ΟΑΣΑ

Εδώ παλεύουμε καθημερινά , με την ειρωνεία της “Δημόσιας” Συγκοινωνίας και των  συχνό χλευασμό των εργαζομένων

Καιρός ήταν να γράψουμε με ανοιχτά γράμματα αυτό που ζει καθημερινά ο εργαζόμενος λαός στην Αθήνα: μια μεταφορική δικτατορία των αδύναμων, όπου το κράτος και οι φορείς που το εκπροσωπούν (και τα “αφεντικά” τους) ξεσπούν γέλιο με τις βασικές ανάγκες του κόσμου.

Ο Ο.Α.Σ.Α., αυτό το “έργο κοινωνικής πολιτικής”, έχει μετατραπεί σε θρύλο ασυδοσίας και περιφρόνησης.
Και η γραμμή 11 (Παγκράτι – Νέα Φιλαδέλφεια) σήμερα (και όχι μόνο) έδωσε μάστιγα δημόσιας προσβολής: τρόλεϊ που έπρεπε να περάσει στις 20:00, εμφανίστηκε 50 λεπτά αργότερα, αφήνοντας εργαζόμενους να ψάχνουν τον ουρανό για απάντηση.

“Έγινε Δυστύχημα; Ήταν Κίνημα;” – Όχι, Απλά Δεν Σας Σέβονται

Οι δικαιολογίες των εταιρειών συγκοινωνιών είναι πλέον κλασική λογοτεχνία του παραλόγου: “Τεχνικά προβλήματα”, “έλλειψη προσωπικού”, “κίνηση”.
Αλλά όταν ολόκληρο το σύστημα λειτουργεί με χρονοδιαγράμματα του 19ου αιώνα, ενώ η εργατική τάξη βασανίζεται, τότε μιλάμε για συστημική κακοδιαχείριση.

Το μόνο “τεχνικό πρόβλημα” είναι ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση να λυθεί.

Και μην τολμήσει κανείς να μας πει “ναι, αλλά δουλεύουν και αυτοί δύσκολα”.
Όταν ο εργαζόμενος χάνει το λεωφορείο των 20:00, χάνει το άλλο λεωφορείο των 20:30, και φτάνει στη δουλειά του με 1 ώρα καθυστέρηση — ρισκάρει την αξιοπρέπειά του για μια δουλειά που ήδη τον εκμεταλλεύεται.

Εκείνος δεν έχει δικαιολογία.
Ο ΟΑΣΑ, όμως, έχει όλες τις δικαιολογίες του κόσμου για να συνεχίζει να λειτουργεί ως ιδιωτικό εργαλείο κοινωνικής καταπίεσης.

Τη ώρα που το κράτος παίζει τον ρόλο του παρατηρητή  ο ελληνικός  λαός πληρώνει ακριβά το τίμημα.

Αυτό δεν είναι απλή “δυσλειτουργία”. Είναι πολιτική επιλογή:

1. Υποστελέχωση– Γραμμές που τρέχουν με λιγότερα αστυνομικά τροχαία από όσα χρειάζονται.
2. Απαρχαιωμένη υποδομή– Δίκτυα χωρίς ηλεκτρονικό έλεγχο, σαν να ζούμε στα χρόνια του τραμ.
3. Καθυστερημένες επενδύσεις– Τα λεφτά πάνε σε άσχετα έργα, ενώ ο κόσμος παλεύει με τα έξοδα μετακίνησης.

Και όλα αυτά, ενώ οι εταιρείες ταΐζονται με δημόσιο χρήμα και οι πολιτικοί κουνάνε το δάχτυλο με την ειρωνεία του “δεν φταίμε εμείς”.

Οργή, Όχι Υποταγή

Οι εργαζόμενοι δεν είναι ζώα μεταφοράς για να περιμένουν 50 λεπτά στην βροχή η στο  κρύο η στην ζέστη.
Το δικαίωμα στην αξιοπρεπή μετακίνηση είναι απεργιακό μέτωπο.
Απαιτούμε:

• Άμεση επιβολή κυρώσεωνγια τις γραμμές που δεν τηρούν ωράριο.
• Αύξηση δρομολογίωνκαι προσωπικού, τώρα, όχι σε “μελλοντικά σχέδια”.
• Δωρεάν μετακίνησηγια όσους υπέστησαν καθυστέρηση (ναι, αυτό θα τους έκανε να “βιάζονται”).

Αλλιώς, ας το πούμε ανοιχτά: Ο ΟΑΣΑ είναι εργαλείο ταξικής καταπίεσης. Και η απάντηση σε κάθε ταξική καταπίεση είναι συλλογική αντίσταση.

Τέλος των “δικαιολογιών”. Ξεκινήστε να σέβεστε τον κόσμο.