Το απόγευμα της Παρασκευής 31/8 δολοφονήθηκε μέσα σε καφετέρια στο κέντρο του Ντονιέτσκ ο επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ (DNR), πρωθυπουργός και ανώτατος διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεών της, Alexandr Zakharchenko. Ήταν μόλις 42 ετών, παντρεμένος και πατέρας 4 παιδιών, ηλεκτρομηχανικός στο επάγγελμα και με πολλά χρόνια δουλειάς στις σκληρές συνθήκες των ανθρακωρυχείων της περιοχής.
Η δολοφονία του έγινε με ενεργοποίηση εκρηκτικού μηχανισμού μέσα στην καφετέρια «Σέπαρ» στο κέντρο του Ντονιέτσκ στις 5μιση το απόγευμα τοπικής ώρας (η οποία συμπίπτει με τη δική μας). Η ονομασία της καφετέριας έχει ειρωνικό χαρακτήρα, αφού «Σέπαρ» (από τη λέξη separatist = αποσχιστής, αυτονομιστής) αποκαλείται υποτιμητικά από τους Ουκρανούς νεοναζί ο κάτοικος της περιοχής του Ντονμπάς και, ειδικότερα, ο μαχητής του Λαϊκού Στρατού του Ντονμπάς. Από την έκρηξη σκοτώθηκε ο ίδιος ο Zakharchenko, ενώ τραυματίστηκαν αρκετά από τα άτομα που βρίσκονταν μαζί του στην καφετέρια, μεταξύ των οποίων και ο υπουργός Φορολογίας και Εσόδων της ΛΔ Ντονιέτσκ.
Οι αρχές ασφάλειας της Λαϊκής Δημοκρατίας ανακοίνωσαν ότι συνέλαβαν αρκετούς υπόπτους για τη δολοφονία του Zakharchenko και ο εκτελών προσωρινά χρέη πρωθυπουργού και μέχρι σήμερα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ντμίτρι Τράπεζνικοβ δήλωσε, ότι αρκετοί από τους συλληφθέντες έχουν ήδη ομολογήσει και έχουν επιβεβαιώσει αυτό που ήταν εξαρχής ορατό: ότι για τη δολοφονία του Ζαχάρτσενκο την ευθύνη φέρει η νεοναζιστική και πραξικοπηματική ηγεσία του Κιέβου, η οποία καθοδηγείται απευθείας από την CIA και την αμερικανική πολιτική ηγεσία.
Αντίστοιχη με την αντίδραση των αρχών της ΛΔ Ντονιέτσκ ήταν αυτή των αρχών της Ρωσίας, αφού η γενική εισαγγελεία της χώρας άνοιξε ποινική υπόθεση σε βάρος των υπευθύνων για τη συγκεκριμένη δολοφονία.
Αυτό, λίγο ως πολύ, είναι το – μέχρι στιγμής – «ενημερωτικό» κομμάτι της είδησης. Ωστόσο, το σημαντικότερο κομμάτι βρίσκεται στην ανάλυση του συμβάντος και στην επίδραση που θα έχει η πολιτική αυτή δολοφονία στις εξελίξεις όχι μόνο μέσα στην Ουκρανία και το Ντονμπάς, αλλά στην ευρύτερη γεωπολιτική μας περιοχή.
Ο Alexandr Zakharchenko δεν ήταν ένας «απλός» αρχηγός κράτους. Ήταν ένας πραγματικά λαοπρόβλητος πολιτικός ηγέτης και ένα «παιδί του λαού», με την απόλυτα κυριολεκτική έννοια του όρου. Γεννημένος και μεγαλωμένος σε μια περιοχή που ζει από την εξόρυξη και μεταπώληση κάρβουνου και άλλων παραγώγων του άνθρακα, ακολούθησε τον επαγγελματικό δρόμο του ανθρακωρύχου πατέρα του, δουλεύοντας επί σειρά ετών στα ανθρακωρυχεία της περιοχής. Πολιτικά ευαισθητοποιημένος από μικρή ηλικία, έβλεπε τον δρόμο που ακολουθούσε σταδιακά το, κατά τα λοιπά, «ανεξάρτητο» κράτος της Ουκρανίας κατά τα μετασοβιετικά χρόνια, με τον «θανατηφόρο» συνδυασμό νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και κράτους διαφθοράς. Έχοντας στο μυαλό ριζοσπαστικές αριστερές ιδέες ανάμικτες με την ανάγκη υπεράσπισης του ρωσικού και ρωσόφωνου στοιχείου της Ανατολικής Ουκρανίας από την εθνικιστική ουκρανική λαίλαπα, που άρχισε σταδιακά να γιγαντώνεται δίπλα στον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό και τη διεφθαρμένη κρατική εξουσία, οργάνωσε ήδη από το 2009 στο Χάρκοβο την πρώτη οργάνωση υπεράσπισης των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των κατοίκων της Ανατολικής Ουκρανίας, την «Οπλότ» (ρωσικά: «Оплот» = «Οχυρό»). Η οργάνωση αυτή βρισκόταν πίσω από τις περισσότερες απεργίες και άλλες κοινωνικές κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής, που δεν στρέφονταν απλώς κατά της κεντρικής εξουσίας του Κιέβου, αλλά είχαν δίκαια εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά αιτήματα. Αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων αυτών ήταν οι διαρκείς απεργίες των ανθρωκωρύχων, που για μία περίπου τριετία (2009-2012) συγκλόνισαν την περιοχή και κατέληξαν με μερική, έστω, ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών.
Όντας, λοιπόν, ένας άνθρωπος πολιτικά δραστήριος και ιδεολογικά ριζοσπαστικοποιημένος σε προοδευτική-σοσιαλιστική κατεύθυνση, ο Alexandr Zakharchenko έγινε από νωρίς «κόκκινο πανί» για τους νεοφιλελεύθερους και νεοναζιστικούς πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους της Ουκρανίας, πριν ακόμη γίνει το πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014, που έφερε τους προαναφερθέντες κύκλους στην εξουσία, με την αγαστή σύμπνοια και ουσιαστική βοήθεια από την πλευρά των μεγάλων χωρών της Δύσης, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, την Βρετανία, τη Γαλλία και την Γερμανία. Εννοείται, ασφαλώς, ότι ο Ζαχάρτσενκο αποτέλεσε εξαρχής έναν από τους βασικούς στόχους προς εξόντωση όχι μόνο των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών (SBU), αλλά και των δυτικών «πατρώνων» τους, με πρώτη και καλύτερη την διαβόητη CIA. Άλλωστε, η άμεση εμπλοκή της CIA στην ίδια την τέλεση του πραξικοπήματος του 2014 είναι γνωστή εξαρχής, αφού περί τους 100, σε πρώτη φάση, πράκτορές της είχαν εγκατασταθεί στον τελευταίο όροφο του κτηρίου που στεγάζεται στο Κίεβο η SBU και από εκεί δίνονταν απευθείας εντολές προς τους ντόπιους συνεργάτες τους (πολιτικούς, στρατιωτικούς και μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας, οργανωμένες νεοναζιστικές ομάδες) για το τι έπρεπε να κάνουν. Για τα γεγονότα γύρω από το «Μαϊντάν» του Κιέβου, άλλωστε, ο υπογράφων το παρόν άρθρο έχει γράψει επανειλημμένα στο παρελθόν τόσο στην Iskra, όσο και σε άλλα ηλεκτρονικά Μέσα.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω, αλλά και των συνολικών εξελίξεων στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή γύρω από τη χώρα μας, η δολοφονία του Alexandr Zakharchenko δεν αποτελεί μια «απλή» δολοφονία, ούτε, προφανώς, κάποιο «απλό» ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Είναι μια πολιτική δολοφονία που έχει στόχο να δρομολογήσει συγκεκριμένες εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό της Ουκρανίας, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας και στο συνολικό πλέγμα σχέσεων της Δύσης με την Ρωσία.
Για να το πούμε ξεκάθαρα: η Δύση, με προεξάρχουσες στην παρούσα φάση τις ΗΠΑ, επιδιώκουν την όξυνση στις σχέσεις με τη Ρωσία και τις σύμμαχες προς αυτήν χώρες, προφανώς επειδή η πολιτική και στρατιωτική τους ηγεσία θεωρεί ότι κάτι τέτοιο θα ωφελήσει τη διατήρηση των «σκήπτρων» τους ως πρώτης, ει μη μοναδικής υπερδύναμης στον κόσμο. Το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, καθώς και η ηγεσία των μυστικών τους υπηρεσιών, θεωρούν ότι τηρώντας επιθετική στάση απέναντι στη Ρωσία και θέτοντάς της ολοένα και περισσότερα εμπόδια στην οικονομική της ανάπτυξη, αλλά και στην οικοδόμηση σταθερών σχέσεων φιλίας και συνεργασίας με άλλες χώρες, θα επιτύχουν, μεσο-μακροπρόθεσμα, την οικονομική εξόντωση και την πολιτική απομόνωση της Ρωσίας, κάτι που, προοπτικά, θα οδηγήσει στην αλλαγή ηγεσίας στη χώρα αυτή και, κυρίως, στην αναρρίχηση στην εξουσία ενός νέου τύπου «Γέλτσιν», δηλαδή ενός απόλυτα χειραγωγούμενου πολιτικού ηγέτη, που θα κάνει όλα τα χατήρια των Δυτικών, θα εκποιήσει εκ νέου τον (επανακρατικοποιημένο, επί προεδρίας Πούτιν και, για ένα διάστημα, Μεντβέντιεβ) εθνικό πλούτο της χώρας και, γενικά, θα μετατρέψει τη Ρωσία σε κανονικό ανδρείκελο των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Έτσι εξηγούνται, άλλωστε, οι αλλεπάλληλες οικονομικές (και όχι μόνο) κυρώσεις των ΗΠΑ και των χωρών της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας από το 2014 και μετά, με αφορμή την δήθεν «προσάρτηση» της Κριμαίας στη Ρωσία (η οποία, όπως έχουμε επανειλημμένα γράψει, ήταν ηθελημένη και πιστοποιημένη από τη βούληση του λαού της περιοχής, μέσω ενός Δημοψηφίσματος που έδωσε το συντριπτικό 97,3% στην αποχώρηση της Κριμαίας από την σύνθεση της Ουκρανίας και στην προσχώρησή της στη Ρωσική Ομοσπονδία) και την δήθεν «επέμβαση» των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Ντονμπάς.
Ειδικά το τελευταίο θα έπρεπε να προκαλεί γέλωτα, εάν δεν ήταν πραγματικά τραγική η κατάσταση στην περιοχή αυτή και εάν οι δυνάμεις του πιστού στους πραξικοπηματίες του Κιέβου, μαζί με τις νεοναζιστικές συμμορίες που τους πλαισιώνουν, δεν είχαν δολοφονήσει μέχρι σήμερα πάνω από 10 χιλιάδες αμάχους κατοίκους του Ντονμπάς και δεν είχαν καταστρέψει επανειλημμένα το σύνολο, σχεδόν, των «ειρηνικών» υποδομών της περιοχής, δηλαδή σχολεία, νοσοκομεία, εγκαταστάσεις ύδρευσης και ρευματοδότησης, παραγωγικές επιχειρήσεις, μαζί με τα σπίτια του ντόπιου πληθυσμού.
Θα πρέπει κανείς να μην έχει ιδέα από στρατιωτικές επιχειρήσεις, για να υποστηρίζει σοβαρά, ότι στο Ντονμπάς εναντίον δυνάμεων του Κιέβου και των νεοναζί παραστρατιωτικών πολεμούν εδώ και 4 χρόνια μονάδες του ρωσικού στρατού. Εάν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ρωσίας είχαν όντως επιτεθεί στην Ουκρανία, η διαφορά δυναμικού, αλλά και επιπέδου ετοιμότητας ανάμεσα στις δύο πλευρές είναι τέτοια, που τα ρωσικά στρατεύματα μέσα σε λίγες μέρες θα προέλαυναν στα προάστια του Κιέβου. Αυτό ακριβώς είναι κάτι που είχε επισημάνει πολλές φορές σε δημόσιες εμφανίσεις του και ο ίδιος ο Alexandr Zakharchenko. Άλλωστε και μόνο το γεγονός, ότι ο σαφώς χειρότερα εξοπλισμένος, χωρίς Αεροπορία και αποτελούμενος κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από απλούς πολίτες (και όχι επαγγελματίες στρατιωτικούς) Λαϊκός Στρατός του Ντονμπάς έχει καταφέρει όχι απλώς να συγκρατήσει τις δυνάμεις του ουκρανικού στρατού και των νεοναζί παραφυάδων, αλλά να τις υποχρεώσει και σε μια σειρά από ταπεινωτικές ήττες (όπως πχ ο αποκλεισμός του Ντεμπάλτσεβο, που στοίχισε στον ουκρανικό στρατό απώλειες άνω των 4 χιλιάδων στρατιωτών και περίπου άλλους τόσους αιχμαλώτους), πιστοποιεί τον βαθμό μαχητικής ικανότητας των εμπλεκόμενων πλευρών.
Η δολοφονία του Ζαχάρτσενκο πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που, κατά τα φαινόμενα, η υπόθεση της Συρίας μοιάζει οριστικά χαμένη από τη Δύση και ο μεγάλος κερδισμένος είναι ακριβώς η Ρωσία και οι χώρες που συμμάχησαν μαζί της και με την επίσημη συριακή κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Άσαντ, με στόχο την εκδίωξη ή/και εξόντωση των τρομοκρατικών-τζιχαντιστικών οργανώσεων όπως το Ισλαμικό Κράτος και η «Ταχρίρ Αλ Σαμ» (πρώην «Τζεμπάτ Αλ Νούσρα»), το παρακλάδι δηλαδή της «Αλ Κάιντα» στη Συρία και την πλήρη ανάκτηση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας από τις κυβερνητικές της δυνάμεις.
Συνεπώς, το πεδίο της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ και της Δύσης με τη Ρωσία θα έπρεπε να μεταφερθεί ξανά σε ένα ήδη γνώριμο πεδίο, όπου οι δυνάμεις της Δύσης έχουν κάποιες συγκεκριμένες επιτυχίες (το πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014 και η εγκατάσταση στο Κίεβο μιας κυβέρνησης ανδρείκελων της Δύσης αποτελούν τέτοιου είδους επιτυχίες). Επιπλέον, πρόσθετες κινήσεις όπως η εγκατάσταση επιθετικών πυραυλικών συστημάτων μέσου βεληνεκούς σε χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ περιμετρικά της Ρωσίας (Βαλτικές χώρες, Πολωνία, Ρουμανία) ή η αναγνώριση Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας, σχισματικής προς το Πατριαρχείο της Μόσχας, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης (που φαίνεται να βρίσκεται υπό την απόλυτη πολιτική καθοδήγηση των ΗΠΑ και της Δύσης), συντείνουν στην κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης, η οποία είναι συνειδητά επιδιωκόμενη από τις χώρες της Δύσης για όλους τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω.
Φυσικά, όλες οι κινήσεις τόσο της ηγεσίας του Κιέβου, όσο και των δυτικών πατρώνων της, έχουν οδηγήσει ουσιαστικά σε αχρηστεία τις Συμφωνίες του Μινσκ, κάτι που, ειδικά οι αρχές του Κιέβου επεδίωκαν από την πρώτη στιγμή που έβαλαν την υπογραφή τους (ουσιαστικά σύρθηκαν για να υπογράψουν τότε, τον Φεβρουάριο του 2015). Το γελοίο του πράγματος είναι, ότι όλες οι υπόλοιπες εμπλεκόμενες πλευρές εγκαλούσαν την… Ρωσία για μη τήρηση των Συμφωνιών του Μινσκ, ενώ η Ρωσία, εξίσου με τις Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία ήταν εγγυήτρια δύναμη και όχι εμπλεκόμενη πλευρά, ενώ καμία από τις υπόλοιπες τρεις εγγυήτριες δυνάμεις δεν εγκάλεσε ποτέ την Ουκρανία, η οποία δεν τήρησε ουσιαστικά κανένα από τα 13 σημεία της 2ης Συμφωνίας του Μινσκ, εκτός από αυτό της ανταλλαγής αιχμαλώτων. Το ακόμη πιο γελοίο είναι, ότι τις Συμφωνίες του Μινσκ επικαλούνται (και χρησιμοποιούν ως «πάτημα» για την επιβολή περαιτέρω κυρώσεων προς τη Ρωσία) οι… ΗΠΑ, οι οποίες δεν έχουν υπογράψει τις συγκεκριμένες Συμφωνίες υπό οποιανδήποτε ιδιότητα!!!
Αυτό που δεν υπολόγισαν, βέβαια, οι Δυτικοί και, κυρίως, οι ΗΠΑ, είναι αφενός η αξιοθαύμαστη αντοχή του λαού του Ντονμπάς και η θέλησή του να υπερασπιστεί μέχρι τελευταίας ρανίδας την πάτρια γη του από τους ξένους επιβουλείς, αφετέρου η αντίστοιχα αξιοθαύμαστη αντοχή της Ρωσίας, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο. Ειδικά οι οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της, οι οποίες ανανεώνονται και επεκτείνονται κάθε εξάμηνο, οδήγησαν στο «ξύπνημα του γίγαντα» και στην σταδιακή απεξάρτηση της ρωσικής οικονομίας από τα εισαγόμενα είδη. Ήδη το μεσοσταθμικό επίπεδο αντικατάστασης εισαγωγών στη ρωσική οικονομία έχει φτάσει και ξεπεράσει το 70%, με κάποιους τομείς να έχουν πετύχει ακόμη και την πλήρη απεξάρτησή τους από τις εισαγωγές από άλλες χώρες.
Επιπλέον, η Ρωσία σε γεωστρατηγικό επίπεδο κινείται μεθοδικά στην κατεύθυνση της οικοδόμησης σχέσεων φιλίας και συνεργασίας με χώρες-κολοσσούς, ως προς το μέγεθος της οικονομίας τους και τις προοπτικές ανάπτυξής τους, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν κ.ά. Συνεπώς, το σχέδιο «απομόνωσής» της από τον υπόλοιπο κόσμο μπορεί να έχει σχετική επιτυχία μόνο στην παρακμάζουσα Δύση και κυρίως στις ΗΠΑ, τον Καναδά και σε ορισμένες χώρες της ΕΕ (όπου στο εσωτερικό της εμφανίζονται σοβαρές διαφωνίες με την πολιτική κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας), όχι όμως στον υπόλοιπο κόσμο.
Η δολοφονία του Alexandr Zakharchenko μπορεί να αποτελεί μια προσωρινή «επιτυχία» των μυστικών υπηρεσιών της νεοφιλελεύθερης-νεοναζιστικής ηγεσίας του Κιέβου και της CIA, η οποία όμως μπορεί σύντομα να μετατραπεί σε παταγώδη αποτυχία, εάν η αντιπαράθεση των εμπλεκόμενων πλευρών μεταφερθεί και στο στρατιωτικό πεδίο. Όποιος δεν έχει λάβει στα σοβαρά την προ διμήνου προειδοποίηση του Σεργκέι Λαβρόφ, ότι όποιος από το Κίεβο προσπαθήσει να παίξει «άσχημα παιχνίδια» με τη Ρωσία θα το πληρώσει ακριβά, μάλλον δεν έχει ζυγίσει καλά τα πράγματα…
*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής ρωσικής γλώσσας, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (Ρωσία) και μέλος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής της ΛΑ.Ε.
