Η μεγάλη Κλοπή των Χριστουγέννων!- Όταν το Κράτος Γίνεται Ληστής

Η Οργανωμένη Ληστεία σε Ώρες Αιχμής

Στις 22 Δεκεμβρίου 2025, ενώ οι Έλληνες μετρούσαν τις μέρες για το γιορτινό τραπέζι, το ελληνικό κράτος εξαπέλυσε την πιο κυνική επίθεση στον εργαζόμενο λαό της τελευταίας δεκαετίας.
Η ΑΑΔΕ, αυτός ο μηχανισμός της θεσμοποιημένης αρπαγής, πραγματοποίησε συντονισμένη επιδρομή στους τραπεζικούς λογαριασμούς χιλιάδων πολιτών.
Όχι τυχαία.
Όχι από απροσεξία.
Αλλά με τη χειρουργική ακρίβεια του επαγγελματία ληστή που ξέρει πότε το θύμα του έχει γεμίσει τα πορτοφόλι.

Το σχέδιο ήταν διαβολικά απλό, περίμενε τη στιγμή που ο εργαζόμενος θα δει στον λογαριασμό του το δώρο Χριστουγέννων, αυτά τα χρήματα που υπολογίζει όλο το χρόνο για να αγοράσει δώρα στα παιδιά του, να πληρώσει το ΔΕΗ που τρέχει από τον χειμώνα, να βάλει ένα αξιοπρεπές πιάτο στο τραπέζι.
Και τη στιγμή που αυτά τα λεφτά κάθονται εκεί, για λίγες μόνο ώρες πάνω από το «ακατάσχετο όριο», χτύπα.
Πάρε τα όλα.

Αυτό δεν είναι φορολογική πολιτική.
Είναι οργανωμένο έγκλημα με κρατική σφραγίδα.

Η Αναλγησία ως Σύστημα Εξουσίας αλλα ας  μιλήσουμε ξεκάθαρα, το ελληνικό κράτος έχει γίνει το μεγαλύτερο μαφιόζικο δίκτυο της χώρας.
Οι πολιτικοί που το διοικούν δεν είναι διαχειριστές του δημόσιου συμφέροντος, είναι εισπράκτορες μιας διεθνούς τοκογλυφίας που έχει ξεπουλήσει τη χώρα μας για ψίχουλα.
Και εμείς, ο λαός, είμαστε η εξασφάλισή τους.
Το κολατεράλ.
Το υλικό εκμετάλλευσης.

Η χρονική στιγμή της κατάσχεσης δεν ήταν «διοικητική απροσεξία».
Ήταν ψυχολογική βία.
Ήταν το μήνυμα, «Εσύ δεν έχεις δικαίωμα σε χαρά.
Εσύ δεν έχεις δικαίωμα σε οικογένεια.
Εσύ υπάρχεις μόνο για να πληρώνεις.»

Το κράτος που μας κυβερνά δεν έχει τίποτα κοινό με τη δημοκρατία. Είναι μια μηχανή αποστράγγισης πόρων από τους πολλούς προς τους λίγους.
Και όσο εμείς κάθομαι απαθείς, σιωπηλοί, φοβισμένοι, τόσο πιο θρασύς γίνεται ο κλέφτης.

Η Συνενοχή της Σιωπής και  Ο Λαός ως Θύμα και Συνεργός, και τώρα έρχεται το πιο δύσκολο, το πιο επώδυνο μέρος αυτής της αλήθειας, Εμείς, ο ελληνικός λαός, είμαστε συνένοχοι στη δική μας σφαγή.

Πόσες φορές θα κλέψουν τα Χριστούγεννά μας για να σταματήσουμε να παριστάνουμε τους έκπληκτους;
Πόσες φορές θα μας κατασχέσουν τους μισθούς, θα μας ξεπουλήσουν τα σπίτια, θα μας αφήσουν χωρίς φάρμακα, χωρίς θέρμανση, χωρίς αξιοπρέπεια και εμείς θα συνεχίζουμε να κάνουμε τη δουλίτσα μας, να γκρινιάζουμε στον καφέ, και να ψηφίζουμε τους ίδιους κλέφτες;

Το σύστημα λειτουργεί γιατί εμείς του επιτρέπουμε να λειτουργεί.

Κάθε φορά που δέχομαι μια καταχρηστική κατάσχεση χωρίς να αντιδράσω.
Κάθε φορά που βλέπω τον διπλανό μου να καταρρέει και κοιτάζω αλλού. Κάθε φορά που πιστεύω ότι «δεν αλλάζει τίποτα» και παραιτούμαι από τον αγώνα.
Κάθε φορά που ψηφίζω κόμματα που με έχουν κλέψει ξανά και ξανά, επειδή «δεν υπάρχει άλλη επιλογή».

Κάθε αυτή τη φορά, γίνομαι ένας ακόμα εκτελεστής της δικής μου εξόντωσης.

Η Βία της Αδράνειας είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι η σιωπή μας είναι βία.
Βία κατά των παιδιών μας που θα κληρονομήσουν ένα κράτος, λεηλατημένο.
Βία κατά των ηλικιωμένων μας που ζουν με συντάξεις πείνας.
Βία κατά του εαυτού μας που θυσιάζουμε την αξιοπρέπειά μας στο βωμό της απάθειας.

Όταν δεν παλεύω για τα δικαιώματά μου, δεν είμαι «ειρηνικός».
Είμαι δειλός.
Όταν δεν οργανώνομαι με τους συνανθρώπους μου, δεν είμαι «ρεαλιστής». Είμαι συνεργός.
Όταν δεν φωνάζω κατά της αδικίας, δεν είμαι «συνετός».
Είμαι νεκρός εν ζωή.

Το κράτος κλέβει τα Χριστούγεννά μας γιατί ξέρει ότι δεν θα κάνουμε τίποτα.
Γιατί έχουμε συνηθίσει στην ήττα.
Γιατί έχουμε εκπαιδευτεί στην υποταγή.
Γιατί έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος με σπονδυλική στήλη.

Ξύπνα ή Πέθανε Η Ώρα της Απόφασης είναι τώρα, δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος.
Ή οργανωνόμαστε και παλεύουμε, ή συνεχίζουμε να ζούμε γονατιστοί περιμένοντας το επόμενο χτύπημα. Η ερώτηση είναι απλή.

Πόσα ακόμα θα αντέξεις;

Θα αντέξεις όταν σου πάρουν το σπίτι;
Θα αντέξεις όταν τα παιδιά σου δεν έχουν να φάνε;
Θα αντέξεις όταν χάσεις τη δουλειά σου και δεν έχεις πού να γυρίσεις; Θα αντέξεις όταν η επόμενη γενιά σου θα σε ρωτήσει «γιατί δεν κάνατε τίποτα»;

Κάθε μέρα που περνά χωρίς αντίδραση είναι μια μέρα που δίνουμε άδεια στους κλέφτες να συνεχίσουν.
Κάθε κατάσχεση που δεχόμαστε χωρίς αγώνα είναι ένα ακόμα αλυσοδέσιμο που βάζουμε στον εαυτό μας.

Τι Πρέπει να Γίνει ΤΩΡΑ

Δεν φτάνει η οργή.
Χρειάζεται οργάνωση.
Χρειάζεται δράση.
Χρειάζεται συλλογικό ξεσηκωμό.

1. Συλλογικές Αγωγές και Νομική Αντεπίθεση

Κάθε θύμα αυτής της χριστουγεννιάτικης ληστείας πρέπει να καταγγείλει.
Κάθε κατάσχεση πρέπει να προσβληθεί νομικά.
Και όχι μεμονωμένα, συλλογικά.
Χρειαζόμαστε δίκτυα αλληλεγγύης που θα υπερασπιστούν νομικά και οικονομικά όσους χτυπήθηκαν.

2. Μαζικές Κινητοποιήσεις

Οι δρόμοι πρέπει να γεμίσουν.
Τα γραφεία της ΑΑΔΕ, τα υπουργεία, η Βουλή όλα πρέπει να πνιγούν από τη φωνή του λαού.
Όχι για μία μέρα.
Όχι για μία βδομάδα.
Μέχρι να υποχωρήσουν.

3. Οικονομική Ανυπακοή

Αν το κράτος συμπεριφέρεται σαν μαφία, τότε πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μαφία.

Χρειάζονται στρατηγικές πολιτικής και οικονομικής πίεσης που θα κάνουν το σύστημα να δυσλειτουργήσει.
Παράλληλες οικονομίες, συνεταιρισμοί, δίκτυα ανταλλαγής ό,τι χρειάζεται για να σπάσουμε την εξάρτησή μας από τον κατασχετή.

4. Πολιτική Οργάνωση από τη Βάση

Τα παλιά κόμματα μας πούλησαν. Τα νέα υπόσχονται και ξεχνούν. Χρειαζόμαστε πραγματική λαϊκή εξουσία,όχι εκπροσώπους που θα μας προδώσουν, αλλά δομές που θα μας επιτρέψουν να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας.

5. Ριζική Αλλαγή Νοοτροπίας

Πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ανίσχυροι.
Πρέπει να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε που αγωνιζόμαστε.
Πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε την εξουσία που μας καταπιέζει.

Η εξουσία φοβάται τον λαό όταν ο λαός σταματά να φοβάται.

Το Τελευταίο Κάλεσμα

Αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να το διαβάσεις και να το ξεχάσεις. Γράφτηκε για να σε τραντάξει.
Για να σε προκαλέσει.
Για να σε θυμώσει αρκετά ώστε να κινηθείς.

Το ερώτημα δεν είναι «τι θα κάνει το κράτος;»
Το ερώτημα είναι: «Τι θα κάνεις ΕΣΥ;»

Θα συνεχίσεις να παραπονιέσαι στο διαδίκτυο;
Ή θα βγεις στον δρόμο;

Θα συνεχίσεις να ελπίζεις ότι κάποιος άλλος θα σε σώσει;
Ή θα πάρεις την υπόθεση στα χέρια σου;

Θα συνεχίσεις να ζεις γονατιστός; Ή θα σταθείς επιτέλους όρθιος;

Τα Χριστούγεννα μας κλάπηκαν.
Η αξιοπρέπειά μας λεηλατήθηκε.
Το μέλλον μας πωλείται στο πιο χαμηλό προσφέρον.

Και εμείς; Εμείς κοιτάμε.

Μέχρι πότε;

Η ιστορία κρίνει όχι τους καταπιεστές, αυτούς τους ξέρουμε.
Κρίνει αυτούς που είχαν τη δύναμη να αντισταθούν και δεν το έκαναν.

Η επιλογή είναι δική σου. Ο χρόνος είναι ΤΩΡΑ