Του Περικλή Κοροβέση
Η πληροφορία είναι ένα δημόσιο αγαθό. Όπως και η γνώση. Χωρίς αυτά τα δύο δεν μπορεί να λειτουργήσει καμιά δημοκρατία. Και επειδή η λέξη δημοκρατία έχει πολλές ερμηνείες, όταν αναφέρομαι σε αυτήν τη λέξη, εννοώ την άμεση δημοκρατία. Και αυτό δεν είναι αφορά κάποια ουτοπία, αλλά ιστορικά συμβάντα. Όπου και όποτε λειτούργησε αυτό το πολιτικό σύστημα και με βασική πάντοτε αναφορά την αρχαία Αθήνα. Τα πολιτικά συστήματα είναι σαν τις μηχανές. Και όλοι ξέρουμε πως όταν χειρίζεσαι μια μηχανή που δεν ξέρεις, το ατύχημα είναι αναπόφευκτο.
Τι ξέρει σήμερα ο νεοέλληνας για την Ε.Ε.; Τι σημαίνει άραγε ευρώ; Χωρίς ανεξάρτητη οικονομία, υπάρχει ανεξάρτητο κράτος; Το δημόσιο χρέος είναι η νέα μορφή του αποικισμού; Έχει το κράτος δικαίωμα να πουλάει δημόσια περιουσία; Δηλαδή το βιός που μάζεψε φασούλι φασούλι ένας λαός για να κάνει κοινωφελή έργα και να καλυτερέψει τη ζωή του. Για να δημιουργήσει μια αίσθηση κοινότητας και αλληλεγγύης. Μπορεί το κράτος να επιβάλλει φόρους στους πολίτες παραπάνω από αυτούς που μπορούν να πληρώσουν, να κατεβάζει δραματικά το βιοτικό επίπεδο ενός λαού και να τον εξαθλιώνει;
Ακόμα σε θέματα ζωής ή θανάτου, όπως είναι η ειρήνη ή ο πόλεμος. Τι σημαίνει να είμαστε στο ΝΑΤΟ; Καταλαβαίνουμε τι είναι η συμμαχία με το Ισραήλ; Ένα κράτος που καταβρόχθισε έναν ολόκληρο λαό, τους Παλαιστινίους, αφαιρώντας τους για πάντα το δικαίωμα να έχουν το δικό τους κράτος, και η βασική εστία πολέμου στη Μέση Ανατολή. Το ΝΑΤΟ είχε γίνει για να προασπίσει τον λεγόμενο ελεύθερο κόσμο από τον κομμουνισμό. Τώρα το πρώην ανατολικό μπλοκ έγινε και αυτό ελεύθερος κόσμος. Και μερικές χώρες (Βίζιγκραντ) έγιναν ακόμα πιο ελεύθερες από τα πρότυπά τους. Μήπως έχει ξεφύγει από τον αρχικό του προορισμό και έχει γίνει παγκόσμιος χωροφύλακας; Ακόμα για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Γίνεται λόγος; Κατά πόσο έχουμε συνδέσει την τραγωδία στο Μάτι με την άνοδο της θερμοκρασίας; (εκτός από τις εγκληματικές ευθύνες του κράτους). Πόσους σκοτώνουν καθημερινά τα αιωρούμενα μικροσωματίδια που έχουν κατά πολύ ξεπεράσει τα όρια συναγερμού;
Το διπολικό πολιτικό σύστημα δεν τα βάζει αυτά στην ατζέντα του. Θα ήταν σαν να δυναμιτίζει τον εαυτό του, γιατί αυτό τα δημιούργησε και τα συντηρεί. Είναι το τίμημα για τη λειτουργία του καπιταλισμού και του κέρδους. Αλλά οι πολίτες; Μοιάζει η τελευταία λέξη σαν ευφημισμός σε μια κοινωνία καταναλωτών. Οι πολίτες είναι λίγοι (και όχι μόνο στην Ελλάδα) και αυτοί δεν έχουν κόμμα. Οι εξωκοινοβουλευτικές ομάδες της Αριστεράς, αν δημιουργούσαν ένα μέτωπο στα σημεία που συμφωνούν, ίσως να ήταν μια εναλλακτική λύση. Συνολικά τα ποσοστά τους δεν είναι ευκαταφρόνητα. Αλλά, όπως δείχνουν αντικειμενικά τα πράγματα, δεν τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Αν το ήθελαν, θα είχε γίνει. Χρόνια τώρα παίζεται αυτό το παιχνίδι. Η κάθε ομάδα έχει τον δικό της «μίνι Τσίπρα» που δεν είναι αποδεκτός από τους άλλους «μινιτσιπράδες» ή «μινιτσιπρούδες». Και η διάσπαση είναι η μόνη ρεαλιστική πραγματικότητα. Αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει πολιτική με μόνο προσόν την ικανότητά του για διάσπαση. Και οπωσδήποτε, βέβαια, πάντα στο όνομα των αρχών.
Εντούτοις, αν οι ακόλουθες πληροφορίες που μου έστειλε ο χάκερ είναι έγκυρες, σε αυτές τις εκλογές θα έχουμε μια έκπληξη, που μπορεί να αλλάξει όλο το πολιτικό σκηνικό. Πάρτε βαθιά ανάσα και συγκρατηθείτε. Ο Σωκράτης Μάλαμας φαίνεται να ηγείται ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, αποτελούμενου κυρίως από μουσικούς, χορευτές, λογοτέχνες, ζωγράφους και εν γένει δημιουργούς και τεχνίτες (ανάμεσά τους καραβομαραγκούς, γυψοτεχνίτες, πεταλλοτεχνουργούς κ.λπ.). Το όνομα της κίνησης είναι: «Και τι δεν κάνω». Προφανώς από το τραγούδι του Άκη Πάνου. Ο επόμενος στίχος «την παγωμένη σου καρδιά για να ζεστάνω» εμφανέστατα εννοεί την Ελλάδα. Βασικό σύνθημα είναι «η Ελλάδα ανήκει στη μουσική της». Προφανώς εδώ πρέπει να εντοπίσουμε την παρουσία εθνομουσικολόγων και άλλων ερευνητών που πιστεύουν πως η παράδοση είναι η εθνική μας συνείδηση. Και η παρουσία αυτών των ξεχασμένων επαγγελμάτων σηματοδοτεί το ενιαίο της δημιουργίας, που βρίσκεται πια στο περιθώριο της σημερινής τεχνοκρατικής εποχής.
Στις προεκλογικές εκστρατείες δεν θα υπάρχουν λόγοι. Αυτές θα είναι μόνο συναυλίες. Λέγεται πως ήδη ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει κλείσει δεκάδες χιλιάδες ταράτσες σε όλη την Ελλάδα, όπου θα παίζουν μικρά τοπικά συγκροτήματα. Και αυτό για να παρακολουθήσουν οι ανήμποροι γέροι και τα ΑμεΑ. Η κίνηση αυτή φαίνεται να έχει συγκινήσει και τους «αρχαιοπτέρυγες» του ελληνικού τραγουδιού. Νταλάρας, Αλεξίου, Γαλάνη, Παπακωνσταντίνου κ.λ.π. θα δώσουν μεγάλες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα υπέρ της κίνησης, αλλά δεν θα πολιτευτούν. Θα είναι από τώρα ένας είδος αντιπολίτευσης, κάτι σαν εποπτικό συμβούλιο, για να μην εκτροχιαστεί η κίνηση από τις αρχές της. Σωστό μέτρο για μένα. Τόσα έχουν δει τα μάτια μας. Ο Σαββόπουλος δεν έχει απαντήσει ακόμα. Ο δε Μικρούτσικος τους κατήγγειλε σαν «μουσικό ΣΥΡΙΖΑ» αλλά θα κρατήσει μαζί τους τις φιλικές και επαγγελματικές του σχέσεις. Και το πολιτικό μήνυμα ποιο θα είναι; Αυτό που βγαίνει από τα τραγούδια. Είναι από μόνο του πολιτικό μανιφέστο.
Περικλής Κοροβέσης
