Tα λαϊκά στρώματα δέχονται στη χώρα μας εδώ και 7 χρόνια μια πρωτοφανή επίθεση από την κυβέρνηση, τους δανειστές (ΕΕ και ΔΝΤ) και την πλουτοκρατία.
Η επίθεση αυτή εντάθηκε με το νέο πακέτο μνημονιακών αντιλαϊκών μέτρων, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης. Αυτό, όπως είναι γνωστό περιλαμβάνει νέα μείωση των καταβαλλόμενων κύριων και επικουρικών συντάξεων από 1-1-2019, την δραστική μείωση του αφορολόγητου, περικοπές κοινωνικών επιδομάτων, νέες σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις με αιχμή τη διάλυση και το ξεπούλημα της ΔΕΗ, νέα κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων και ακόμα μεγαλύτερη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
Πρόκειται ουσιαστικά για το 4ο μνημόνιο, και μάλιστα χωρίς τη δικαιολογία νέας δανειοδότησης, το οποίο οδηγεί σε μεγαλύτερη φτωχοποίηση του λαού, σε αδιέξοδο την οικονομία και σε πιο ταπεινωτική υποτέλεια την χώρα μας. Η αντιλαϊκή αυτή επίθεση των δανειστών, της κυβέρνησης και της μνημονιακής «αντιπολίτευσης» θα έχει διάρκεια λόγω της νέας μνημονιακής δέσμευσης της χώρας μας για πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, και κατά συνέπεια συνέχιση των πολιτικών της λιτότητας, για πολλά χρόνια.
Η κυβέρνηση, παρότι, έδωσε γη και ύδωρ στους δανειστές, δεν πήρε από αυτούς στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 22 Μάη – και δεν θα πάρει ούτε στην συνεδρίασή του στις 15 Ιούνη – μέτρα δήθεν ελάφρυνσης του χρέους, που ισχυρίζεται ότι γι αυτό το λόγο ψήφισε το 4ο μνημόνιο.
Οι επιλογές αυτές της κυβέρνησης σε συνδυασμό με τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων και από το 3ο μνημόνιο, που η ίδια υπέγραψε, αλλά και από τα προηγούμενα μνημόνια, συσσωρεύουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την αποξενώνουν από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, τα οποία την στήριξαν εκλογικά το 2015.
Ωστόσο, η κυβέρνηση μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου προσπαθεί ν’ αλλάξει την πολιτική ατζέντα. Να αναπτύξει μια νέα πολιτική αφήγηση για δήθεν θετικά αντίμετρα, ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, έξοδο στις αγορές, έξοδο από τα μνημόνια, συνταγματική αναθεώρηση, απλή αναλογική στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης κλπ. Μ’ αυτό τον τρόπο επιδιώκει να καλμάρει την ογκούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια λόγω της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών της και να κερδίσει όσο το δυνατό περισσότερο πολιτικό χρόνο.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση οξύνει την πολιτική πόλωση με τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη για δευτερεύοντα – εκτός μνημονίου για το οποίο συμφωνούν- θέματα.
Αυτός, όμως, ο πολιτικός σχεδιασμός της κυβέρνησης δε μπορεί να της εξασφαλίσει ούτε “ήρεμα πολιτικά και κοινωνικά νερά” ούτε μεγάλο πολιτικό χρόνο.
Κι αυτό, γιατί η πολιτική αφήγησή της δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός ότι ήδη οι συνταξιούχοι υφίστανται τις μειώσεις των συντάξεών τους, που προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου, και περιμένουν με βάση το 4ο μνημόνιο ακόμα μεγαλύτερες. Ότι οι εργαζόμενοι συνεχώς χάνουν αγοραστική δύναμη και εργασιακά δικαιώματα. Ότι οι επαγγελματίες, έμποροι, αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι υφίστανται τις αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών τους και περιμένουν και νέες από 1-1-2018. Ότι όλα τα λαϊκά στρώματα υφίστανται φορολεηλασία και περιμένουν ακόμα μεγαλύτερη. Ότι η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται ολοκληρωτικά. Ότι η κατάργηση των κοινωνικών επιδομάτων, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, η κατάργηση της Κυριακής-Αργίας, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η κατεδάφιση των ειδικών μισθολογίων και η κατάργηση του ΕΚΑΣ είναι μέτρα, που θα εφαρμοστούν ΤΩΡΑ.
Όλα αυτά μαζί με την προοπτική των διαρκών αξιολογήσεων, των πρωτοφανώς υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και της εξοντωτικής λιτότητας για πολλά χρόνια, και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση ούτε διεκδίκησε ούτε θα διεκδικήσει ούτε θα πάρει από τους δανειστές διαγραφή του δημοσίου χρέους – μπορεί να προκαλέσουν τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, που αυτή θέλει να αποφύγει.
Η επανεμφάνιση στο δρόμο ενός κοινωνικού δυναμικού τις ημέρες της ψήφισης του 4ου μνημονίου δείχνει ότι υπάρχει και μία πρώτη αναγκαία κοινωνική βάση για το σχεδιασμό και την οργάνωση ενός νέου κύκλου κοινωνικών αντιστάσεων, εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Εάν αυτές οι αντιστάσεις συνεχιστούν και κλιμακωθούν και εάν οι αριστερές, αντιμνημονιακές, προοδευτικές και πατριωτικές δυνάμεις, ανταποκριθούν στο ιστορικό καθήκον της περιόδου και συγκροτήσουν πολιτικό, κοινωνικό και εκλογικό μέτωπο με βάση κοινό αντιμνημονιακό – φιλολαϊκό πρόγραμμα, τότε θα ξαναγεννηθεί η ελπίδα για την μεγάλη αντιμνημονιακή ανατροπή, που έχει ανάγκη ο λαός η νεολαία και η χώρα μας.
* Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Κόντρα στις 11/06/2017.
