AΠΟ ΤΖΕΝΗ ΚΡΙΘΑΡΑ
Στην «Πραγματεία περί Εθελοδουλείας» ο Ετιέν ντε Λα Μποεσί, Γάλλος δικαστής και συγγραφέας, παρατηρεί πως «ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του τον λαιμό όταν έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στον ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία ή μάλλον – προφανώς – καλωσορίζοντάς την». Η Ελλάδα έχει επιλέξει μόνη της να σταθεί στην γκιλοτίνα και η μόνη της έγνοια είναι να προλάβει να ευχαριστήσει τον δήμιο της πριν την αποκεφαλίσει.
Έχει επιλέξει να συμμετάσχει σε έναν εντελώς απρόβλεπτο πόλεμο, από τον οποίο όχι μόνο δεν έχει κανένα όφελος, αλλά κινδυνεύει να βγει πολλαπλώς ζημιωμένη, καθώς διέρρηξε διπλωματικούς δεσμούς δεκαετιών με τα κράτη της Μέσης Ανατολής, τρέφοντας την αυταπάτη πως το ΝΑΤΟ θα την προστατεύσει. Έχει επιλέξει στην γενοκτονία που εκτυλίσσεται στην Γάζα να είναι με το μέρος του κτήνους. Έχει επιλέξει να συμμετάσχει στο όργιο των εξοπλιστικών προγραμμάτων χωρίς να καταλαβαίνει πως η ίδια είναι το πρώτο πιάτο στο μενού, αγοράζοντας οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων ευρώ για ανάγκες που δεν έχει. Έχει επιλέξει να προσφέρει γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ μεσούσης της κρίσης στην Μέση Ανατολή, όχι μόνο παραχωρώντας βάσεις αλλά και προθυμοποιούμενη να ηγηθεί αποστολών σαν τον πιο χρήσιμο ηλίθιο.
Η κυβέρνηση αγοράζει όπλα που δεσμεύεται να μην χρησιμοποιήσει σε κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ (άρα όχι απέναντι στην «επιθετική Τουρκία», όπως είναι η μόνιμη επωδός της) την ώρα που σύσσωμη η «γειτονιά» της βρίσκεται εντός της Βορειοατλαντικής συμμαχίας ή σε τροχιά ένταξης σε αυτήν. Δηλαδή, πού αλλού πέραν της γειτονιάς της θα μπορούσε να αισθάνεται απειλή η Ελλάδα; Προφανώς εκεί που δεν έχει κανένα συμφέρον να βρίσκεται και δεν θα είχε και κανέναν λόγο, αν δεν ήταν μέλος του ΝΑΤΟ. Δαπανώνται πολύτιμα χρήματα σε οπλικά συστήματα αντί να δοθούν στην κοινωνία που φτωχοποιείται με ταχύτερο ρυθμό από ποτέ. Προφανώς, η ανάγκη της κυβέρνησης να παριστάνει το πειθαρχημένο στρατιωτάκι είναι σημαντικότερη από την επιβίωση των πολιτών της.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει ήδη αγοράσει εν καιρώ ειρήνης τα Rafale, τις Belharra και τα F-35 για να τα συντηρήσει …πώς; Με τα λεφτά που δεν έχουμε; Υποβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο την υγεία, την παιδεία και το κοινωνικό κράτος; Να τα βάλει …πού; Στο Στεφανοβίκειο; Δεν έχουμε την επιχειρησιακή οργάνωση να προστατευτούμε από μία βροχή και θέλουμε υπερσύγχρονα συστήματα; Να τα κάνει … τι; Θέλουμε να ξεκινήσουμε πόλεμο; Όχι! Δεχόμαστε πόλεμο; Επίσης, όχι! Η μόνη χρησιμότητά μας ως ηλίθιοι είναι να χρεωνόμαστε δισεκατομμύρια εξοπλισμών εκ μέρους του ΝΑΤΟ. Σε αντίθεση, όμως, με τους υπόλοιπους χρήσιμους ηλίθιους, εμείς θέλουμε και παράσημο γι αυτό. Κι έτσι βγαίνουμε μπροστά, ζητάμε να βάλουμε ακόμα πιο βαθιά το κεφάλι μας στον λάκκο.
Και κάπως έτσι, η χώρα έφτασε να εμπλέκεται στον πόλεμο. Πρόκειται, βέβαια, για προδιαγεγραμμένη πορεία. Φάνηκε όταν όλος ο πλανήτης περίμενε να δει τι ακριβώς συμβαίνει στην Λωρίδα της Γάζας, αλλά ο Κυριακος Μητσοτάκης έσπευσε πρώτος και καλύτερος να ταξιδέψει στο Τελ Αβίβ για να συνομιλήσει και να φωτογραφηθεί (που είναι και ο διαρκής καημός του) με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου και να του δηλώσει την αμέριστη στήριξη της Ελλάδας. «Dear BiBi», του έλεγε και του ξαναέλεγε όσο ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός βιαζόταν να μπει σε άλλη συνάντηση.
