Και εκεί που τα συνθήματα τής πορείας του Πολυτεχνείου, έμοιαζαν ανιαρά με τα επαναλαμβανόμενα για δεκαετίες συνθήματα των ανάλογων πορειών, χωρίς διαφοροποιήσεις και χωρίς την παραμικρή προσαρμογή στην επικαιρότητα, τα επίκαιρα προβλήματα και τους επίκαιρους στόχους ενός αυθεντικού πραγματικού κινήματος, ένα σύνθημα μια μικρής ομάδας στην πορεία ξάφνιασε και τάραξε τα νερά.
Το σύνθημα, αρκετά εύηχο και θα έλεγα ιδιαίτερα εύστοχο για την συγκεκριμένη πορεία, ήταν το εξής: “ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”
Το σύνθημα αυτό έδωσε την ευκαιρία σε μερικούς μεμονωμένους διαδηλωτές να διαμορφώσουν αυτοστιγμεί και να φωνάξουν στεντόρεια ένα άλλο, εξίσου επιτυχές, σύνθημα: “ΟΧΙ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΗΠΑ – ΟΥΚΡΑΝΙΑ”
Φανταστείτε, λοιπόν, την πορεία του Πολυτεχνείου, αν, δίπλα στα διαχρονικά επί 49 χρόνια συνθήματα της, έθετε στο επίκεντρο (και) άμεσους καυτούς αντιιμπεριαλιστικούς- αντινατοϊκούς στόχους, που θα ενοχλούσαν σφοδρά το σύστημα της ελληνικής μπανανίας και θα χαρακτήριζαν μια ανεξάρτητη Ελλάδα, μαζί με επίκαιρα συνθήματα για τις οικονομικοκοινωνικές συνέπειες του κλιμακούμενου Ουκρανικού πολέμου και την ανάγκη μιας νέας αντινεοφιλελεύθερης και αντί-ΕΕ πολιτικής στη χώρα.
Αυτή, όμως, την ανατρεπτική στρατηγική, επείγουσα και απόλυτα αναγκαία για τη χώρα μας, δεν είναι δυνατόν να την σκεφτούν και πολύ περισσότερο να την εφαρμόσουν, «μουσειακές» και «παραιτημένες» αριστερές προοδευτικές δυνάμεις, κοινοβουλευτικές και μη, βολεμένες ως «Νατοϊκή Αριστερά» κάτω από το «ουδέτερο» σχήμα αφασίας του «ιμπεριαλιστικού πολέμου» και της παραπομπής της εναλλακτικής λύσης στην μακαριότητα του «σοσιαλισμού» και του «κομμουνισμού».
Η Αριστερά ή θα βρει τη δύναμη να επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων και να αναλάβει ενα ηγεμονικό εθνικό, απελευθερωτικό και κοινωνικό ρόλο ή θα βλέπει να βυθίζεται στη συρρίκνωση και την αναξιοπιστία, ενώ οι συγκυρίες θα είναι μάλλον ευνοϊκές για την αντεπίθεση της.
Κ. Δημητρίου
