Γεωψυχιατρική – Από την Ευρωπαϊκή Αποικιοκρατία και τον Ιμπεριαλιστικό Ρατσισμό και αντι/Ρωσισμό, στον «Επαναστατικό» Ρατσισμό και Αντι/Ρωσισμό των Μαρξ/Ένγκελς έως σήμερα.

του Ηλία Παπαναστασίου

«Μια φαντασίωση, μια παθολογία των δυτικών κοινωνιών, μια ενδογενής ανάγκη να φανταστούν ένα ρωσικό τέρας.

Όταν μιλούν για τη Ρωσία, οι Γάλλοι, Βρετανοί, Γερμανοί ή Σουηδοί ηγέτες μας αποκαλύπτουν ποιοι είναι. Η ρωσοφοβία είναι σίγουρα μια παθολογία. Αλλά η Ρωσία έχει γίνει πάνω απ’ όλα ένα τρομερό τεστ προβολής. Η εικόνα της είναι παρόμοια με τα τεστ του Ρόρσαχ. Ο εξεταζόμενος περιγράφει στον ψυχίατρο αυτό που βλέπει σε σχήματα που είναι ταυτόχρονα τυχαία και συμμετρικά. Με αυτόν τον τρόπο προβάλλει κρυμμένα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Η Ρωσία είναι το τεστ Ρόρσαχ μας.» (Emmanuel Todd)

«There are two ways to look at Marx and Engels: as the creators of a brilliant, but in its deepest essence, thoroughly critical, scientific method; or as church fathers of some sort, the bronzed figures of a monument» (Roman Rosdolsky, rejecting hagiography of Marx and Engels)

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΩΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ

(α) Παρατηρώντας τις αντιδράσεις των Ευρωπαϊκών/Νατοϊκών Κυβερνήσεων αλλά και τις ανάλογες του ψυχικά διαταραγμένου Αμερικανού Προτεστάντη (Τραμπ) θυμόμαστε τις παρατηρήσεις όχι μόνο του εξαιρετικού Emmanuel Todd αλλά και των θεωρητικών προγόνων όλου του Ευρωπαϊκού corpus των διπλωματών, πολιτικών και θεωρητικών (Πανεπιστημιακών και μη) από τον William Pitt, Disraeli, Palmerston, David Urquhart, Georg Hegel, Max Weber, Bismark αλλά και των νεότερων του 20^ου Αιώνα Winston Churchill, Zbignev Brezinsky, Henry Kissinger κλπ. όπου ο φόβος, η αμφιταλάντευση και οι ενδόμυχες επιθυμίες ήττας, περιορισμού και διάλυσης της Ρωσίας (από το 1917 Σοβιετίας ή Σοβιετικής Ένωσης) είχαν βυθιστεί στην αχλή και πυκνή ομίχλη του «Ξένου», του «Βάρβαρου», του «Μη Ευρωπαίου», της χώρας «που δεν είναι δική μας».

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Η Ρωσία ανέκαθεν αντιπροσώπευε για τις Ευρωπαϊκές Ελίτ το «άτοπο», το «αταίριαστο», expressis verbis το Ανοίκειο ή όπως το αποκαλεί ο μέγιστος των ανατόμων της ανθρώπινης ψυχής Sigmund Freud στη γλώσσα του, το Unheimlich (Ανοίκειο). Το ανοίκειο που «προσβάλλει» την Συνείδηση γιατί θεωρείται εχθρός και εισβολέας αλλά και το Ασυνείδητο –κομβικό σημείο– όπου το ανοίκειο προκαλεί απίστευτες αναστατώσεις που παίρνουν την μορφή φαντασιώσεων, οραμάτων/φαντάσματων αλλά και υστερίας, μόνιμης ψύχωσης με χαρακτηριστικά αδιαφοροποίητης σχιζοφρένειας. Όπως το «Όνειρο είναι η Βασιλική Οδός που οδηγεί στο ασυνείδητο» (Freud) έτσι και οι ασυνείδητες (κυρίως) αντιδράσεις που προκαλεί το ανοίκειο των Ρώσων –όπως τους φαντάζονται οι «Δυτικοί»– κτίζει τα θεμέλια όπου πάνω τους στηρίζεται η σημερινή «Διπλωματία της Ψυχασθένειας» και της Διαρκούς Υστερίας της «Δύσης». Για ένα τεράστιο τμήμα του Πολιτικού Προσωπικού της σημερινής λεγομένης «Δύσης» οι επιδρομές των Οστρογότθων στην Αρχαία Ρώμη τους θυμίζουν την σημερινή Ρωσία ίσως μάλιστα και τον Τιμούρ (ή Ταμερλάνο) της Μογγολικής Χρυσής Ορδής. Διαδικασία υστερίας που δεν οφείλεται μόνο στα Αμερικανο/Ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης αλλά και στην Κοσμοθεωρητική Ιστορία των Ευρωπαϊκών Πολιτικών και Οικονομικών Ελίτ. Υπάρχει πλουσιότατο παρελθόν εδώ και τουλάχιστον 300 χρόνια, κυρίως από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου όταν η εκσυγχρονισμένη Ρωσία άρχισε να ανταγωνίζεται τις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις επί ίσοις όροις όντας και η ίδια μια (και) Ευρωπαϊκή χώρα.

Εάν λοιπόν θέλουμε να κατανοήσουμε την σημερινή πολιτική των Αμερικανο/Ευρωπαϊκών χωρών θα πρέπει να εμπλουτίσουμε την ανάλυση μας με τους απροβλέπτους παράγοντες στους οποίους εντάσσουμε και τους ασυνείδητους παράγοντες, παράγοντες δηλαδή που δεν εδράζονται απλώς στην «Λογική» ή «Στρατηγική» ανάλυση αλλά ενσωματώνουν και την φαντασιακή/ φαντασιωτική/ασυνείδητη ή και ψυχασθενική πλευρά των εκπροσώπων της Πολιτικής και της Οικονομικής Ελίτ.

Παραδείγματος χάριν, το να μην επιδιώκεις ειρηνική λύση στον Νατοϊκό Πόλεμο της Ουκρανίας, είναι απλώς μια επιθυμία σου –αβάσιμη– να ηττηθεί και ει δυνατόν να διαμελισθεί η Ρωσία; Και εάν η Ρωσία, δεχθεί πυραυλική επίθεση και απειλουμένη από παντού, αποφασίσει να «διαβεί τον Ρουβικώνα» όντας η μεγαλύτερη Πυρηνική Δύναμη με 5.550 πυρηνικές κεφάλες πόσοι ζωντανοί θα μείνουν για να «απολαύσουν» τους κόπους της «Μη ειρήνης»; Ούτε βέβαια έχουμε την δυνατότητα να κατανοήσουμε την συμπεριφορά της Kaja Kallas ή του Donald Trump με το πλησιέστερο Εγχειρίδιο Λογικής αλλά μάλλον με όρους Ψυχιατρικής και Ψυχανάλυσης. Και όσοι πιστεύουν πως υπάρχει «Σχέδιο Τραμπ» ή της Ελίτ να μειωθεί ο πληθυσμός σε 300–500 εκατομμύρια με κόστος 1,5 τρις Δολάρια όπως έγραφε το γελοίο και ακατονόμαστο Bloomberg και όσοι σωθούν μπορούν «να τρέχουν στα λιβάδια ελεύθεροι και ωραίοι με ξέπλεκα μαλλιά» (έτσι νομίζουν), ζουν σε άλλο κόσμο.

Γι’ αυτό προτείνουμε τον ορό «Γεωψυχιατρική» γιατί ενσωματώνει τους ασυνείδητους/ψυχολογικούς/ψυχιατρικούς παράγοντες σε μια Ολιστικού χαρακτήρα ανάλυση που δεν θεωρεί την ψυχολογία «δευτερεύοντα» παράγοντα αλλά την ενσωματώνει στη συνολική ανάλυση σαν θεμελιακό παράγοντα. Όταν οι λεγόμενες «Δυτικές Κοινωνίες» έχουν φτάσει σε σημείο απώτατης παρακμής και εκφυλισμού, κυριαρχούνται πλέον από τον αστερισμό του Ιρασιοναλισμού σε όλα τα επίπεδα και μόνο εδράζοντας την ανάλυση μας σε αυτά τα επίπεδα δηλαδή σε έναν συνδυασμό συνειδήτων και ασυνείδητων παραγόντων όπου στρατηγικές, προκαταλήψεις, εμπάθειες, φαντασιώσεις και εδραίες «ιδεολογικές ψυχώσεις αντιπαλότητας» στροβιλίζονται και συγκλίνουν σε ό,τι αποκαλούμε το «Όλον της εκάστοτε καθεστηκυίας γεωστρατηγικής κοσμοαντίληψης», παρελθόντος και παρόντος. Αναφερόμαστε στην «Εισβολή των ασυνείδητων παραγόντων στην στρατηγική σκέψη και την αδιαχώριστη συνδιαλλαγή/συνύπαρξη τους ως ενιαίου όλου» (Βλ. Georg Lucacs, «The destruction of Reason» αλλά και F.Mehring: Werke, Berlin 1929, Vol. VI, p. 191.)

(β) «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δ’ αλήθεια» έλεγε ο Αριστοτέλης για τον δάσκαλό του Πλάτωνα. Έτσι, αναφέροντας παρακάτω κείμενα αντι/Ρωσισμού και αντι/Σλαβισμού, παραθέτουμε και κείμενα των Μαρξ και Ένγκελς για να τονίσουμε το απλό, απλούστατο γεγονός πως οι προκαταλήψεις και οι εμπάθειες χαρακτηρίζουν και τα πλέον πρωτοποριακά και επαναστατικά πνεύματα της εποχής τους. Πιστεύοντας πως η ανάγνωση και μελέτη των μαρξικών κείμενων έχει δύο δρόμους (α) Αυτόν του Ταλμουδισμού, να θεωρούνται δηλαδή τα κείμενα τους όχι ιστορικά αλλά «α–ιστορικά» και «μη ανθρώπινα» γραμμένα από Προφήτες, Θεανθρώπους και Ημίθεους με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η άγνοια και η «ειδωλολατρία του κειμένου» και β) Ο κριτικός τρόπος να τα θεωρήσουμε δηλαδή ως έργα της εποχής τους γραμμένα από ανθρώπους με ελλείψεις και όχι από τον Ιωάννη της Αποκάλυψης, χωρίς βέβαια και να δικαιολογούμε τις ανιστόρητες ταυτίσεις και αντι–επιστημονικές απόψεις τους δηλαδή ενός θεωρητικού Corpus έμπλεου ρατσισμού και άκρως υποτιμητικών, υβριστικών και απειλητικών σχολίων για τους Σλάβικους λαούς της Αυστροουγγαρίας, Κ. Ευρώπης και Β. Βαλκάνιων, πολύ περισσότερο για τους Ρώσους. Επιπρόσθετα, δικολαβικού χαρακτήρα φράσεις συνηγόρων όπως «τέκνα της εποχής τους» ή «υπερβολές» λόγω «επαναστατικών στρατηγικών» –και αναφερόμαστε στην επαναστατική διανόηση του 19^ου Αιώνα αντιπροσωπευόμενη κυρίως από τους Marx, Engels, Bakunin, Proudhon– δεν δικαιολογούν την διατύπωση εθνοφυλετικών, ρατσιστικών αντιλήψεων, ατεκμηρίωτων ή ιστορικά ελλειμματικά τεκμηριωμένων. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, ζητάμε αναγνώστες ερευνητές και ευρυμαθείς, ευρύνοες και όχι Εικονολάτρες Ιερομόναχους.

Με πολιτικούς όρους που ανταποκρίνονται «την σήμερον ημέρα», από την Μοναρχική Ευρώπη («Δεξιά» της Εποχής) έως την Επαναστατική/Επαναστατημένη Ευρώπη των Μαρξ–Ένγκελς («Άκρα Αριστερά» της εποχής) υπάρχει ένας αδιόρατος Μίτος της Αριάδνης που συνδέει τα δύο μπλοκ. Όχι στους στόχους όσο στους συμμάχους/αντιπάλους λαούς, έθνη και «εθνάρια» και στην αξιολόγηση τους.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Όσο και αν διέφεραν τα δύο μπλοκ «Δεξιάς» και «Αριστεράς», η αξιακή κατηγοριοποίηση των λαών είχε κοινά σημεία και για τους Ρώσους και για τους Σλάβικους λαούς αλλά και για τους Έλληνες. Ήταν –με τα σημερινά δεδομένα– ένας «Κλασσικός Ευρωπαϊκός Ρατσισμός» εθνοφυλετικού τύπου ειδικότερα όταν μιλά για «νανοφυλές», «σκουπίδια λαών» και «λαούς που πρέπει να εξαφανιστούν» (ειδικότερα οι Σλαβικοί Λαοί). Ήταν –mutatis mutandis– η κοσμοθεωρία και ψυχολογία της Ευρωπαϊκής Αποικιοκρατίας των Αστικών/μεσοαστικών στρωμάτων Ευρωπαϊκού spectrum από την οποία δεν εξαιρούνταν ούτε εκπρόσωποι της Επαναστατικής Ευρωπαϊκής πτέρυγας.

Δεν έζησε ο Ένγκελς –ειδικότερα αυτός– να δει πως ο πυρήνας της Επανάστασης που οραματιζόταν ξεκίνησε από την Σλαβική Ανατολή όπως έγραφε πολύ πετυχημένα ο αποκαλούμενος και «Πάπας του Μαρξισμού» της Β’ Διεθνούς Karl Kautsky για την Πρώτη Ρωσική Επανάσταση του 1905 («Ο άξονας της Κοινωνικής Επανάστασης μετακινήθηκε από την Δυτική Ευρώπη στην Σλαβική Ανατολή τo 1905»- Karl Kautsky). Ούτε έζησαν οι Μαρξ–Ένγκελς να δουν πως η πρώτη ρήξη του Ιμπεριαλιστικού Καπιταλισμού έγινε από την υποτιμημένη Ρωσία το 1917 και όχι από το πολυπαινεμένο και πολυαγαπημένο Ευρωπαϊκό και Γερμανικό Προλεταριάτο. Ειδικότερα το πρώτο, εκτός από μια «επαρχιακού χαρακτήρα επανάσταση» όπως η Κομμούνα του Παρισιού που ήταν αποκλειστικά επαρχιακή (Parochial) και Παρισινή και όχι Πανεθνική/Γαλλική, στα 100 περίπου χρόνια της δράσης του έως τον μεσοπόλεμο του 20^ου αιώνα, μας έδωσε ολιγόμηνες και ολιγοήμερες «επαναστάσεις» και εξεγέρσεις (Τρίμηνη Σοβιετική Ουγγρική Δημοκρατία το 1919, εξέγερση των Σπαρτακιστών, ολιγοήμερη Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία τον Απρίλη του 1919, εργατικά Συμβούλια του Τορίνο στην Ιταλία το 1919–20).

Ούτε έζησαν οι δύο Επαναστάτες Μαρξ και Ένγκελς, Γερμανοί με «τα όλα τους», για να δουν πως με την «εισβολή στην αρένα της Ιστορίας» των λαών της Ανατολής η πολυπληθέστερη Κοινωνική Επανάσταση της Παγκόσμιας Ιστορίας έγινε στην Κίνα δεκαετία του 1940 από τους Κινέζους, λαό τον οποίο χαρακτηρίζει ο Marx ως βεβαρημένο με «Κληρονομική Ηλιθιότητα». Όσο για το Γερμανικό Προλεταριάτο και το «καμάρι» του Engels, το Γερμανικό SPD, αφού ψήφισαν συντεταγμένα και με Γερμανική Πειθαρχία (αφοσιωμένοι στην Ηγεσία τους) τις Πολεμικές Πιστώσεις του Ράιχσταγκ στις 4–8–1914, οδήγησαν τον λαό τους και κυρίως τον εαυτό τους στη σφαγή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αρχές δεκαετίας του 1930, η Γερμανική Εργατική Τάξη αφού πλήρωσε τις ηλιθιότητες των Ηγεσιών της (SPD, KPD, KAPD) χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση ενσωματώθηκε στο Χιτλερικό καθεστώς.

Εν κατακλείδι. Υπάρχει μια «Ιστορική Ασυνέχεια» στα δύο μπλοκ που περιγράψαμε παραπάνω –«Δεξιάς» της Μοναρχικής Ευρώπης και «Άκρας Αριστεράς» της Επαναστατικής– εφόσον ακολουθούν διαφορετικές πορείες κοινωνικής και ταξικής πολιτικότητας. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει μια «Ασυνεχής συνεκτικότητα» ή μια «Συνεκτική Ασυνέχεια» μεταξύ τους εφόσον και οι δύο πτέρυγες –Ευρωπαίοι Μονάρχες και Ελίτ από τη μια πλευρά, Επαναστάτες προεξαρχόντων των Μαρξ και Ένγκελς από την άλλη– μολονότι ορμώμενοι από διαφορετικές αφετηρίες, έχουν κοινό πολιτιστικό στίγμα και Zeitgeist, ενστερνιζόμενοι την ατμόσφαιρα της ανερχόμενης Αστικής Ευρώπης, την φεουδαλική παρακμή και τις αντιλήψεις των Αστών Ευρωπαίων για τους «υποανάπτυκτους», «καθυστερημένους» και «μη Ευρωπαϊκούς λαούς». Συνοπτικά, αμφότεροι είχαν τις αντιλήψεις της Ευρωπαϊκής Αποικιοκρατίας για τους λεγόμενους «Μη Ευρωπαϊκούς λαούς», είτε επρόκειτο για τον Metternich (και πως αποκαλούσε τους Έλληνες) είτε για τον εκατομμυριούχο Βιομήχανο Ένγκελς και πως κατονόμαζε τους Έλληνες, όπως θα δούμε παρακάτω (Βλ. «Frederic Engels–The Frock–coat Communist» by Tristram Hunt» και «Μαρξ και Ένγκελς για το Ανατολικό Ζήτημα –Εκδόσεις Γνώση– 1985 με πρόλογο Παναγιώτη Κονδύλη» ).

Γνωρίζουμε πως όσα παραθέτω ίσως να μην είναι και τόσο ευχάριστα όμως προτιμώ να μην βλέπω «Λευκές σελίδες» των Μαρξ–Ένγκελς που είτε δεν διαβάστηκαν ποτέ από την αστοιχείωτη Ελληνική «Αριστερά» που δεν μετέφρασε ποτέ τα Άπαντά τους, είτε εάν τις γνώριζε αυτές τις «Λευκές Σελίδες» τις έκρυψε στην ντουλάπα των κομματικών αρχείων. Το να παρουσιάσουμε ένα απάνθισμα από αυτές τις απόψεις δεν μειώνει την μεγάλη αξία και τα ιδιοφυή επιτεύγματα τους σε πάμπολους επιστημονικούς χώρους ούτε το τεράστιο θεωρητικό τους έργο. Απλά, και τα πλέον πρωτοποριακά μυαλά είναι δέσμια των προκαταλήψεων, των εμπαθειών και του εθνο/ρατσιστικού μένους όχι μόνο της εποχής τους αλλά και της συνέχειας της. Είναι με άλλα λόγια, τέκνα της Ιδεολογίας της Ευρωπαϊκής Αποικιοκρατίας, της Γερμανικής σοβινιστικής επικινδυνότητας ή «ιδιαιτερότητας» και του εθνο–φυλετισμού.

(γ) Θα παραθέσω –ερχόμενος στην σημερινή εποχή– αποσπάσματα από την έκθεση και την «φιλανθρωπική» (!) δράση της Μ.Κ.Ο. Rand Corporation, την στρατηγική του Brezinsky, το επιθετικό σχέδιο Operation Unthinkable, τον Κριμαϊκό Πόλεμο, τον Κίσινγκερ και τον Μαρκήσιο Αστόλφ ντε Κιουστίν.

1. «Tο στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ για την Ρωσία, που περιλάμβανε την

αποστολή αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία, εκπονήθηκε το 2019 από την διαβόητη RAND Corporation. O αρχιτέκτονας της στρατηγικής των ΗΠΑ στην Ουκρανία επί δεκαετίες παραμένει ένας, σχεδόν αθέατος, μη κερδοσκοπικός οργανισμός, στο περιθώριο της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής των ΗΠΑ, απασχολώντας 1.850 άτομα, με συμβούλους που έχουν αποσπάσει κατά την διάρκεια των τελευταίων έξι δεκαετιών περισσότερα από 30 βραβεία Νόμπελ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το βαθύ κράτος στις ΗΠΑ.

H RAND Corporation ιδρύθηκε κατά την θερινή περίοδο του 1945, ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός από την Douglas Aircraft και τον μηχανολόγο και χειριστή πειραματικών αεροσκαφών Franklin R. Collbohm, με σκοπό να αποτελέσει μοχλό πίεσης, με τελικό στόχο την δημιουργία ενός ανεξάρτητου φορέα ερευνών σε ζητήματα εθνικής άμυνας…» ( SLpress–Γιώργος Ηλιόπουλος, 10–2–2025)

Και παρακάτω

«Στον ιδεολογικό και πληροφοριακό τομέα, είναι απαραίτητο να ενθαρρυνθούν εσωτερικές διαμαρτυρίες και ταυτόχρονα να υπονομευθεί η εικόνα της Ρωσίας προς τα έξω. Στον στρατιωτικό τομέα, είναι απαραίτητο να λειτουργήσει έτσι ώστε οι ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τις δυνάμεις τους σε μια αντιρωσική επιχείρηση.

Το προσωπικό της Rand στις ΗΠΑ ζει και εργάζεται σε περισσότερες από 25 χώρες.
Η Rand Corporation, η οποία αυτοχαρακτηρίζεται ως «μη κερδοσκοπικός, μη κομματικός οργανισμός», χρηματοδοτείται επίσημα από το Πεντάγωνο, τον Στρατό και την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, τις υπηρεσίες εθνικής ασφάλειας (CIA και άλλες), τις υπηρεσίες σε άλλες χώρες και ισχυρούς μη κυβερνητικούς οργανισμούς.

Είχε δραστηριοποιηθεί επί ΕΣΣΔ.

Η Rand Corp επαίρεται πως βοήθησε στη χάραξη της στρατηγικής που επέτρεψε στις ΗΠΑ να βγουν νικήτριες από τον Ψυχρό Πόλεμο, αναγκάζοντας τη Σοβιετική Ένωση να καταναλώσει τους πόρους της σε μια εξαντλητική στρατιωτική αντιπαράθεση.
Αυτό το μοντέλο ενέπνευσε το νέο σχέδιο που εκπονήθηκε το 2019: «Υπερέκταση και ανισορροπία της Ρωσίας», δηλαδή αναγκάζοντας τον αντίπαλο να υπερεκταθεί, να του προκαλέσει ανισορροπία και να τον γκρεμίσει.» (Banking News 22–1–2023)

1. Σημειώσεις για τον Zbignew Brezinsky

Αυτός που έκτισε την κυρίαρχη θέση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ήταν ο Ζbignew Brezinsky, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ και εμπνευστής της χρηματοδότησης και εξοπλισμού των ισλαμικών και θεοκρατικών μουτζαχεντίν [είναι η πληθυντική μορφή του μουτζαχίντ, ο αραβικός όρος για κάποιον που ασχολείται με την τζιχάντ] στο Αφγανιστάν. Ο Μπρεζίνσκι είχε αποκαλύψει στο γαλλικό σοσιαλιστικό περιοδικό Nouvel Observateur τον Γενάρη του 1998 τα εξής σχετικά:

«Η πραγματικότητα που κρατείται μυστική είναι ότι έξι μήνες πριν την Σοβιετική εισβολή τον Δεκέμβριο του 1979, ο τότε πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε στις 3 Ιουλίου 1979 την πρώτη οδηγία για τη μυστική βοήθεια στους μουντζαχεντίν αντιπάλους του φιλοσοβιετικού καθεστώτος στην Καμπούλ» και συνεχίζει: «Εκείνη την ημέρα έγραψα ένα σημείωμα στον πρόεδρο Κάρτερ στο οποίο του εξήγησα ότι κατά τη γνώμη μου αυτή η βοήθεια στους μουντζαχεντίν θα οδηγούσε σε στρατιωτική επέμβαση των Σοβιετικών». Ο Μπρεζίνσκι, θιασώτης της θεωρίας ότι όποιος εξουσιάζει την Ανατολική Ευρώπη, κυριαρχεί στην καρδιά της Ευρώπης, όποιος εξουσιάζει την καρδιά της Ευρώπης, ελέγχει τον νησιωτικό κόσμο, και όποιος εξουσιάζει τον νησιωτικό κόσμο, ελέγχει τον πλανήτη, από το 1997, στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα»

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

1. To επιθετικό σχέδιο κατά της Σοβιετικής Ένωσης (Μάιος 1945)

«Operation Unthinkable was the name given to two related possible future war plans developed by the British Chiefs of Staff Committee against the Soviet Union during 1945. The plans were never implemented. The creation of the plans was ordered by British Prime Minister Winston Churchill in May 1945 and developed by the British Armed Forces» Joint Planning Staff in May 1945 at the end of World War II in Europe.

One plan assumed a surprise attack on the Soviet forces stationed in Germany to impose “the will of the United States and British Empire upon Russia”. “The will” was qualified as “a square deal for Poland“, but added that “that does not necessarily limit the military commitment». (Wikipedia)

1. Ο Kissinger για την Ουκρανία

«Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι, για τη Ρωσία, η Ουκρανία δεν μπορεί ποτέ να είναι απλώς μια ξένη χώρα. Η ρωσική ιστορία άρχισε από το κράτος των Ρως. Η ρωσική θρησκεία εξαπλώθηκε από εκεί. Η Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσίας για αιώνες, και οι ιστορίες τους ήταν συνυφασμένες από τότε. Μερικές από τις σημαντικότερες μάχες για τη ρωσική ελευθερία, ξεκινώντας από τη Μάχη της Πολτάβας το 1709, δόθηκαν σε ουκρανικό έδαφος.

Ο Στόλος της Μαύρης Θάλασσας –το μέσο προβολής της ρωσικής δύναμης στη Μεσόγειο– διαθέτει με μακροχρόνια μίσθωση βάση στη Σεβαστούπολη της Κριμαίας. Ακόμα και γνωστοί διαφωνούντες όπως ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν και ο Γιόσεφ Μπρόντσκι επέμεναν ότι η Ουκρανία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ρωσικής ιστορίας και της Ρωσίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναγνωρίσει ότι η γραφειοκρατική αναβλητικότητα και εξάρτηση του στρατηγικού στοιχείου της εγχώριας πολιτικής στις διαπραγματεύσεις για τις σχέσεις της Ουκρανίας με την Ευρώπη συνέβαλαν στη μετατροπή της διαπραγμάτευσης σε κρίση. Η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του καθορισμού προτεραιοτήτων.»

1. Κριμαϊκός Πόλεμος

Στον Κριμαϊκό Πόλεμο, συμμετείχαν περίπου 1.000 Έλληνες εθελοντές στη Ελληνική Λεγεώνα του Αυτοκράτορα Νικολάου Α’, η οποία πολέμησε στο πλευρό της Ρωσίας. Εκτός από την εθελοντική Λεγεώνα, η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να προκαλέσει εξεγέρσεις στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία για να αποδυναμώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

• Αριθμός και ηγεσία: Περίπου 1.000 Έλληνες εθελοντές αποτέλεσαν την Ελληνική Λεγεώνα, με αρχηγούς όπως οι Αριστείδης Χρυσοβέργης και Πάνος Κορωναίος.

• Συμμετοχή στις μάχες: Η Λεγεώνα συμμετείχε σε μάχες στον Δούναβη και στην Κριμαία, συμπεριλαμβανομένης της μάχης στο νησί Ραντομάν τον Μάιο του 1854.

Ο Κριμαϊκός Πόλεμος, είχε βαθιά πολιτικά αίτια, με κυριότερο, τη βαθύτερη επιθυμία της Ρωσίας να διαλύσει την ετοιμόρροπη Οθωμανική Αυτοκρατορία και να επεκτείνει την επιρροή της στα ορθόδοξα Βαλκάνια.

Απέναντί της όμως η Ρωσία βρήκε τη Βρετανία και τη Γαλλία, οι οποίες, για δικούς τους λόγους, δεν επιθυμούσαν τον οριστικό θάνατο του «μεγάλου ασθενούς», όπως χαρακτηριζόταν τότε η καταρρέουσα αυτοκρατορία των Οθωμανών, αλλά κυρίως δεν επιθυμούσαν την ισχυροποίηση της Ρωσίας.

Η βρετανική πολιτική βασιζόταν στην αρχή της ευρωπαϊκής ισορροπίας. Σύμφωνα με την αρχή αυτή καμία ευρωπαϊκή δύναμη δεν έπρεπε να αφεθεί να κυριαρχήσει στον ευρωπαϊκό ζωτικό χώρο. Στην περίπτωση του Κριμαϊκού ο έλεγχος των Στενών των Δαρδανελίων ήταν ένας ακόμα βασικός λόγος να στραφούν Βρετανία και Γαλλία κατά της Ρωσίας.

Οι δύο ισχυρότερες, εκείνη την εποχή, ευρωπαϊκές δυνάμεις, προτιμούσαν να έχουν απέναντί τους την ανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκρατορία που μπορούσαν να την διαχειριστούν.

Ο Κριμαϊκός Πόλεμος είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός για τους Ρώσους ιστορικούς (ιστορικούς στη Ρωσία και ιστορικούς της Ρωσίας, και οι δύο). Ήταν τόσο η συμβολική αρχή της γεωπολιτικής σύγκρουσης Ανατολής–Δύσης στην Ευρώπη όσο και της παρακμής της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης. Η θριαμβεύουσα Ρωσία του 1815 αναγνωρίστηκε ευρέως ως η μεγαλύτερη δύναμη στην Ευρώπη και, κατ’ επέκταση, στον κόσμο. Οι μόνοι αναγνωρισμένοι ανταγωνιστές της ήταν η Μεγάλη Βρετανία, της οποίας η σημασία περιοριζόταν από την έλλειψη μεγάλου στρατού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, και η Κίνα, της οποίας η αδυναμία δεν ήταν ακόμη γνωστή. Οι Ρώσοι μέχρι τη δεκαετία του 1850 ζούσαν υπό την αυταπάτη του μεγαλείου και της παντοδυναμίας της χώρας τους. Ήταν πεπεισμένοι ότι η Ρωσία είχε τον έλεγχο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και επομένως της πολιτικής των Οθωμανών Χριστιανών, και ότι ήταν οι μόνοι που συγκρατούσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

1. Astolphe marquis de Custine, La Russie en 1839, Amyot, Paris 1843, τέσσερις τόμοι, 1.188 σελ.

Το 1839, ο Γάλλος μαρκήσιος Αστόλφ ντε Κιουστίν επισκέφτηκε τη Ρωσία και έγραψε ένα μακρύ οδοιπορικό στο οποίο διατύπωνε τη γνώμη ότι η χώρα είναι «η αιώνια ανατολική τυραννία που μας απειλεί αδιάκοπα». Βιβλίο γενικεύσεων που, όμως, ανατυπώνεται συνεχώς ενώ, ακόμα και σήμερα, ενισχύει τα γενικά στερεότυπα για τον ρωσικό λαό, το βιβλίο του Κιουστίν περιέχει το διαχρονικό αφήγημα της Δύσης για τη Ρωσία. Γιατί πέφτει έξω; («Το διαχρονικό αφήγημα της Δύσης για Τη Ρωσία» –Ευαγγελία Τολιοπούλου – Books Journal –24/12/2022)

Αναφορά για τις προηγούμενες παραθέσεις αποσπάσματων

Αναφέραμε αποσπάσματα απόψεων Δυτικής προέλευσης είτε σε επίπεδο φορέων (Rand Corporation) είτε σε επίπεδο εκπροσώπων (Κίσινγκερ, Μπρεζίνσκι αλλά και συγγραφέων όπως ο Μαρκήσιος Αστόλφ ντε Κιουστίν. Όλα τους έχουν την «αύρα» του Ανοίκειου. Η εχθρότητα απέχει ελάχιστα. Είτε επί Μοναρχικής Ρωσίας είτε επί επαναστατικής Σοβιετικής Ενώσεως, ο «Ανοίκειος Μίτος» είναι Dominium Publicum, έχουν δηλαδή μια Lingua Publica, μια κοινή γλώσσα, είτε αναφέρονται στην Αυτοκρατορική Ρωσία είτε στην Κόκκινη Σοβιετία. Αλλιώς δύσκολα εξηγείται η en bloc ανελέητη εχθρότητα όλου του Ευρωπαϊκού Publicum και απέναντι στην Αυτοκρατορική Ρωσία και απέναντι στην Σοβιετική Ένωση. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ναπολεόντειας Γαλλίας που εισέβαλε στην Ρωσία, της Αγγλίας που πολέμησε ενάντια της στον Κριμαϊκό Πόλεμο και λυσσομανούσε να προφυλάξει την αγαπημένη της μασκότ, την Τουρκία η Οθωμανική Αυτοκρατορία τότε από την «κακόβουλη εναντίον των ευγενών(!) Τούρκων» επιβουλή της Ρωσίας μέχρι τα Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα της Β’ Διεθνούς που μαχητικά κατήγγειλαν τον Ρωσικό Οκτώβρη του ‘17, από τα Ευρωκομμουνιστικά Κόμματα έως τον Jean Paul Sartre που εισήγαγε τον ορό «Σοσιαλισμός από το κρύο» για την Σοβ. Ένωση αλλά και άλλα βαρύγδουπα και πομπώδη ονόματα της Ευρωπαϊκής (δήθεν) «Υψηλής διανόησης» («Αριστερής» υποτίθεται…), ακαδημαϊκής και μη, είχαν έναν κοινό μίτο, αυτόν του «βαμμένου τοίχου» τον οποίον εχθρεύονταν. Η εξωτερική μπογιά ήταν ο αντισοβιετισμός αλλά ο τοίχος ήταν η Ρωσία. Έτσι μόνο μπορούμε να συνδέσουμε την «Δυτική εχθρότητα» (της «Αριστερής» συμπεριλαμβανομένης) και στις τρεις περιόδους της Ρωσίας, την Αυτοκρατορική έως το 1917, την Σοβιετική έως το 1991 και την μετα–σοβιετική μετα το 1991. Είναι ο μίτος του ανοίκειου που αναφέραμε στις προηγούμενες σελίδες.

Γράφαμε την 1^η Οκτωβρίου στο «Ρεσάλτο»

«Όταν οι Ηγέτες της λεγόμενης Δύσης φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια της αντι/Ρωσικής Παράνοιας και Ψύχωσης, θέλοντας χωρίς «προσόντα» να σταματήσουν την σαρωτική σε βάρος της Ουκρανίας εξέλιξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης της Ρωσίας και όταν παθαίνουν καθημερινές κρίσεις Υστερίας που θυμίζουν έγκλειστους ψυχοπαθείς που κοιτούν με τα κιάλια κάθε πρωί εάν ο ουρανός έχει γεμίσει από Ρωσικά (!) drones, τότε ένας επικείμενος πόλεμος, ευρύτερος, αιματηρότερος και απείρως καταστρεπτικότερος όπου Γης και όχι μόνο σε Ευρωπαϊκό έδαφος, πιθανότατος πόλεμος –για να μην τον χαρακτηρίσουμε βέβαιο– που θα καταλήξει σε Θερμοπυρηνικό, είναι προ των πυλών! Ο αλλοπρόσαλλος Τραμπ που παριστάνει τον «ευφυή τακτικιστή» λησμονεί πως ωθώντας –ανεξαρτήτως υποκειμενικών προθέσεων– την Ρωσία στο τελικό στάδιο της πολεμικής αναμέτρησης (χρήση θερμοπυρηνικών όπλων) διακινδυνεύει όχι μόνο την ύπαρξη των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα οποία άλλωστε δεν του καίγεται καρφί αλλά το κυριότερο, την ακεραιότητα των ίδιων των Η.Π.Α.! Γιατί

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Η Ρωσία, όντας η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο και διαθέτοντας περισσότερα πυρηνικά όπλα από όλο το ΝΑΤΟ των Η.Π.Α. συμπεριλαμβανομένων, είναι ένας θανατερός αντίπαλος με θανάσιμες επιπτώσεις για τους αντίπαλους της ..»

Ο εξαιρετικός Emmanuel Todd έγραφε πρόσφατα:

«Μια φαντασίωση, μια παθολογία των δυτικών κοινωνιών, μια ενδογενής ανάγκη να φανταστούν ένα ρωσικό τέρας.

Όταν μιλούν για τη Ρωσία, οι Γάλλοι, Βρετανοί, Γερμανοί ή Σουηδοί ηγέτες μας αποκαλύπτουν ποιοι είναι. Η ρωσοφοβία είναι σίγουρα μια παθολογία. Αλλά η Ρωσία έχει γίνει πάνω απ’ όλα ένα τρομερό τεστ προβολής. Η εικόνα της είναι παρόμοια με τα τεστ του Ρόρσαχ. Ο εξεταζόμενος περιγράφει στον ψυχίατρο αυτό που βλέπει σε σχήματα που είναι ταυτόχρονα τυχαία και συμμετρικά. Με αυτόν τον τρόπο προβάλλει κρυμμένα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Η Ρωσία είναι το τεστ Ρόρσαχ μας.»

Εάν η διαπίστωση του Todd είναι σωστή –και κατά την γνώμη μας είναι– τότε στην «συνήθη πρακτική των συζητήσεων περί γεωστρατηγικής» δεν αρκεί η “Geostrategic analysis of International Relations» των Ευρωπαϊκών Πανεπιστήμιων των δεκαετιών 1950–1980 όπως π.χ. συνέβαινε στα Σουηδικά Πανεπιστήμια στα οποία φοίτησε εκ του σύνεγγυς ο υποφαινόμενος. Εκεί η ανάλυση των Διεθνών σχέσεων, ειδικότερα μεταξύ ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και Σοβιετικής Ένωσης εδράζονταν στην αντιπαράθεση «Καπιταλισμού/Κομμουνισμού» για ολόκληρη την περίοδο του Πρώτου Ψυχρού Πολέμου (1945–1991). Αντιπαράθεση ψευδεπίγραφη, κατάλληλη μόνο για αντικομουνιστικές αναλύσεις οn the table και λειτουργούσα ως πρώτη «Σύμβαση Εργασίας και Απασχόλησης» για όλα τα Αμερικανικά (κυρίως) Think Tanks.

Ουσιαστικά, η δεύτερη και ουσιαστική «Σύμβαση Εργασίας και Απασχόλησης» ήταν η Ρωσία. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο μέγας σκακιστής/δολοφόνος του Ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ σε συνέντευξη του στην Βαυαρική Ράδιο/Τηλεόραση τον Ιούνιο του 1992 «Ο αντίπαλος μας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου δεν ήταν ο Κομμουνισμός αλλά η Ρωσία!»

Η παραδοχή αυτή σημαίνει πολλά. Πρώτα–πρώτα την «αποκάλυψη» του διαρκούς αντι–Ρωσισμού –και όχι απλως «αντι/κομμουνισμού» και «αντι/σοβιετισμού»– των Ευρωπαίων και ειδικότερα των Αγγλοσαξόνων με «πρωτοπορία» τους Άγγλους της Αυτοκρατορικής Βρετάνιας. Με επίκεντρο και αποκορύφωμα ως δόγματος εξωτερικής πολιτικής, αυτό της πάσει θυσία «Διατήρησης της ακεραιότητας» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της απομάκρυνσης της Ρωσίας και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από τις θερμές θάλασσες (Μεσόγειος κατά πρώτο λόγο) έως την πολιτική διάσπασης της Ρωσίας και τεμαχισμού των εκτάσεων της, η ratio legis των Ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων ήταν o παντί τρόπω περιορισμός, τεμαχισμός και ήττα της Ρωσίας an sich και διαρκής εξευτελισμός fur sich! Μια διαρκής και συντριπτική ήττα sub specie aeternitatis!

Αλλά και μια διαρκής εμμονή και ψύχωση που διαρκεί εδώ και 250–300 χρόνια από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και την συντριβή της Μεγαλύτερης –τότε– στρατιωτικής δύναμης του Βορρά, της Σουηδίας, στον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο των αρχών του 18^ου Αιώνα και μετά την μεγάλη νίκη των Ρώσων στη Μάχη της Πολτάβας (1709), συνεχίζεται με την γνωστή δήλωση του William Pitt (1792) πως «Δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ την Ρωσία να κατεβεί στην Μεσόγειο», αποκορυφώνεται με την εισβολή της Μεγάλης στρατιάς των 700.000 του Ναπολέοντα και την επακόλουθη συντριβή του (1812–13) και φυσικά «αποθεώνεται» με τις γνωστές ίντριγκες της Βρετανικής Διπλωματίας ώστε να δολοφονηθεί ο Καποδίστριας στην Ελλάδα και να απομακρυνθεί κάθε ίχνος Ρωσικής επιρροής στην χώρα. Η υποστήριξη της Ελλάδας του Όθωνα στον Κριμαϊκό Πόλεμο υπέρ της Ρωσίας και η ανάλογη βοήθεια στα επαναστατημένα ελληνικά αντάρτικα σώματα της Τουρκοκρατούμενης Ηπείρου και Θεσσαλίας, σήμανε το τέλος του Όθωνα και την απόλυτη επιβολή της Αγγλοκρατίας!

Στην παγίδα του Αγγλόφιλου Αντι/Ρωσισμού έπεσαν και ριζοσπαστικές/ επαναστατικές προσωπικότητες όπως οι Marx & Engels. Με χαρακτηριστικά κείμενα αυτά της μεγάλης περιόδου 1845–1870, ο Μαρξ «πρωτοστατούσε» σε επιδόσεις αντι/Ρωσικής πένας βάσει της λογικής πως η Ρωσία ήταν,

(α) το οχυρό της Ευρωπαϊκής Αντίδρασης γεγονός που δεν ίσχυε μόνο ή κυρίως για την Ρωσία αλλά και για όλες τις Μοναρχικές Μεγάλες Δυνάμεις της Εποχής (Αυστρία, Γαλλία, Μ. Βρετανία και αυτονόητα για την Οθωμανική Αυτοκρατορία την οποία υποστήριζε με μεγάλο και εντονότατο ζήλο),

(β) Ήταν δύναμη εναντίον της Επανάστασης γεγονός όμως που επίσης ίσχυε για όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις. Φτάνει μόνο να θυμηθούμε των ρόλο των Άγγλων, Γάλλων και Αυστριακών στην Ελληνική Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 και οι οποίοι ζητούσαν –ειδικότερα οι πρώτοι, οι Άγγλοι– όχι ανεξάρτητο κράτος Ελλήνων αλλά φόρου υποτελές. Ανεξάρτητο κράτος απέκτησαν οι Έλληνες μόνο μετα τον νικηφόρο για τους Ρώσους Ρωσο/Τουρκικό Πόλεμο του 1828–29, την συντριβή των Τούρκων και την Συνθήκη της Αδριανούπολης όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Engels σε άρθρο του στην New York Herald Tribune τον Απρίλη του 1853 όπου απέδωσε την ίδρυση ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους στις νίκες και την προέλαση των Ρώσων του Στρατηγού Ντίμπιτς που έφτασε έξω από Αδριανούπολη και Κωνσταντινούπολη,

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

(γ) Η ανάπτυξη της Αγγλίας και του Βιομηχανικού Καπιταλισμού θα ήταν θετικοί παράγοντες για την ανάπτυξη του Εργατικού Κινήματος στην Βρετανία και την νικηφόρα έκβαση της Κοινωνικής Επανάστασης. Προβλέψεις και προσδοκίες που δεν επαληθευτήκαν από καμμιά Εργατική Τάξη του ανεπτυγμένου Καπιταλισμού.

Αυτά ήσαν τα τρία θεωρητικά προ απαιτούμενα του αντιρωσισμού τους. Αντίθετα, οι πρώτες ρήξεις του Καπιταλιστικού Συστήματος έγιναν εκεί όπου δεν υπήρχε ανεπτυγμένος καπιταλισμός Ιμπεριαλιστικού τύπου (Ρωσία, μερικές δεκαετίες μετά Κίνα κλπ.)

Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Marx – επιστολή στην πρώην Ναρόντνικη και μετέπειτα μαρξίστρια Vera Zasulich, συνεργάτιδα του Plekhanov, Μάρτιος 1881– έβλεπε θετικότερα τον ρόλο της Ρωσίας, τονίζοντας ιδιαίτερα τον ρόλο της αγροτικής κοινότητας και την δυνατότητα της Ρωσίας να «υπερπηδήσει» στάδια οικονομικο/κοινωνικής ανάπτυξης κάτω από προϋποθέσεις αμφισβητώντας νομοτέλειες και «ιστορικές αναγκαιότητες» τις οποίες οι μετέπειτα μαρξιστές μετέτρεψαν σε Ταλμουδική διδασκαλία και σε ένα είδος Μαρξιστικής Παλαιάς Διαθήκης. Από εκεί ξεκινά και η en masse συλλογική εναντίωση της Σοσιαλδημοκρατικής Β’ Διεθνούς στην δυνατότητα σοσιαλιστικής μετάβασης της Ρωσίας μετα το 1917.

Όμως και τοποθετήσεις του ίδιου όπως όταν προσπαθεί να αποδείξει πως «είναι λάθος να πιστεύουμε πως οι Άγγλοι έχουν σφάλει στην άποψη τους περί «influence etrangere (Ξένης επιρροής) στην κυβέρνηση της Αγγλίας» εξυπονοώντας όπως ο David Urquhart, πως ο Πάλμερστον ήταν πράκτορας των Ρώσων(!), που ήταν μια εκτίμηση του Μαρξ τελείως λανθασμένη και αποδεικνύουν την έντονα αντι/Ρωσική του αντίληψη «περί Ευρωπαϊκής Πολιτικής» (Καρλ Μαρξ–Ανθολογία Κείμενων δεκαετίας 1850–Εκδόσεις ΚΨΜ).

Ούτε βέβαια οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί του Μαρξ για την «Μοσχοβία» –όπως αποκαλεί την Ρωσία– αλλά και ούτε σημαντικές «παραλείψεις» ιστορικού χαρακτήρα και λάθη εθνολογικού χαρακτήρα με πασίδηλη ρατσιστική χροιά θα πρέπει να αποσιωπηθούν εφόσον ανάλογες απόψεις –όπως θα δούμε παρακάτω– υπήρχαν σε όλα τα ηγετικά κλιμάκια της Β’ Διεθνούς και του μαρξιστικού (τότε) SPD, αποτελώντας την «αριστερή πλατφόρμα» των αντι/Ρωσικών τάσεων όλης της Ευρωπαικης «Αριστερής» Ελίτ. Μια ανάγνωση του έργου του Μαρξ «Αποκαλύψεις για τη διπλωματική Ιστορία του 18^ου αιώνα» (ΜEGA -Marx Engels GesamtAusgabe 1/18 : 142) αποκαλύπτει τη σχεδόν περιφρονητική στάση του Μαρξ για την ιστορία των Σλάβων και της Ρωσίας, ανάμεικτη με μια πλήρους κάλλους «θεωρία συνωμοσίας» όπου –σύμφωνα με τον Μαρξ– μια πανίσχυρη Ρωσική Αυλή του Τσάρου έλεγχε, εξαγόραζε και κατηύθυνε (!) όλες τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις με πρώτη και καλύτερη την Βρετανική όπου κατηγορείται –ή σχεδόν κατηγορείται– ο Πρωθυπουργός Palmerston ως «πράκτορας» των Ρώσων και «δουλικά εξυπηρετική των Ρωσικών συμφερόντων» όλη (!) η Ευρωπαϊκή Πολιτική! «Αντίληψη» όπως αποδείχτηκε, τελείως λανθασμένη. Απόψεις που θυμίζουν tale quale την σημερινή φρενιτιώδη υστερία της Ευρωπαϊκής Ελίτ περί πρακτόρων του Πούτιν σε όλα τα ευρωπαϊκά κόμματα…

Αναφέροντας τις απόψεις των Μαρξ και Ένγκελς για τους Σλάβικους λαούς –και όχι μόνο– επιδίωξη μας είναι να δώσουμε μια άποψη της εικόνας των Σλάβικων και Βαλκανικών λαών στο Ευρωπαϊκό υποσυνείδητο, ακόμη και σε αυτό των Ευρωπαίων Επαναστατών (Μαρξ και Ένγκελς) που ήσαν υπέρ της ανατροπής του status quo και να συνδέσουμε τις αντιλήψεις αυτές με τον κλασικό Ευρωπαϊκό Ιμπεριαλισμό/Αποικιοκρατία και τις εθνο/ιδεολογίες και «Πνεύμα» του Ιμπεριαλισμού στην πλήρη του ανάπτυξη έως τους δύο παγκόσμιους πολέμους της περιόδου 1914–1945.

Και εάν είναι βέβαιο –όπως υποστηρίζουμε– πως οι αντιλήψεις του Ένγκελς, όπως θα τις παρουσιάσουμε ενδεικτικά παρακάτω, δικαιολογούσαν, έστω και «έμμεσα», τις ευρωπαϊκές Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια. Όπως επίσης διακρίνουμε στις παρατηρήσεις του έναν υπερβάλλοντα, παθιασμένο αντι/Ρωσισμό, έναν άκριτο και άκρατο φιλο–Τουρκισμό και μια εθνοφυλετική/ρατσιστική διάθεση σε εξαιρετικό, σχεδόν απίστευτο βαθμό για τους Σλάβικους λαούς, επίσης για τους Βαλκανικούς περιλαμβανομένων των Ελλήνων. Ο αντι/Ρωσισμός του φθάνει σε βαθμό εμπαθούς φαντασίωσης και «παραληρήματος μεγαλείου» για την Ρωσία που «ελέγχει» τα πάντα, εξαγοράζει και κατευθύνει σαν μαριονέτες(!) όλες τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις, εξαπατώντας τους όλους «τοις μετρητοίς». Θα ήταν λάθος να δικαιολογούσαμε αυτές τις απόψεις των Μαρξ–Ένγκελς μόνο με την άποψη τους για την Κοινωνική Επανάσταση, τον Τσαρισμό και κυρίως την αδικαιολόγητη και υπέρ του δέοντος, γενναιόδωρα φιλική τους στάση απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στάση που ταυτιζόταν και εξυπηρετούσε κατά γράμμα τα συμφέροντα της Αγγλίας και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Θελημένα ή αθέλητα, ταυτιζόταν η άποψη τους με τα Συμφέροντα της Αγγλικής Αποικιοκρατίας και Βιομηχανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Αποικιοκρατίας συνολικά. Ανάπτυξη του Αγγλικού και Ευρωπαϊκού Καπιταλισμού μέσω της Αποικιοκρατίας, με κύριο παράδειγμα την Ινδία σαν Αποικία (Αποικιοποίηση που ο Μαρξ την έβλεπε συνολικά θετικά), Κοινωνική Επανάσταση και κοινωνική διάλυση/Επανάσταση της Ρωσίας, ήταν ένα ενιαίο σύνολο το οποίο σαν ιδεολογικό corpus προετοίμασε την Β’ Διεθνή και ειδικότερα την Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία για την υποστήριξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όχι μόνο άρρητα και υπόρρητα αλλά και ευθαρσώς, οι Σοσιαλδημοκράτες της Β’ Διεθνούς αλλά και ο ίδιος ο Ένγκελς, θεωρούσαν πως μια νίκη στρατιωτική της Γερμανίας ισοδυναμεί με νίκη της Επανάστασης στη Γερμανία και Ρωσία…

Οι ίδιοι σαν «Θεωρητικοί των αντιφάσεων» παρουσιάζουν καταφανείς αντιφάσεις όπως π.χ. ο Ένγκελς όταν υποστήριζε την Ελληνική Επανάσταση στην νεανική του ηλικία –βλ. Το έργο του «Οι Επαναστάτες»– γραμμένο σε νεαρότατη ηλικία ενώ στην αλληλογραφία των επομένων δεκαετιών –όπως θα παρατηρήσει ο αναγνώστης– θεωρεί την Ελληνική Επανάσταση προϊόν της Ρωσικής διπλωματίας και Τσάρου(!) ή όταν, ενώ αναγνωρίζει πως η Ελλάδα αποκτά ανεξάρτητο κράτος μόνο μετά την νίκη των Ρώσων επί των Οθωμανών και την ανάλογη Συνθήκη της Αδριανούπολης –Βλ. Άρθρο του Ένγκελς στη «New York Herald Tribune» Απρίλιος 1853– αλλάζει τις απόψεις του τις επόμενες δεκαετίες αλλά και όταν θεωρεί τον Ευρωπαϊκό Φιλελληνισμό «προϊόν» Ρωσικών χρήματων και προπαγάνδας! Περιττό να αναφέρουμε πως οι δύο Γερμανοί Επαναστάτες ήταν οπαδοί της Θεωρίας του Jakob Phillipp Fallmereyer περί εκσλαβισμού και εξαλβανισμού των Νεότερων Ελλήνων, όπως αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στα βιβλία του τελευταίου:

1) Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters. Teil 1: Untergang der peloponnesischen Hellenen und Wiederbevölkerung des leeren Bodens durch slavische Volksstämme,

2) Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters. Teil 2: Morea, durch innere Kriege zwischen Franken und Byzantinern verwüstet und von albanischen Colonisten überschwemmt, wird endlich von den Türken erobert. Von 1250–1500 nach Christus,

3) Das albanesische Element in Griechenland. Abt. 1: Über Ursprung und Altertum der Albanesen (The Albanian element in Greece. Pt. 1: On the origin and antiquity of the Albanians.)

Ο Fallmerayer παραπάνω υποστηρίζει την Σλαβο/αλβανική προέλευση των σημερινών νεοελλήνων ξεπερνώντας και λησμονώντας τις φιλελληνικές του θέσεις στο βιβλίο του 1827 για την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.

Όπως γραφεί πολύ σωστά ο Τ.Leeb, «O Fallmerayer ανήκει στο «Μεγάλο Πνεύμα» του 19^ου Αιώνα του Γερμανόφωνου χώρου». Παραθέτω την άποψη του στα Γερμανικά.

« Jakob Philpp Fallmerayer gehört zu den großen Geistern des 19. Jahrhunderts im deutschsprachigen Raum: Leeb, Fallmerayer» .

Υποστηρίζω πως στον ίδιο Γερμανόφωνο χώρο (Deutschsprachiger Raum) του «Μεγάλου Πνεύματος του 19^ου Αιώνα» (Groben Geisten des 19 Jahrhunderts) ανήκουν και οι Μαρξ και Ένγκελς σε όλους τους τομείς των Θεωρητικών, κοινωνικών, εθνολογικών επιστήμων υποστηρίζοντας τις ίδιες απόψεις με τον Φαλλμεράγιερ. Ας δούμε ένα απόσπασμα από την Wikipedia στο λήμμα «Jakob Philipp Fallmerayer» στην Αγγλική Γλώσσα.

 « He was a Slavophobe, who ardently supported the Ottoman Empire and “argued vehemently that only a strong Ottoman State could prevent Russian expansion into Western Europe.” In 1855, during the Crimean War, he submitted an article to his newspaper which the editors refused to publish. In this article he stated that the sole fact that the inhabitants of Attica “did not speak Greek but Albanian”, was sufficient reason for the Great Powers to choose the Turkish side in the Greek–Turkish conflict».

Ο Fallmerayer ήταν Σλαβόφοβος, Ρωσσόφοβος, ακραιφνής Τουρκόφιλος, υποστηρικτής στον Κριμαϊκό Πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, στο πλευρό των Αγγλο/Γάλλων και πρότεινε στις Μεγάλες Δυνάμεις να υποστηρίξουν την Τουρκία αντι της Ελλάδος στην Ελληνο/Τουρκική σύγκρουση γιατί κατά την γνώμη του, στην Αττική δεν μιλούν ελληνικά αλλά Αλβανικά. Όμως ακριβώς τις ίδιες απόψεις σε αυτά τα θέματα είχαν και οι Μαρξ και Ένγκελς. Ποιος αντέγραψε ποιον; Προφανώς οι Μαρξ και Ένγκελς λόγω μικρότερης ηλικίας αντέγραψαν από τον Fallmerayer βασικές δικές του απόψεις, ασπάστηκαν αυτές τις απόψεις του αποδεικνύοντας πως ανήκουν «Ψυχή τε σώματι» στον «Γερμανόφωνο Μεγάλο Πνευματικό Χώρο του 19^ου Αιώνα», το λιγότερο σε θέματα Εθνολογίας, λαογραφίας και Διεθνούς Πολιτικής. Ακριβώς ό,τι πιστεύουμε και εμείς γι’ αυτούς, Αd litteram.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Μαρξ και Ένγκελς για το Ανατολικό Ζήτημα» (Εκδόσεις «Γνώση» και μετάφραση Παναγιώτη Κονδύλη) το οποίο συνιστούμε ανεπιφύλακτα σε όλους. Σημειωτέον ότι ο πρώτος που τόλμησε ευθαρσώς να κάνει κριτική σε αυτές τις απόψεις δεν ήταν οι «αστέρες» της Β’ και Γ’ Διεθνούς αλλά to bête noire των απανταχού αριστερών όλων των τάσεων, ο υποτιμημένος θεωρητικά Στάλιν και ο Ουκρανός μαρξιστής Rosdolsky, το 1934 o πρώτος και το 1948 o δεύτερος. Τις απόψεις τους –Rosdolsky και Stalin–παρουσιάζουμε στις επόμενες παραγράφους και τις δύο στην Αγγλική γλώσσα όπως και στην Γερμανική την πρώτη παρατεθειμένη άποψη του Engels.

Σὲ γράμμα του Engels στὸν Bebel (17–11–1885):

1. «Αὐτὰ τὰ ἄθλια συντρίμμια πρώην ἐθνῶν, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ἕλληνες καὶ ὁ ὑπόλοιπος ληστοσυρφετός…νανοφυλές»

(MEW, τ. 36, σελιδα 390

“Diese elenden Trümmerstücke ehemaliger Nationen, Serben, Bulgaren, Griechen und andres Räubergesindel…dieser Zwergstämme”).»

«Μαρξ και Ένγκελς για το Ανατολικό Ζήτημα» Εκδόσεις «Γνώση» Μετάφραση Παναγιώτη Κονδύλη

1. «Σ’ έναν τέτοιο ευρωπαϊκό πόλεμο ή Αγγλία δέν μπορεί νά παραμείνει ούδέτερη. Πρέπει να άποφασίσει ένάντια στήν Ρωσσία. Κι ή Αγγλία εϊναι γιά τήν Ρωσσία ό πιό έπικίνδυνος άντίπαλος» καθώς και τα παρακάτω.
2. «Οί ΄Ελληνες της Τουρκίας εϊναι ώς έπί τό πλείστο σλαβικής καταγωγής, όμως υιοθέτησαν τήν σύγχρονη έλληνική γλώσσα πράγματι, μέ εξαίρεση λίγες εύγενεΐς οικογένειες τής Κωνσταντινούπολης καί τής Τραπεζούντας, είναι τώρα γενικά άποδεκτό οτι πολύ λίγο καθαρό έλληνικό αίμα υπάρχει άκόμα καί στήν Ελλάδα».
3. «Μαζί μέ τους Εβραίους οί “Ελληνες είναι οί σημαντικότεροι έμποροι στά λιμάνια καί σέ πολλές μεσογειακές πόλεις. Σέ μερικές περιοχές είναι έπίσης άγρότες. Έν πάση περιπτώσει, οΰτε ό άριθμός τους κι ή πυκνότητά τους οΰτε τό έθνικό τους πνεϋμα τούς δίνουν κάποιο πολιτικό βάρος ώς έθνος, έκτός άπό τήν Θεσσαλία κι ίσως καί τήν “Ηπειρο.»

 

1. «Αυτά τα άθλια συντρίμμια πρώην εθνών, Σέρβοι, Βούλγαροι, Έλληνες κι ο υπόλοιπος ληστοσυρφετός, που εμπνέει ενθουσιασμό στον φιλελεύθερο φιλισταΐο για να ωφελούνται οι Ρώσσοι, δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλο ούτε τον αέρα που ανασαίνει και θέλουν σώνει και καλά να κόψουν αμοιβαία τους λαίμαργους λαιμούς τους. Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο και καλά θα πάθαινε ο φιλισταίος, που λατρεύει τις εθνικότητες, αν η κάθε μια απο αυτές τις νανοφυλές δεν αποφάσιζε για ειρήνη ή πόλεμο στην Ευρώπη. Η πρώτη τουφεκιά έπεσε στο Δραγομάν, κανείς δεν ξέρει όμως, που και πότε θα πέσει η τελευταία.»

Ό Marx στόν Vermorel. 27 Αύγούστου 1867 [Αιτίες τής τουρκικής ήττας τοΰ 1878]

1. Ή έξέγερση τής Κρήτης επίσης Μαρξ και Ένγκελς για το Ανατολικό Ζήτημα» Εκδόσεις «Γνώση» και μετάφραση Παναγιώτη Κονδύλη

«Δύο πράγματα μέ καταπλήσσουν στήν έφημερίδα σας, τήν όποία έκτιμώ γιά τόν προσανατολισμό, τό θάρρος, τήν καλή θέληση καί τό ταλέντο της. 1. Κάνετε τό φύλλο σας νά άπηχεΐ ρωσσικά (καί έλληνικά, γιατί οί “Ελληνες είναι τά όργανα τών Ρώσσων) ψεύδη γιά τήν λεγόμενη έπανάσταση τής Κρήτης. Παίρνω τό θάρρος νά σας στείλω ένα απόσπασμα άπό τόν άγγλικό τύπο γιά τήν πραγματική κατάσταση στήν Κρήτη. 2. Ανατυπώνετε τίς χαλκευμένες πληροφορίες (ρωσσικής προέλευσης), ότι ή Βόρειος «Αμερική θά άναλάβει τήν πρωτοβουλία έναντίον τής Τουρκίας.»

Ό Marx στόν W. Liebknecht, 4.2.1878

1. «…Υποστηρίζουμε μέ τον πιό άποφασιστικό τρόπο τούς Τούρκους, κι αύτό γιά δύο λόγους: 1. γιατί μελετήσαμε τόν Τοϋρκο άγρότη —δηλ. τήν τουρκική λαϊκή μάζα— καί τόν γνωρίσαμε τό δίχως άλλο ώς έναν άπό τούς άξιότερονς και ηθικότερους έκπροσώπους τής άγροτιας στήν Ευρώπη. 2. γιατί ή ήττα τών Ρώσσων θά έπιτάχυνε πολύ τήν κοινωνική άνατροπή στήν Ρωσσία, τά στοιχεία τής όποιας ύπάρχουν σέ πληθώρα, καί μαζί τήν μεταστροφή σ ολόκληρη τήν Εύρώπη. Τά πράγματα τράβηξαν άλλο δρόμο. Γιατί; Έξαιτίας τής προδοσίας τής «Αγγλίας και τής Αυστρίας. Ή «Αγγλία, έννοώ τήν άγγλική κυβέρνηση »

Ό Engels στόν Marx, 19.7.1877

1. «...Οί Τούρκοι πρέπει νά κάμουν γρήγορα, άν πρόκειται νά πάει καλά τό πράγμα. Άν έπιτρέψουν στους Ρώσσους νά δημιουργήσουν στήν Βουλγαρία καί στή νότια κατωφέρεια τοΰ Αίμου ένα ρωσσικό όχυρωματικό τετράγωνο, τότε μπορεί ή ύπόθεση νά χρονίσει, καί μιά προέλαση έναντίον τής Κωνσταντινούπολης δέν θά ήταν τότε άδύνατη —μιά προέλαση δηλ. πού, όπως στά 1828»

Ό Engels στόν W. Bracke, 25.6.1877

1. [Τουρκικός δυναμισμός κι ευρωπαϊκή διπλωματία] «…Θά έκπλαγείτε κι άλλο άκόμη μέ τό πόσες δυνάμεις έχουν μέσα τους κρυμμένες οί Τούρκοι. “Ας είχαμε κι έμεϊς στήν Γερμανία ένα κοινοβούλιο σάν κι έκεΐνο στήν Κωνσταντινούπολη I “Οσο ή μάζα τοΰ λαού —δηλ. ό Τοΰρκος άγρότης καί ό Τούρκος μέσος γαιοκτήμονας— παραμένει υγιής, όπως άλλωστε είναι, μιά τέτοια άνατολική κοινωνία μπορεί ν» άντέξει άπίστευτα χτυπήματα. Κάθε άλλος λαός θά είχε καταρρεύσει μετά άπό τετρακόσια χρόνια»

Ό Engels στόν Bernstein, 22–25.2.1882

1. « ή Θεσσαλονίκη είναι πόλη «Ιουδαίων» άπό τήν Ισπανία. Βέβαια οί ένάρετοι Βούλγαροι ξεμπερδεύουν τώρα στήν Βουλγαρία καί στήν Ανατολική Ρωμυλία γρήγορα μέ τούς Τούρκους, σκοτώνοντάς τους, διώχνοντάς τους καί καίγοντας τά σπίτια τους μέ τούς ΐδιους μέσα. Άν οί Τοΰρκοι είχαν κάμει τό ίδιο μαζί τους, άντί νά τούς δώσουν περισσότερη αύτοδιοίκηση καί νά τούς πάρουν λιγότερους φόρους άπ’ όσους πληρώνουν τώρα, τότε σήμερα δέν θά ύίτήρχε βουλγαρικό ζήτημα.»

Engels στόν Bernstein, 9.10.1886

1. «Γιά τούς Βουλγάρους, όπως καί γιά μας, θά ήταν άπείρως καλύτερα, άν είχαν παραμείνει σέ τουρκικά χέρια ώσπου νά γίνει ή ευρωπαϊκή έπανάσταση οί κοινοτικοί θεσμοί θα άποτελούσαν περίφημη άφετηρία γιά τό προχώρημα, άκριβώς όπως καί τό ρωσσικό μιρ, πού κι αύτό τό βλέπουμε τώρα νά καταστρέφεται μπροστά στά μάτια μας. “Οπως είναι τώρα τά πράγματα, ή γνώμη μου είναι ή έξής: 1. Νά υποστηρίξουμε τούς Νοτιοσλάβους, άν καί γιά όσον καιρό πάνε ένάντια στήν Ρωσσία, γιατί τότε πάνε μέ τό ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα. 2. Άν όμως πάνε έναντίον τών Τούρκων, άν δηλ. άπαιτοϋν a tout prixe τήν προσάρτηση τών λίγων Σέρβων καί Βουλγάρων, πού βρίσκονται άκόμα τώρα κάτω άπό τουρκική κατοχή, τότε κάνουν συνειδητά ή άσυνείδητα τήν δουλειά τής Ρωσσίας»

Engels Κύριο άρθρο γράφτηκε άνάμεσα στίς 23 καί 28 Μαρτίου 1853

1. «Μας προκαλεί κατάπληξη τό οτι στήν τρέχουσα συζήτηση γιά τό άνατολικό ζήτημα οί άγγλικές έφημερίδες δέν τόνισαν μέ περισσότερη τόλμη τά ζωτικά έκεΐνα συμφέροντα, τά όποια θά καθιστούσαν τήν Μεγάλη Βρεταννία σοβαρό κι άνυποχώρητο άντίπαλο τών ρωσσικών σχεδίων γιά προσαρτήσεις κι έπεκτάσεις. Ή Αγγλία δέν έχει περιθώρια νά έπιτρέψει στήν Ρωσσία τήν κυριαρχία στά Δαρδανέλλια καί στόν Βόσπορο. Τόσο έμπορικά δσο καί πολιτικά ένα τέτοιο γεγονός θα άποτελοϋσε σοβαρό, άν δχι θανάσιμο πλήγμα γιά τήν βρεταννική ισχύ. Αύτό γίνεται πρόδηλο άπό τήν άπλή άπαρίθμηση τών γεγονότων γύρω άπο τό έμπόριό της μέ τήν Τουρκία ».

Ό τουρκικός πόλεμος New–York Daily Tribune, 16 Δεκεμβρίου 1853 Λονδίνο, Παρασκευή, 2 Δεκεμβρίου 1853 – Marx

(Αμέριστη συμπαράσταση στην Τουρκία στον Κριμαϊκό Πόλεμο και «πρόταση συμμαχίας» του επαναστατικού κόμματος με την Τουρκία…)

1. «…..μεγαλώνει τήν πιθανότητα ένός εύρωπαϊκοϋ πολέμου κι έπιβάλλει στήν Τουρκία τήν συμμαχία μέ τό έπαναστατικό κόμμα, άναγκαστικά άποδείχνεται ωφέλιμο γιά τήν Τουρκία, τουλάχιστο στήν σύγκρουσή της μέ τήν Ρωσσία. Φυσικά, οί έσώτερες αιτίες τής παρακμής της θά συνεχίσουν νά επενεργούν, άν δέν άντιμετωπισθοϋν μέ μιά θεμελιώδη άναμόρφωση τής τουρκικής κυριαρχίας στήν Εύρώπη.»

Τί θ’ απογίνει ή ευρωπαϊκή Τουρκία; New–York Daily Tribune, 21 «Απριλίου 1853 Κύριο άρθρο» γράφτηκε άρχές Απριλίου 1853– Engels

1. «”Οταν στά 1804 ξέσπασε ή σερβική έπανάσταση, ή Ρωσσία πήρε άμέσως κάτω άπό τήν προστασία της τούς έξεγερμένους ραγιάδες καί, άφοΰ τούς ύποστήριξε σέ δύο πολέμους, τούς έξασφάλισε μέ δύο συνθήκες τήν έσωτερική αύτονομία τής χώρας τους. Ποιός έκρινε τόν άγώνα, δταν έξεγέρθηκαν οί Έλληνες; “Οχι βέβαια οί συνωμοσίες κι οί ξεσηκωμοί τοΰ Άλ ή πασά στά Γιάννενα, δχι βέβαια ή ναυμαχία τοΰ Ναβαρίνου, οχι βέβαια ή παρουσία γαλλικοΰ στρατοΰ στόν Μοριά ούτε οί συνδιασκέψεις καί τά πρωτόκολλα τοΰ Λονδίνου, παρά ό Ντήμπιτς, πού προέλασε μέ τόν ρωσσικό στρατό ϊσαμε τήν κοιλάδα τής Μαρίτσας, περνώντας τόν Αίμο» Engels

1. «Ή μεγάλη κινητήρια δύναμη, πού έπιταχύνει τήν προέλαση τής Ρωσσίας πρός τήν Κωνσταντινούπολη, συμπίπτει μέ τήν έπινόηση, ή όποία έγινε γιά νά τήν σταματήσει: τήν κούφια κι άνεφάρμοστη θεωρία τής διατήρησης τοΰ status quo. ” Σέ τί έγκειται τοΰτο τό status quo; ” Γιά τούς Χριστιανούς υπηκόους τής Πύλης δέν σημαίνει τίποτε άλλο παρά διαιώνιση τής καταπίεσης τους άπό τήν Τουρκία. Κι οσο καταπιέζονται άπό τήν τουρκική κυριαρχία, ή κεφαλή τής Έλληνορθόδοξης Εκκλησίας, ό κύριος έξήντα έκατομμυρίων Έλληνορθοδόξων, άποτελεϊ τόν φυσικό προστάτη κι έλευθερωτή τους, κι άς είναι αύτός δ,τι θέλει άπό άλλες άπόψεις. Τό άποτέλεσμα είναι, δτι τό ϊδιο έκεΐνο διπλωματικό σύστημα, τό όποιο έφευρέθηκε μέ σκοπό τήν πρόληψη ρωσσικών ύπερβάσεων, έξαναγκάζει δέκα έκατομμύρια Ελληνορθοδόξους τής εύρωπαϊκής Τουρκίας νά ζητούν τήν ρωσσική βοήθεια.»

Ή Τουρκία New-York Daily Tribune, 7 ‘Απριλίου 1853

Λονδίνο, Τρίτη, 22 Μαρτίου 1853 Engels

1. «Οί “Ελληνες της Τουρκίας εϊναι ώς έπί τό πλείστο σλαβικής καταγωγής, δμως υιοθέτησαν τήν σύγχρονη έλληνική γλώσσα πράγματι, μέ εξαίρεση λίγες εύγενεΐς οικογένειες τής Κωνσταντινούπολης καί τής Τραπεζούντας, είναι τώρα γενικά άποδεκτό οτι πολύ λίγο καθαρό έλληνικό αίμα υπάρχει άκόμα καί στήν Ελλάδα. Μαζί μέ τους Εβραίους οί “Ελληνες είναι οί σημαντικότεροι έμποροι στά λιμάνια καί σέ πολλές μεσογειακές πόλεις. Σέ μερικές περιοχές είναι έπίσης άγρότες»

Ο Marx στόν W. Liebknecht, 4.2.1878

1. [Αιτίες τής τουρκικής ήττας τοΰ 1878] Υποστηρίζουμε μέ τον πιό άποφασιστικό τρόπο τούς Τούρκους, κι αύτό γιά δύο λόγους: 1. γιατί μελετήσαμε τόν Τοϋρκο άγρότη —δηλ. τήν τουρκική λαϊκή μάζα— καί τόν γνωρίσαμε τό δίχως άλλο ώς έναν άπό τούς άξιότερους και ηθικότερους έκπροσώπους τής άγροτιας στήν Ευρώπη. 2. γιατί ή ήττα τών Ρώσσων θά έπιτάχυνε πολύ τήν κοινωνική άνατροπή στήν Ρωσσία, τά στοιχεία τής όποιας ύπάρχουν σέ πληθώρα, καί μαζί τήν μεταστροφή σ ολόκληρη τήν Εύρώπη.»

Παραθέσαμε αναλυτικά τις απόψεις των Μαρξ και Ένγκελς θεωρώντας τες σαν ενιαίο ως σύνολο του αστικού Γερμανόφωνου raum και geist.

Επιπρόσθετα θεωρούμε πως οι απόψεις του Engels των τελευταίων πέντε χρόνων της ζωής του ουσιαστικά αποτελούν θεωρητικό προκάλυμμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της υπερψήφισης των πολεμικών πιστώσεων από την Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία στις 4 Αυγούστου του 1914. Απόψεις που προκάλεσαν την δικαιολογημένη αντίδραση του Stalin και ο οποίος απαγόρευσε την δημοσίευση τους στο θεωρητικό περιοδικό «Μπολσεβίκ» του Κομμουνιστικού Κόμματος. Όπως αναφέραμε και παραπάνω ο Stalin υπήρξε ο μοναδικός από όλες τις Διεθνείς –Α’, Β’ και Γ’– που κριτίκαρε τις απόψεις του Ένγκελς ειδικά όπως αυτές διατυπωθήκαν στα τελευταία χρόνια της ζωής του και ειδικότερα στο έργο του «Εξωτερική πολιτική του Ρωσικού Τσαρισμού». Ήταν το 1934 και ακολουθήσε ο Ουκρανός μαρξιστής Rosdolsky. Παραθέτουμε τις κριτικές αμφότερων και με ενδιάμεσα μικρότερα κείμενα

“ One can hardly doubt that this way of thinking facilitated the sin of the German Social–Democrats on August 4th, 1914, when they decided to vote for war credits, and proclaimed the slogan of defence of the bourgeois Fatherland against Tsarist Russia and against “Russian barbarism” and so on.

It is characteristic that, in his letters to Bebel written in 1891, a year after the publication of this article, when he deals with the prospects of the coming war, Engels says directly that “the victory of Germany is, therefore, the victory of the revolution”, and that “if Russia starts a war, then – forward against the Russians and their allies, whoever they may be!”

(Stalin, Collected Works Volume 14– On an article by Engels)

Και παρακάτω

« It is obvious that such a way of thinking allows no place for revolutionary war into civil war.

That is how matters stand as regards the weaknesses in Engels» article.

Evidently Engels, alarmed by the Franco–Russian alliance which was then (1801–91) being formed, with its edge directed against the Austro–German coalition set himself the task of attacking Russia»s foreign policy in this article, so as to deprive it of all credit in the eyes of European public opinion, and especially British public opinion; but in carrying out this task, he lost sight of a number of other very important and even determining factors, with the result that he fell into the one–sidedness which we have revealed.

After all this, is it appropriate to print Engels» article in our fighting organ, “Bolshevik”, as an article which provides guidance, or which, in any case, is profoundly instructive – because it is clear that to print it in “Bolshevik”, would mean to give it, tacitly, such a recommendation;

I think it is not appropriate.

J. V. Stalin.

(Stalin– Collected Works, Volume 14– On an article by Engels)

«Τα άρθρα του Ένγκελς για τον πανσλαβισμό είναι θλιβερά διάσημα, έστω κι αν χρωστάνε μεγάλο μέρος της φήμης τους σε μια εκτός συμφραζομένων ανάγνωση. Κι αν μερικές ρητορικές υπερβολές τους («το μίσος για τους Ρώσους ήταν και παραμένει το πρώτο επαναστατικό πάθος των Γερμανών») μπορούν, αν όχι να συγχωρεθούν τουλάχιστον να εξηγηθούν από την έξαψη της στιγμής, χαραχτηρισμοί όπως «εκτρωματικά έθνη» και «απαλειφάδια λαών» (ανάλογα με την απόδοση), που αναφέρονται στους Σλάβους της κεντρικής και νότιας Ευρώπης, προέρχονται απευθείας από το σχήμα της χεγκελιανής φιλοσοφίας της ιστορίας, όπως άλλωστε κι η έκφραση «λαοί χωρίς ιστορία». (Ο Μαρξ στις στέπες– Τέταρτος Κόσμος)

Ανάλογο χαρακτηριστικό απόσπασμα αναφέρουμε σχετικά με τους Σλάβικους λαούς

In Marx’s newspaper, Engels gleefully anticipated «a general war» which would «wipe out these petty hidebound nations, down to their very names. The next world war will result in the disappearance from the face of the earth not only of reactionary classes and dynasties, but also of entire reactionary peoples. And that, too, is a step forward.» (Neue Rheinishe Zeitung .13/1/1849 – Marx–Engels Collected Works Volume 8 p.238)

Τελειώνοντας, παραθέτουμε παρακάτω στην Αγγλική ένα εξαιρετικό κείμενο για τον Ουκρανό μαρξιστή Ροσντόλσκυ, συγγραφέα του βιβλίου για τους «Λαούς χωρίς Ιστορία» όπου κάνει μια εξαιρετική και συγκλονιστική κριτική στους

Μαρξ και Ένγκελς

«In 1948 the Ukrainian Marxist Rosdolsky wrote a devastating critique of the “nationality politics” of the Neue Rheinische Zeitung, the paper that Marx and Engels published and used as the platform for their interventions in the uprisings and struggles that surged around the “bourgeois” revolutions of 1848. Rarely has any Marxist exposed the limitations of any of the concrete political stances taken by Marx and/or Engels with more frankness (less restraint) or more theoretical lucidity. Rosdolsky»s critique focused on the way the paper viewed the aspirations of the Czechs, Croats, Ukrainians and other East European nationalities, starting with the unrestrained racism of (especially) its Vienna correspondent. To Rosdolsky the former (the views espoused by Marx and Engels) mattered more than the latter (the outrageous Slavophobia of this or that correspondent), since it affected the way revolutionary socialists would view struggles for national emancipation.

In one of his worst pieces of writing, “The Magyar Struggle”, published in N.Rh.Z. in January 1849, Engels insisted that in the Habsburg territories only three nationalities could be the bearers of progress—Germans, Poles and Magyars (the Poles were Slavs but a condescending exception was being made)—while the vast majority of Slavic peoples were consigned to the ethnic garbage–heap of history as what Engels thought of as doomed nationalities. Politically, this division (which, Rosdolsky knew, has roots in Hegel) was conceptualised by Engels as a hypostatizing dichotomy between “revolutionary peoples” (that is, nationalities) and “counterrevolutionary peoples”, in a twist of mid–19^th century essentialising that is hard to ignore.

Here is some of the language of the article: “The whole of Austria, headed by sixteen million fanaticized Slavs, against four million Magyars”; “an absurd nationality” (an expression also said to cover the Jews of Austria–Hungary); “a similarly decayed nation” (said about the Turks); “Turkish barbarism”; and so on. And more substantively, here is one revealing passage: “There is no country in Europe that does not possess, in some remote corner, at least one remnant–people, left over from an earlier population, forced back and subjugated by the nation which later became the repository of historical development. These remnants of a nation, mercilessly crushed, as Hegel said, by the course of history, this national refuse (Engels» italics), isalways the fanatical representative of the counter–revolution and remains so until it is completely exterminated or de–nationalized, as its whole existence is in itself a protest against a great historical revolution”. And with an unerring sense of the future, Engels invokes the examples of the “Gaels” in Scotland, the Basques in Spain, and of course the South Slavs (Serbs, Croats, Czechs, etc.) who are brusquely described as “the national refuse (italics) of a thousand years of immensely confused development”.

Rosdolsky demolished all this as a convinced historical materialist. And just as important, his long essay ends with a decisive rejection of hagiography. “There are two ways to look at Marx and Engels: as the creators of a brilliant, but in its deepest essence, thoroughly critical, scientific method; or as church fathers of some sort, the bronzed figures of a monument» ( Jairus Banaij – «On Roman Rosdolsky» )