Όταν έχεις προλεχθέντα και έρχονται οι συμφορές, σιωπάς
Όταν βλέπεις το αιφνιδίως και λόγω της συμφοράς “αφυπνισμένο” ανθρωποποτάμι να ξεχύνεται στους δρόμους στην Χώρα, σιωπάς… όχι γιατί δεν έχεις να πεις κάτι, μα γιατί, αν μιλήσεις, θα επαναληφθείς, θα ξαναπείς όσα δεκαετίες έργω-λόγω πάλεψες, όταν κανείς δεν άκουγε και προτιμάς την σιωπή τής συντριβής και τής οδύνης που χρόνια σού σκάβει την όποια χαρά αυτής της σύντομης ζωής
Δεν ξέρω, αν η κοινωνία έχει εμπεδώσει την απόλυτη παράδοση της Χώρας στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και στις με πολιτικό μανδύα καλυμμένες χρηματοπιστωτικές κολεκτίβες, που μέσω των εντεταλμένων στελεχών τους (οικονομικών δολοφόνων) διέλυσαν ό,τι είχε απομείνει στον κρατικό μηχανισμό όρθιο στο όνομα ενός χρέους που ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΠΑΊΤΗΣΕ ΝΑ ΕΛΕΓΧΘΕΊ
Δεν είμαι βέβαιος ότι η οργή που ξεχείλισε από την συμφορά στα Τέμπη θα μετουσιωθεί σε συνείδηση απόρριψης ενός πολιτικομεταπρατικού συστήματος, που σχεδόν δύο αιώνες τώρα τρώει τις σάρκες του Έθνους και τοκογλυφεί στην προοπτική και το μέλλον αυτής της μικρής μας χώρας
Γνωρίζω όμως ότι το πολιτικομεταπρατικό σύστημα της εθελοδουλείας παίζει το τελευταίο του χαρτί με την όποια μορφή του
Ξέρω ότι η “πολιτική έκφραση” στην Χώρα αυτή, δηλαδή σε ό,τι εμείς επιμένουμε να ονομάζουμε χώρα, έχει χρεοκοπήσει μαζί με τους συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους πολιτικούς μεταπράτες, που μέσα από τις συναλλαγές και τις εξυπηρετήσεις έδιναν το στρεβλό περιεχόμενο σε αυτό που η πλειοψηφία των νεοελλήνων θεωρούσε και θεωρεί πολιτική και δεν είναι
Είναι η συμφορά των Τεμπών το ράπισμα στην μακαρίως κοιμώμενη κοινωνική πλειοψηφία;
Είναι μια επίκαιρη και πρόσκαιρη έκσπαση μιας καταπιεσμένης κοινωνίας που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί τους μηχανισμούς της διαχρονικής καταπίεσής της;
Είναι η επανάσταση της συνείδησης των συνενόχων που καταλαβαίνουν, ότι με την συμμετοχή τους φτιάχτηκε αυτό το κρατικό εξάμβλωμα που ονομάζουμε χώρα;
Οι επόμενες εξελίξεις θα το δείξουν
Ένα είναι βέβαιο
Ότι πολιτικά, κοινωνικά και ιστορικά δεν έχει πιο κάτω από εδώ
Εγγραφήκαμε στους παρίες της Ιστορικής εξέλιξης σαν ένα κράτος – χρεοδουλοπαροικία
Οι μαζικές διαδηλώσεις των νέων ανθρώπων που με το ένστικτο καταλαβαίνουν ότι χωρίς την ανατροπή αυτού του σάπιου νεοκοτζαμπασικής υφής “συστήματος” δεν υπάρχει μέλλον, μού γεννά μια ελπίδα… Έστω και σαν ψευδαίσθηση
Ευπειθής πάντοτε
Νίκος Σίμος
