Άρθρο του Σωκράτη Β. Σίσκου
Αλλά και άλλοι πρώην επίτροποι, όπως π.χ. ο Γάλλος Ιβ ντε Σιλγκί, ο Βέλγος Κάρελ βαν Μιρτ, ο Ισπανός Μ. Ορτέγκα, ο Ολλανδός Φριτς Μπολκενστάιν, ο Ιρλανδός Τσάρλι Μακ Κρίβι, η Βουλγάρα Μεγκλένα Κούνεβα, ο Μαλτέζος Τζο Μπορτζ, ο Βέλγος Λουί Μισέλ, η Δανέζα Μαριάν Φίσερ Μπελ, η Ολλανδέζα Νίλι Κρους κ.ά., κατέλαβαν αμειβόμενες με αστρονομικά ποσά, θέσεις σε μεγάλες εταιρείες. Σε τέτοιες πολυεθνικές, όπως η Λιονέζ Ντεζ Ο, η Φίλιπς, η Σουίσερ, η Σελ, η Ριανέρ, η τράπεζα ΒΝΡ, η Κρεντίμο, η Nortal, η γνωστή τράπεζα Merryll Lynch που ευθύνεται κι’ αυτή, μαζί με τη Lehman Brothers, για τη μεγάλη οικονομική κρίση, τοποθετούνται ως πρόεδροι, ως διευθύνοντες σύμβουλοι ή μέλη διοικητικών συμβουλίων. Όμως οι περισσότεροι προσλαμβάνονται από εταιρείες/λόμπι παροχής συμβουλών, διότι η εμπειρία τους στην Κομισιόν τους καθιστά χρήσιμους στην παροχή πληροφοριών, σε μια προσπάθεια καταστρατήγησης της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Μόνο στις Βρυξέλλες υπάρχουν, όπως γράψαμε στο προηγούμενο άρθρο, τριάντα χιλιάδες τέτοιες εταιρείες συμβούλων, για να επεμβαίνουν «πελατειακά» στο νομοθετικό έργο του Ευρωκοινοβουλίου και στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κάπως διστακτικά ψιθυρίζεται και η δραστηριοποίηση της ιταλικής Μαφίας (Βλ. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ Νο 1) στην επιβολή του ελέγχου της σε ομάδα εταιριών/LOBI, ενδεχομένως στα τελευταία χρόνια μετασχηματισμού της ΕΟΚ σε ΕΕ. Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι, η πρώτη προεδρία της Κομισιόν στην ΕΟΚ, μετά την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης, φαίνεται ότι δεν φρόντισε να αξιολογεί και τα ηθικά προσόντα των αξιωματούχων της, αφού ο πρώτος δεκαετούς θητείας πρόεδρός της Βάλτερ Χαλστάιν (Βλ. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ Νο 2) είχε ένα σκοτεινό και βεβαρυμμένο παρελθόν.
Φυσικά, από αυτό το παζάρι των πελατειακών σχέσεων, θα ήταν αδύνατον να απουσιάζει και η πρώτη διδάξασα Goldman Sachs (Βλ. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ Νο 3), η οποία έδειξε, με την πρόσληψη και τοποθέτηση του Ζ. Μ. Μπαρόζο (με τον οποίο θα ασχοληθούμε εκτενέστερα σε άλλο σημείο της έρευνάς μας) σε ανώτατη διευθυντική θέση, ότι, αυτή η τράπεζα γνωρίζει την τέχνη να απλώνει με μαεστρία τα πλοκάμια της. Εκτός από τις ΗΠΑ, όπου η ηγετική της θέση στον τομέα των τραπεζικών συναλλαγών είναι αναμφισβήτητη, έχει διεισδύσει και στα ευρωπαϊκά κέντρα πολιτικής εξουσίας, είτε με την τοποθέτηση πρώην διευθυντικών στελεχών της σε ηγετικές θέσεις της ΕΕ, είτε με στελέχωση των υπηρεσιών της από ανώτερους ευρωπαίους αξιωματούχους και πρώην επιτρόπους. Ένας τέτοιος ήταν και ο άλλοτε (1985–89) Ιρλανδός επίτροπος ανταγωνισμού Πίτερ Σάδερλαντ, ο οποίος διεύθυνε τον ευρωπαϊκό τομέα της εταιρείας, με έδρα το Λονδίνο, από το 1995 και ως το 2015. Ταυτόχρονα όμως είχε και άλλες υψηλά αμειβόμενες δραστηριότητες. Υπήρξε ανώτατο στέλεχος της βρετανικής πετρελαϊκής εταιρείας ΒΡ, της Βασιλικής Τράπεζας της Σκωτίας, κάποιων διευθυντικών τομέων των Ηνωμένων Εθνών και όπως ήταν επόμενο (ως γνωστός με το προσωνύμιο «ο πατέρας της παγκοσμιοποίησης»), είναι βασικό στέλεχος της Λέσχης Bilderberg και από το 2010 επίτιμος πρόεδρος της Trilateral Commission (Βλ. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ Νο 4), στην οποία υπήρξε εκτελεστικός πρόεδρος του ευρωπαϊκού τομέα της από το 2001 και ως το 2010.
Θα ήταν παράλειψη, σε μια αντικειμενική έρευνα, να μην ασχοληθούμε και με τις ελληνίδες ευρωβουλευτές Εύα Καϊλή (Βλ. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ Νο 5) και Μαρία Δαμανάκη, οι οποίες απασχόλησαν, με εκτεταμένα σχόλια και τα διεθνή ΜΜΕ, για διαφορετικούς λόγους.
Η Μ. Δαμανάκη δεν διέπραξε κάποια ποινικά κολάσιμη παρανομία. Αλλά τότε ποια ήταν η κατακριτέα πράξη της για την οποία σχολιάστηκε δυσμενώς; Στην ιταλική Βικιπαίδεια υπάρχει μια επεξηγηματική φράση, σε κριτική για τη γνωστή όπερα του Μότσαρτ «Cosi fan tutte», στην οποία διατυπώνεται η άποψη πως, «Αν ψάχνετε για άλλες έννοιες, δείτε το ΕΤΣΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΕΣ» (Se stai cercando altri significati, vedi «COSI FAN TUTTE»). Αυτό που έκανε η πρώην ελληνίδα επίτροπος Θαλάσσιας Πολιτικής (Ναυτιλίας) και Αλιείας, ήταν ό,τι και ΟΛΟΙ οι άλλοι επίτροποι που αναφέραμε στα άρθρα μας. Μετά τη λήξη της θητείας της στην Κομισιόν, προσλήφθηκε και διορίστηκε γενική διευθύντρια Ευρώπης, του παγκόσμιου περιβαλλοντικού οργανισμού The Nature Conservancy (TNC) με έδρα το Λονδίνο και ετήσιες αποδοχές που προκαλούν ίλιγγο και σε επιστήμονες ειδικών προσόντων. Πρόσφερε τις χρήσιμες (ίσως και απόρρητες) επαγγελματικές γνώσεις της από την ΕΕ, σ ‘ αυτή τη δήθεν μη κερδοσκοπική εταιρία, για τις ρυπογόνες δραστηριότητες της οποίας (μέσω των κερδοσκοπικών πολυάριθμων partners της),
γράφω μακροσκελείς λεπτομέρειες στο βιβλίο μου «Η Ευρώπη και τα Ιδανικά της Νέας Τάξης».
Ο Μαρκ Τέρκελ, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του TNC από το 2008, ήταν επί 24 χρόνια διευθυντής και εμπορικός συνεργάτης (partner) της Γκόλντμαν Σακς, μιας εταιρίας που, όπως ήδη αναφέραμε, «κυβερνά τον κόσμο». Άλλο ανώτατο στέλεχος του TNC, το οποίο κατηγορήθηκε για τις ανύπαρκτες φιλοπεριβαλλοντικές απόψεις του, ήταν ο απόστρατος στρατηγός Νόρμαν Σβάρτσκοπφ. Ως επικεφαλής της εκστρατείας της διεθνούς συμμαχίας στην έρημο του Κουβέιτ και του Ιράκ, κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, στον πρώτο πόλεμο του Περσικού Κόλπου, επί προεδρίας του Τζορτζ Μπους (του πρεσβύτερου), είχε ιδιαίτερα διακριθεί για την σκληρότητά του σε ανθρώπους και περιβάλλον. Είναι δυνατόν άτομα τέτοιας νοοτροπίας και με τέτοιο παρελθόν, να μας πείσουν ότι, μια θεωρούμενη ως ηρωίδα στην εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείο και με πασίγνωστο ιδεολογικό και κομματικό πορτρέτο, ριζικά αντίθετο από το δικό τους, μα επιλέχτηκε ως ανώτατο στέλεχος της εταιρίας τους, για να σώσει τα μύδια, τους αχινούς και τα χταπόδια στον Κόλπο του Μεξικού; Θα ήταν περιττολογία να επαναλάβουμε και εδώ, τους λόγους για τους οποίους οι τράπεζες, οι πολυεθνικές εταιρίες και οι μυστικές υπηρεσίες κάποιων κρατών, προσλαμβάνουν ως συμβούλους ή ως ανώτατα διοικητικά στελέχη, κάποιους πρώην επιτρόπους της Κομισιόν.
Στο επόμενο άρθρο Νο 7 «ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ»
——————–
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1-Ο Έλληνας ευρωβουλευτής Χρήστος Παπουτσής κατηγορήθηκε άδικα για δωροδοκία και διαφθορά, κατά την περίοδο της προεδρίας του Ζακ Σαντέρ. Από τις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν διαπιστώθηκε ότι, υπεύθυνος για την απάτη ήταν ο Ιταλός Ρανιέρο Βάνι ντ’ Αρκιράφι, ευρωβουλευτής της προηγούμενης προεδρίας του Ζακ Ντελόρ. Τότε, υπήρξαν λίγες χαμηλόφωνες, «ψιθυριστές» ανεπιβεβαίωτες φημολογίες ότι, ο συκοφαντημένος και αθώος ευρωβουλευτής, υπήρξε θύμα «ύποπτης ιταλικής πλεκτάνης». Επί σχεδόν 20 χρόνια κανένας δεν μίλησε για τη Μαφία. Μόνον όταν, στην υπόθεση Κατάργκεϊτ (Qatargate) του 2022 και στην πρόσφατη (2025) με την πρύτανη του Κολλεγίου της Ευρώπης, Φεντερίκα Μογκερίνι (στην οποία αναφερθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο), κάποιοι μίλησαν ανοιχτά για το ρόλο της «Κόζα Νόστρα» στην Ε.Ε. λόγω, αποκλειστικά, της συμμετοχής Ιταλών αξιωματούχων της Ένωσης και στα δυο σκάνδαλα διαφθοράς.. Οι Ιταλίδες και οι Ιταλοί Αντόνιο Παντσέρι, Φραντσίσκο Τζόρτζι (σύντροφο της Εύας Καϊλή), Λούκα Βισεντίνι, Μαρία Κολεόνι (σύζυγος του Παντσέρι), Σύλβια (κόρη του Αντόνιο Παντσέρι), Μαρκ Ταραμπέλα, Πιέτρο Μπαρτόλο, Αντρέα Κοτσολίνο, Μαρί Αρένα, Αλεσάντρα Μορέτι και πολλοί άλλοι που ανακρίθηκαν, αλλά δεν παραπέμφθηκαν για να δικαστούν. Σχεδόν όλοι τους, ήταν μέλη της δήθεν δημοκρατικής οργάνωσης (ΜΚΟ) «Fight Impunity», η οποία υποτίθεται ότι θα αγωνιζόταν «για την αυστηρή τιμωρία αυτών που παραβίαζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα». Είναι προσωπική μου άποψη ότι, αυτή η ΜΚΟ ανήκει στις εταιρίες ή οργανώσει LOBI που ελέγχει η Μαφία.
Η Κομισιόν ανακοίνωσε, όπως παλαιότερα με παρεμφερείς ανακοινώσεις, ότι «θα δημιουργηθεί ένα όργανο που θα επιβάλει τους κανόνες του κώδικα δεοντολογίας σε όλα τα θεσμικά όργανα της ΕΕ». Νομίζω ότι η διαφθορά αποκλείεται να εξαφανισθεί αν, για λόγους «επαγγελματικού απορρήτου» δεν απαγορευθεί, στο διηνεκές, για όλους τους αξιωματούχους και τα στελέχη της ΕΕ, να προσλαμβάνονται σε πολυεθνικές εταιρίες, τράπεζες, ΜΚΟ κλπ. Θα το κάνουν αυτό για να πιστέψουμε ότι θέλουν να εξαλείψουν τη διαφθορά;
2- Ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) της ΕΟΚ με δεκαετή θητεία, ο Βάλτερ Χαλστάιν, είναι μια αμφισβητούμενη προσωπικότητα. Στο διαδίκτυο βρίσκει κάποιος υμνολογίες για έναν από τους «Πατέρες της Ευρώπης», αλλά δεν υπάρχει βιογραφικό με λεπτομέρειες από τη ζωή του. Κατά την έρευνά μου εντόπισα λίγα ενημερωτικά στοιχεία στους New York Times του 1982, σε δημοσίευση είδησης για το θάνατό του. Εκεί διαβάζουμε ότι:
Μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, ο Χαλστάιν καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου και μεταφέρθηκε σε University Prison των ΗΠΑ για τετραετή «αναμόρφωση». Όπως αποδείχτηκε αργότερα (1971) με το ψυχολογικό πείραμα του Stanford Prison από τον Δρ. Philip G. Zimbardo, οι αναμορφωμένοι κρατούμενοι σε τέτοιες φυλακές μετατρέπονταν, με απάνθρωπες μεθόδους ψυχολογικού καταναγκασμού, σε άβουλες μαριονέττες, υλοποιώντας τη θέληση των εντολέων τους.
Ο Χαλστάιν, μετά το 1950, βρέθηκε αναπάντεχα δίπλα στον καγκελάριο Αντενάουερ και υπήρξε βασικό στέλεχος της γερμανικής κυβέρνησης στις εργασίες για τη σύνταξη της ιδρυτικής, για την ΕΟΚ, Συνθήκης της Ρώμης του 1957. Στη δεύτερη θητεία του ως προέδρου της Κομισιόν, είχε απερίφραστα δηλώσει ότι, «προς το παρόν», δεν τον ενδιέφερε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά θα αφοσιωνόταν στην «ανάπτυξη της οικονομίας και των Αγορών». Τότε λίγοι είχαν καταλάβει ότι είχε αρχίσει η μεταφύτευση του παγκοσμιοποιημένου αμερικανικού Νεοφιλελευθερισμού / Μονεταρισμού του Μ. Φρίντμαν στην Ευρώπη και από αυτή σ’ όλο τον κόσμο.
Ο στρατηγός και αργότερα πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος γνώριζε τα πάντα για τον Χαλστάιν, με αφορμή τον τρόπο ψηφοφοριών στην ΕΕ (αλλά με στόχο τον τρόπο ανάδειξης των αξιωματούχων της Κομισιόν), σε ομιλία του στις 9 Σεπτεμβρίου του 1965 (ως πρόεδρος), μας πληροφορεί ότι, η Ευρωπαϊκή μας Ένωση, είναι ένας «aréopage technocratique, apatride et irresponsable» (τεχνοκρατικός Άρειος Πάγος από απάτριδες και ανεύθυνους). Αν ο Ντε Γκωλ ήταν πρόεδρος στην κρίσιμη περίοδο 1955-1958, ο Χαλστάιν αποκλείεται να ήταν παρών στις διαβουλεύσεις για τη Συνθήκη της Ρώμης του 1957 και ούτε θα εκλεγόταν πρόεδρος της Κομισιόν. Το τιμόνι της Ευρώπης θα ήταν σε σταθερή και δυναμική ίδια κατεύθυνση. Διότι είναι γνωστό ότι ο στρατηγός, ήταν υπέρ της ύπαρξης πολιτικά και πολιτιστικά ελεύθερων Κρατών/Μελών και (ήταν) εχθρικά διακείμενος στην ανάμειξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Πίστευε ότι, μια ειρηνόφιλη Ευρώπη θα έπρεπε να αρχίζει από τον Ατλαντικό και να καταλήγει στα Ουράλια Όρη. Φίλος του και με ταυτόσημες απόψεις ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
3- Ο χαρακτηρισμός αυτός, ως πλέον μια γενικευμένη άποψη και αντίληψη των ευρωπαίων πολιτών, βρίσκεται και στον τίτλο του βιβλίου του δημοσιογράφου της «Le Monde» Μαρκ Ρος (Marc Roche) «La Banque – Comment Goldman Sachs dirige le monde» και σε μετάφραση στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, «Η Τράπεζα-Πως η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο».
4 Η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission) είναι ένας μη κυβερνητικός διακρατικός πολιτικός Οργανισμός, ο οποίος ιδρύθηκε από τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ και τους Χένρι Κίσινγκερ και Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι το 1973.
Η θεωρητική βάση της δημιουργίας της βρίσκεται στο ιδεολογικό υπόβαθρο του μονεταρισμού, μιας νέας οικονομικής θεωρίας, η οποία έλαβε σάρκα και οστά από τον Μ. Φρίντμαν (Milton Friedman) στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Ροκφέλερ στο Σικάγο. Η λεγόμενη οικονομική θεωρία του Chicago School, συμπληρώθηκε από την γεωπολιτική του Σμπίγνιου Μπρεζίνσκι (Zbigniew Brzezinski), όπως διατυπώθηκε στο έργο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» (The Grand Chessboard), με το όραμα μιας ακαταμάχητης αμερικανικής υπεροχής, ώστε να καταστούν οι ΗΠΑ η μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη. Το ιδεολογικό, οικονομικό και πολιτικοκοινωνικό δημιούργημα του Ροκφέλερ ολοκληρώθηκε, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, με τη θεωρία (1992) του Φ. Φουκουγιάμα (Francis Yoshihiro Fukuyama) «Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος» και τη θεωρία (1993) του Σαμουελ Χάντινγκτον (Samuel Huntington), «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών» («The Clash of Civilizations»). Είχε πλέον ολοκληρωθεί η ιδεολογική βάση του νέου καθεστώτος της παγκοσμιοποίησης, το οποίο στην πράξη το πειραματίστηκε ήδη στη Χιλή του Πινοσέτ (1975) ο Κίσινγκερ, με τους εκπαιδευμένους στο Σικάγο οικονομολόγους είναι γνωστοί στους ιστορικούς ως Chicago’s children (Παιδιά του Σικάγου) με ηγέτη τον Σέρχιο ντε Κάστρο.
Η Τριμερής Επιτροπή θεωρείται ότι είναι μια άτυπη μορφή «παγκόσμιας κυβέρνησης», με μέλη, γύρω στις 400 προσωπικότητες, κυρίως ανθρώπους του πλούτου και της εξουσίας και μέλη της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg Club). Αυτά τα μέλη είναι επώνυμοι επιχειρηματίες, πολιτικοί και διανοούμενοι από τη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Ασία (τομέας Ειρηνικού Ωκεανού).
Λεπτομερείς πληροφορίες όσον αφορά στα παγκόσμια ηγετικά στελέχη, στα στελέχη της Ευρώπης και τους επώνυμους της εθνικής ελληνικής ομάδας στελεχών της Τριμερούς, θα βρείτε στην ιστοσελίδα «Trilateral Commission menbers και David Rockefeller Fellows(DRFs).
Η παγκοσμιοποίηση, παρά τις προβλέψεις του Μπρεζίνσκι, άρχισε γρήγορα να λειτουργεί εις βάρος της Αμερικής και υπέρ της Κίνας. Οι Ρεπουμμπλικανοί αντιλήφθηκαν έγκαιρα τις δυσμενείς εξελίξεις και στο Φόρουμ του Νταβός του 2020 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε, σε επικρίσεις του γνωστού μας Τζορτζ Σόρος, ότι ο ίδιος προσωπικά είναι «εχθρός της παγκοσμιοποίησης». Συνεπώς, με τη νέα κυβέρνηση των Ρεπουμπλικανών, οι πολιτικές και οικονομικές επιρροές της Τριμερούς Επιτροπής, σταδιακά θα εξασθενούν και η παγκοσμιοποίηση θα παραχωρεί τη θέση της στο επανεμφανιζόμενο Εθνικό Κράτος.
5 Η Εύα Καϊλή
φυλακίστηκε στο πλαίσιο του σκανδάλου Κατάργκεϊτ (Qatargate) για διαφθορά, ξέπλυμα μαύρου χρήματος και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Η ομοσπονδιακή αστυνομία του Βελγίου διεπραξε ένα σημαντικό λάθος, συμπαρασύροντας και την ανακριτική Δικαστική Αρχή. Τα στοιχεία για τη θεμελίωση των κατηγοριών ήταν ανεπαρκή και το Δικαστικό Συμβούλιο Εφετών την αθώωσε. Η κατηγορούμενη επέστρεψε στο Ευρωκοινοβούλιο για να ολοκληρώσει τα θητεία της ως απλή ευρωβουλευτής, αφού η θέση της στην αντιπροεδρία είχε συμπληρωθεί κατά τη διάρκεια της προφυλάκισής της.
Γιατί η Καϊλή θεωρήθηκε αθώα; Διότι τα χρήματα της δωροδοκίας από το Κατάρ και το Μαρόκο (150 χιλ. ευρώ) που βρέθηκαν στο γραφείο του συντρόφου της Φραντσέσκο Τζόρτζι, δεν υπήρχαν σ’ αυτά τα δακτυλικά της αποτυπώματα και συμμετείχε στην εγκληματική ΜΚΟ «Fight Impunity) του Αντόνιο Παντσέρι (πρόεδρος), ως απλό μέλος και όπως δήλωσε, δεν γνώριζε τι γινόταν στα παρασκήνια. Λαμβάνοντας υπόψη τη στιγμιαία αντίδρασή της όταν φυλακίστηκε και είπε ότι «την παγίδεψαν», θα προβώ σε μια καθαρά προσωπική αλλά τελείως υποθετική και χωρίς αποδείξεις ανάλυση.
Η Εύα Καϊλή είναι μια υπερβολικά όμορφη γυναίκα, μια καλλονή και με την εξωτερική της εμφάνιση συγκέντρωνε το ενδιαφέρον των ευρωβουλευτών, ανεξάρτητα από την κομματική τους ιδεολογία. Ήταν η «κούκλα Μπάρμπι» της Ευρωβουλής την οποία, σχεδόν όλοι, αγαπούσαν και θαύμαζαν. Ήταν ένα καλοσυνάτο άτομο με αναμφισβήτητη φιλική επιρροή στους συναδέλφους της στην ευρωβουλή. Οι λομπίστες και μάλιστα οι μαφιόζοι του τύπου Παντσέρι, γνωρίζουν τη χρησιμότητα τέτοιων ατόμων στην αλίευση ψήφων, είτε με τη συναινετική τους ένταξη στο διεφθαρμένο κύκλωμα, είτε από άγνοια του εγκληματικού παρασκηνίου, πέφτουν στην καλά στημένη παγίδα. Αν παγιδεύτηκε η Καϊλή, τότε στο, στήσιμο της παγίδας βασικό ρόλο (υπακούοντας σε άνωθεν εντολές) έπαιξε ο πιστός βοηθός του Παντσέρι, ο όμορφος και σαγηνευτής γυναικών, ο Φραντσέσκο Τζόρτζι. Είμαι βέβαιος ότι τώρα η Εύα Καϊλή γνωρίζει όλη την αλήθεια. Αν πραγματικά, όπως είπε, παγιδεύτηκε, θα φανεί στο μέλλον από τις εξελίξεις στο οικογενειακό της περιβάλλον και στην πρόοδο των δικαστικών ερευνών.
