Ο καλός και ο κακός μπάτσος είναι σύνηθες στις ανακρίσεις. Και συνήθως είναι ο “καλός” μπάτσος που είναι ο πιο αποτελεσματικός. Ο ρόλος τους juncker ως Προέδρου της Επιτροπής είναι συνήθης να κάνει τον “καλό” προς πάρα κατεύθυνση και να λέει καλά λόγια και αρεστά προς πάσαν κατεύθυνση, ενώ και στα δυσάρεστα ξέρει να χρυσώνει το χάπι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο J.C. Juncker δεν μπορεί να δείξει ένα κυνικό – εκβιαστικό πρόσωπο. Το φυλάει, όμως, για εντελώς οριακές και πολύ κρίσιμες στιγμές. Ας μην ξεχνάμε ότι το τρίτο καταστροφικό και ίσως πιο επώδυνο μνημόνιο, αφού είχα προηγηθεί άλλα δύο, φέρει το όνομα του και ότι στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου απορρίφθηκε ακριβώς αυτό το τρίτο μνημονιακό πακέτο Juncker, το οποίο η παμπόνηρη αλεπού της ολοκληρωτικής ΕΕ, επανέφερε σαδιστικά μετά την συνθηκολόγηση Τσίπρα επί το χειρότερο.
Και όμως ο J.C. Juncker ήρθε στην Ελλάδα με όλα τούτα “ξεχασμένα” ως σωτήρας, όπως αυτοεγκωμιάσθηκε, της χώρας από “τους λαϊκιστές και τους δημαγωγούς, που ήθελαν να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη“.
Ο J.C. Juncker έσωσε το ευρώ στην Ελλάδα από το τότε “αριστερό ρεύμα” του ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε το εθνικό νόμισμα και την εφαρμογή ριζοσπαστικού προγράμματος ως απάντηση στους εκβιασμούς του, όπως έσωσε και ευρωζώνη στην ΕΕ, ίσως και την ίδια την ΕΕ από τους τριγμούς που θα επέφερε μια ελληνική έξοδος. Του αξίζει, λοιπόν, κάθε τιμή και κάθε έπαινος τόσο από το διεφθαρμένο και παρακμιακό ελληνικό κατεστημένο, που του έστρωσε χίλια κόκκινα χαλιά για να τον υποδεχθεί, όσο και από την γερασμένη και καταπίπτουσα ευρωενωσιακή ελίτ, που έλαβε παράταση ζωής.
Πολλά, ακούγοντας τον J.C. Juncker στην Αθήνα, να εκθειάζει σε υπερθετικό βαθμό με μια εξεζητημένη και εξόφθαλμη κολακεία την Ελλάδα, τις ηρωικές θυσίες της και τις θυσίες του ελληνικού λαού όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια, μπορεί και να παρασύρθηκαν από τα εγκώμια. Οι πιο ψιλιασμένοι, ίσως, να νόμισαν ότι η παμπόνηρη γριά αλεπού της ΕΕ, μπήκε με τις καλύτερες των προθέσεων στο αφύλακτο ελληνικό κοτέτσι.
Μέχρι και την άμεση απελευθέρωση των δύο ελλήνων αξιωματικών ζήτησε ο J.C. Juncker για να πείσει για τις καλές προθέσεις του. Παρέλειψε, όμως κι αυτός, όπως ο J. Pyatt, να τονίσει το αυτονόητο: ότι τέτοιου είδους παραβιάσεις κάθε έννοιας καλής γειτονίας και διεθνούς δικαίου επισύρουν μέτρα σε βάρος εκείνων που τις διαπράττουν. Η Τουρκία του απάντησε με ιταμό και κοροϊδευτικό τρόπο, χωρίς ο πολύς κύριος Πρόεδρος να προσβληθεί καθόλου. Όσον αφορά τα μέτρα, ο παμπόνηρος J.C. Juncker ξέρει καλά ότι η Τουρκία δεν είναι “κοτέτσι” του και σε κάθε περίπτωση η Τουρκία δεν είναι Σερβία, ούτε Συρία ούτε Κριμαία. Είναι μεγάλος “στρατηγικός σύμμαχος”, ο οποίος μπορεί να κάνει “αταξίες” αλλά είναι σήμερα πιο αναγκαίος από ποτέ.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πίσω από ένα επιτηδευμένο και σκόπιμο φιλελληνισμό, λίγοι πρόσεξαν, αυτοί που κρατάνε ψηλά την κριτική τους συνείδηση, ότι ο γηραιός σύγχρονος Λόρδος Βύρων, προέτρεψε με φανατισμό τις πολιτικές δυνάμεις να συνεχίσουν με πάθος τις μεταρρυθμίσεις χωρίς ημερομηνία λήξης. “Σας ξορκίζω“, είπε συνεπαρμένος ο Juncker, “να συνεχίσετε τις προσπάθειες και να μην αφήσετε να πάνε χαμένα τα (σ.σ. ανύπαρκτα) αποτελέσματα όσων έγιναν. Θα πρέπει να υλοποιηθούν όλες οι μεταρρυθμίσεις που αποφασίστηκαν και να εφαρμοστούν οι πολιτικές για να υπάρξει διαρκής ανάπτυξη. Θα πρέπει να αρθούν και να θεραπευτούν όλες οι παθογένειες που τόσο κόστισαν” και ξεχώρισε ιδιαίτερα ότι “το κράτος δεν πρέπει να είναι ο μοναδικός εργοδότης” εννοώντας όχι τις τόσες κρατικές παθογένειες, που καθιστούν το ελληνικό κράτος, ανυπέρβλητο εμπόδιο στην πρόοδο αλλά προφανώς το πιο γρήγορο ξεπούλημα κάθε εναπομείνασας στρατηγικής και κερδοφόρας δημόσιας δραστηριότητας”.
Ο μελιστάλακτος φιλέλληνας και υπέρμαχος της ευρωπαϊκής Ελλάδας μας είπε ανερυθρίαστα ότι ελληνική Ευρώπη σημαίνει στις μέρες μας μνημόνιο χωρίς τέλος στην Ελλάδα.
Μπορεί να το είπε κομψά, μπορεί να στόλισε με μπόλικη χρυσόσκονη την “Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει” αλλά οι κότες μάλλον το ψυλλιάστηκαν παγωμένες από το φόβο τους. Φοβού τους Δαναούς… και δώρα φέροντες κακάριζαν κάποιες, με τους κόκορες να απορούν για το θράσος τους.
Χαίρε Juncker, οι μελλοθάνατοι ραγιάδες σου σε προσκυνούν!