Τι παρακμή για τη Γαλλία, να κυβερνάται από ένα άτομο το οποίο είναι ταυτόχρονα θεατρίνος και θεατής της δημόσιας αποδυνάμωσής του!
Πολλά έχουν γραφτεί από τη Δευτέρα και πολλά περισσότερα έχουν ειπωθεί για το χαστούκι της Μπριζίτ Μακρόν στον Εμανουέλ Μακρόν, κατά την άφιξή τους στο Ανόι, απ’ όπου ο Γάλλος πρόεδρος ξεκίνησε επταήμερη περιοδεία στην Ασία.
- Της Μαρίας Δεναξά – εφημερίδα δημοκρατία
Το πρόβλημα πρωτίστως δεν είναι η χειροδικία. Ούτε καν το βίαιο χτύπημα της Μπριζίτ στο πρόσωπο του πρώην μαθητή και νυν συζύγου της. Το μείζον πρόβλημα είναι πως το προεδρικό ζεύγος μιας άλλοτε κραταιάς χώρας, όπως είναι η Γαλλία (υποτίθεται πως, μαζί με τη Γερμανία, εκπροσωπεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την Ευρωπαϊκή Ενωση στο εξωτερικό), δείχνει σε παγκόσμια μετάδοση πως είναι ανίκανο να ελέγξει τη δημόσια εικόνα του – και μάλιστα σε μια ξένη χώρα και σε μια ήπειρο όπου κάνει κουμάντο η Κίνα!
Την ίδια ώρα έχουμε έναν πρόεδρο που, αντί να σιωπά μπροστά στην αδιάψευστη αλήθεια της εικόνας, δικαιολογείται, κατηγορεί, εκνευρίζεται… Συμπεριφέρεται σαν ένας απλός σχολιαστής των κοινωνικών δικτύων, υποβαθμίζοντας σε υπέρτατο βαθμό τον θεσμικό του ρόλο. Μέσω όλων σχεδόν των ΜΜΕ, που η κυβέρνηση του Γάλλου προέδρου έχει θέσει σε καταστολή, απαντά στις χλευαστικές παρατηρήσεις και μετά αγανακτεί που η διαμάχη φουντώνει από τις γκάφες και τα ψέματα του προεδρικού μεγάρου!
Τι παρακμή για τη Γαλλία, να κυβερνάται από ένα άτομο το οποίο είναι ταυτόχρονα θεατρίνος και θεατής της δημόσιας αποδυνάμωσής του! Ο Πλάτωνας έλεγε ότι «ο βασιλιάς πρέπει να αγαπά την αλήθεια περισσότερο από τη φήμη του». Εδώ συμβαίνει το αντίθετο: Ο Μακρόν αγαπάει τη φήμη του περισσότερο από την αλήθεια. Και δεν είναι η αλήθεια που τον πονάει, αλλά το βίαιο περιστατικό που είδαμε – την εικόνα που δεν μπορεί πλέον να ελέγξει!
Στη συνέχεια, το Ελιζέ -δηλαδή η εξουσία- επιχειρεί να σκηνοθετήσει για να διαψεύσει, αλλά γίνεται θέαμα. Οπως με το περιστατικό με το «χαρτομάντιλο» στο τρένο προς το Κίεβο ή με τη χειραψία-ταπείνωση της Γαλλίας στα Τίρανα, μεταξύ του Ταγίπ Ερντογάν και του Εμανουέλ Μακρόν.
Επιπροσθέτως, όταν το Ελιζέ αντιδρά σε όλα, τότε παραιτείται από το όποιο κύρος του. Κι όταν κατηγορεί τον λαό ότι κοιτάζει κάτι που δεν πρέπει, τότε ο πρώτος πολίτης της Γαλλίας δεν κυβερνά πια, αλλά επί της ουσίας ικετεύει τον λαό του να τον υποστηρίζει και να πιστεύει τη δική του fake αλήθεια.
Επιπλέον, το να κατηγορείς τη Ρωσία για χειραγώγηση για να καλύψεις ένα χαστούκι ή μια συζυγική διαμάχη, όταν υπάρχουν αδιάψευστες αποδείξεις, είναι πολιτικά ανεύθυνο και σοβαρό ατόπημα. Οταν μια εξουσία χρησιμοποιεί τον φόβο ενός πραγματικού ή φανταστικού εχθρού για να υπερασπιστεί την προσωπική της εικόνα, δεν προστατεύει τους πολίτες, αλλά τον εαυτό της, με τίμημα την αλήθεια.
Σε αυτό το επίπεδο ακραίας διεθνούς έντασης, το να χρησιμοποιείς μια τρίτη χώρα, όπως είναι η Ρωσία, για να αποσπάσεις την προσοχή του κόσμου από μια στιγμή προσωπικής αμηχανίας αποκαλύπτει μια επικίνδυνη εξουσία που έχει χάσει τον μπούσουλα. Μια εξουσία που δεν κυβερνά πλέον, αλλά δραματοποιεί τραγικά για να επιβιώσει…
