Παρατηρείς την προχειρότητα με την οποία οργανώθηκε η επιστροφή των μαθητών στα σχολεία και μένεις ενεός. Μία Ελλάδα και πάλι της τελευταίας στιγμής παρουσιάζεται.
Αγνοείς τι να πρωτοθαυμάσεις όντως. Την αγωνία των παιδιών να βρεθούν με τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους; Την αγωνία των γονέων ως προς την ασφάλεια,σε σχέση με τον ιό, των παιδιών τους; Την ευθύνη, η οποία δεν τους αναλογεί, να αναλάβουν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο με διαγνωστικά τεστ κάθε εβδομάδα;
Δοκιμάζονται τα πάντα εκ νέου,όπως η ανθρώπινη ψυχική αντοχή,η ανοχή προς την επικρατούσα κατάσταση και διερωτάσαι εάν είναι όντως επιβεβλημένη αυτή η σπουδή με την οποία η κυβέρνηση επέμενε και τελικώς έπραξε, να ανοίξουν δηλαδή τα σχολεία σε αυτήν την συγκεκριμένη συγκυρία. Βασικές επίσης ελλείψεις φαρμάκων παρατηρούνται στην αγορά, καθώς ουδείς προέβλεψε την αναμενόμενη, ένεκα ιού και χειμώνος, αυξημένη ζήτηση των πολιτών ως προς αυτά, ούτως ώστε να είναι έτοιμη η προσφορά να ανταποκριθεί επιτυχώς στις απαιτήσεις των καιρών. Εάν στα προηγούμενα προστεθεί η εδώ και έτη αποδυνάμωση του ΕΣΥ και η κατάσταση η οποία επικρατεί σήμερα στα νοσοκομεία, δύο έτη μετά την εμφάνιση του ιού,συντίθεται μία εικόνα πλήρους αποτυχημένης οργάνωσης, πρόχειρου προγραμματισμού, απώλειας του ελέγχου, μία δηλαδή παταγώδης αποτυχία του management της κυβέρνησης.
Οι πολίτες φαντάζουν και είναι περίπου “χαμένοι” εντός μίας δίνης η οποία παρουσιάζει σταθερή ένταση,αναμένοντας μία πολυπόθητη νηνεμία,η οποία υποτίθεται αναμένεται περί των αρχών του Απριλίου. Για μία ακόμη φορά και αυτήν την προσδοκία θα την επιβεβαιώσει ο χρόνος. Οι πολίτες αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση,να προστατεύσουν την υγεία των οικογενειών τους,σταθμίζοντας πάντα τον τρόπο οργάνωσης της καθημερινής τους ζωής,των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων και βεβαίως στο να ανταπεξέλθουν στον αυξανόμενο πληθωρισμό, που και αυτός αναμένεται περί των αρχών του Απριλίου να παρουσιάσει ύφεση. Ωστόσο και αυτό ο χρόνος θα το επαληθεύσει ή όχι.
Η Κάθριν Σμόλγουντ υπεύθυνη του ΠΟΥ και αρμόδια στην διαχείριση έκτακτων καταστάσεων σε συνέντευξή της στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων δήλωσε: ” Όσο εξαπλώνεται η ‘Όμικρον’ αυξάνονται οι πιθανότητες εμφάνισης νέας μετάλλαξης,τα χαρακτηριστικά της οποίας κανείς δεν μπορεί να προβλέψει” Ταυτοχρόνως ο Μάικλ Ράιαν,επικεφαλής του τμήματος Εκτάκτων Αναγκών του ΠΟΥ,χαρακτηρίζει τις εικασίες περί του τέλους της πανδημίας ‘ ευσεβείς πόθους’,δηλώνοντας πως ο ιός παραμένει ενεργητικός και θα δούμε πολλά στο μέλλον. ( ” Η Καθημερινή” 9-1-2022).
Οπότε τελικώς εκείνο το οποίο καθίσταται αντιληπτό είναι ότι η πορεία προς το άγνωστο συνεχίζεται εν μέσω παλινωδιών,αντιφάσεων,
Ταυτοχρόνως παρατηρείται και το φαινόμενο επανανόσησης ανθρώπων από τον ιό,στοιχείο που προστίθεται στην εμπειρία,βάση της οποίας η επιστήμη μπορεί να αντιμετωπίσει με καλύτερα και πλέον αποτελεσματικά όπλα την παρουσία του ιού.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων η χειμερινή πορεία των πολιτών εξελίσσεται ως ες αεί αγώνας επιβίωσεως και άρα προφυλάξεως,επανακαθορίζοντας την προσωπική και κοινωνική τους ζωή στα νέα δεδομένα, τα οποία πλέον όσο ο χρόνος κυλά γίνονται παλαιά,αποκτώντας χαρακτήρα μονιμότητος,εντός των οποίων πραγματοποιείται και η απαραίτητη προσαρμογή,καθώς η ζωή οφείλει και επιβάλλεται να συνεχιστεί και εντός δύσκολων ,απρόοπτων και αντίξοων συνθηκών. Πάντα φυσικά οι καλύτερες συνθήκες ζωής,καθώς και η εξέλιξη της κοινωνίας απαιτούν καθημερινό αγώνα.
“[….] προπαντός στις μέρες μας,όπου ζούμε in discrimine rerum,έχει πάρει τεράστια σημασία’ γιατί πρόκειται πράγματι για την κατηγορία της κρίσιμης καμπής[….] γιατί είναι βέβαιο ότι,το να γίνεις ενδιαφέρων ή το να έχεις μία ζωή ενδιαφέρουσα,δεν είναι στόχος που να μπορεί να τον καλύψει η βιομηχανική τέχνη’ είναι ένα ολέθριο προνόμιο που,όπως όλα τα προνόμια του πνεύματος,έχει σαν τίμημα βαθειές οδύνες[….]” ( S.Kierkegaard ” Φόβος και Τρόμος” Εκδόσεις ” Νεφέλη” 1980,σελ.116)
