Δεν χρειαζόμαστε κανένα Δικαστήριο της Χάγης για να κρίνει αν το μακελειό της Γάζας είναι ή δεν είναι γενοκτονία –όλοι έχουμε πλήρη εικόνα της απερίγραπτης καταστροφής. Και όποιος άνθρωπος δεν εξεγείρεται μέσα του από αυτή τη χωρίς προηγούμενο θηριωδία, όποιος κρατάει ίσες αποστάσεις ή, ακόμη χειρότερα, συντάσσεται με το βάρβαρο σιωνιστικό καθεστώς, είναι κατά τη γνώμη μου συνένοχος στο μεγαλύτερο έγκλημα του καιρού μας και έχει χάσει κάθε ανθρωπιά.
Δεν είναι μια πολεμική επιχείρηση, αλλά μια εκστρατεία ισοπέδωσης και αφανισμού, μια καραμπινάτη γενοκτονία. Σκοπός των Ισραηλινών δεν είναι μόνο να σκοτώσουν όσο περισσότερους αμάχους μπορούν, γιατί με τους μαχητές της αντίστασης τα έχουν βρει σκούρα, αλλά να καταστήσουν αβίωτη ολόκληρη τη Λωρίδα, ώστε και οι όποιοι επιζώντες να αναγκαστούν αργά ή γρήγορα να την εγκαταλείψουν. Στη Γάζα βλέπετε δεν υπάρχουν σήμερα μόνο 130 όμηροι, όπως μας λένε τα συστημικά ΜΜΕ, αλλά πάνω από 2,3 εκατομμύρια αιχμάλωτοι πολέμου, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες σε μια συνεχώς συρρικνούμενη λωρίδα γης που ανασκάπτεται νύχτα και μέρα από οβίδες και βόμβες. Χωρίς φαγητό, νερό, καύσιμα, ρεύμα και τηλεπικοινωνίες.
Κι όμως: παρά το πρωτοφανές μακελειό, παρά τη συλλογική τιμωρία ενός ολόκληρου λαού, οι σιωνιστές δεν έχουν πετύχει ώς τώρα τίποτε, ούτε σε τακτικό ούτε σε στρατηγικό επίπεδο. Στρατιωτικά, η αντίσταση παραμένει ισχυρή σε ολόκληρη τη Λωρίδα, όπως πιστοποιούν οι καθημερινές οδομαχίες και οι ενέδρες ακόμη και σε περιοχές της βόρειας και κεντρικής Γάζας που υποτίθεται πως έχουν «εκκαθαριστεί» εδώ και μήνες, αλλά και οι συνεχείς εκτοξεύσεις ρουκετών προς ισραηλινούς στόχους. Πολιτικά, η προσεχτικά χτισμένη εδώ και δεκαετίες διεθνής εικόνα του Ισραήλ ως δήθεν μαχόμενη δημοκρατία που αντιστέκεται στους «τρομοκράτες» έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά και η διεθνής υποστήριξη προς το Τελ Αβίβ φθίνει, καθώς οι καθημερινές ανθρωποσφαγές δεν είναι πλέον υπερασπίσιμες. Η συμμαχία των δήθεν προθύμων να τα βρουν με το Ισραήλ Αράβων διαλύθηκε και ο άξονας της αντίστασης σε Λίβανο, Ιράκ, Ιράν και τη γενναιότερη όλων, την Υεμένη, δείχνει έμπρακτα πως δεν φοβάται πια ούτε το δήθεν «ανίκητο» Ισραήλ, ούτε τα αφεντικά του στις ΗΠΑ.
Ακόμη και στη μεγάλη συνένοχο Ουάσινγκτον, χωρίς τις διαχρονικές «πλάτες», τα όπλα και δολάρια της οποίας δεν θα είχε συμβεί τίποτε απ’ όλα αυτά, επικρατεί πια η αίσθηση ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο και ότι όσο περισσότερους Παλαιστίνιους δολοφονεί, τόσο περισσότερο βαθαίνει το στρατηγικό του αδιέξοδο. Αλλωστε ούτε οι ίδιοι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δεν πιστεύουν, αν πίστεψαν και ποτέ, πως υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα για λύση δύο κρατών: τα φληναφήματα των Μπάιντεν και Μπλίνκεν ήρθε να κατεδαφίσει ο ίδιος ο Νετανιάχου, κομπάζοντας για το πόσο περήφανος νιώθει που παρεμπόδισε την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους και πως το Ισραήλ σκοπεύει να διατηρήσει τον έλεγχο της ασφάλειας, δηλαδή την κατοχή, «από το ποτάμι ώς τη θάλασσα». Αυτός είναι ο «βασιλιάς Μπίμπι», ο αρχηγός των αποικιοκρατών εποίκων: ένας κοινός ληστής που, εκτός από τη γη και τις ζωές, κλέβει ακόμα και τα συνθήματα των θυμάτων του…
Ο Νετανιάχου είναι λαομίσητος, το μόνο που τον κρατάει στην εξουσία είναι ο ίδιος ο πόλεμος –γι’ αυτό και παλεύει να τον παρατείνει και να τον διευρύνει σε άλλα μέτωπα, ακόμη κι αν έτσι βάλει φωτιά σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό βομβαρδίζει και δολοφονεί Ιρανούς, Σύρους, Λιβανέζους και όποιον άλλον στόχο μπορεί. Αλλά το μόνο που πετυχαίνει είναι να σκοτώνει γυναικόπαιδα και να συσπειρώνει όλο τον κόσμο εναντίον του, ενώ οι σύμμαχοί του, σαν τον οικτρό πρωθυπουργό μας Μητσοτάκη, λουφάζουν και κρύβονται.
Πιστεύω επίσης ότι οι ηρωικοί Παλαιστίνιοι θα πάρουν πίσω τη γη τους, όχι στο πλαίσιο κάποια εκτρωματικής «λύσης δύο κρατών», αλλά στο πλαίσιο ενός ενιαίου κράτους –Αραβες και Εβραίοι μαζί από τον Ιορδάνη ώς τη Μεσόγειο. Γιατί ο πραγματικός εχθρός όχι μόνο των Παλαιστινίων, αλλά και των ίδιων των Εβραίων, είναι ο σιωνισμός, η εσχατολογική ερμηνεία της Βίβλου και το μύθευμα περί του ανίκητου «εκλεκτού λαού», που όμως κατά σατανική σύμπτωση έχει τόσες φορές ηττηθεί και διωχθεί στο παρελθόν. Αυτό είναι για μένα και το τραγικότερο στοιχείο –πως οι Ισραηλινοί κατάφεραν από θύματα του γενοκτονικού, θανατολάγνου ναζισμού να γίνουν οι γνησιότεροι συνεχιστές του.
