Στον απόηχο μιας ακόμη αμερικάνικης «ανθρωπιστικής επέμβασης», όπως αυτή που έλαβε χώρα τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής εναντίον αεροπορικών βάσεων του καθεστώτος Άσαντ, ένα πράγμα μοιάζει βέβαιο: το χοντρό παιχνίδι που παίζεται στη Συρία μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων πλευρών δεν πρόκειται να έχει καλό τέλος. Δεν αναφέρομαι μόνο στην τύχη του συριακού λαού, ο οποίος βιώνει εδώ και χρόνια μια ανείπωτη τραγωδία με τις ευλογίες όλων ανεξαιρέτως των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων.
Είναι δεδομένο πως η επιχειρούμενη κλιμάκωση της πολεμικής έντασης από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση την ευρύτερη περιοχή. Κι αν λάβει κάποιος υπόψη την ισορροπία του τρόμου, η οποία έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο (κι όχι μόνο), αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνη είναι η στρατηγική τόσο των λεγόμενων δυνάμεων της Δύσης όσο και της Ρωσίας. To χειρότερο είναι πως όλοι τους έχουν πλήρη επίγνωση των δραματικών συνέπειων που αναμένεται να έχουν οι ενέργειές τους.
Σαν έτοιμος από καιρό, λοιπόν, ο Ντόναλντ Τραμπ εγκαινίασε το δικό του κύκλο αμερικάνικων επεμβάσεων πριν καν κλείσει τρεις μήνες στον προεδρικό θώκο. Πολλοί μιλάνε για μια πρώτη προσπάθεια επίδειξης δύναμης τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και σε διεθνές επίπεδο. Άλλοι θεωρούν τη συγκεκριμένη εξέλιξη ως μια απλή επιβεβαίωση πως το αμερικάνικο κράτος έχει σίγουρα συνέχεια, όταν πρόκειται να εξαπολύει αφειδώς βόμβες επί ξένου εδάφους. Όπως επίσης αποδεικνύεται ότι εξακολουθεί να «φοριέται πολύ» η επίκληση της ύπαρξης χημικών όπλων προκειμένου να στοιχειοθετηθούν τέτοιου είδους επιθέσεις, ιδιαίτερα από τη στιγμή που κανείς δεν μπαίνει τελικά στον κόπο να επιβεβαιώσει έναν τέτοιο ισχυρισμό. Ποιος θυμάται άλλωστε σήμερα πως η επέμβαση και ο σφαγιασμός του ιρακινού λαού έγινε υπό το πρόσχημα της ανάγκης καταστροφής ενός επικίνδυνου όσο κι ανύπαρκτου χημικού οπλοστασίου υπό την κατοχή του Σαντάμ Χουσεΐν;
Την ίδια στιγμή, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά η υποκρισία της Δύσης σε ό,τι αφορά τον υποτιθέμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Είναι γνωστό πως στη Συρία έχουν ιδιαίτερη δράση διάφορα παρακλάδια της γνωστής και μη εξαιρετέας Αλ Κάιντα. Και μπορεί για τη Δύση οι εν λόγω οργανώσεις να λογίζονται ως τρομοκρατικές, όμως η ίδια δε φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα από το γεγονός πως αυτές λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της Τουρκίας εντός του συριακού εδάφους. Ίσως πάλι κάποιοι να θεωρούν πως υπάρχουν ανά την υφήλιο «καλοί» και «κακοί» τρομοκράτες. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, ο καθένας μπορεί να έχει σε κάθε συγκυρία τη δική του «χρησιμότητα» στη διπλωματική σκακιέρα.
Κανείς δεν μπορεί βέβαια να παραγνωρίσει τις βαρύτατες ευθύνες του καθεστώτος Άσαντ σε ό,τι αφορά το έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα αλλά και την αναπαραγωγή ενός θανατηφόρου εμφυλιακού κλίματος. Σε καμιά περίπτωση, όμως, η ανατροπή ή η εδραίωση της όποιας κυβέρνησης μιας χώρας δεν μπορεί να είναι υπόθεση οποιουδήποτε άλλου εκτός του ίδιου του λαού της.
Όπως κι αν το δει κανείς λοιπόν, μόνο «κατανοητή» (όπως τη χαρακτήρισαν οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Νότου, μεταξύ των οποίων κι ο Αλέξης Τσίπρας) δεν είναι η συγκεκριμένη επίθεση εκ μέρους των ΗΠΑ και του Ντόναλντ Τραμπ. Αντιθέτως, οι συγκεκριμένοι χειρισμοί (και όχι μόνο) περισσότερο προσιδιάζουν σε παιχνίδι πυρομανών στο εσωτερικό πυριτιδαποθήκης. Για κάποιους πάλι, όλα τα παραπάνω ίσως απλά να θεωρούνται «business as usual».
