«Ο Β.Πούτιν φέρει την απόλυτη ευθύνη για την ήττα στην Χερσώνα – Παραμένω πιστός σε αυτόν αλλά πρέπει να τα αλλάξει όλα»
Με μία σειρά δημοσιεύσεων στα κοινωνικά δίκτυα, ο φιλόσοφος και πνευματικός μέντορας του Β.Πούτιν, Alexander Dugin, (πατέρας της δολοφονηθείσας Dugina),ξεκαθάρισε πως η Ρωσία δεν θα συνθηκολογήσει ποτέ με την Δύση που την αποκάλεσε «Πολιτισμό του Σατανά» ενώ προειδοποίησε και τον ίδιο τον Ρώσο Πρόεδρο Β.Πούτιν ότι φέρει την αποκλειστική ευθύνη για την απώλεια της Χερσώνας.
Περιέγραψε την ρωσική απόφαση για απόσυρση από την Χερσώνα και την υποχώρηση του ρωσικού Στρατού στην αριστερή όχθη του Δνείπερου ως ήττα που, χωρίς αποφασιστική και γρήγορη διόρθωση πορείας θα οδηγήσει σε έναν πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.
Οι απόψεις Ντούγκιν είναι εξόχως σημαντικές καθώς πρόκειται για τον ιδεολογικό μεταρρυθμιστή της Ρωσίας. Είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε την «τέταρτη πολιτική θεωρία», ένα νέο σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης με το οποίο φιλοδοξεί να κυβερνηθεί η Ρωσία.
Έγραψε στο κανάλι του στο Telegram και σε άλλα κοινωνικά δίκτυα:
«Μια ρωσική πόλη, πρωτεύουσα μιας από τις ρωσικές περιοχές – όπως το Μπέλγκοροντ, το Κουρσκ, το Ντόνετσκ ή η Συμφερούπολη – παραδόθηκε.
Όσοι δεν είναι Ρώσοι μπορεί να μην ενδιαφέρονται.
Οι Ρώσοι τώρα σφίγγουν τα δόντια τους από τον πόνο, κλαίνε και υποφέρουν σαν να έχουν ξεριζωθεί η καρδιά τους και τα παιδιά, τα αδέρφια, οι μητέρες και οι γυναίκες τους να σκοτώνονται μπροστά τους.
Τι νόημα έχει η Αυτοκρατορία, που είναι αυτό που έχουμε; Δίνουμε στον Κυρίαρχο (εννοεί τον Β.Πούτιν) την απόλυτη πληρότητα της εξουσίας, και μας σώζει όλους – λαό, κράτος- σε μια κρίσιμη στιγμή.
Αν περικυκλωθεί με πονηρά πνεύματα ή αποβάλει την κοινωνική δικαιοσύνη, είναι δυσάρεστο, αλλά αποδεκτό μόνο αν μας σώσει, τι γίνεται αν δεν το κάνει;
Τότε τον περιμένει η μοίρα του «βασιλιά των βροχών» (βλ. Frazier). Η αυτοκρατορία έχει ένα μειονέκτημα: Πληρότητα δύναμης σε περίπτωση επιτυχίας, αλλά και πληρότητα ευθύνης σε περίπτωση αποτυχίας.
Πώς θα βγείτε από την κατάσταση; Άμεσα μετάβαση από μια κυρίαρχη κυβέρνηση σε μια επιτροπική κυβέρνηση, που να εισαγάγει τη ρωσική ιδέα.
Ο σημερινός ηγεμόνας σχεδόν το έκανε, την Χερσώνα όμως δεν την παράτησε σχεδόν, την παράτησε εντελώς.
Κανένα παράπονο για τον Σουροβίκιν, δεν είναι πολιτικός, είναι υπεύθυνος για την τεχνική πτυχή του μετώπου.
Το χτύπημα δεν απευθύνεται σε αυτόν. Είναι ένα χτύπημα για εσένα (εννοεί τον Πούτιν;). Και οι δημόσιες σχέσεις δεν θα σώσουν πλέον την κατάσταση. Σε μια κρίσιμη κατάσταση, οι πολιτικές τεχνολογίες δεν λειτουργούν καθόλου. Η ιστορία μιλάει σήμερα. Και ξεστομίζει -για εμάς- τρομακτικά λόγια.
Αυτό δεν είναι προδοσία, είναι ένα βήμα προς τον Αρμαγεδδώνα. Οι συνθήκες της νικήτριας Δύσης, αυτού του πολιτισμού του Σατανά, δεν θα γίνουν ποτέ αποδεκτές από τη Μόσχα.
Αυτό σημαίνει ότι τα τακτικά και στρατηγικά πυρηνικά όπλα θα εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούνται. Είναι το τέλος;
Κάτω από την πίεση των συνθηκών (και είναι πολύ κακό που είναι έτσι, είναι τρομερό) έχουμε κάνει μια σειρά από πολιτικοστρατιωτικές διορθώσεις στη συμπεριφορά της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (γιατί τόσο αργά είναι ξεχωριστό θέμα από μόνο του), αλλά αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Η τελευταία λύση είναι η ιδεολογία.
Αρκετά με τα παιχνίδια: είναι η εποχή της ρωσικής ιδέας . Είναι ανόητο να στοχεύουμε στην ολοκληρωτική καταστροφή της Ανθρωπότητας μόνο και μόνο από τον φόβο της ρωσικής ιδέας , της ιδεολογίας μας.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οι ρωσικές αρχές δεν μπορούν να παραδοθούν σε κάτι άλλο, έχουμε αγγίξει το όριο και λείπουν καθαρά τα τεχνικά μέσα για τη Νίκη».
Ο Ντούγκιν βλέπει την ευθύνη για αυτό στην κρατική εξουσία αλλά με δεύτερη δημοσίευσή του ξεκαθαρίζει πως παραμένει πιστός στον Β.Πούτιν θεωρεί όμως πως μέρος της ρωσικής ελίτ έχει προκαλέσει ζημιά στον ίδιο και στην επιχείρηση στην Ουκρανία.
Το πρόβλημα βρίσκεται στην «άρχουσα τάξη», η οποία δρα μεταξύ του λαού και του προέδρου και εμποδίζει την άμεση σύνδεση των δύο πόλων:
«Μεταξύ του προέδρου και του λαού στέκεται η άρχουσα τάξη. Είναι τώρα σε μεταβατικό στάδιο. Υπάρχουν εκείνοι που είναι υπέρ της νίκης και επομένως υπέρ του προέδρου και του λαού, υπέρ της ρωσικής ιδέας.
Και υπάρχουν και αυτοί που «δεν είναι πραγματικά» υπέρ αυτής.
Εκείνοι που είναι «εντελώς κατά της νίκης» φεύγουν και αλλάζουν πλευρά προς τον εχθρό. Το πρόβλημα είναι το μέρος της ελίτ που «δεν είναι εντελώς μέσα για την νίκη». Αυτό είναι ένα εμπόδιο για την εγκαθίδρυση της (ρωσικής) ιδεολογίας και έτσι εμποδίζει την ιστορία μας να απελευθερώσει τον τελευταίο πόρο της νίκης – την ρωσική ιδέα. Μετά από αυτήν μένει μόνο η Αποκάλυψη».
Ο Ντούγκιν περιγράφει την αντίδραση των «ελίτ» στην απώλεια της Χερσώνας ως «εντελώς ανεπαρκή»:
“Η απώλεια της Χερσώνας είναι πόνος για τον λαό και πόνος για τον Πρόεδρο. Για το κομμάτι της ελίτ που δεν ταυτίζεται με την νίκη, κάθε άλλο παρά οδυνηρό είναι.
Εξ ου και η ανεπαρκής αντίδραση – υστερία, σιωπή, προσπάθεια να γεμίσει το κενό με τις βαρετές συζητήσεις.
Πώς μπορούμε να συζητάμε χυδαίως όταν ο εχθρός έχει εισβάλει σε μια ρωσική πόλη από την οποία έπρεπε να υποχωρήσουμε;
Όταν σε καιρό ειρήνης πεθαίνουν λίγοι άνθρωποι σε ένα ατύχημα, ανακοινώνουμε πένθος και ακυρώνουμε εκδηλώσεις.
Και εδώ ολόκληρη η ρωσική πόλη δέχεται εισβολή από έναν αδίστακτο εχθρό που ήδη αρχίζει την γενοκτονία του υπόλοιπου πληθυσμού. Μόνο πολεμικά τραγούδια είναι κατάλληλα για μια τέτοια κατάσταση».
Αυτή η ελίτ καθυστερεί τα αναπόφευκτα και απαραίτητα βήματα για να μεταμορφώσει άμεσα την κοινωνία συνεχίζει ο Ντούγκιν.
«Είμαστε πιστοί στον Πούτιν και στεκόμαστε δίπλα στη στρατιωτική ειδική επιχείρηση και στην Ρωσία μέχρι το τέλος.
Ωστόσο, η Δύση, που ασκεί υπερβολική πίεση στην Ρωσία, δεν καταλαβαίνει ότι σε καμία περίπτωση η Ρωσία και ο Πούτιν δεν θα συνθηκολογήσουν.
Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι μόνο η χρήση θερμοπυρηνικών όπλων. Ο Πρόεδρος κατέστησε σαφές: δεν θα συνθηκολογήσουμε. Το να στριμώχνεις την Ρωσία είναι αυτοκτονικό για τη Δύση και για την ανθρωπότητα», κατέληξε ο Ρώσος σύμβουλος.
Οι απόψεις του κειμένου προφανώς εκφράζουν τον αρθρογράφο και όχι κατ’ ανάγκην τις εκτιμήσεις της Iskra, ενώ η τελευταία δεν είναι υπεύθυνη για τυχόν μεταφραστικές ανακρίβειες του κειμένου.
