Καλά και άγια τα κοινωνικά, λεγόμενα, μερίσματα – κι ας τα παίρνουν και αλλοδαποί, αφού είναι εργάζονται και φορολογούνται στη χώρα μας – αλλά με διάφορες τέτοιες έκτακτες «ενισχύσεις», δουλειά δεν γίνεται.
Ούτε με μερίσματα, ούτε με δήθεν επιδοτήσεις ανέργων, ούτε με τυχερούς λαχνούς στη φορολοταρία του υπουργείου Οικονομικών, μπορεί να πάει η οικονομία μπροστά.
Τα 500άρικα τελειώνουν στο φτερό, τα 1000άρικα των τυχερών επίσης. Βγήκε μία υποχρέωση, που ίσως δεν έβγαινε αλλιώς, αγοράστηκε ένα δωράκι παραπάνω για τις γιορτές, άντε πληρώθηκαν και δύο τρεις καλές έξοδοι. Μέχρις εκεί. Αν όχι ήδη πριν τελειώσουν οι γιορτές, τότε σίγουρα αμέσως μετά, θα έλθει η σκληρή πραγματικότητα: Της «χλωμής» οικονομίας, της αβάσταχτης φορολογίας, της κακοπληρωμένης εργασίας, της ανεργίας, των υποχρεώσεων, που δεν έχουν τέλος.
Και, ουσιαστικά, δεν φαίνεται σοβαρή και βιώσιμη διέξοδος. Τα περί «καθαρής εξόδου από τα μνημόνια» και «νέας σελίδας» και «θα φάμε με χρυσά κουτάλια», που υπονοούν κάποιοι κυβερνητικοί, κλείνοντας με σκέρτσο το μάτι, είναι φληναφήματα και πολιτικά ανέκδοτα.
Δύο στοιχεία συγκράτησα από όσα ειπώθηκαν ή έγιναν τις τελευταίες ημέρες:
Πρώτον, τις κυβερνητικές δηλώσεις ότι η χώρα την τελευταία τριετία, του 2017 συμπεριλαμβανομένου, είναι πρώτη στην απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων. Υπάρχει ένα «καλό» σενάριο: να λένε απλώς ψέματα οι κυβερνητικοί. Και υπάρχει και ένα πραγματικά κακό: να λένε την αλήθεια! Διότι, εάν όντως η χώρα είναι πρώτη στην απορρόφηση, λαμβάνοντας πολλά χρήματα από την ΕΕ και έχει ρυθμούς ανάπτυξης μικρότερους κι από 1,5% το 2017 τότε δεν μας σώζει τίποτα! Αν με τόση στήριξη από τα ΕΣΠΑ, η οικονομία παραμένει έτσι ασθενική, τότε δεν πρόκειται να εκτιναχθεί ποτέ! Κοινώς τη βάψαμε.
Δεύτερο στοιχείο: Στην Ισπανία, λέει, εργοδότες, κυβέρνηση και συνδικάτα ήλθαν σε συμφωνία για αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 4% το 2018, αλλά και νέες αυξήσεις το 2019 και το 2020 – συνολικά αύξηση περί το 20 αυτή την τριετία, την ώρα που αυξήθηκε και το 2017!!! Δεν μιλάμε φυσικά για εργασιακό παράδεισο στην Ισπανία – τουναντίον η ανασφάλεια και οι ελαστικές μορφές εργασίας είναι και κει ο κανόνας. Αλλά τουλάχιστον όποιος εργάζεται, πληρώνεται πολύ καλύτερα πλέον, με το κλείσιμο του κύκλου της ύφεσης.
Μπορούν εδώ να πουν ότι θα αυξηθεί ο βασικός μισθός έστω και ένα ευρώ; Ότι δεν έχει παρακάτω στην ξεφτίλα που κυριαρχεί στην αγορά εργασίας; Αυτό ναι, θα έδινε ένα κάποιο, υποτυπώδες έστω, νόημα στις κυβερνητικές εξαγγελίες περί εξόδου από την κρίση. Αυτό και άλλες τέτοιες μόνιμες και όχι έκτακτες, θετικές παρεμβάσεις υπέρ των εργαζομένων, θα έσωζαν κάπως τα προσχήματα για τη χρήση του συνθήματος «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη».
Αλλιώς ισχύει το «λέμε και καμιά κουταμάρα να περάσει η ώρα»…
