ΟΠρόεδρος της Δημοκρατίας προέβη σε μια καίρια παρατήρηση προς τον πρωθυπουργό. Για το ζήτημα του Αγνώστου Στρατιώτη χρειάζεται να δοθεί χρόνος, ούτως ώστε να αποσυνδεθεί από την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση, να διεξαχθεί ουσιαστικός διάλογος στην ελληνική κοινωνία και να κατασιγάσουν τα πάθη.
Η παρέμβαση αυτή του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα είναι ορθή και αρμόζει στο αξίωμά του. Έχει την αξία της, ως θεσμική διαφοροποίηση, και δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ωστόσο, το ζήτημα άνοιξε από την κυβέρνηση για να εξυπηρετηθεί η τρέχουσα πολιτική ατζέντα της, όχι για να γίνει ένας διάλογος μακράς πνοής.
Είναι ασυγκράτητη η εμμονή του πρωθυπουργού προσωπικά, και της κυβέρνησης συνολικότερα, να αντιμετωπίζουν τους συγγενείς των νεκρών στα Τέμπη ως πολιτικούς αντιπάλους, αν όχι και ως εσωτερικούς εχθρούς. Με ανοίκειες επιθέσεις εναντίον τους από Υπουργούς. Με αισχρές, καθημερινές ύβρεις από ανώνυμα ιντερνετικά τρολς, πληρωμένα με κρατικό χρήμα, σε μια εκστρατεία δολοφονίας χαρακτήρα Τραμπικού τύπου, με στόχο την κάμψη του ηθικού και το μπλοκάρισμα της προσπάθειας να αναζητήσουν την αλήθεια για τον θάνατο των παιδιών τους. Τώρα, και με την κυβερνητική εργαλειοποίηση του Αγνώστου Στρατιώτη.
Εκατομμύρια πολιτών είδαν μέσα στο τρένο τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
Στα Τέμπη βλέπουν την συμπύκνωση των παθογενειών της πατρίδας. Τον διαλυμένο από τα Μνημόνια και την ιδιωτικοποίηση σιδηρόδρομο. Το ρεσάλτο μιας ξένης εταιρείας στον ελληνικό σιδηρόδρομο ως μνημονιακή δέσμευση, έναντι πινακίου φακής, δίχως τις στοιχειώδεις εγγυήσεις και προδιαγραφές ασφαλείας. Τα εργολαβικά φέουδα που εμποδίζουν την εκτέλεση των συμβάσεων. Τον ΟΣΕ-λάφυρο της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας, με όργιο κακοδιοίκησης, αναξιοκρατίας και τοποθέτησης ”των δικών μας παιδιών”. Την εξάρτηση από εξωγενείς παράγοντες σε τέτοιο βαθμό που, όπως παραδέχθηκε πρώην Υπουργός στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, συχνά να μη γνωρίζει το ελληνικό κράτος τι μεταφέρεται στα βαγόνια. Την πρωτοφανή επιχείρηση αλλοίωσης του τόπου του εγκλήματος, μπαζώματος του χώρου, εξαφάνισης των καταγραφικών στα κεντρικά και του υλικού των καμερών σε όλο το μήκος της διαδρομής. Την σφοδρή σύγκρουση δυο τρένων η οποία, σε αντίθεση με άλλα σιδηροδρομικά δυστυχήματα, όπως το χτεσινό στην Σλοβακία, δημιούργησε μια τεράστια πυρόσφαιρα με άγνωστη, ως και σήμερα, αιτία. Την καταστροφή του βιολογικού υλικού των νεκρών, αντί της χρήσης του για τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Την επίμονη άρνηση διενέργειας τοξικολογικών εξετάσεων στις σορούς εδώ και 2,5 χρόνια. Την παράλληλη διασπορά κυβερνητικών ψευδών, ότι δήθεν τέτοιες εξετάσεις διενεργήθηκαν το πρώτο διάστημα, ενώ στην πραγματικότητα δόθηκε εντολή μόνο για ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών και αλκοόλ και μόνο για τους μηχανοδηγούς. Την επίμονη άρνηση της Δικαιοσύνης να λάβει στοιχεία από τους επιζώντες του εγκλήματος, όπως διαρκώς καταγγέλλουν οι ίδιοι. Τις προτροπές από λειτουργούς της Δικαιοσύνης προς τους συγγενείς των νεκρών να ανάψουν ένα κεράκι στα παιδιά τους και να μην ψάχνουν πολύ. Τις πολιτικές δηλώσεις εναντίον των συγγενών από δικαστικούς λειτουργούς σε μαζώξεις της Δικαιοσύνης με τον ΣΕΒ. Τις προαναγγελίες ανακριτικών πράξεων και δικαστικών αποφάσεων από Υπουργούς. Τα διαγγέλματα Υπουργών στα τηλεοπτικά παράθυρα σχετικά με τη βασιμότητα πορισμάτων πραγματογνωμόνων και τεχνικών συμβούλων, ακόμα και ενάντια σε πορίσματα των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών ή ομάδων πραγματογνωμόνων διεθνούς κύρους. Τις πρωτοφανείς στα παγκόσμια χρονικά ελλείψεις στην συγκέντρωση του ανακριτικού υλικού. Την πορεία προς τη διεξαγωγή της δίκης, όλως τυχαίως, ακριβώς σύμφωνα με το…πόρισμα του πρωθυπουργού στο διάγγελμά του την επομένη της τραγωδίας : για το ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη και για πλημμελήματα περιφερειακών προσώπων. Την συκοφάντηση των συγγενών, ότι εκείνοι καθυστερούν τη δίκη και δεν επιθυμούν την αλήθεια για τα παιδιά τους, από εκείνους που μπάζωσαν τον χώρο και δεν διευκόλυναν (sic) τη διεξαγωγή της έρευνας εδώ και 2,5 χρόνια. Την επιδείνωση της κατάστασης του σιδηροδρόμου, ακόμα και μετά την τραγωδία, μέχρι και σήμερα. Την προκλητική χρήση (ή κατάχρηση) του άρθρου 86 του Συντάγματος για την απαλλαγή των Υπουργών από τις ευθύνες τους. Τη λειτουργία της Βουλής των Ελλήνων όχι ως οχυρό, θεμέλιο και εγγύηση δημοκρατίας, αλλά ως πλυντήριο ευθυνών των ενεχόμενων στο έγκλημα : Υπουργών, άλλων κρατικών αξιωματούχων, ιδιωτικών εταιρειών, εργολάβων.
Από την πρώτη μέρα του εγκλήματος μέχρι και σήμερα, οι συγγενείς βλέπουν τους θεσμούς της χώρας να στέκονται όχι στο πλευρό τους, αλλά ενάντιά τους. Γι’αυτό δεν τους εμπιστεύονται. Όχι από αντιθεσμική διάθεση ή στάση. Αλλά διότι αυτά βίωσαν εδώ και 2,5 χρόνια. Οι συγγενείς σέβονται τους θεσμούς πολύ περισσότερο από όσο η κυβέρνηση που τους ποδηγετεί. Και διεκδικούν το αυτονόητο : να λειτουργούν οι θεσμοί, όπως αρμόζει σε χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου.
Η υπόθεση των Τεμπών ξεκίνησε με την παρουσία του στρατού στο μπάζωμα του χώρου. Καταλήγει με την συζήτηση για την παρουσία του στρατού στη διαγραφή των 57 ονομάτων από τον Άγνωστο Στρατιώτη…
Οι πρωταγωνιστές των συγκεντρώσεων στον Άγνωστο Στρατιώτη με τα…πατριωτικά συνθήματα ”Γερούν,γερά!” και ”Βάστα,Σόιμπλε!” δεν κόπτονται για την αισθητική του χώρου, την οποία τους…χάλασε ένας απεργός πείνας. Ενδιαφέρονται μονάχα για ένα πράγμα. Να σβήσουν τα 57 ονόματα. Από τον Άγνωστο Στρατιώτη και, κυρίως, από την συλλογική μνήμη.
Ωστόσο, τα 57 ονόματα δεν σβήνουν. Μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα. Ζητούν αλήθεια και δικαίωση.
