Μία δυσοίωνη οικονομική και πολιτική παγκόσμια πραγματικότητα προβλέπει η γνωστή επενδυτική εταιρεία Gold Switzerland, η οποία αναφερόμενη στον πόλεμο της Ουκρανίας λέει χαρακτηριστικά ότι «φαίνεται πως ακροβατούμε… μεταξύ της τρέλας, της ηλιθιότητας, της παραφροσύνης, ίσως και της κακίας» και κάποιοι θέλουν όντως μία πυρηνική σύγκρουση «καθώς είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή για αυτούς»!
«Ας ξεκινήσουμε από τους ηλίθιους και την αγορά ομολόγων. Μέσα στα επόμενα 3 χρόνια, ο θείος Σαμ (ή η θεία Γιέλεν, η ΥΠΟΙΚ των ΗΠΑ) πρέπει να αναχρηματοδοτήσει αμερικανικό χρέος 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η αγορά ομολόγων είναι, λοιπόν, μείζον ζήτημα…
Μόλις κατανοήσει κάποιος νηφάλια τα επίπεδα χρέους, τις πιστωτικές αγορές και το κόστος (αποδόσεις) αυτού του χρέους, θα μπορέσει να προβλέψει το τέλος του παιχνιδιού που γίνεται στα ομόλογα, τις μετοχές, τους πληθωριστικούς κύκλους, τις συναλλαγές νομισμάτων και, φυσικά, τη μακροπρόθεσμη κατεύθυνση στοιχείων όπως ο χρυσός» σημειώνει ο ελβετικός οίκος.
Όπως αναφέρει η Gold Switzerland, όποιος έχει σταθεί ενώπιον της Federal Reserve ή του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική τους.
Δυστυχώς, όμως, τα άεργα «κομματόσκυλα» εντός των τοίχων τους είναι κάτι λιγότερο από μέτριοι.
«Μάλιστα, οι περισσότεροι νοιάζονται περισσότερο για την επόμενη πολιτική θέση τους παρά για την κατάσταση που θα διαμορφωθεί τα επόμενα είκοσι χρόνια.
Οφείλουμε στην επόμενη γενιά μια συγγνώμη.
Με απλά λόγια, οι εν λόγω κομματάρχες που έχουν μεταμφιεστεί σε δημόσιους υπαλλήλους είναι η καρδιά του σύγχρονου οικονομικού σκότους.
Παγκοσμίως, οι κεντρικοί τραπεζίτες, οι αξιωματούχοι του υπουργείου Οικονομικών και οι εκλεγμένοι (υπό πίεση) ηγέτες διαδίδουν τη φαντασίωση ότι κάθε πρόβλημα χρέους μπορεί να λυθεί με περισσότερο χρέος, το οποίο, με τη σειρά του, θα πληρωθεί με υποτιμημένο /φουσκωμένο εκτυπωμένο (fiat) χρήμα.
Αυτή είναι η ουσία της πολύκροτης και ευφημιστικά παραπλανητικής Σύγχρονης Νομισματικής Θεωρίας (ή «ΜΜΤ»), η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν είναι ούτε σύγχρονη, ούτε νομισματική, ούτε θεωρία.
Στην πραγματικότητα, χρήμα κοβόταν ανέκαθεν: στην αρχαία Ρώμη, με τον νόμο John 1720, μετά τη Γαλλική Συνέλευση του 1789, στη Γερμανία της Βαϊμάρης, στη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του 1990 ή σε κάθε μπανανία νότια του Key West.
Γιατί; Σε κάθε πολιτικό αρέσει να δίνει υποσχέσεις για τις οποίες δεν μπορεί να πληρώσει…
Τα μαθηματικά είναι επίμονο πράγμα
Τα σήματα από την αγορά χρέους των ΗΠΑ (και επομένως ομολόγων) λοιπόν είναι ανησυχητικά.
Και πάλι, σκεφτείτε τα σχεδόν 16 τρισεκατομμύρια δολάρια που θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσει ο θείος Σαμ τα επόμενα τρία χρόνια».
Πώς φτάσαμε εδώ; διερωτάται ο αναλυτής της Gold Switzerland…
Πρώτον, επειδή η Αμερική (και οι CEOs που έχουν εμμονή με το περιθώριο κέρδους) εναπόθεσαν τη δυτική παραγωγικότητα (και το αμερικανικό όνειρο) στην Κίνα.
Το φθηνότερο εργατικό δυναμικό και τα υψηλότερα περιθώρια κέρδους έκαναν μια χούφτα CEOs πλουσιότερους και εκατομμύρια εργαζομένους στη Δύση άνεργους.
Αυτό σήμαινε επίσης λιγότερη παραγωγικότητα (και επομένως μικρότερο ΑΕΠ) για να πληρωθούν χρέη.
Και έτσι φτάσαμε στο σημερινό σχήμα Ponzi, βάσει του οποίου εκδίδουμε περισσότερα IOU για να πληρώσετε τα παλαιότερα IOU.
Αλλά το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν λιγότεροι αγοραστές για τα IOU μας.
Γιατί; Επειδή όλο και λιγότερα έθνη, επενδυτές και ξένες κεντρικές τράπεζες εμπιστεύονται ένα φθίνον περιουσιακό στοιχείο (ομόλογο) από έναν εκδότη εμποτισμένο με χρέη (ΗΠΑ) με ένα οπλοποιημένο δολάριο (σκεφτείτε κυρώσεις.)
Αυτό εξηγεί γιατί οι κεντρικές τράπεζες κάνουν καθαρό ντάμπινγκ αμερικανικών ομολόγων και συσσωρεύουν φυσικό χρυσό μανιωδώς από το 2014, γεγονός που παραλείπεται ηθελημένα από τον λεγόμενο «ελεύθερο Τύπο».
Όταν η αγάπη/εμπιστοσύνη για ομόλογα στερεύει, οι τιμές τους βυθίζονται και οι αποδόσεις τους αυξάνονται.
Και όταν οι αποδόσεις τους αυξάνονται, το κόστος αποπληρωμής αυτών των IOU επίσης αυξάνεται.
Πράγματι, παρότι η αγορά ομολόγων είναι βαρετή στις μάζες, έχει πολύ περισσότερη σημασία από την πολιτική οξυδέρκεια της Taylor Swift ή το οικονομικό IQ του George Clooney.
Και αυτός ο εθισμός στα χρέη μετέτρεψε τις ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον μεγαλύτερο παραγωγό και πιστωτή στον κόσμο στον μεγαλύτερο οφειλέτη του κόσμου.
Βιώνουμε τον θάνατο της Δημοκρατίας.
Όπως κάθε μπανανία, οι ΗΠΑ ζουν επικίνδυνα… και διακινδυνεύουν να παρασύρουν στο πάτο όλα τα συνδεδεμένα κράτη.
Σε αυτό το περιβάλλον, ο μοναδικός τρόπος για εξυπηρετηθεί το αμερικανικό χρέος είναι με την εκτύπωση χρήματος από τη Fed, όπερ σημαίνει πως πρέπει να αναμένουμε αναζωπύρωση των πληθωριστικών πιέσεων.
Στην πραγματικότητα, οι πρόσφατες (και τώρα αποτυχημένες) πολιτικές αύξησης των επιτοκίων «για να νικηθεί ο πληθωρισμός» σχεδιάστηκαν για να σκοτώσουν τη ζήτηση (δηλαδή τη μεσαία τάξη) και να δημιουργήσουν αποπληθωριστική ύφεση, την οποία οι στατιστικολόγοι της Ουάσιγκτον αρνούνται βαφτίζοντας το κρέας ψάρι… Αλλά είμαστε ήδη σε ύφεση…
Αλλά το παιχνίδι εξακολουθεί να είναι (όπως ήταν πάντα σε όλη την ιστορία και χωρίς εξαίρεση) πληθωριστικό, καθώς όλοι οι μεσίτες της πολιτικής εξουσίας υποτιμούν τα νομίσματα των χωρών για να αντιμετωπίσουν τα περισσότερα δημοσιονομικά προβλήματα, μεταφέροντας το χρέος και τις αποτυχίες τους στις πλάτες (και στα πορτοφόλια) των συμπολιτών τους.
Μια άλλη επιλογή, βέβαια, είναι ο πόλεμος… π.χ. στην Ουκρανία…
Σημειωτέον, οι ΗΠΑ κατηγορούν την Κίνα ότι παρείχε «πολύ ουσιαστική» βοήθεια στην πολεμική μηχανή της Ρωσίας σε ένα περιβάλλον με χειρότερο σκηνικό από την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας.
Οι ΗΠΑ εξετάζουν επίσης την παράλογη επιλογή να δώσουν στον Ζελένσκι πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς για να χτυπήσει βαθιά μέσα στη Ρωσία, κάτι που ο Πούτιν είπε, όπως αναμενόταν, ότι θα επέφερε στρατιωτική απάντηση κατά του ΝΑΤΟ.
Για άλλη μια φορά, ηλικιωμένοι στέλνουν τους νέους στον πόλεμο για να πεθάνουν… για τις αμαρτίες τους, καμουφλάροντάς τες με μια πατριωτική ρητορική».
Ο πόλεμος, φυσικά, δεν είναι πλέον, όπως έγραψε ο von Clausewitz σε μια προ-πυρηνική εποχή, «μια απλή επέκταση της πολιτικής με άλλο μέσο».
«Σε μια πυρηνική εποχή, ο πόλεμος είναι απλώς μια προέκταση της βλακείας με πολιτικά μέσα.
Ή όπως είπε ακόμη και ο φημισμένος πολεμιστής, ο Stonewall Jackson τη δεκαετία του 1860, ο πόλεμος είναι «το άθροισμα όλων των κακών».
Ωστόσο, έννοιες όπως το ανόητο ή το κακό δεν εμπόδισαν ποτέ τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής από το να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο ως πολιτικό εργαλείο.
Σε τελική ανάλυση, ο πόλεμος είναι πληθωριστικός και θα έδινε στις ΗΠΑ και στους εξαναγκασμένους συμμάχους τους στην ΕΕ όλες τις δικαιολογίες και τους αποδιοπομπαίους τράγους που χρειάζονται για να επιβάλουν ελέγχους κεφαλαίων και δελτίο σε έναν κόσμο ήδη εκπαιδευμένο μετά την COVID-19 να γονατίζει στον φόβο, τον εξαναγκασμό και τα ψέματα.
«Εν ολίγοις: Ίσως υπάρχουν εκείνοι που εξακολουθούν να βλέπουν τον πυρηνικό πόλεμο ως βιώσιμη επιλογή», καταλήγει η Gold Switzerland!
Wow, τα σύκα σύκα, περίπου….
Πάλι τους διεθνείς τραπεζίτες αφήσαμε απέξω, αλλά τέλος παντων, βγάζει νόημα το άρθρο…