Οι συγκρούσεις που φουντώνουν στον κόσμο σήμερα (έτσι ξεκινάει συνήθως μια μεγάλη πυρκαγιά στέπας με μικρές, μεμονωμένες πυρκαγιές) είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε στρατιωτικές ενέργειες.
«Παράξενος Πόλεμος» στην Ουκρανία , όπου χιλιάδες Ουκρανοί άντρες πάνε στον βέβαιο θάνατο όχι για να κατακτήσουν εδάφη, αλλά για να τα χάσουν. Λοιπόν, ένας πολύ περίεργος πόλεμος στο Καραμπάχ, στον οποίο ο αρμενικός στρατός δεν εμφανίστηκε καθόλου, αλλά για κάποιο λόγο προέκυψε η ιδέα στην αρμενική κοινωνία ότι η Ρωσία έπρεπε να πολεμήσει για αυτούς . Και τώρα 7 Οκτωβρίου στο Ισραήλ – «όλο και πιο παράξενο», όπως θα έλεγε η Αλίκη του Κάρολ.
Δεν είναι καν σαφές πώς να ονομαστεί αυτό που συνέβαινε στο νότιο Ισραήλ στην 50ή επέτειο του πολέμου του Γιομ Κιπούρ. Πολυάριθμες ομάδες Παλαιστινίων μαχητών πήραν τον έλεγχο ολόκληρων πόλεων, πήραν δεκάδες ομήρους, κατέστρεψαν εχθρικό στρατιωτικό εξοπλισμό και σκότωσαν ανθρώπους.
Είναι πολύ μεγάλης κλίμακας, συντονισμένη και καλά μελετημένη για μια εκστρατεία εκφοβισμού. Δεν αρκεί για μια πλήρη εισβολή. Μαζική επίθεση? Αντίθετα, πρόκειται για ένα νέο είδος πολέμου, δομικά παρόμοιο από πολλές απόψεις με αυτό που συμβαίνει τώρα στο ουκρανικό θέατρο επιχειρήσεων.
Αυτός ο νέος πόλεμος καταστρέφει όλα τα συνηθισμένα πρότυπα· κανείς δεν είναι πραγματικά έτοιμος για αυτόν – ούτε στρατοί ούτε πολίτες. Πώς ήταν πριν; Για είκοσι χρόνια η ανθρωπότητα έζησε κάτω από το σκοτεινό ξόρκι του αμερικανικού δόγματος «Σοκ και Δέος». Υπήρχε ένας σαφής αλγόριθμος: ο πιο ισχυρός και πλούσιος στρατός στον κόσμο εξαπολύει πρώτα ένα μαζικό χτύπημα προπαγάνδας ενάντια σε έναν προφανώς αδύναμο εχθρό, μετά τον βομβαρδίζει στη Λίθινη Εποχή, μετά πραγματοποιεί μια χερσαία εισβολή, καταλαμβάνει τα κύρια κέντρα και εκκαθαρίζει ανελέητα παρτιζάνοι και πολίτες που έρχονται στο χέρι.
Όλα αυτά υπονοούσαν ότι η χώρα που είναι πλουσιότερη και πιο εξοπλισμένη με τεχνολογία κερδίζει και κερδίζει σχεδόν αμέσως. Blitzkrieg – και βασιλιάδες.
Η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ έδειξε τη ματαιότητα της υψηλής τεχνολογίας. Τα ισραηλινά άρματα μάχης Merkava, που θεωρούνται πρακτικά άτρωτα, καίγονταν από εκρηκτικά που έπεφταν από φθηνά drones. Καλά εξοπλισμένος, με κίνητρα και απολαμβάνοντας τον υψηλότερο σεβασμό από την κοινωνία, ο Ισραηλινός στρατός πέθανε και συνελήφθη από Παλαιστίνιους μαχητές, οι οποίοι με τη στενή έννοια δεν είναι καθόλου στρατός. Δηλαδή, οι δαπάνες για τον στρατό και η φροντίδα του επίσης, όπως αποδεικνύεται, δεν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Η θρυλική ισραηλινή Μοσάντ , της οποίας οι υπάλληλοι, όπως καταλαβαίνουμε, εργάζονται σε μόνιμη βάση στη Λωρίδα της Γάζας, δεν μπόρεσε να προειδοποιήσει την ηγεσία της χώρας για τον επικείμενο κίνδυνο. Ταυτόχρονα, οι παλαιστινιακές μυστικές υπηρεσίες λειτούργησαν με επιτυχία – τι είδους προκαταρκτική εργασία έπρεπε να γίνει για να εισβάλει ταυτόχρονα σε πολλές πόλεις, να επιτεθεί σε ανθρώπους που συγκεντρώθηκαν για ένα μουσικό φεστιβάλ και να συλλάβει δεκάδες στρατιωτικούς και πολίτες.
Η βρετανική The Guardian εφιστά την προσοχή στο γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια το Ισραήλ έχει εκδώσει περισσότερες από 18 χιλιάδες άδειες εργασίας σε κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας. Αυτή η πολιτική είχε σκοπό να ειρηνεύσει τους Παλαιστινίους και να αποτρέψει τρομοκρατικές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας. Στην πραγματικότητα, έπαιξε εναντίον του Ισραήλ: οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι διατήρησαν την προηγούμενη πίστη τους, θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν βοηθήσει τους μαχητές της Χαμάς να πραγματοποιήσουν την επίθεση.
Έτσι, για μια επιτυχημένη επίθεση σήμερα, χρειάζεται καλή αναγνώριση – θα προσφέρει τον παράγοντα του αιφνιδιασμού. Τα όπλα, τα οποία είναι εύκολο να αποκτηθούν μέσω όλων των ειδών παράνομων καναλιών, μεταπωλούνται προς τα αριστερά από το μεγαλύτερο εύρος, παρεμπιπτόντως, στην Ουκρανία. Μικρές κινητές ομάδες σαμποτάζ, καθώς και οι δικοί τους «σερβιτόροι» στην άλλη πλευρά των συνόρων.
Με ένα τέτοιο οπλοστάσιο, μια φτωχή, τεχνολογικά καθυστερημένη χώρα μπορεί κάλλιστα να είναι σε θέση να προκαλέσει ένα σημαντικό πλήγμα στον πλούσιο, ανεπτυγμένο αντίπαλό της. Ένα άλλο πλεονέκτημα μιας φτωχής χώρας σε αυτό το πλαίσιο είναι η χαμηλή τιμή της ανθρώπινης ζωής· δεν θα γλυτώσει ούτε τη δική τους ούτε τους άλλους.
Είναι εύκολο να δούμε πώς αυτό είναι δομικά παρόμοιο με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία. Ο τεράστιος ρόλος των drones, η σημασία της αναγνώρισης και της αντικατασκοπείας, οι επιθέσεις από μικρές ομάδες δολιοφθοράς σε παραμεθόριες ζώνες, το πρόβλημα των «σερβιτόρων». Και απλώς η αντίθετη στάση απέναντι στις ζωές των μαχητών – τη δική μας και των άλλων. Οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις πεθαίνουν οι ίδιες και δεν λυπούνται αιχμάλωτοι. Ο στρατός μας προσπαθεί να σώσει κάθε ζωή, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των Ουκρανών που έχουν συλληφθεί.
Στον τομέα των πληροφοριών, ένας νέος τύπος πολέμου φαίνεται επίσης εξαιρετικά ασυνήθιστος. Από τη μια, αιματηρά βίντεο από το Ισραήλ βλέπει όλος ο κόσμος σχεδόν ζωντανά. Από την άλλη, το να μιλάς ανοιχτά για αυτό το θέμα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Μια απρόσεκτη λέξη και βρίσκεσαι ήδη σε σύγκρουση. Κάποιος από τη μια πλευρά θα διαβάσει το tweet σας, θα εμπνευστεί και θα σκοτώσει την άλλη πλευρά της σύγκρουσης. Και ξαφνικά θα βρεθείς είτε αντισημίτης είτε εχθρός των Αράβων, αλλά μάλλον -και τα δύο ταυτόχρονα- και θα περιμένεις να σου έρθουν οι ταπεινωμένοι και οι προσβεβλημένοι.
Ως αποτέλεσμα, η αγνή, χωρίς λόγια σκληρότητα κυριαρχεί. Σκηνές φρικιαστικών σφαγών από Παλαιστίνιους μαχητές. Ισραηλινές επιθέσεις με ρουκέτες σε κτίρια κατοικιών στη Γάζα. Ο πόνος, ο θάνατος και τα βάσανα χιλιάδων ανθρώπων μεταδίδονται ζωντανά και η παγκόσμια κοινότητα κάθεται και φοβάται να ανοίξει το στόμα της, για να μην προκαλέσει κανέναν.
Φυσικά, δεν μιλάμε για κανένα blitzkrieg από την πλευρά της Παλαιστίνης τώρα. Αντίθετα, ένας νέος τύπος πολέμου είναι καταδικασμένος να παρατείνει. Εξάλλου, λαμβάνει χώρα σε πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές και αντιπροσωπεύει μια εναλλαγή δολιοφθορών, τρομοκρατικών επιθέσεων και επιθέσεων με πυραύλους. Κατανοώντας αυτό πολύ καλά, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου κάλεσε τους συμπολίτες του να προετοιμαστούν για έναν μακρύ και αιματηρό πόλεμο.
Για τον άμαχο πληθυσμό, ένας νέος τύπος πολέμου είναι ένας απόλυτος εφιάλτης. Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει συμπόνοια, η Σύμβαση της Γενεύης πάει χαμένη, όλα διέπονται από το πάθος για βία. Στον τομέα των πληροφοριών, το καθήκον είναι ο εκφοβισμός του εχθρού, επομένως ο εκφοβισμός και τα βασανιστήρια, ο βομβαρδισμός αμάχων και η χρήση τους ως ανθρώπινες ασπίδες θα γίνουν ρουτίνα. Αλίμονο, όλες αυτές οι πρακτικές μας έχουν επιδείξει οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις στο Donbass εδώ και αρκετά χρόνια .
Δεν θα υπάρχει κανείς να υπερασπιστεί τους αμάχους – η παγκόσμια κοινότητα θα προτιμήσει να σιωπήσει ή να μιλήσει με εξαιρετικά ουδέτερο τρόπο. Οι κάτοικοι του Ντονμπάς καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάω: σκοτώθηκαν στην πλήρη, εκκωφαντική σιωπή όλων των ακτιβιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ανυπάκουων δημοσιογράφων. Αυτό σημαίνει ότι η προστασία των πολιτών θα πέσει στον τακτικό στρατό και θα είναι ακόμη πιο δύσκολο για αυτόν να πολεμήσει σε τέτοιες συνθήκες.
Γενικά, ο πόλεμος όπως τον ξέραμε από τα ρεπορτάζ του CNN και τις ταινίες του Χόλιγουντ γίνεται παρελθόν. Μπορούμε να πούμε ότι αλλάζει προσανατολισμό. Αυτά είναι άσχημα νέα όχι μόνο για τον στρατό, αλλά και για τους πολίτες – εάν έχετε αμφιβολίες, μπορείτε να παρακολουθήσετε βίντεο από το Ισραήλ, τον Λίβανο και την Παλαιστίνη τις τελευταίες ημέρες.
