Σήμερα, στο κέντρο της Αθήνας, η πλατεία Συντάγματος μετατράπηκε σε θέατρο
μνήμης, οργής και απαίσιας ειρωνείας.
Δύο χρόνια μετά το πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της
σύγχρονης Ελλάδας, ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους για να θυμίσει σε μια
κυβέρνηση, που φαίνεται να ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα, ότι το αίμα των
57 νεκρών δεν έχει στεγνώσει ακόμα.
Και όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιμένει να παίζει το θλιβερό ρόλο του
αδιάφορου θεατή, προβάλλοντας μια εικόνα ψευδούς ευθύνης και κενών
υποσχέσεων.
Το δυστύχημα στα Τέμπη δεν ήταν απλώς μια τραγική σύμπτωση.
Ήταν το αποτέλεσμα χρόνιων αμελειών, διαφθοράς και μιας κρατικής μηχανής που
λειτουργεί με βάση την πολιτική εξυπηρέτηση και όχι την προστασία των πολιτών.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που ανέλαβε την εξουσία με υπόσχεση «ασφάλειας και
εκσυγχρονισμού», έχει αποτύχει να αποδώσει δικαιοσύνη στους νεκρούς και στις
οικογένειές τους.
Αντίθετα, επιλέγει να κρύβεται πίσω από δικαστικές διαδικασίες και
κοινοβουλευτικές μαχαιριές, προσπαθώντας να ξεπλύνει την πολιτική της ευθύνη.
Σήμερα, η Αθήνα έγινε η φωνή της αγανάκτησης η οργή
του Λαού, μέσα στα δάκρυα και στις φλόγες.
Χιλιάδες πολίτες, από όλες τις ηλικίες και κοινωνικές ομάδες, κατέβηκαν στους
δρόμους για να φωνάξουν «Δολοφόνοι!» σε μια κυβέρνηση που φαίνεται να έχει
ξεχάσει ότι υπάρχει για να υπηρετεί τον λαό, όχι να τον θυσιάζει στον βωμό της
ανικανότητας και της διαφθοράς.
Οι διαδηλωτές, με κόκκινο σπρέι, έγραψαν τα ονόματα των νεκρών στο έδαφος της
πλατείας Συντάγματος, ως ένας συγκινητικός και ταυτόχρονα τρόπος κατακριτέος της
ανθρώπινης ζωής που χάθηκε άδικα.
Η φράση «Δεν έχω οξυγόνο», τα τελευταία λόγια μιας
γυναίκας που πέθανε στο δυστύχημα, αντηχούσε στους
δρόμους.
Αυτή η φράση δεν είναι απλώς ένα σύνθημα.
Είναι μια κατηγορία κατά ενός συστήματος που έχει αποτύχει να προστατεύσει τους
πολίτες του.
Είναι μια μαρτυρία της αδιαφορίας και της ανικανότητας που χαρακτηρίζουν την
κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η ειρηνική διαμαρτυρία μετατράπηκε σε βίαιη σύγκρουση ως αποτέλεσμα
απογοήτευσης όταν μια ομάδα «γνωστών αγνώστων κουκουλοφόρων», πέταξε
βόμβες Μολότοφ και προσπάθησε να διαπεράσει τα οδοφράγματα της Βουλής.
Η αστυνομία απάντησε σκληρά με δακρυγόνα και κρότου λάμψης, αλλά η εικόνα
αυτή δεν πρέπει να μας ξεγελά.
Πήγαν αρκετοί άνθρωποι χτυπημένοι από τα ματ στα Νοσοκομεία!
Διότι ένας αμυνόμενος με γυμνά χέρια δεν μπορεί να αμυνθεί πραγματικά
απέναντι σε όπλα καταστολής
Η βία δεν είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα της απόγνωσης, της οργής και της αίσθησης ότι η φωνή του λαού δεν
ακούγεται.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να αντιμετωπίσει τις αιτίες της
οργής, επιλέγει να καταπιέζει τα συμπτώματα.
Αντί να ακούσει τους πολίτες, στέλνει την αστυνομία να τους
διαλύσει.
Αυτή δεν είναι δημοκρατία.
Αυτή είναι αυταρχική διακυβέρνηση.
Η Κυβέρνηση και η Ειρωνεία της «Ευθύνης»
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, σε ανάρτησή του στο Facebook, έγραψε ότι
«εκείνη τη νύχτα, είδαμε το πιο άσχημο πρόσωπο της χώρας στον εθνικό καθρέφτη».
Αλλά ποιος κοιτάζει στον καθρέφτη;
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που έχει αποτύχει να εκσυγχρονίσει το σιδηροδρομικό
δίκτυο, να αποδώσει δικαιοσύνη στους νεκρούς και να προστατεύσει τους ζωντανούς;
Η ειρωνεία είναι εμφανής.
Οι κρατικές ανεπάρκειες δεν είναι απλώς ένα «πρόσωπο».
Είναι η πολιτική της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση λέει ότι η έρευνα για το δυστύχημα εναπόκειται στη δικαιοσύνη.
Αλλά η δικαιοσύνη, χωρίς πολιτική βούληση, είναι ένα κενό όργανο.
Δύο χρόνια μετά, κανείς δεν έχει καταδικαστεί.
Οι υποδομές παραμένουν ελλειμματικές.
Οι οικογένειες των θυμάτων περιμένουν απαντήσεις που δεν έρχονται.
Το σύνθημα «Η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της» δεν είναι υπερβολή.
Είναι η πικρή αλήθεια.
Το δυστύχημα στα Τέμπη δεν ήταν απλώς μια τραγωδία.
Ήταν ένα έγκλημα.
Έγκλημα εναντίον του ελληνικού λαού, που συνεχίζει να πληρώνει το
τίμημα της διαφθοράς και της ανικανότητας.
Οι διαδηλωτές σήμερα δεν ήταν απλώς μια μάζα ανθρώπων.
Ήταν η φωνή της συνείδησης μιας χώρας που αρνείται να ξεχάσει.
Οι οικογένειες των θυμάτων, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι πολίτες
που βγήκαν στους δρόμους, δεν ζητούν εκδίκηση.
Ζητούν δικαιοσύνη.
Και η δικαιοσύνη αρχίζει με την πολιτική ευθύνη.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να σταματήσει να κρύβεται πίσω από δικαστικές
διαδικασίες και κενές υποσχέσεις.
Πρέπει να παραιτηθεί, να αποδώσει λογαριασμό και να αφήσει τον ελληνικό λαό να
αναπνεύσει.
Γιατί, όπως φώναξαν οι διαδηλωτές, «αύριο μπορεί να είναι τα
παιδιά μας».
Και αυτή η φράση δεν πρέπει να γίνει πραγματικότητα ξανά.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποτύχει να προστατεύσει τον ελληνικό λαό.
Το αίμα των νεκρών στα Τέμπη είναι μια αιώνια κηλίδα στην πολιτική της Νεότερης
Ελληνικής Ιστορίας.
Ο λαός δεν θα ξεχάσει.
Ο λαός δεν θα συγχωρέσει.
Και η πλατεία Συντάγματος θα παραμείνει το μνημείο της
αξιοπρέπειας και της αντίστασης ενός έθνους που αρνείται να πεθάνει στη σιωπή
