Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει για την απόφαση του Eurogroup, αλλά ο ελληνικός λαός έχει να αντιμετωπίσει υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060, σκληρές ανιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αλλά και τη συνέχιση της επιτροπείας και της αβεβαιότητας στην εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών. Με λίγα λόγια, το ελληνικό χρέος θα συνεχίσει να αποτελεί έναν μηχανισμό επιβολής πολιτικής των ευρωπαϊκών θεσμών που θα κρατά όμηρο την ελληνική οικονομία και τον ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες ακόμα.
Πιο συγκεκριμένα, μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις και συγκρούσεις των «μεγάλων δυνάμεων», της Γερμανίας, της Γαλλίας και του ΔΝΤ, το Eurogroup παίρνει και πάλι μέτρα για τη βιωσιμότητα του ελληνικούς χρέους, αυτή τη φορά μεσοπρόθεσμου ορίζοντα, όπως η επιμήκυνση των δανείων του EFSF, η αναστολή του αυξημένου επιτοκίου του δανείου που χρησιμοποιήθηκε στην επαναγορά ομολόγων του 2012 και η επιστροφή των κερδοσκοπικών εσόδων που απολαμβάνουν η ΕΚΤ και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες από την κατοχή των ελληνικών ομολόγων που, με νομικά έωλα επιχειρήματα, δεν κουρεύτηκαν με το PSI.
Θυμίζουμε ότι για το ελληνικό χρέος, την περίοδο 2012-2016, εφαρμόστηκε το περιβόητο PSI που κούρεψε τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν, ως επί το πλείστον, οι ελληνικές τράπεζες, τα ελληνικά νοικοκυριά και τα ασφαλιστικά ταμεία, αφού οι ευρωπαϊκές τράπεζες (γαλλικές και γερμανικές) είχαν προλάβει να τα ξεφορτωθούν, και άλλα μικρότερα μέτρα που αφορούσαν την επαναγορά ομολόγων, την επιμήκυνση δανείων και τη μείωση επιτοκίων.
Τα αποτελέσματα όλων αυτών των «μέτρων ελάφρυνσης» ήταν τελικά να εκτιναχθεί το ελληνικό χρέος, να χρεωθεί ο ελληνικός λαός το δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο, ώστε να χρηματοδοτήσει το πτωχευμένο τραπεζικό σύστημα και τα νέα δανειακά βάρη που του πρόσθεσαν, να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία, να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, στο όνομα της βιωσιμότητας.
Από την απόφαση του Eurogroup, απουσιάζουν, ωστόσο, τα μακροπρόθεσμα μέτρα για το χρέος και ο λεγόμενος γαλλικός μηχανισμός που θα συνέδεε την εξυπηρέτηση του χρέους με την οικονομική ανάπτυξη. Σύμφωνα, μάλιστα, με την παλαιότερη απόφαση του Eurogroup στις 25/05/16, με τη λήξη του Μνημονίου, οι ευρωπαίοι δανειστές θα έπρεπε να συγκεκριμενοποιήσουν, εκτός από τα μεσοπρόθεσμα μέτρα, και το μακροπρόθεσμο μηχανισμό (contingency mechanism). Η απουσία μακροπρόθεσμων μέτρων δεν έμεινε απαρατήρητη από το ΔΝΤ το οποίο, ναι μεν έκρινε βιώσιμο το χρέος μεσοπρόθεσμα, αλλά θα περιμένει κατά πόσο οι ευρωπαίοι δανειστές της Ελλάδας θα πάρουν επιπλέον μέτρα, εφόσον χρειαστεί, μετά το 2032.
Όσον αφορά το πλαίσιο της μετα-προγραμματικής εποπτείας, η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί μεγάλη επιτυχία ότι πλέον μπαίνει σε καθεστώς Ενισχυμένης Εποπτείας, σύμφωνα με τον Κανονισμό 472/2013, και επομένως θα υπάγεται υπό την προστασία του κοινοτικού δικαίου. Αυτή η διαπίστωση από τη μεριά της κυβέρνησης προδίδει στην καλύτερη άγνοια και στη χειρότερη πολιτική κοροϊδία. Τόσο η Ενισχυμένη Εποπτεία, στην οποία εντάσσονται όλες οι χώρες που ολοκληρώνουν ένα Μνημόνιο, όπως πχ η Πορτογαλία, όσο και τα Προγράμματα Προσαρμογής του ESM, όπως αυτό που ολοκληρώνει η Ελλάδα, όσο και η οικονομική και δημοσιονομική εποπτεία του Συμφώνου Σταθερότητας και του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, που αφορά πχ τη Γαλλία, διαπνέονται από το κοινοτικό δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Με τις ευλογίες του κοινοτικού δικαίου διαλύονται οι εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με τις ευχές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία και με την πίεση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των Συνθηκών, μπορεί η Κομισιόν και το Eurogroup να καθορίσει τις δημοσιονομικές και μεταρρυθμιστικές πολιτικές όλων των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα, του 3.5% μέχρι το 2022 και του 2.2% μέχρι το 2060, που δεσμεύουν για δεκαετίες τον ελληνικό λαό σε μια σκληρή λιτότητα, και θα αφαιρούν από την ελληνική οικονομία, περίπου 4 με 7 δις ευρώ το χρόνο, για τις πληρωμένες δανείων προς τους δανειστές.
Όσο και να προπαγανδίζει η κυβέρνηση ότι η απόφαση του Eurogroup είναι επιτυχής και το ελληνικό χρέος βιώσιμο, ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι δεν είναι βιώσιμος ο μισθός του, η σύνταξή του, το κόστος διαβίωσής του, η εκπαίδευσή του και το σύστημα υγείας του. Η πραγματική προοδευτική προοπτική που έχει ο ελληνικός λαός είναι στον αντίποδα των πολιτικών λιτότητας και υποθήκης του μέλλοντος. Η ρήξη με τις πολιτικές αυτές και η έξοδος από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, μπορούν να ανοίξουν νέες προοπτικές για τον ελληνικό λαό, να μας δώσουν νέα εργαλεία για να αντιμετωπίσουμε τα οικονομικά και κοινωνικά μας προβλήματα.
