Νίκος Σίμος
Που βαδίζει η Ευρώπη;
Γιατί κάποιοι επιλέγουν πάλι την γηραιά ήπειρο ως το πεδίο αναμέτρησης των κόσμων που προκύπτουν από την διαρκή – στην ανθρωποκεντρική υφή της – ιστορική εξέλιξη;
H απάντηση φοβάμαι πως μοιάζει με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Στο ερώτημα που τίθεται κατά καιρούς , περί της πολιτικής και δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), θα ήθελα να σημειώσω τα παρακάτω:
Η Πολιτική νομιμοποίηση αμφισβητήθηκε από κάποιους – μεταξύ αυτών και ο συντάκτης του παρόντος άρθρου – ήδη από τις αρχές της 10ετιας του 90 – αφού από την συνθήκη του Μάαστριχτ ,δεν προβλέπονταν η χάραξη κοινής οικονομικής πολιτικής, που να παίρνει σοβαρά υπόψιν την διάσταση Βορρά – Νότου και στο πεδίο του οικονομικού καταμερισμού και στο επίπεδο της οικονομικής σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης
Ουδέποτε καθορίστηκε σαφώς και σε κανένα στάδιο της πολιτικής μετάβασης από την ΕΟΚ στην ΕΕ, η μακροστρατηγική προοπτική που θα αφορούσε την θέση και τον ρόλο της ΕΕ στην νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, όπως αυτή διαγράφονταν μετά το τέλος του Συμφώνου Βαρσοβίας, αφού η πλήρης απουσία κοινά συμφωνημένης εξωτερικής πολιτικής, καθώς και η απόλυτη απουσία ενιαίου Ευρωπαϊκού Αμυντικού Δόγματος, που θα εγγυάτο τον ξεχωριστό ρόλο της Ευρώπης στο status της «χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης» , διαμόρφωναν την αντίληψη ότι το εγχείρημα αυτό πρώτον δεν είχε σχέση με τις γεωπολιτικές ,γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές προοπτικές και ανάγκες της γηραιάς ηπείρου, στον νέο διαμορφούμενο χάρτη δυνάμεων του 21ου αιώνα και δεύτερο – άποψη που πολιτικά υποστήριζα από τις αρχές του 1990 – ότι η ΕΕ ήταν ένα Αμερικανόπνευστο χρηματοπιστωτικό πείραμα των παγκοσμιοποιητικών κέντρων που ήθελαν τον πλανήτη χωρισμένο σε καλά ελεγχόμενες νεοταξικές κολεκτίβες, στον δρόμο ενός σχεδιαζόμενου νεοφεουδαλισμού που επιχειρείτο να εδραιωθεί με εργαλείο την εκείθεν του Ατλαντικού Ιμπεριαλιστική και για την δεκαετία του ‘90 μοναδική υπερδύναμη των ΗΠΑ
Το γεγονός ότι επιβλήθηκε και δυστυχώς στηρίχθηκε κοινωνικοπολιτικά από την πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών κοινωνιών και από το σύνολο σχεδόν του Ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος όλων των αποχρώσεων και κομμάτων, γέννησε μάλλον μελαγχολικά συμπεράσματα διαρκείας για το μέλλον των καταναλωτικά εκμαυλισμένων και σε βαθμό «προβατοποίησης» κοινωνιών της γηραιάς ηπείρου, που κώφευσαν εκκωφαντικά στις προειδοποιήσεις ελάχιστων πολιτικών ηγετών – πριν την επέλαση των «λογιστών» – υπαλλήλων των τραστ και των λόμπις υπό την λεοντή του πολιτικού – για την απώλεια του Εθνικού πολιτικού ελέγχου, την ουσιαστική απόλυτη ανυπαρξία στοιχειώδους πολιτικής μεθοδολογίας συγκρότησης μιας Ένωσης, που θα έπαιρνε υπόψιν τις πολυποίκιλες ιδιαιτερότητες των Εθνών – κρατών της Ευρωπαϊκής ηπείρου αφ’ ενός και για το μέλλον της ουσίας της πολιτικής, αλλά και της επάρκειας πολιτικής αντιμετώπισης της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, που με την μορφή εξελισσόμενης δυστοπίας, σάρωσε – ισοπεδώνοντας κάθε μορφή κοινωνικού ελέγχου ή και διεκδίκησης – την Ευρώπη και τον άλλοτε Δυτικό κόσμο αφ’ ετέρου
Σήμερα τριάντα δυο χρόνια μετά το Αμερικανόπνευστο – παγκοσμιοποιητικό εγχείρημα του συμφώνου Μάαστριχτ, με τον πλανήτη να βρίσκεται στην φάση της αναδιάταξης των δυνάμεων παγκόσμιας ισχύος, με την Ευρασία να πρωταγωνιστεί στην παγκόσμια γεωπολιτικοοικονομία, η ΕΕ δείχνει απροκάλυπτα στις κοινωνίες της την ουσία του λόγου και του σχεδίου που την «κατασκεύασε» !
Η ΕΕ, ένα απολυταρχικό μόρφωμα καθαρά νεοταξικού χαρακτήρα, όχι μόνο δεν διεκδίκησε ρόλο στην παγκόσμια γεωοικονομία και κυρίως διακριτό γεωπολιτικό ρόλο αλλά απέδειξε – με την πολιτική της προσάρτηση στις ΗΠΑ και τα νεοφεουδαρχικά κέντρα κυρίως – ότι σαν πολιτικό μόρφωμα ήταν ετεροσχεδιασμένο από τα χρηματοπιστωτικά κέντρα εκείθεν του Ατλαντικού, μακριά απ’ τα συμφέροντα των Εθνών της Γηραιάς Ηπείρου, δικαιώνοντας προσωπικά εμένα και όσους εξέφρασαν εδραίες αντιρρήσεις για μια ανάλογη κολεκτιβοποίηση της Ευρώπης και χαρακτηρίστηκαν – σύνηθες νεοελληνικό φαινόμενο διαχρονικά – «αντιευρωπαϊστές»
Σήμερα, εμφανώς η νεοταξική κολεκτίβα της ΕΕ, πειθαρχώντας απόλυτα και απροκάλυπτα στα δυσμορφικά σχέδια των λίγων, οιωνοί νεοφεουδαλιστών στον πλανήτη, με πολιτικό όχημα τον αντιρωσισμό επιχειρεί, περιθωριοποιώντας τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, να ελέγξει την πορεία και το μέλλον ολόκληρης της Ηπείρου
Είναι το μέρος του σχεδίου που οδηγεί στην «τελική αναμέτρηση» με τις δυνάμεις που αμφισβητούν την δυτικότροπη νέα φεουδαρχία προκειμένου να κριθεί το μέλλον των κοινωνιών του κόσμου μας
Αλίμονο στον Άνθρωπο εάν επικρατήσει το σχέδιο περιθωριοποίησής του που προβλέπει ο δυτικότροπος νεοφεουδαλισμός
Οι αδύναμοι Ευρωπαίοι ηγετίσκοι υπάλληλοι μεγάλων οικονομικών συμφερόντων νεοφεουδαρχικού χαρακτήρα, εμφανίζονται ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι από τη στάση της Ρωσίας στις διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία, ζητώντας ανεπιφύλακτη κατάπαυση του πυρός.
Το μήνυμα προς τη Μόσχα είναι σαφές: η υπονόμευση της διεθνούς τάξης – όπως προσχηματικά νεοφεουδάρχες και νεοαγγλοσάξονες εννοούν την διεθνή τάξη – θα έχει αυξανόμενο κόστος.
Μόνο που δεν περνάει το μήνυμα στην Ρωσία, η οποία – έχοντας εδραίες και δίκαιες θέσεις – συνεχίζει επι του πολεμικού πεδίου, μέχρι την επίτευξη των στόχων της ΕΣΕ, που στην ουσία άτυπα μετατρέπεται σε έναν σύγχρονο πατριωτικό πόλεμο, αφού διακυβεύονται τα εδραία συμφέροντα της Ρωσικής ομοσπονδίας.
Η παράλυτη πολιτικά Ευρώπη στρέφει μόνιμα το βλέμμα στην Ουάσιγκτον περιμένοντας υποστήριξη και συνδρομή στην πολιτική του αντιρωσισμού, που αποτελεί μέρος του νεοταξικού σχεδίου ενάντια στον «Νέο Κόσμο» του παγκόσμιου Νότου, που αποτελεί το αγκάθι και το εμπόδιο της ΝΤΠ (Νέας Τάξης Πραγμάτων).
Η μεταβαλλόμενη στάση του κ Τράμπ όσο αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία και η αντιφατική εναλλαγή μηνυμάτων από την Ουάσιγκτον — από σκληρές δηλώσεις έως πλήρη απραξία — έχει φέρει τα διπλωματικά επιτελεία της ΕΕ στα όρια νευρικής κρίσης.
Ορισμένοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι εξακολουθούν να ελπίζουν ότι ο Τράμπ θα εκπληρώσει προγενέστερες απειλές για την επιβολή δευτερογενών κυρώσεων και τραπεζικών περιορισμών στη Ρωσία — μέτρα που θα μπορούσαν να πιέσουν αποφασιστικά τη Μόσχα να σταματήσει τις επιθέσεις.
Αυτό νομίζουν – τέτοιας τάξεως πολιτική μωρία – τα πολιτικά ακατεύθυντα επιτελεία των ηγετίσκων της ΕΕ, που έχουν επιλεγεί προσεκτικά από το WEF για να είναι ενεργούμενα του νεοφεουδαρχισμού.
Η ευρωπαϊκή διπλωματία είναι παγιδευμένη σε αναμονή, χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική εξόδου από τον πόλεμο, ούτε εγγυήσεις για συντονισμένη πίεση προς τη Μόσχα, πέρα από τις ήδη αποτυχημένες κυρώσεις.
Το επόμενο πακέτο κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Ρωσίας αναμένεται να είναι το «πιο φιλόδοξο στην ιστορία», καθώς θα καλύπτει ταυτόχρονα τέσσερις βασικούς άξονες, σύμφωνα με την γερμανική Deutsche Welle και πηγές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Δυτικά μέσα ανέφεραν νωρίτερα ότι εξετάζεται η προσθήκη εμπορικών δασμών επί ρωσικών προϊόντων, αυξάνοντας περαιτέρω το οικονομικό κόστος για το Κρεμλίνο.
Η επιβολή ενός πλήρους εμπορικού εμπάργκο κατά της Ρωσίας βρέθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων κατά τη διάρκεια της 6ης Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας (EPC), η οποία πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα της Αλβανίας, τα Τίρανα.
Τα κράτη-μέλη της EPC εξέτασαν ριζοσπαστικά μέτρα κατά της Μόσχας, συμπεριλαμβανομένου ενός απόλυτου μπλόκου στο εμπόριο, καθώς και την επιβολή νέων τελωνειακών δασμών σε ρωσικά προϊόντα.
Οι κυρώσεις αυτές έρχονται να προστεθούν στα υφιστάμενα πακέτα, όπως το πάγωμα περιουσιακών στοιχείων, ο αποκλεισμός ρωσικών τραπεζών από το σύστημα SWIFT και οι περιορισμοί στην ενέργεια και τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες.
Στο μεταξύ στις 16 Μαΐου 2025, πραγματοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη οι πρώτες απευθείας συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας από το 2022
Η μόνη συμφωνία που υπήρξε ήταν η ανταλλαγή 1.000 αιχμαλώτων από κάθε πλευρά και αποτελεί την μεγαλύτερη συμφωνία ανταλλαγής αιχμαλώτων από την έναρξη της σύγκρουσης.
Ωστόσο, οι συνομιλίες – όπως αναμενόταν – δεν κατέληξαν σε συμφωνία για κατάπαυση του πυρός.
Η Ουκρανία πρότεινε άμεση 30ήμερη εκεχειρία – η οποία είχε προετοιμαστεί στην διαβόητη τριμερή συνάντηση Μ Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, όπου «μπερδεύτηκαν» η… «χαρτοπετσέτα» με το… «κουταλάκι» στο γνωστό βίντεο με Μακρόν, Στάρμερ, Μέρτς – την οποία η Ρωσία απέρριψε, απαιτώντας την απόσυρση των ουκρανικών δυνάμεων από τέσσερις περιοχές: Ζαπορίζια, Χερσώνα, Ντονέτσκ , Λουγκάνσκ.
Η Ουκρανία χαρακτήρισε αυτές τις απαιτήσεις “απαράδεκτες”.
Ο επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας Μεντίσκι δήλωσε ότι οι συνομιλίες ήταν “εποικοδομητικές”, αλλά προειδοποίησε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να συνεχίσει τον πόλεμο για όσο χρειαστεί, αναφερόμενος στον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο με τη Σουηδία που διήρκεσε 21 χρόνια.
Η δήλωση αυτή δεν είναι μόνο ρητορική, αλλά υπονοεί ότι η Ρωσία είναι διατεθειμένη να παίξει σε βάθος χρόνου, υπολογίζοντας στην κόπωση και διάλυση της Ουκρανίας και της διεθνούς στήριξής της.
Ο τελικός στόχος του Κρεμλίνου δεν είναι απλώς μια εδαφική νίκη, αλλά η επιβολή ενός νέου status ασφαλείας σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη.
Επανερχόμενος στο σαθρό Ενωσιακό Ευρωπαϊκό εποικοδόμημα είναι πασιφανές πλέον ότι στην καθολική παρακμή του, το δυτικό καπιταλιστικό μοντέλο του χρηματοπιστωτισμού που απέτυχε, τραβά κυριολεκτικά την ΕΕ στα όρια της γενικευμένης πολιτικής ακύρωσής της
Η παθητική αποδοχή των κοινωνιών της Ευρώπης απέναντι στο νεοπλασματικό μόρφωμα ΕΕ και στους κάτω του μετρίου πολιτικούς εκπροσώπους του, έφερε σαν εξέλιξη την αποθράσυνση των ολιγαρχικών κέντρων της Ευρώπης, με την πολιτικά άκριτη στήριξη της νεοφεουδαρχικής λογικής που βιοτρομοκρατεί τις κοινωνίες και σε συνδυασμό με τον εξαναγκασμένο πόλεμο στην Ουκρανία, που συνοδεύεται από ένα βλακώδες και αναιτιολόγητο αντιρωσικό μένος, φέρνει την Ευρώπη στα πρόθυρα του παρία των εξελίξεων του 21ου αιώνα και του πεδίου που θα επιχειρηθεί το τμήμα που αφορά την «τελική αναμέτρηση» ( το άλλο αφορά το μέτωπο του Ειρηνικού) των δυο κόσμων, που γέννησε το δυτικόπνευστο σχέδιο της παγκοσμιοποίησης και του μονοπολικού κόσμου που ηττήθηκε κατά κράτος και σε όλα τα επίπεδα
Αυτή η ήττα, εφ’ όσον παγιωθεί, ακυρώνει το νεοφεουδαρχικό σχέδιο για το μοντέλο του κόσμου των ανθρωποειδών και την κατοχή του πλανήτη στα χέρια κοινωνιοπαθών που δεν είναι άλλο από μια βάναυση, αντιανθρώπινη και αντιπεριβαλλοντολογική νέα μορφή φεουδαρχίας
Ας το πούμε καθαρά:
Δεν αναζητούνται ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Μόνη λύση στο πεδίο του εφικτού είναι η διάλυση της χρηματοπιστωτικής νεοφεουδαρχικής κολεκτίβας της ΕΕ και ο επανασχεδιασμός σε εθνικό επίπεδο πολιτικών αναζήτησης λύσεων και συμμαχιών για την κάθε κρατική οντότητα της Ευρώπης
Η Ενωμένη Ευρώπη ή Αμερικανικός «βραχίονας παγκοσμιοποίησης» θα είναι ή θα πάψει να είναι Ενωμένη
Αν μείνει ενωμένη ,με την τρέχουσα πολιτική «λογική» της, σε μερικές δεκαετίες θα πάψει να είναι …Ευρώπη !
Είναι σαφές ότι τον λόγο έχουν πλέον οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες που θα πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά απορρίπτοντας τα νεοταξικά πολιτικά ανδρείκελα και την απολυταρχική μορφή μιας ένωσης που θέλει τον πόλεμο και την καταστροφή εφευρίσκοντας εχθρούς που ουδέποτε υπήρξαν
Ο αναλυτής διεθνών οικονομικών σχέσεων Βασίλι Καλτασόφ σημειώνει σε συνέντευξή του στον κ Δημήτρη Λιάτσο :
«Στις Βρυξέλλες δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η Ρωσία δεν μπλοφάρει
Οι πολίτες της Ευρώπης δεν έχουν αντιληφθεί τις συνέπειες από την συνέχιση του πολέμου κατά της Ρωσίας
Οι χώρες της Ευρώπης θα καταστραφούν οικονομικά, με άλλα λόγια θα συντελεστεί μια «ουκρανοποίηση» της Ευρώπης»
Αυτή τελικά η αναφορά του κ Καλτασόφ είναι και το κοινωνικοπολιτικά επίδικο για το μέλλον της γηραιάς ηπείρου:
Είναι απαραίτητο να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι πολίτες ότι με τον εφησυχασμό και την ανάθεση της πολιτικής τους προοπτικής στα πολιτικά ενεργούμενα των παγκοσμιοποιητών, χάνεται η Ευρώπη και θα πρέπει ενεργά, μαζικά και έμπρακτα να αντισταθούν στην «λογική» της νεοφεουδαρχικής πολιτικής επικυριαρχίας, που απλώνει τις κοινωνικές κηλίδες της φτώχειας – ανέχειας –ανεργίας – απελπισίας και θανάτου πάνω από την Ευρωπαϊκή ήπειρο
Για πόσο ακόμα αυτή η πολιτική διαστροφή της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» μπορεί να γίνει ανεκτή από τις κοινωνίες της Ευρώπης;….
Πάντοτε Ευπειθής
