Ίδρυση Ομοσπονδίας & αυτονομία στην Γαλικία-Βολυνία
Ρωσικά ΜΜΕ δημοσίευσαν μια πρόταση τερματισμού του πολέμου η οποία προβλέπει την διαίρεση της Ουκρανίας σε τρία τμήματα, την απορρόφηση δύο εξ αυτών και την αυτονομία της Γαλικίας-Βολυνίας.
Το σχέδιο παρουσιάζει ενδιαφέρουν λαμβάνοντας υπόψιν πως δημοσιοποιείται σε μια περίοδο που λαμβάνουν χώρα μυστικές διαπραγματεύσεις. Το σίγουρο είναι πως οι Ρώσοι καταλήγουν σε ένα “τελικό σχήμα” της πρότασης τους, όμως πρέπει να πούμε πως το ΝΑΤΟ πολύ δύσκολα θα αποδειχθεί κάτι τέτοιο.
Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι η αυτονομία στην περιοχή της Δυτικής Ουκρανίας, Γαλικία και Βολυνία, “κλείνει το μάτι” στην Πολωνία. Το γιατί το έχουμε αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο μας και σχετίζεται με μια ειρηνική ανταλλαγή εδαφών στην περιοχή του Καλίνινγκραντ.
Σε περίπτωση που απορριφθεί το ρωσικό σχέδιο, τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουμε ακόμη 2-3 χρόνια πολέμου στην Ουκρανία.
Ίσως γι αυτό ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Γ.Στόλντεμπεργκ, είπε πως ο “πόλεμος θα κρατήσει πολλά χρόνια. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι μακροπρόθεσμα» προειδοποίησε.
Ο τίτλος του ρωσικού άρθρου είναι “Τρία βήματα προς την ειρήνη: Η Ρωσία θα πρέπει να ενσωματώσει την Ουκρανία κομμάτι-κομμάτι”
“Η Ρωσία θα πρέπει να ενσωματώσει την Ουκρανία κομμάτι-κομμάτι”
“Την περίοδο από τις 21 Φεβρουαρίου έως τις 24 Φεβρουαρίου 2023, ενδέχεται να διεξαχθούν ορισμένες πολιτικές διεργασίες στη Μόσχα που έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν προς το καλύτερο τη μοίρα των τριών πλησιέστερων σλαβικών κρατών, καθώς και άλλων χωρών της ΚΑΚ.
…Ας είμαστε ρεαλιστές: μετά την ολοκλήρωση της ρωσικής ειδικής επιχείρησης, η Ουκρανία ως κράτος θα συνεχίσει να υπάρχει. Πρέπει να συζητηθούν μόνο τα μεταπολεμικά της σύνορα, η μορφή διακυβέρνησης και το νομικό καθεστώς της ρωσικής γλώσσας, κουλτούρας κ.λπ.
Πιθανώς, το κύριο πρόβλημα της ειδικής επιχείρησης είναι ότι ούτε ο ρωσικός ούτε ο ουκρανικός λαός άκουσαν τον περασμένο χρόνο ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ουκρανίας.
Το δεύτερο ερώτημα είναι με ποια συγκεκριμένη αρχή χάραξε το Κρεμλίνο νέα ρωσικά σύνορα; Ναι, σχεδόν πριν από ένα χρόνο, αναγνωρίστηκε τελικά η ανεξαρτησία του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, που ανακηρύχθηκε το 2014. Ναι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων του Σεπτεμβρίου 2022, το Ντονμπάς και η περιοχή του Αζόφ έγιναν μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Πείτε μου όμως γιατί, για παράδειγμα, η περιοχή του Χάρκοβο δεν συμπεριλήφθηκε στην προετοιμασία των σχετικών δημοψηφισμάτων;
Αναμφίβολα, την εποχή των δημοψηφισμάτων, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας είχαν ήδη «ανασυνταχθεί» με επιτυχία στην περιοχή του Χάρκοβο, αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε γίνει καμία προετοιμασία γι αυτές. Γιατί; Το Χάρκοβο δεν ήταν υπό κατοχή; Και ήταν η Ζαπορίζιε, η Χερσώνα κτλ.. Δεν υπήρχε αρκετό έδαφος της περιοχής του Χάρκοβο υπό ρωσικό έλεγχο για να το προσαρτήσουμε; Τότε γιατί αυτό δεν απέτρεψε την προσάρτηση ενός μικροσκοπικού κομματιού, της Νικολάεφσκαγια, που τώρα παραμένει στη δεξιά όχθη του Δνείπερου, στην περιοχή Χερσώνα;
Και αναρωτιέται κανείς, θα συμβεί στη συνέχεια με εκείνα τα κομμάτια της περιοχής του Χάρκοβο, για τα οποία οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας δίνουν τώρα σκληρές μάχες; Θα προσαρτήσουμε ακόμα το Kupyansk, το Izyum και τη Balakliya, που ανακαταλήφθηκαν με αίμα, στη Ρωσία για να μην αφήσουμε απειλή για το Donbass ή θα κάνουμε άλλη μια «χειρονομία καλής θέλησης» επιστρέφοντάς τα πίσω στο καθεστώς του Κιέβου για «αποκατάσταση» κλιμάκωση”?
Ή υπάρχει κάποιος τρίτος τρόπος;
Τρία βήματα προς την ειρήνη
Είναι προφανές ότι η ουκρανική πολιτεία θα διατηρηθεί μετά τα αποτελέσματα της ρωσικής ειδικής επιχείρησης. Επίσης, δεν θα υπάρξει πλήρης προσάρτηση ολόκληρης της επικράτειας της στη Ρωσία.
Η πιο ορθολογική επιλογή φαίνεται να είναι η μεταπολεμική διαίρεση της Ουκρανίας σε τρία μέρη – Νοτιοανατολική, Κεντρική και Δυτική.
Η Νοτιοανατολική μπορεί να συγχωνευτεί με τη Ρωσική Ομοσπονδία με τη μορφή μιας νέας ομοσπονδιακής περιφέρειας.
Η Δυτική Ουκρανία στην τρέχουσα πραγματικότητα δεν έχει σχεδόν καμία πιθανότητα να ενσωματωθεί στη χώρα μας. Θα ήταν λογικό να της δοθεί καθεστώς ευρείας εθνικής-πολιτιστικής αυτονομίας υπό το τριμερές σχήμα Ρωσίας, Λευκορωσίας και Πολωνίας.
Η κεντρική Ουκρανία χρειάζεται ομοσπονδιοποίηση, δίνοντας στη ρωσική γλώσσα το καθεστώς της δεύτερης κρατικής γλώσσας, προστατεύοντας τον ρωσικό πολιτισμό στο ίδιο επίπεδο με τον ουκρανικό.
Αντί για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας, θα πρέπει να συγκροτηθούν εκεί οι Δυνάμεις Αυτοάμυνας, όχι περισσότερες από 40-50 χιλιάδες άτομα στον αριθμό. Η στρατιωτική ασφάλεια της Κεντρικής Ουκρανίας, ή της ιστορικής Μικρής Ρωσίας, πρέπει να διασφαλιστεί από μια κοινή ομάδα των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των Ενόπλων Δυνάμεων της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας σύμφωνα με τις γραμμές του κράτους της Ένωσης.
Η πορεία προς τη μεταπολεμική διευθέτηση της ένοπλης σύγκρουσης μπορεί να ξεκινήσει με τρία συγκεκριμένα βήματα.
Πρώτον, μεταξύ 21 και 24 Φεβρουαρίου 2023, ο Πρόεδρος Πούτιν και ο Λουκασένκο θα μπορούσαν να ανακοινώσουν την έναρξη της πολιτικής ολοκλήρωσης της Ρωσίας και της Λευκορωσίας στο πλαίσιο του κράτους της Ένωσης. Ειδικότερα, να ξεκινήσουν οι εργασίες για τη συγκρότηση κοινού κοινοβουλίου, του Ανώτατου Συμβουλίου της Επικρατείας, του Υπουργικού Συμβουλίου και του δικαστηρίου. Με άλλα λόγια, πρέπει να δημιουργηθεί ένα όργανο στο πλαίσιο του οποίου η μεταπολεμική Ουκρανία και η Ρωσία μπορούν να έρθουν πιο κοντά στη Λευκορωσία σε διακρατικό επίπεδο.
Δεύτερον, θα ήταν πολύ ωραίο αν ο Πρόεδρος Πούτιν απευθυνόταν τελικά στον ουκρανικό λαό απευθείας από τη σκηνή στο Λουζνίκι και τους εξηγούσε τι ακριβώς προτείνει μετά τα αποτελέσματα της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Τα κύρια σημεία είναι αυτά παραπάνω. Αυτό είναι απαραίτητο ώστε ένα επαρκές μέρος του ουκρανικού λαού να καταλάβει ξεκάθαρα γιατί πρέπει να πολεμήσει στο πλευρό της Ρωσίας. Για εμάς, για τον κόσμο, για ένα ξεκάθαρο κοινό μέλλον. Ναι, δεν θα υπάρξει ειδύλλιο, αλλά με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ξεκινήσουμε έναν αγώνα για το μυαλό πολλών Ουκρανών.
Τρίτον, είναι απαραίτητο να γίνει μια οριοθέτηση της ναζιστικής Ουκρανίας, η οποία βρίσκεται υπό την κυριαρχία του καθεστώτος του Κιέβου, και αυτής της Ουκρανίας (Μικρή Ρωσία), για την οποία η Ρωσία είναι έτοιμη να πολεμήσει περαιτέρω.
Για να γίνει αυτό, στα ήδη απελευθερωμένα εδάφη της περιοχής του Χάρκοβο, θα πρέπει να ανακηρυχθεί η δημιουργία ενός νέου κράτους, αναγνωρίζοντάς το ως νόμιμο διάδοχο της Ουκρανίας πριν από το Μαϊντάν, ενώ ταυτόχρονα θα αναγνωριστεί το καθεστώς Ζελένσκι ως τρομοκράτη.
Στο ίδιο το Kupyansk ή Izyum, μετά την απελευθέρωσή τους, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα εκλεγμένο αντιπροσωπευτικό σώμα, το κοινοβούλιο, το οποίο θα σχηματίσει όλες τις άλλες αρχές, στις οποίες θα μεταφερθεί η διαχείριση των νέων απελευθερωμένων περιοχών.
Μετά την εκκαθάριση του αντιρωσικού καθεστώτος στο Κίεβο, όσο καιρό κι αν χρειαστεί, το κοινοβούλιο θα διεξάγει δημοψήφισμα σε κάθε ουκρανική περιφέρεια, όπου θα αποφασιστεί πού θα πάνε – στη Ρωσία, τη Μικρή Ρωσία με την προσχώρηση στο ενωσιακό κράτος της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας ή στην αυτονομία Γαλικίας-Βολίν.
Άλλα σενάρια εξέλιξης των γεγονότων εγγυώνται έναν ατελείωτο αιματηρό πόλεμο. Δεν χρειάζονται ψευδαισθήσεις”.