση για να αποκτήσουν κρατική οντότητα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πρακτικές τους χρησιμεύουν ως πειστικά στοιχεία για το δικαίωμα.
Πολλά ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών αναγνωρίζουν τη νομιμότητα του αγώνα με κάθε διαθέσιμο μέσο, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα από λαούς υπό αποικιακή κυριαρχία ή ξένη κατοχή, για την πραγματοποίηση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση.
Για παράδειγμα, το ψήφισμα 3070 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών του 1973, παραθέτω, επιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα του λαού για απελευθέρωση από την αποικιακή και ξένη κυριαρχία και την εξωγήινη υποταγή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα, τέλος της παράθεσης.
Αυτή η αναγνώριση αντικατοπτρίζεται επίσης σε διεθνείς συμβάσεις. Για παράδειγμα, η σύμβαση για την καταστολή της τρομοκρατίας του 1998 επιβεβαιώνει, παραθέτω, το δικαίωμα των λαών να καταπολεμούν την ξένη κατοχή, την επιθετικότητα με οποιοδήποτε μέσο, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα, προκειμένου να απελευθερώσουν τα εδάφη τους και να εξασφαλίσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας , τέλος της παράθεσης.
Ο ένοπλος αγώνας, σε αυτό το πλαίσιο, διακρίνεται από τις τρομοκρατικές ενέργειες και αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο.
Αυτή η διάκριση αναγνωρίζεται από πολλές διεθνείς συμβάσεις.
Για παράδειγμα, το άρθρο 3 της σύμβασης του ΟΑΕ (Οργανισμού Αφρικανικής ένωσης) για την πρόληψη και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας του 1999 ορίζει ότι, παραθέτω, ο αγώνας που έλαβαν οι λαοί σύμφωνα με την αρχή του διεθνούς δικαίου για την απελευθέρωση και την αυτοδιάθεσή τους, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα, κατά της αποικιοκρατίας , κατοχής, επιθετικότητας και κυριαρχίας από ξένες δυνάμεις, δεν θα θεωρούνται τρομοκρατικές ενέργειες.
Πρέπει να τονιστεί ότι η χρήση βίας από οποιαδήποτε οντότητα ή άτομο στο όνομα της άσκησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης εκτός του πλαισίου της αποικιακής κυριαρχίας ή της ξένης κατοχής δεν είναι νόμιμη.
Εν τω μεταξύ, κατά τη διάρκεια του νόμιμου ένοπλου αγώνα των λαών, όλα τα μέρη είναι υποχρεωμένα να συμμορφωθούν με το ΔΑΔ (διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο) και, ειδικότερα, να απέχουν από τη διάπραξη τρομοκρατικών πράξεων κατά παράβαση του ΔΑΔ.
Στο πλαίσιο των ΚΠΕ (Κατεχομένων Παλαιστινιακών Εδαφών), καλά τεκμηριωμένα και ευρέως αναγνωρισμένα γεγονότα υποδεικνύουν ότι οι πολιτικές και οι πρακτικές καταπίεσης του Ισραήλ σε όλη την παρατεταμένη κατοχή του παλαιστινιακού εδάφους έχουν υπονομεύσει σοβαρά και εμποδίσει την άσκηση και την πλήρη πραγματοποίηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού.
…”
‼️ 🇨🇳 China at the International Court of Justice:
• Palestinian people have the RIGHT to armed struggle
• Armed struggle in pursuit of self-determination is NOT terrorism pic.twitter.com/BBdpV8gcPV— COMBATE |🇵🇷 (@upholdreality) February 22, 2024
Σημείωση Ισκρα: Θα πει κανείς ότι αυτά που είπε ο Κινέζος εκπρόσωπος δεν είναι παρά τα αυτονόητα.
Όντως, αλλά είναι αυτονόητα που μέχρι σήμερα δε λεγόντουσαν, όχι από την Κίνα αλλά ούτε καν από τα Αραβικά καθεστώτα, καθώς το σιωνιστικό ψευδοκράτος, με τις πλάτες των ΗΠΑ, είχε διεκδικήσει και κατακτήσει το καθεστώς εξαίρεσης από όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Στο πλαίσιο της προσπάθειας να “τα βρουν” με τη Δύση, ακόμη και χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία αναγνώριζαν σιωπηρά το καθεστώς αυτό.
Ας ελπίσουμε ότι η αναγνώριση – επιτέλους – των αυτονοήτων δεν είναι δημαγωγική κίνηση κατευνασμού της κοινής γνώμης, αλλά σηματοδοτεί αναγνώριση της επίσης αυτονόητης πραγματικότητας που λέει ότι δεν είναι δυνατόν κανείς να τα βρει με τη Δύση και ότι κάθε υποχώρηση τον φέρνει πιο κοντά – και με δυσχερέστερους όρους – στη σύγκρουση.
Το κριτήριο για το αν συμβαίνει το πρώτο ή το δεύτερο είναι η πράξη. Αν οι Κινέζοι εννοούν αυτά που λένε, θα πρέπει να πράξουν αναλόγως.