Ευρωεκλογές;…Σε ποια Ευρώπη και για ποια Ευρώπη;

Είναι χρήσιμη η διαδικασία των ευρωεκλογών;

Θα αλλάξει κάτι στο δυσμορφικό, εξ αρχής, δημιούργημα των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών κέντρων που επιδιώκουν την παγκόσμια διακυβέρνηση και την νέα φεουδαρχία;

Αλλάζοντας οι πολιτικοί συσχετισμοί θα αλλάξει η ΕΕ;

Κατά την γνώμη μου όχι!

Άλλωστε οι ευρωεκλογές, στις περισσότερες χώρες μέλη της δυσμορφικής Ευρωπαϊκής κολεκτίβας, είναι περισσότερο ένα crash test κυβερνήσεων και κομμάτων μέσα απ’ το οποίο σφυγμομετρούν την αποδοχή τους στις κοινωνίες των κρατών μελών, παρά μια δυνατότητα μέσα από την οποία μπορεί να μεταβληθεί ή να διορθωθεί η πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ.

Η θεσμική δυσμορφία που η συνθήκη του Μάαστριχτ (1993) υπαγόρευσε προϋπέθετε μια τραπεζοκεντρική Ευρώπη, όπου η αφανής διακυβέρνησή της θα ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι εκτελεστές – εντολοδόχοι της χρηματοπιστωτικής διοίκησης έμελλε να είναι οι πολιτικοί επί κεφαλής των κρατών μελών, που είχαν προσχωρήσει στην ιδέα μιας Ευρώπης τμήματος της «παγκόσμιας κοινότητας», όπως οι δυστοπιστές – νεοφεουδάρχες την ήθελαν με τον όρο «παγκόσμια διακυβέρνηση».

Επομένως η ασφυκτικά ελεγχόμενη χρηματοπιστωτική ΕΕ, η σε όλα τα πεδία – και στο χρηματοπιστωτικό – αποτυχημένη, όσον αφορά τον διακηρυγμένο στόχο της ευμάρειας των κοινωνιών της, καθώς και του παράγοντα εξισορρόπησης των παγκόσμιων ανταγωνισμών και εγγυητή της ειρήνης, δεν αποτελεί παρά ένα νεοταξικό δημιούργημα που έμελλε να συντελέσει παράγοντα της προωθούμενης δυστοπίας, όπως αυτή ραγδαία ξεδιπλώνεται από τα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα.

Η ανάσχεση και η ανατροπή αυτής της καταστροφικής πορείας στην Ευρωπαϊκή ήπειρο μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν στις κοινωνίες της Ευρώπης επικρατήσει η πολιτική πεποίθηση, πως η διαμόρφωση μιας Ευρώπης παράγοντα ισορροπίας των καπιταλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, μπορεί να υπάρξει μόνο με την ανατροπή του Συμφώνου του Μάαστριχτ.

Είναι αυτό το ιδρυτικό σύμφωνο του 1993 που κατέστησε την γηραιά ήπειρο μέρος του δυστοπικού μεταμορφισμού του κόσμου.

Επομένως μόνο μέσα από την απόλυτη αναδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης, από χρηματοπιστωτική κολεκτίβα της Νέας Φεουδαρχίας, σε έναν πολιτικό οργανισμό συνεννόησης, σεβασμού και συναντίληψης ανεξάρτητων κρατών για τα μεγάλα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και οικολογικά προβλήματα που γεννά ο αδυσώπητος ιμπεριαλιστικός, καπιταλιστικός ανταγωνισμός και η καθολική κοινωνική και πολιτική πεποίθηση της ανάγκης διαμόρφωσης μιας ενιαίας πολιτικής δύναμης, που θα αρνείται την οικονομίστικη, δυσμορφική, νεοφεουδαρχικού τύπου , κολεκτιβοποίηση της ηπείρου και του πλανήτη και θα ορθώνεται σαν τείχος αντίστασης, εμπέδωσης του διεθνούς δικαίου και της ειρήνης στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των υπερδυνάμεων που επιδιώκουν να οδηγήσουν την ιστορική εξέλιξη αυτού του αιώνα.

Αυτό προϋποθέτει την επάνοδο των ιδεολογιών και της πολιτικής, όχι σαν ψευδεπίγραφο προκάλυμμα των κάθε μορφής και είδους οικονομικών λόμπι, με «πολιτικούς» – λογιστές και διαχειριστές των «τραστοποιημένων» οικονομικών συμφερόντων, που οδηγούν σε μια παγκόσμια οικονομική αναδιανομή νεοφεουδαρχικού τύπου στα χέρια κροίσων που αποτελούν λιγότερο από το 1% του πληθυσμού της γης.

Ακόμα περισσότερο αυτή η δυσμορφική κολεκτίβα δεν έχει ανάγκη τσαρλατάνων και «ανησυχούντων» κάθε μορφής και είδους που ξεπετάχτηκαν με την υπόθεση – σχέδιο covid19 ως «άρτι αφυπνισθέντες», στην από πολλά χρόνια δυσμορφική ευρωπαϊκή πορεία, επιχειρώντας μόνο το «εκλογικό πλιάτσικο» αφελών.

Είναι γνωστό πως η Ευρωβουλή έχει κάνει αρκετά πλουσιότερους μερικές χιλιάδες προσώπων που πέρασαν από την Ευρωπαϊκή βουλή τα τριάντα ένα χρόνια λειτουργίας της , αλλά η πολιτική πορεία της Ευρώπης όχι μόνο δεν βελτιώθηκε – ούτε στην κατεύθυνση της ουσιαστικής και αυτόνομης παρέμβασής της στην παγκόσμια γεωοικονομική και γεωπολιτική σκακιέρα, ούτε στην κατεύθυνση της οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης που έπρεπε να αποτελεί το βασικό μέλημα και την ακρογωνιαία βάση δημιουργίας της ένωσης – αντίθετα επιδεινώθηκε και μετατράπηκε σε ένα δυστοπικό παράρτημα του WEF που αναλαμβάνει την πολιτική κάλυψη των ψυχοπαθών ιδεών και σχεδίων που το φόρουμ του κ Schwab επεξεργάζεται.

Μας αρκεί λοιπόν η ρητορεία της συστημικής ακροδεξιάς που υπόσχεται τα πάντα σε όλους, με μόνη πολιτική επιδίωξη να αντικαταστήσει τα κόμματα των δυστοπικών φιλελέδων που βρίσκονται σήμερα στο τιμόνι των κρατών μελών της ΕΕ, με διάφορα χρώματα και αποχρώσεις και με τις ευλογίες του Νταβός WEF, χωρίς βέβαια στην ουσία να θέλει ή να μπορεί να αλλάξει την ουσία της δυστοπικής Ευρωπαϊκής πορείας.

Τον κυρίαρχο λόγο στην ανατροπή της καθοδικής και επικίνδυνης Ευρωπαϊκής πολιτικής πορείας τον έχουν οι κοινωνίες της Ευρώπης, που θα πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να υπάρξουν σε μια ήπειρο που χωρίζεται σε κράτη πρώτης και δεύτερης διαλογής, όπως από την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2010 δυστυχώς εμπεδώθηκε.

Δεν μπορεί να προχωρήσει κανένα ενιαίο πολιτικό σχέδιο μέσα από την κοινωνική και οικονομική σχάση μεταξύ των γεωοικονομικών ζωνών της Ευρώπης.

Χωρίς τον αμοιβαίο σεβασμό και την αναγνώριση της αμφίδρομης χρησιμότητας μεταξύ Ευρωπαϊκού Βορά και Ευρωπαϊκού Νότου κανένα ενιαίο πολιτικό σχήμα συνεννόησης δεν θα μπορέσει να αποτελέσει το ανάχωμα στην καταστροφική πορεία της τελικής αναμέτρησης των ιμπέριουμ στον πλανήτη.

Η πολιτική ένωση της Ευρώπης δεν μπορεί να γίνει με «τσαρλατάνους» και πολιτικούς «σαλτιμπάγκους» για τους οποίους το Ευρωκοινοβούλιο είναι ευκαιρία ατομικής ανέλιξης και ποικίλων “διασυνδέσεων”, ούτε με “πολιτικούς” τύπου Φον ντερ Λάϊεν, Μπορέλ, Μισέλ και άλλων «αστέρων» του νεοφεουδαρχικού εντολοδοχισμού.

Με αυτούς τους απίθανους “γκαουλάϊτερ” των λόμπι του νεοφεουδαρχισμού η Ευρώπη έχει καταστεί όχι μόνο μέρος του παγκόσμιου προβλήματος ανισορροπίας αλλά κινδυνεύει να αποτελέσει το έδαφός της το πεδίο της τελικής αναμέτρησης μεταξύ των καπιταλιστικών πόλων που έχουν δημιουργηθεί και τελικά να αποτελέσει το «θέατρο» του ολέθρου.

Κοντολογίς, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ένωση όταν απεμπολείς ή εκχωρείς τα κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους σου, στο όνομα μιας Ομοσπονδίας η οποία ελέγχεται από διορισμένο – από παγκοσμιοποιητικά, νεοφεουδαρχικά κέντρα – διευθυντήριο το οποίο αποτελεί το πολιτικό κέντρο εξουσίας, που δεν λαμβάνει υπόψιν τις ιδιαιτερότητες ή τα πιθανά συγκρουόμενα ζωτικά συμφέροντα των κρατών μελών της και υπακούει τυφλά στα δυσμορφικά κελεύσματα των κέντρων του μετανθρωπισμού.

Επομένως το ζήτημα της πολιτικής Ευρώπης δεν περνά από την διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων για την Βουλή της κατά Μάαστριχτ Ευρωπαϊκής δομής, που έχουν αποδείξει ότι είναι αδύναμοι να επιβάλλουν αλλαγές και πολύ περισσότερο ανατροπές που έχει ανάγκη η ήπειρός μας.

Αυτή η σημερινή πολιτική έκφανση της Ευρώπης δεν αξίζει στις κοινωνίες της γηραιάς Ηπείρου.

Μένει η δυναμική αντίστασης και απόρριψης των κοινωνιών να δείξει τον πολιτικό δρόμο της Ευρώπης που δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξακολουθήσει να είναι το προσάρτημα των ΗΠΑ και της επιχειρουμένης, δια μέσου αυτών, δυστοπίας.

Η πολιτική σύγκληση της Ευρώπης θα πρέπει να έχει την ταυτότητα της παγκόσμιας ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, του σεβασμού της ακεραιότητας των Εθνών – κρατών και της συναντίληψης της ασφάλειας απ’ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια όρη.

Διαφορετικά η σημερινή πολιτική πορεία της Ευρώπης, την καθιστά για άλλη μια φορά το θύμα της παγκόσμιας Ιστορικής εξέλιξης, όπως ακριβώς ήταν και τον περασμένο αιώνα.

Πάντα Ευπειθής

Νίκος Σίμος