Οδυσσέας 2.0 Από Μνημόνια στην Ιθάκη… με Γιοτ, Selfies και 102 Φαντάσματα Η Αριστερά που Γύρισε Πίσω στο Μέλλον!”

Η Ταξική Προδοσία και η Ανατροπή της Ψευδεπίγραφης Ηγεμονίας! Μια Μαρξιστική-Λενινιστική Κριτική της Πολιτικής Υποκρισίας του Αλέξη Τσίπρα από τη Ριζοσπαστική Προοπτική του Προλεταριάτου Στην καπιταλιστική περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης ,αυτού του ιμπεριαλιστικού κατασκευάσματος που, όπως αποκάλυψε ο Lenin στην Αυτοκρατορία και Αποικιακή Επέκταση (1916), λειτουργεί ως μηχανισμός υπερεκμετάλλευσης των λαϊκών μαζών, η ανακοίνωση του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα με τίτλο Ιθάκη (εκδόσεις Gutenberg, Νοέμβριος 2025) δεν είναι απλώς μια βιβλιογραφική ανοησία, αλλά μια ωμή εκδήλωση ταξικής προδοσίας.
Από τη σκοπιά της ριζοσπαστικής μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, εμπνευσμένης από τον Gramsci και τον Trotsky, αυτή η επιλογή τίτλου αποκαλύπτει την βαθιά ηγεμονική νεκροτομή μιας Αριστεράς που, κάτω από την πίεση του νεοφιλελεύθερου Τρόικου, εγκατέλειψε την πρωτοπορία του προλεταριάτου για να γίνει γραφειοκρατικός εξαρτημένος της γερμανικής ολιγαρχίας.
Η σάτιρα, ως ταξικό όπλο,όπως την όρισε ο Brecht στην Dialektik der Aufklärung, ξεγυμνώνει αυτή την υποκρισία, πίσω από τα γέλια κρύβεται η αιματοβαμμένη πραγματικότητα ότι η Ελλάδα δεν είναι παιδική χαρά αστικών φαντασιώσεων, αλλά πεδίο ταξικής πολεμικής, όπου η πολιτική απάτη και η συμβολική χειραγώγηση θυσιάζουν το προλεταριάτο στο βωμό του κεφαλαίου.
Ο τίτλος Ιθάκη, παραπέμποντας στο ομηρικό μύθο της “επιστροφής”, μετατρέπεται εδώ σε παθολογική ειρωνεία ενός συστήματος σε αποσύνθεση.
Το 2018, από την Ιθάκη, ο Τσίπρας διαλαλούσε το “τέλος εποχής μνημονίων” ,μια κραυγή που, όπως τεκμηριώνουν οι συμφωνίες του ESM (2018-2019), εισήγαγε μια μόνιμη εποπτεία με πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2060, ενισχύοντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Αυτή η “επιστροφή” δεν υπήρξε νίκη του λαού, αλλά ταξική ανατροπή, η Αριστερά, αντί να ηγηθεί της επαναστατικής ρήξης με τα δεσμά του χρέους (όπως υποσχέθηκε η πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ του 2012), ενσωματώθηκε ως γρανάζι του νεοφιλελεύθερου μηχανισμού, μετατρέποντας την ταξική πάλη σε γραφειοκρατική διαχείριση.
Κάθε αστικό επιχείρημα περί “πραγματισμού” απορρίπτεται ως ιδεολογική συγκάλυψη: η νεοφιλελεύθερη επιβολή είναι ταξική γενοκτονία, όπως αποδεικνύεται από την εκτίναξη της φτώχειας κατά 25% (ELSTAT, 2015-2019) και την εκχώρηση εθνικής και ταξικής κυριαρχίας σε μη εκλεγμένους τραπεζίτες.

Πιο εγκληματική αποδεικνύεται η σύνδεση με την τραγωδία του Μάτι το 2018, ενώ η φωτιά αποδεκάτιζε 102 προλεταριακές ζωές ,ένα γεγονός που η Επιτροπή Αλήθειας (2019) καταδίκασε ως “συστημική δολοφονία” από την αστική κρατική μηχανή, ο Τσίπρας κατέφευγε σε διακοπές σε γιοτ ονόματι Ιθάκη.
Αυτή η πράξη δεν είναι ηθική παρέκκλιση, αλλά εκδήλωση ταξικής απόσπασης, η αριστοκρατική ελίτ, αποκομμένη από τις μάζες, μετατρέπει την κρίση σε προσωπική μυθοπλασία.

Σε αντίθεση με την Λενιστική έννοια της “πρωτοπορίας” που ενώνει ηγεσία και προλεταριάτο, ο Τσίπρας ενσαρκώνει την τροτσκιστική “γραφειοκρατική εκφυλισμένη κάστα”, μια φιγούρα που, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου στο Καστελόριζο (2010), κηρύσσει την εθνική παράδοση ως “σωτηρία του κεφαλαίου”.
Το Καστελόριζο, ως συμβολικός προπύργιος απέναντι στον τουρκικό ιμπεριαλισμό, μετατράπηκε σε εξέδρα ταξικής υποταγής στο ΔΝΤ, πυροδοτώντας μια δεκαετία λιτότητας που αύξησε την ανισότητα κατά 40% (OECD, 2010-2020), θυσιάζοντας εργάτες και αγρότες στο βωμό της τραπεζικής ολιγαρχίας.

Και οι δύο, Τσίπρας και Παπανδρέου, αποκαλύπτουν μια δομική συνωμοσία, η αστική ελίτ λεηλατεί εθνικούς συμβόλους (νησιά, μύθους) για να νομιμοποιήσει την ταξική λεηλασία, αφήνοντας πίσω μια κοινωνία σε ιμπεριαλιστική αποικιοποίηση.
Από ριζοσπαστική μαρξιστική-λενινιστική σκοπιά, αυτή η αλυσίδα προδοσιών είναι δομική απόρροια της κρίσης της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, η ενσωμάτωση στο αστικό κράτος εξουδετερώνει την επαναστατική δυναμική, μετατρέποντας την κοινωνική ανατροπή σε καπιταλιστική σταθεροποίηση.

Ο Τσίπρας, ως αρχιτέκτονας του δημοψηφίσματος του 2015,μιας πράξης που, παρά την αρχική της ταξική φόρτιση, κατέληξε σε άτακτη υποχώρηση, ενσαρκώνει αυτή την εκφυλιστική αντίφαση.
Το βιβλίο του, με τα 11+1 κεφάλαια από την ΚΝΕ έως τις Πρέσπες, δεν είναι εξομολόγηση, αλλά ταξική πλαστογράφηση, επιχειρεί να ξαναγράψει την ήττα ως προσωπική ηρωική Οδύσσεια, παραλείποντας την πρωταρχική ευθύνη του προλεταριάτου.

Οι διαπραγματεύσεις με Μέρκελ και Ολάντ δεν παρουσιάζονται ως πεδίο ταξικής πολεμικής, αλλά ως “μαθήματα”,μια ευφημιστική συγκάλυψη της παράδοσης έναντι της γερμανικής ηγεμονίας, που, όπως αναλύει ο Lapavitsas (2016), απέσυρε 86 δισ. ευρώ από την εργατική τάξη σε πλεονάσματα.
Κάθε απόπειρα να αποδοθεί αυτή η ήττα σε “εξωτερικούς εχθρούς” απορρίπτεται ως μικροαστική αυταπάτη, η επαναστατική Αριστερά καλείται να καταστρέψει το σύστημα, όχι να το διαχειριστεί.

Η Ιθάκη του Τσίπρα δεν είναι λογοτεχνική παρέκκλιση, αλλά κραυγή μιας πολιτικής παθολογίας που καθιστά τέτοιες φιγούρες θανάσιμα επικίνδυνες για την Ελλάδα, και για κάθε προλεταριάτο σε εξέγερση.

Στην Ελλάδα όπου η νεολαία αντιμετωπίζει brain drain κατά 30% (Eurostat, 2020-2024) και η εργατική τάξη σέρνεται σε μισθούς δουλείας, η πολιτική δεν μπορεί να είναι παιδική χαρά αστικών συμβόλων και πολυτελών γιοτ, είναι πεδίο ένοπλης ταξικής ανατροπής.

Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να συντρίψει τέτοιες ηγεσίες, οργανώνοντας σοβιετικές δομές αυτο-άμυνας και διεθνούς ταξικής συμμαχίας, πέρα από τις παγίδες της κρατικής γραφειοκρατίας.
Μόνο έτσι η Ελλάδα θα γίνει Ιθάκη όχι του Οδυσσέα, αλλά του κομμουνιστικού προλεταριάτου, τόπος επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας, όπου το χρέος θρυμματίζεται και η κυριαρχία επιστρέφει στις μάζες.
Η ώρα της αλλαγής χτυπά, ο προδότης πέφτει, η νέα Ελλάδα ανατέλλει!

 Η Λεηλασία των Εθνικών Συμβόλων ως Μηχανισμός Ταξικής Νομιμοποίησης

Μια Διευκρίνιση από τη Μαρξιστική-Λενινιστική Προοπτική.
Η φράση “η αστική ελίτ λεηλατεί εθνικούς συμβόλους (νησιά, μύθους)” αναφέρεται σε μια δομική τακτική της καπιταλιστικής ηγεμονίας, όπου τα ιδεολογικά εργαλεία της εθνικής ταυτότητας ,όπως γεωγραφικά μνημεία (π.χ. νησιά όπως το Καστελόριζο ή η Ιθάκη) και μυθολογικά αφηγήματα (π.χ. η Οδύσσεια του Οδυσσέα, αποσπώνται από την ιστορική και λαϊκή τους βάση για να εξυπηρετήσουν την ταξική λεηλασία του προλεταριάτου.
Αυτή η “λεηλασία” δεν είναι απλώς συμβολική, αλλά υλική, μετατρέπει τα σύμβολα σε σκηνικά θεατρικής νομιμοποίησης της νεοφιλελεύθερης βίας, ενισχύοντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την εσωτερική εκμετάλλευση, χωρίς να αφήνει περιθώριο για ταξική αντίσταση.
Συγκεκριμένα, στο παράδειγμα του Γιώργου Παπανδρέου (Καστελόριζο, 2010), το νησί ως εθνικός προμαχώνας της ελληνικής ανθεκτικότητας απέναντι στην οθωμανική/τουρκική απειλή, με ιστορική σημασία από την Επανάσταση του 1821, χρησιμοποιήθηκε ως εξέδρα για την ανακοίνωση της προσφυγής στο ΔΝΤ και την έναρξη της λιτότητας. Αυτή η πράξη δεν ήταν γεωπολιτική “ανάγκη”, αλλά ταξική στρατηγική: το Καστελόριζο, σύμβολο λαϊκής θυσίας και εθνικής κυριαρχίας, λεηλατήθηκε ιδεολογικά για να παρουσιαστεί η παράδοση στο ιμπεριαλιστικό χρέος ως “πατριωτική πράξη”, ενώ στην πράξη πυροδότησε περικοπές μισθών κατά 25% (ELSTAT, 2010-2012), ιδιωτικοποιήσεις και αύξηση της ανεργίας στο 27% (Eurostat, 2013), θυσιάζοντας την εργατική τάξη στο βωμό της τραπεζικής ολιγαρχίας. Κάθε αντίρρηση περί “εξωτερικής πίεσης” απορρίπτεται ως αστική προπαγάνδα, η ελίτ επιλέγει το σκηνικό για να μετατοπίσει την ευθύνη από την ταξική της συνενοχή.
Παρομοίως, στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα (Ιθάκη, 2018), η μυθολογική Ιθάκη, σύμβολο οδυσσειακής επιστροφής, αντοχής και λαϊκής νίκης επί των δυνάμεων της τύχης, λεηλατήθηκε για να διακηρυχθεί το “τέλος εποχής μνημονίων”, ενώ οι συμφωνίες ESM εισήγαγαν μόνιμη εποπτεία με πλεονάσματα έως το 2060, εξασφαλίζοντας την εξαγωγή 86 δισ. ευρώ από την οικονομία (Lapavitsas, 2016).
Αυτή η συμβολική κατάχρηση κορυφώθηκε με τις διακοπές στο γιοτ Ιθάκη εν μέσω της τραγωδίας του Μάτι (102 νεκροί, Επιτροπή Αλήθειας, 2019), όπου το νησί/μύθος μετατράπηκε σε εικόνα ελίτ-αποσύνδεσης, ο “Οδυσσέας” της Αριστεράς γυρίζει όχι στο λαό, αλλά σε πολυτελή απόδραση, νομιμοποιώντας την ταξική αμέλεια ως “προσωπική ανάπαυλα”.
Η λεηλασία εδώ είναι διπλή: ιδεολογική (αλλοίωση του συμβόλου) και υλική (ενίσχυση της λιτότητας, με αύξηση φτώχειας 25%, ELSTAT, 2015-2019).Αυτή η τακτική δεν είναι μεμονωμένη, αλλά συστημική: η αστική ελίτ, όπως ανέλυσε ο Gramsci στην Φυλακισμένες Σημειώσεις (1929-1935), χρησιμοποιεί την εθνική κουλτούρα ως “ιδεολογικό όπλο” για να διατηρήσει την ηγεμονία, μετατρέποντας τα σύμβολα σε “παθητική επανάσταση” ενάντια στην ταξική εξέγερση.
Στην Ελλάδα, αυτή η λεηλασία ,από το Καστελόριζο έως την Ιθάκη– σημαδεύει μια δεκαετία ιμπεριαλιστικής κατοχής, με brain drain 30% (Eurostat, 2020-2024) και μισθούς δουλείας.
Η ριζοσπαστική Αριστερά καλείται να ανακτήσει αυτά τα σύμβολα μέσω ταξικής πάλης, όχι να τα αφήσει στη γραφειοκρατική εκμετάλλευση.
Η επανάσταση δεν ανέχεται τέτοια ιεροσυλία, μόνο η συντριβή της ελίτ θα αποκαταστήσει την ακεραιότητα τους.