Μία-μία οι αριστερές δυνάμεις (και δεν αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει ξεσαλώσει) βγαίνουν και καταδικάζουν την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου από την Ρωσία.
Αν, όμως, η Ρωσία προέβη σε ένα αδικαιολόγητο πόλεμο σε βάρος τρίτης χώρας και παραβίασε ωμά το διεθνές δίκαιο, γιατί τότε οι ηγεσίες της Αριστεράς διαμαρτύρονται για τις άνευ προηγουμένου κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Μόσχας. Γιατί διαμαρτύρονται για το Νατοϊκό υπερεξοπλισμό της Ουκρανίας και τις λυσσώδεις αντιδράσεις των Δυτικών χωρών;
Τι θα έπρεπε να πράξουν οι υπόλοιπες χώρες, είτε ήταν στο ΝΑΤΟ είτε όχι , μπροστά σε μια “βάρβαρη”, χωρίς βάσιμη αιτία, πολεμική επίθεση της Ρωσίας ενάντια μάλιστα σε μια τόσο “ανεξάρτητη” χώρα;
Να παρακολουθούν ως θεατές την κατάφωρη καταπάτηση του διεθνούς δικαίου, την οποία ομολογεί διαπρύσια και η Αριστερά ;
Εκτός και αν οι χώρες του ΝΑΤΟ, επειδή έχουν κακό ιμπεριαλιστικό παρελθόν “ανάλογων πολεμικών επιχειρήσεων” και επειδή έχουν ιμπεριαλιστικές βλέψεις στην Ουκρανία, θα έπρεπε να μείνουν μακριά και αμέτοχες και να αφήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις να εξελιχθούν.
Να, γιατί όλοι εκείνοι στις ηγεσίες της Αριστεράς που καταδικάζουν μετά βδελυγμίας της Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στην ουσία δίνουν εκ των πραγμάτων, είτε το θέλουν είτε όχι, άλλοθι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια κατά της Ρωσίας και για την προβοκατόρικη πυροδότηση του πολέμου ενώ στην πράξη και ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις τους, βγάζουν “λάδι” την μεγάλη ιμπεριαλιστική επιδρομή για την περικύκλωση της Ρωσίας, βγάζουν “λάδι” την γενοκτονία σε βάρος των Ρώσικης καταγωγής πολιτών στην Ουκρανία, την μετατροπή της τελευταίας με δόξες και τιμές σε ναζιστική σφηκοφωλιά και τελικά τη μετατροπή και της ίδιας της Ρωσίας σε εύπλαστο προτεκτοράτο του Αμερικάνικου ιμπέριουμ, όπως είναι και η Δ. Ευρώπη, κατά την περίφημη φράση του Μπρεζίνσκι.
Πολλοί στην Αριστερά τάσσονται κατά του ΝΑΤΟ και κατά της διαρκούς επέκτασής του. Αν, όμως, κάποιες δυνάμεις σπεύσουν να υπερασπίσουν την αυτονομία τους και την ανεξάρτητη υπόστασή τους, ορθώνοντας τελικά και δυναμικά κάποιο φραγμό στην επέλαση της Ατλαντικής Συμμαχίας να αλώσει μέσω πραξικοπημάτων, αντιδημοκρατικών κυβερνήσεων και ναζιστικών ταγμάτων όλη την Ευρώπη, τότε αυτές οι δυνάμεις που ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στο ΝΑΤΟ “παραβιάζουν” το διεθνές δίκαιο, επιδιώκουν ιμπεριαλιστικούς στόχους και επιδίδονται σε “ιμπεριαλιστικούς πολέμους”!
Τι ΗΠΑ, τι Ρωσία λοιπόν και αφού ο πόλεμος είνα ιμπεριαλιστικός, από πίτα που δεν τρως, τι σε νοιάζει ποιος θα τη φάει είτε αν, ακόμα, καεί!
Δυστυχώς η Αριστερά, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, γράφει άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της, σε μια πορεία, δυστυχώς, υποχώρησης και πλήρους αδυναμίας να συλλάβει τις ανάγκες και τα προτάγματα της εποχής όσο και αν πιστεύει ότι κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις τον “κομμουνισμό”, διασώζει την ορθότητα της πολιτικής της.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν ανακόπτονται μόνο με ευχές, με κατάρες και αναθέματα, ενώ όταν φτάνουν τα πράγματα σε κρίσιμους κόμπους τότε βρίσκονται από της Αριστερά χίλιες δύο ανυπόστατες δικαιολογίες για να καταδικάζει τους καταραμένους και επικίνδυνους που παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο για να προασπίσουν την ύπαρξή τους, αφού στο μεταξύ έχουν προβεί σε χίλιες δύο υποχωρήσεις.
