Ο φιλελευθερισμός προβάλλοντας το άτομο ως δεοντολογικό ιστορικό υποκείμενο, απογυμνώνει τον άνθρωπο από οποιοδήποτε αίσθηση συλλογικότητας και συμμετοχής, δημιουργώντας κοινωνίες ναρκισσιστών που σείουν τη σημαία των ατομικών δικαιωμάτων,των προσωπικών ελευθεριών και του politically correct, βάζουν στην άκρη το
κοινό καλό φτιάχνοντας έτσι έναν ιδιότυπο φασισμό.
Διάφορα κινήματα (αποδεδειγμένα πλέον με στοιχεία πως ήταν υποκινούμενα και χρηματοδοτούμενα) αναδύθηκαν και ευαγγελίζονταν ένα νέο κόσμο, υποσχόμενα την προσωπική ευημερία στερούμενα όμως από ουσία.
Μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου της USAID, πολλοί επιτέλους κατάλαβαν γιατί μεγάλη μερίδα του κόσμου έβλεπε πάντα με καχυποψία τις δράσεις διαφόρων ΜΚΟ και τα κινήματα όπως η WALK agenda και άλλα, κόσμος που χαρακτηριζόταν ως συνωμοσιολόγος.
Εκτός από τον πακτωλό χρημάτων και τις κατευθυνόμενες ακόμη και φτιαχτές ειδήσεις που με την προπαγάνδα τους ισχυροποιούσαν τις θέσεις των κινημάτων αυτών, ήταν και η λασπολογία εναντίον των αντιθέτων φωνών που χαρακτηρίζονταν είτε ομοφοβικοί, είτε
“ψεκασμένοι”, αντιδραστικοί ,αδιάφοροι για τα θέματα οικολογίας, πολέμιοι της πράσινης ανάπτυξης (τα υποσχόμενα αποτελέσματα της οποίας δεν τα έχουμε δει ακόμα στη χώρα μας).
Οι κοινωνίες απομακρύνονται εσκεμμένα από τα πραγματικά ουσιώδη προβλήματα, κοινωνίες στις οποίες οι φιλελεύθερες πολιτικές προβάλλουν το κέρδος και την αγοραστική ικανότητα ως μόνο αυτοσκοπό,ως πλήρωση της της ίδιας της ύπαρξης του ανθρώπου.
Το αφήγημα της παγκοσμιοποίησης που διαφημίζει ο φιλελευθερισμός σαν το μόνο ιδανικό, αποδεικνύεται καταστροφικό για το ίδιο το κύτταρο της κοινωνίας, μιας κοινωνίας του θεάματος,της κουλτούρας του καταναλωτισμού, που καταπίνει την έννοια του κράτους – έθνους,το δικαίωμα κάθε λαού στην ανεξαρτησία και την αυτοδιαχείριση, αφού
οργανισμοί- μοχλοί επιβολής εξουσίας του φιλελευθερισμού – όπως το ΔΝΤ, ασκούν πολιτική αντί των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Ακόμα και ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας επιβάλλει πολιτικές αποφάσεις παραγκωνίζοντας ακόμη και θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος των χωρών.
Δεν έχουμε πια να κάνουμε με δικτατορία των ιδεών, αλλά με δικτατορία των κωδικών πρόσβασης και των barcodes.Η δικτατορία αυτή δεν επιβάλλεται με τα όπλα,δεν φυλακίζει αντιφρονούντες, κάνει επίθεση στα πρόσωπα – συνειδήσεις και είναι άκρως πιο επικίνδυνη γιατί εμπλέκει στα γρανάζια των πολύπλοκων μηχανισμών της,την ίδια την καθημερινότητα,τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, πείθοντάς τους σιγά σιγά και διαβρωτικά πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή, δεν υπάρχει διέξοδος.
Ο φιλελευθερισμός σκόπιμα υποβάθμισε τη σημασία της πολιτικής,βάζοντας στην υπηρεσία του για την επίτευξη του σκοπού αυτού,την παιδεία.Η απαξίωση των ανθρωπιστικών σπουδών είχε ως αποτέλεσμα την αποστέρηση των νέων ανθρώπων της κριτικής και πολιτικής σκέψης και την ανάδειξη στην πολιτική σκηνή τεχνοκρατών και διαχειριστών.
Κάθε είδους περιορισμός (ορθολογισμός, κρατικός παρεμβατισμός) εκλαμβάνεται ως ολοκληρωτισμός και διώκεται, ενώ παράλληλα εξυμνείται η πλήρης ελευθερία του ατόμου.
Είναι όμως η ίδια η νίκη του φιλελευθερισμού που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τον ίδιο;
Χτίζοντας οικονομίες φούσκες,βαθαίνοντας όλο και περισσότερο το χάσμα μεταξύ λίγων οικονομικών ελίτ και και φτωχών πληθυσμών, αποδυναμώνοντας το κράτος πρόνοιας εντείνοντας έτσι τις κοινωνικές εντάσεις και εκρήξεις, δημιουργώντας έναν υδροκεφαλισμό και κοινωνίες σχιζοφρενικές λόγω της ολοένα και αυξανόμενης απόστασης μεταξύ των κατασκευασμένων προσδοκιών και της πραγματικότητας,ο φιλελευθερισμός μάλλον πυροβολεί τα πόδια του.
Το αντίπαλο δέος (τουλάχιστον ως προς το οικονομικό κομμάτι) έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του με τη δημιουργία συνασπισμών όπως οι BRICS.
Θα πρέπει όμως να υπάρξει και τα πολιτισμικό αντάρτικο. Πώς και από πού θα προκύψει; Υπάρχουν φωνές που αντιτάσσονται στην παράνοια του φιλελευθερισμού,θα πρέπει να τις αναζητήσουμε, είναι αναγκαίο να ακουστούν.
Δεν είναι απαραίτητη η προϋπόθεση πλήρους σύμπλευσης με τις φωνές αυτές, είναι όμως απαραίτητη η προβολή της άλλης άποψης ως κομμάτι του κινήματος αποδέσμευσης από πρακτικές αδιέξοδες και καταστροφικές.
