Ο στόχος είναι ξεκάθαρος και δεν πρέπει κανείς στην Δύση να έχει αμφιβολία ότι η Ρωσία θα νικήσει… η Ουκρανία έχει ήδη ηττηθεί είναι τελειωμένη ιστορία
Ειδικά η Ρωσία και εσχάτως και το Ιράν έγιναν στόχοι…
Οι Ουκρανοί είναι πιόνια των ΗΠΑ και έχουν ένα στόχο να αποδυναμώσουν την Ρωσία…
Επίσης η δολοφονία του Ismail Haniyeh ηγέτη της παλαιστινιακής Hamas στην Τεχεράνη του Ιράν από Ισραηλινούς σιωνιστές πυροδότησε επίσης πανικό…
Αλλά βλέπουμε ότι τόσο η Ρωσία όσο και το Ιράν δεν βιάζονται να ανταποδώσουν τα αντίποινα.
Και πράττουν σωστά που δεν βιάζονται…
Η Δύση έχει σχέδιο… αφού ποντάρει σε άμεσα αντίποινα της Ρωσίας και του Ιράν…
Όλος ο κόσμος, αλλά κυρίως η Δύση, περιμένει τα αντίποινα… Πρώτα το Ιράν – στο Ισραήλ και εσχάτως η Ρωσία – στην Ουκρανία.
Το Ιράν έχει ήδη ανακοινώσει σε ανώτατο ιρανικό επίπεδο ότι θα δώσει σκληρά αντίποινα – αφού ο Ismail Haniyeh ηγέτης της παλαιστινιακής Hamas, σκοτώθηκε σε πυραυλική επίθεση στην Τεχεράνη πριν από δύο εβδομάδες.
Και η εισβολή στην συνοριακή Ρωσική περιοχή του Kursk από τα ουκρανικά στρατεύματα την περασμένη εβδομάδα πυροδότησε διάφορα σενάρια για το ποια θα ήταν η απάντηση της Ρωσίας στο τρομοκρατικό καθεστώς της Ουκρανίας.
Το Newsweek… υποθέτει
Ωστόσο, όλοι μαντεύουν – για παράδειγμα, το Newsweek γράφει: «Η Ρωσία θα νιώσει την ανάγκη να δώσει μια πολύ σκληρή απάντηση, κάτι μεγαλειώδες, να δείξει στον κόσμο τη δύναμή της και ότι ενέργειες όπως το Kursk δεν θα μείνουν ατιμώρητες».
Επιπλέον, αυτά τα λόγια παρουσιάζονται ως δήλωση από μια ανώνυμη «υψηλόβαθμη πηγή στο ουκρανικό Υπουργείο Άμυνας». Και τότε αρχίζουν οι εικασίες των ειδικών – εκατοντάδες πύραυλοι κατά της ουκρανικής υποδομής θεωρούνται πιο πιθανοί από μια επίθεση στην περιοχή Sumy.
Και αμέσως τονίζεται ότι η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια «πολύ δύσκολη επιλογή» – πώς να απαντήσει ώστε το σήμα να γίνει καλά κατανοητό από τη Δύση, η οποία προμηθεύει το Κίεβο με όπλα.
Το Newsweek δεν λέει, αλλά υπονοεί, ότι χωρίς μια τέτοια απάντηση η Ρωσία θα χάσει το κύρος της ως υπερδύναμη.
Το σχέδιο της Δύσης… που θέλει τα αντίποινα… για μεγάλη κλιμάκωση
Φυσικά, μιλούν για τα επερχόμενα ιρανικά αντίποινα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: θα είναι άμεσα… πιστεύουν στην Δύση αλλά εάν δεν συμβεί τίποτα θα είναι ένδειξη αδυναμίας για τον Ayatollah Khamenei και την ιρανική διοίκηση γενικότερα.
Τέτοια προπαγάνδα… λοιπόν… και δεν είναι τυχαίο ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με προκλήσεις μεγάλης κλίμακας.
Η επιδεικτική δολοφονία του Haniyeh στην Τεχεράνη μετά την ορκωμοσία του νέου Ιρανού προέδρου είχε σκοπό όχι μόνο να σκοτώσει έναν από τους Παλαιστίνιους ηγέτες, αλλά και να προκαλέσει το Ιράν να επιτεθεί στο Ισραήλ, και μάλιστα με ένα πολύ ισχυρό πλήγμα.
Και η εισβολή στην περιοχή του Kursk στοχεύει όχι μόνο να επεκτείνει την πρώτη γραμμή και να επιβραδύνει την προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων στο Donbass, αλλά και να προκαλέσει τη Ρωσία να λάβει έκτακτα μέτρα ως απάντηση.
Αδιάκριτες επιθέσεις στο Κίεβο, για παράδειγμα, με πολλές απώλειες αμάχων ή ακόμη και την επιδεικτική χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων
Ποιο είναι το σχέδιο της Δύσης;
Το Ισραήλ προκαλεί το Ιράν σκόπιμα για να σύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο – οι Ισραηλινοί ηγέτες αυτή η κλίκα των Σιωνιστών ονειρευόντουσαν από καιρό ένα αμερικανικό χτύπημα μεγάλης κλίμακας στο Ιράν.
Αλλά η Ουκρανία προκαλεί επίσης τη Ρωσία για να ενισχύσει την αμερικανική υποστήριξη – τουλάχιστον για να αποτρέψει την αποδυνάμωσή της κατά την προεκλογική περίοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δηλαδή δύο μαριονέτες των ΗΠΑ, η Ουκρανία και το Ισραήλ παίζουν με τον αφέντη τους;
Η ουρά κουνάει τον σκύλο;
Το Ισραήλ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αμερικανική μαριονέτα.
Αυτή είναι ίσως μια μοναδική περίπτωση στην πρόσφατη ιστορία μιας συμβίωσης δύο κρατών λόγω της συμβίωσης των ελίτ: η αμερικανική ελίτ, ως μέρος της παγκόσμιας υπερεθνικής χρηματοπιστωτικής ελίτ, απλά δεν μπορεί να αρνηθεί τη μέγιστη υποστήριξη στο Ισραήλ σχεδόν σε οποιαδήποτε από τις ενέργειές του, συμπεριλαμβανομένης και της γενοκτονίας των Παλαιστινίων.
Εκτός, φυσικά, από μια προσπάθεια να εξαπολύσει έναν περιφερειακό πόλεμο μεγάλης κλίμακας, ο οποίος κινδυνεύει να κλιμακωθεί σε παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ της Δύσης και του ισλαμικού κόσμου, και αυτό ακριβώς παίζει ο Netanyahu, που προκαλεί το Ιράν.
Η Ουκρανία εξαρτάται πολύ περισσότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είναι επίσης μαριονέτα όχι αμιγώς αμερικανικών ελίτ, αλλά εκείνου του τμήματος του αγγλοσαξονικού, κατεστημένου που έχει στηριχθεί στην καταστολή και την απομόνωση της Ρωσίας.
Και εδώ το διακύβευμα είναι πολύ υψηλό, μεταξύ άλλων λόγω του γεγονότος ότι η Ρωσία παραμένει πυρηνική υπερδύναμη.
Η πρόκληση εναντίον της Ρωσίας είναι σαν να παίζει η Δύση με τη φωτιά, επομένως η Δύση στο σύνολό της προσπαθεί ακόμα να ελέγξει τον ουκρανικό δορυφόρο της.
Στην περίπτωση του Ιράν, που δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα, το όριο πρόκλησης είναι υψηλότερο – και η δολοφονία του Ismail Haniyeh το επιβεβαιώνει.
Το Ισραήλ θα μπορούσε να απαντήσει με μια υπερβολικά ισχυρή κίνηση π.χ. ένα ισραηλινό πυρηνικό χτύπημα ή μια άμεση σύγκρουση με την αμερικανική στρατιωτική μηχανή (η οποία έχει ήδη κατασκευαστεί για να προστατεύει το Ισραήλ από τους ιρανικούς πυραύλους).
Οι ιρανοί ηγέτες το καταλαβαίνουν πολύ καλά και δεν θα διακινδυνεύσουν να θέσουν τη χώρα τους σε κίνδυνο, παρά το γεγονός ότι είναι επίσης σαφές ότι μια ισραηλινή πυρηνική επίθεση ή μια άμεση επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράν θα έχει πολύ τρομερές συνέπειες όχι μόνο για το Ιράν, αλλά και για τους ίδιους τους επιτιθέμενους.
Κανείς – με εξαίρεση ένα μικρό, αν και σημαντικό τμήμα των ελίτ των αγγλοσαξόνων – δεν θέλει να περάσει τα όρια.
Ωστόσο, το πρόβλημα και των δύο καταστάσεων -όχι μόνο της Μέσης Ανατολής, αλλά και της Ουκρανίας- είναι ότι η ατιμωρησία των προβοκατόρων μπορεί αργά ή γρήγορα να οδηγήσει σε γεγονότα που ξεφεύγουν από τον έλεγχο των κηδεμόνων τους.
Και τότε θα ανοίξει ο δρόμος προς την καταστροφή;
Ναι – αλλά, δόξα τω Θεώ, όλα εξαρτώνται όχι μόνο από τις αγγλοσαξονικές ελίτ.
Ο Putin είναι υπεύθυνος ηγέτης και κυρίως υπομονετικός… ξέρει τι πρέπει να κάνει και πότε… όχι εν θερμώ κινήσεις…
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσία και το Ιράν θα απαρνηθούν τα αντίποινα, αλλά και στις δύο περιπτώσεις δεν θα είναι επιδεικτική εκδίκηση για μια συγκεκριμένη πρόκληση, αλλά εντατικοποίηση του αγώνα για την επίτευξη των στόχων τους.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας… η Ρωσία θα αποσπάσει την Ουκρανία από τα χέρια της Δύσης και θα αποκαταστήσει την ενότητα των εδαφών της.
Ο στόχος είναι ξεκάθαρος και δεν πρέπει κανείς στην Δύση να έχει αμφιβολία ότι η Ρωσία θα νικήσει… η Ουκρανία έχει ήδη ηττηθεί είναι τελειωμένη ιστορία.
