Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την υποτιθέμενη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, όμως η ανάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων αργεί ακόμη
Μία από τις χειρότερες πλευρές των μνημονίων ήταν ο τρόπος που στοχοποίησαν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Με αυτό τον τρόπο, προσπαθούσαν ουσιαστικά να κάνουν πράξη την ιδεοληψία των δανειστών ότι η λύση ήταν να γίνει η Ελλάδα μια χώρα φτηνού εργατικού δυναμικού. Μειώθηκε ο κατώτατος μισθός, καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, καταπατήθηκαν θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, εκτοξεύθηκε η ανεργία και οι ελαστικές (σε μισθό και δικαιώματα) μορφές εργασίας, υπήρξε πλήρης απορρύθμιση της αγοράς.
Με την έξοδο από τα μνημόνια ο εργασιακός μεσαίωνας δεν τελείωσε, με την κυβέρνηση της ΝΔ να ανατρέπει και τα όποια -όχι γενναία, αλλά σημαντικά- βήματα είχαν γίνει για την αποκατάσταση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μετά την έξοδο από το μνημόνια (βάσιμος λόγος απόλυσης, ευθύνη υπεργολάβου έναντι του εργαζομένου, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων κά). Η αγορά εργασίας παρέμεινε -και παραμένει- απορυθμισμένη με την ανάκτηση των δικαιωμάτων να γίνεται εξαιρετικά αργά και με ευνοϊκούς όρους για τους εργοδότες, με τα μηνύματα από σειρά κρίσιμων δεικτών που δείχνουν την ποιότητα των θέσεων εργασίας και τις συνθήκες να είναι ανησυχητικά. Άλλωστε, ο κύριος λόγος που βελτιώθηκε η κατάσταση ως ένα βαθμό για τους εργαζομένους είχε να κάνει κυρίως με τη μείωση της διαθεσιμότητας εργαζομένων, που αντικειμενικά έσπρωξε τους μισθούς προς τα πάνω. Όμως, από ένα σημείο και μετά ακόμη και αυτή η αύξηση των μισθών άρχισε να εξανεμίζεται μέσα από το κύμα της ακρίβειας, που έχει οδηγήσει στο παράδοξο υψηλότεροι μισθοί να τελειώνουν πολύ πριν τελειώσει ο μήνας και αυτή να είναι μία από τις βασικές αιτίες του «τείχους δυσαρέσκειας» με το οποίο είναι αντιμέτωπη η κυβέρνηση.
Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν να θεσμοθετήσει την εβδομάδα των 13 ωρών, πρακτικά να νομιμοποιήσει την υπερεργασία ως μόνο τρόπο για να μπορούν οι εργαζόμενοι κάπως να τα φέρουν βόλτα.
Την ίδια ώρα μια σειρά από ρυθμίσεις που στην πράξη ακυρώνουν τις ελεύθερες διαπραγματεύσεις για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τον ορισμό του κατώτατου μισθού παραμένουν σε ισχύ. Το ίδιο και άλλοι περιορισμοί. Για να μην αναφερθούμε σε όλο το θεσμικό πλαίσιο που περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία ή το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση έχει επιδοθεί συστηματικά στην προσπάθεια να κηρύσσονται απεργίες παράνομες.
Απέναντι σε όλα αυτά το να ανακοινώνεται με τυμπανοκρουσίες ότι έχουμε πλήρη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και η κυβέρνηση του 13ωρου να μιλά για «ιστορική συμφωνία» στην προσπάθεια της να δείξει «φιλεργατική» είναι μάλλον προκλητικό και υποκριτικό. Όντως κάποιες αλλαγές έρχονται, δεδομένης και της ευρωπαϊκής οδηγίας, κυρίως στη δυνατότητα επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων, αλλά όχι μια συνολική, ουσιαστική αλλαγή, κάτι που με ανακοινώσεις τους επεσήμαναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Μια πραγματικά φιλεργατική πολιτική θα απαιτούσε ένα συνολικά διαφορετικό θεσμικό πλαίσιο, που να κατοχυρώνει πραγματικά τη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν, αλλά και μια διαφορετική πολιτική που να βάζει την αναδιανομή εισοδήματος και άρα την αξιοπρεπή αμοιβή της εργασίας στην πρώτη γραμμή της οικονομικής πολιτικής. Κάτι που σίγουρα δεν ισχύει και έχει καταστεί σαφές ότι δεν αποτελεί στόχο για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
ΠΗΓΗ in.gr
